BİR SPİRİTUALİSTİN DÜNYASI

ALLAH AŞKI elbet çile ile dolu... Ama Fuzûlî "Ben çilesine, acısına, ızdırabına, hasretine râzıyım. Ne olur, ALLAH AŞKI ile tanıştır beni. Ve bu belâlı aşktan bir an olsun ayırma beni" diye yalvarıyor! Biz de kalkmış, isteklerden bahsediyoruz.

İdâreci- Nedret Hanım soruyor.
Nedret Hanım- Efendim, ben ŞÜKÜR hakkında konuşmak istiyorum. Her şey için mi
ŞÜKR edilir?.. Meselâ, yakınlarımıza, faraza, ALLAH korusun, bütün bu mahalle yanıyor,
benim evime bir şey olmuyor. Bunun için ŞÜKR etmeli miyim, ŞÜKR etmemeli miyim?
Varlık- Siz parça parça düşünüyorsunuz. ŞÜKR etmelisiniz, hem kendiniz için, hem de
komşularınız için ŞÜKR etmelisiniz... Onların daha kötü bir âkıbete sürüklenmediği için
ŞÜKR etmelisiniz. bu olayın... yine Tekâmüllünüze bağlı olarak... bunu görüp görmemek
size kalıyor... Bu olayın onları daha iyi bir seviyeye çıkaracağını düşünerek, onlar için
ŞÜKR etmelisiniz.

Şöyle diyelim: meselâ... HER ŞEYDEN EVVEL, HER OLAYIN BİR HİKMETİ VARDIR... Sizin
mahalleniz acabe neden yanmışır?.. Belki sizin mahallenizde, her evinizin her köşesinde,
belki... binbir ahlâksızlıklar dönüyordu. Ve bu ahlâksızların... ahlâksızlıkların sonu da
kısa şekilde nasıl gelebilir?.. Bu işlerin yapıldığı yerlerin ortadan kalkmasıyla!.. ŞÜKR
etmelisiniz ki, böyle bir olay bir yangın olayı, belki daha etrâfa genişlemeden bu
ahlâksızlığı burada yok etmiştir."
NH- Ama efendim, burası yanar, bir başka yerde de mekân bulur bu insanlar... Yâni,
kötülük her zaman için kolayca yayılabilen bir şey.
V- Fakat bir kötülüğün hacmi ne kadar büyük olursa, etkisi de o kadar büyük olur.
Bu şekilde... Ve biz bunu bilemeyiz, bu yangından sonra onların yine aynı şekilde bu işe
devam edip etmeyeceğini...

Burada bir kaç hususa dikkat çekmek için duralım... Birincisi, Medyum'un teklemelerini görüyorsunuz. Bir Bedensiz Varlık'tan fikir alıp vermek bir Bedenli Varlık, yâni insan için öyle pek te kolay bir iş değil. Medyum bâzen "ukalâ" kelimesi gibi kavramları alamıyor, bâzen de "ahlâksızlıklar" yerine "ahlâksızlar" diyor... Duraksamaları da zorlandığı dönemleri göstermektedir. Buna rağmen genç Medyumumuz işi iyi götürüyor.

İkinci husus, anlatılan kısımda iki türlü ŞÜKÜR var. İlki Nedret Hanım'ın dile getirdiği evi yanmadığı için edilen ŞÜKÜR.... Ötekisi ise mahalle yandığı için edilen ŞÜKÜR... Kötülükler, ahlâksızlıklar yok olduğu için edilen ŞÜKÜR...

Hep düşünmüşümdür, TEVRAT'ta, KUR'AN'da hep azgın kavimlerin başına gelen felâketler anlatılıyor. Bu felâketlerin "yaptıklarının cezâsı" olduğu belirtiliyor. Acaba 600'lerden sonra, yâni KUR'AN'ın inişi tamamlandıktan sonra sapıtan, yoldan çıkan, zâlimleşen toplumların, milletlerin başına gelen felâketler... depremler, seller, yangınlar, savaşlar, sürgünler, göçler... onların işledikleri "günahların cezâsı" mı?... ALLAH kullarına zûlmetmiyeceğine göre, ya öyle olmalı, ya da mümin kulunun İMÂN'ını ölçen bir imtihan olmalı.

Felâketler, belki de gaflette olanları uyandırmak, harekete geçirmek içindir.

Varlık- Başka bir şekilde şöyle diyelim: Belki bu şekilde herhangi bir yangından sonra
mallarını, mülklerini kaybeden insanlar, belki daha büyük çalışma azminlen eski
seviyelerine çıkmaya çalışacaklar...

Bu verdiğimiz misâller aslında size "olmayacak" gibi gözükür. Fakat yine etrâfınızda
Tekâmül'ünden emin olduğunuz kimselere bunlardan bahsederseniz, onlar da bizim
söylediğimizi sizlere nakledeceklerdir.

Nedret Hanım-Peki, efendim, O halde şunu anlamak isterim: Tibyan tefsirinde,
mâlûmunuzdur tabii, evliyâlardan bir zatın. bir çarşının yanışında yalnız onun dükkânının
kurtulmasından bahsedilir. "Ve yangın var, bütün çarşı yandı" dedikleri zaman gelir, bakar,
kendi dükkânına hiç bir şey olmamıştır. "Yarabbi, sana çok ŞÜKÜR" der. Ondan sonra
bu ŞÜKR'ü için 30 yıl TÖVBE ve İSTİĞFAR eder ALLAH'a. Sorarlar, "Niye TÖVBE ediyorsun,
sen evliyâsın" derler. O da, "Şu hâdise için ŞÜKR etmiştim, bir ŞÜKÜR için 30 yıl TÖVBE
ediyorum, kabul etmiyor," der. Hangi sûrede, bilmiyorum. Mâlûmunuzdur tabii.
V- Evet.
NH- O hâlde, her şey için ŞÜKRETMEK lâzımsa, niçin cezâlandırlmıştır evliya olan bir
kimse? Bunu anlıyamadım.

Cevâbı vermeden şu EVLİYÂ kelimesini açıklamak gerek. EVLİYA , aslında VELİ'nin çoğuludur. VELİ , "ALLAH'ın dostu, eren, ermiş" demektir. Böylece EVLİYA , "Allah'a yakın olanlar, nefsine değil, dâima Cenâb-ı Hakk'ın rızâsına tâbi olmaya çalışan, ibâdet ve taatta, takva ve riyâzatda çok yüksek mertebelere ulaşıp ALLAH'ın mahbubu ve karibi olan büyük ve ender zatlar, ALLAH'ın emâneti olan dinini ve hükümlerini Yeryüzü'nde tevelli ederek korumaya çalışanlar, ALLAH yolunda mallan ve canlarıyla cihat edenler, İMÂN edip sâlih amel işleyenler" demektir, derece derece iner, derece derece çıkar. Aslında çoğuldur ama, halk arasında tekil olarak kullanılır. "Yatır" anlamına da gelir. Bâzıları hiç bilinmez,. Kılığından, kıyâefetinden de anlaşılmaz. Evliyalığa soyunan, kapısını yeşile boyatan,yeşil elbiseler cübbeler giyip, sarık takan, sakal bırakanların çoğunun velilikle, yâni ALLAH'ın dostu olmakla alâkası yoktur. Elbette ki gerçek evliyânın kim olduğunu ancak ALLAH bilir.... Kıssa tabii sûrede değil, sûrenin açıklamasındadır.

Gelelim cevâba...

Varlık- İşte yine o zat... Sizin baştan düşündüğünüz gibi...
Yâni, o bir taraftan bir parça almış, diğer tarafı unutmuştur. Her şeyden evvel o çarşıdaki
esnafın vaziyetini düşünüp, yine demincek söylediğimiz sonuçlara varabilip, ŞÜKR edip,
ondan sonra kendi durumuna...
Nedret Hanım- Evet. Madde için ŞÜKR etmiş, değil mi efendim?
V- Evet.
NH- ALLAH râzı olsun. Çok teşekkür ederim.
İdâreci- Var mı efendim, bu mevzuda?... Üstâdım, benim bir sualim var.
V- Bir şey daha söyliyeceğim... TÖVBE, ÇOĞU ZAMAN İNSANI YÜKSELTİR... TEKÂMÜL'ÜNÜ
HIZLANDIRIR... Bu olay, o zâtın Tekâmül'ü için bir vâsıta olmadığını nereden biliyorsunuz?..
Belki de bütün o yangın, bütün o olaylar, bu olayları hatırlamak içindi. Bu zâtın 30 sene
TÖVBE ederek Tekâmül'ün daha yüksek kademelerine çıkması için hazırlanmıştı.

Yalnız, bu arada, bu şekilde BU KADAR DA BASİT DÜŞÜNMEMENİZ LÂZIM... Bu zat gibi
diğer dükkânları yanan kimseler de bu işten muhakkak hisselerini almıştır. Meselâ,
orada hileli bir satış yapan bir bakkal, bu olayın kendi yaptığı hile neticesi meydana
geldiğini düşünerek, yine o da TÖVBE ile DOĞRU YOL'a dönmüştür... Öyle düşünemez
miyiz?.. Aslında misâl çok!.. Oradaki her dükkân sâhibini ele alırsak, hepsinin daha
DOĞRU YOL'a geldiğini görürüz.... Oldu mu, efendim? İ- Evet.

Burada bir tek cümle: TÖVBE DE BİR DUADIR... KÂLBİN ALLAH'LA KONUŞMASIDIR.

Varlık- Evet. Sizin bir sorunuz vardı.
İdâreci- Evet. Bizim ettiğimiz DUALAR siz Muhteremler tarafından nasıl hissediliyor?
V- Bizim sizinle İrtibat kurduğumuzu kabuil ediyorsunuz.
i- Evet?
V- DUALARINIZ'ın bizim tarafımızdan işitildiğini kabul etmiyor musunuz?
İ- Onu demek istemedim. Sizde...
V- Evet, anlıyorum.
İ- ... ne gibi bir değişiklik..
V- Anlıyorum.
İ- ... meydana getiriyor bu DUALAR?
V- Her şeyden evvel bizim vazifemiz ne? ..Vazifemiz, sizi ALLAH indinde daha iyi birer
KUL yapmak... Yâni, Tekâmülünüzü artırmak... Öyle değil mi, efendim?
İ- Evet.
V- İşte DUA ettiğiniz zaman aslında.... DUA ederken ne hissedersiniz?.. İçinize bir şey
doğar, değil mi?
İ- Evet.
V- Her türlü kötülükten, her türlü kötü fikirden arınırsınız, öyle değil mi?
İ- Evet, efendim.
V- Peki, bu sizin Tekâmülünüze yardım etmez mi?
İ- Eder efendim, evet.
V- Öyle ise siz kendi Tekâmülünüze yardım etmekle, bizim vazifemize bir katkıda
bulunmuş oluyorsunuz. Öyle değil mi, efendim?
İ- Çok güzel! Evet.
V- Öyleyse biz de vazifemizi yapmanın huzûru içinde bu DUALARINIZ'dan zevk
duyuyoruz.

İki husus var açıklanması gereken... Birincisi VAZİFE ... Bir çok yerde Öbür Âlem'de VAZİFE ALANLAR, VAZİFE VERENLER olduğunu söylemiştik. Üstâdımız burada daha Üst Makam'dan böyle bir VAZİFE aldığını imâ ediyor. Eminiz ki, kendisi de başkalarına, daha Alt Tabakalar'a VAZİFE veriyordur.

İkincisi, hep TEKÂMÜL deyip duruyoruz. "Nedir?" diye düşünenler olabilir. TEKÂMÜL , "her türlü gelişim, gelişme. olgunluk, olgunlaşma, kemâle erme" demektir. KEMÂL , "bilgi ve erdem bakımından olgunluk, yetkinlik, erginlik, eksiksizlik, bütün güzel sıfatlarla bezenmiş olmak" demektir. Bâzılarının çok kullandığı EVRİM kelimesi de TEKÂMÜL'ün içindedir. EVRİM , "bir canlıyı ötekilerden ayırt eden biçimsel ve yapısal karakterlerin gelişmesi yolunda geçirilen bir dizi değişme olayı" demek olduğuna göre, o da TEKÂMÜL'dür. Yalnız biz de bir celse var, EVRİM kelimesini kullanan bilim adamları bir türlü TEKÂMÜL'ü anlamıyorlar. "Nasıl olur?" demeyin, vallahi öyle.

Üstat bir misâlle aynı konuya devam etmiş:

Varlık- Bir şey söyliyeyim.
İdâreci- Evet, efendim.
V- Sizin bir talebeniz var. Ona ders veriyorsunuz ve o talebe sizin derslerinizi kendi evde
ne kadar çok çalışırsa, siz o kadar memnun olmuyor musunuz?.. Onun başarısı ne kadar
çok olunca, sizin gururunuz, zevkiniz o kadar çok artmıyor mu?
İ- Artıyor.
V- İşte aynı şey bizler için...
İ- Evet... Yalnız biz DUA ettiğimiz zaman, Muhteremler'i tefrik etmeden "Bütün Ölmüşler
için, bütün Ruhlar için" DUA ediyoruz. Bu arada, uzaktan veya yakından yardımı dokunmayan
Ruhlar da bu sûrette, eğer ALLAH kabul ederse, nasiplerini almış oluyorlar. Şimdi, hiç bir
cehit sarfetmeden, bizim etmiş olduğumuz DUALAR'la bir Varlık nasıl Tekâmül ediyor?
V- Şimdi... Tekâmül aslında... Tekâmül seviyesinin altlarında olan kimseler, bir çölde susuz,
dudakları çatlamış kimselere benzerler...
İ-/ Evet.
V- Şimdi düşünün... Siz onların üzerinden geçerken rastgele su serpiştiriyorsunuz...
Bu serptiğiniz sulardan bir kaç damla, bu çöldeki dudakları çatlamış ve bir damla su için büyük
ümitler besleyen bu kimselerin dudaklarına konduğu zaman, ne oluyor?.. Onlar...
İ- ... ferahlıyor.
V- Ferahlıyorlar. İşte bu!... Tekâmülün altındaki (Alt Basamaklarındaki) insanlar da
ALLAH'ın lûtuflarına susamış... Siz onların... ALLAH rızâsı için onlara DUA ediyorsunuz.
ALLAH, MUHAKKAK Kİ DUALARINIZI KABUL EDİYOR... İşte onların.... BU DUALAR ONLARIN
O ÇATLAMIŞ DUDAKLARINA BİRER SU DAMLASI!..
İ- Evet... Yalnız bu ferahlığı kendileri hiç bir cehit sarfetmeden kazanmış oluyorlar.
Bizim anlayışımız bu tabii. Biz o şekilde görüyoruz. Bu ise TEKÂMÜL NAZARİYESİ'ne
aykırı değil mi?..
V- Aslında... Şöyle: Biz her zaman cehdi daha çok BEDENÎ BİR FONKSİYON olarak alırız.
"Daha çok" diyorum yalnız, dikkat edin.
İ- Evet.
V- Ve VÜCÛDUMUZUN YORULMASIYLA NETİCELENDİRİRİZ... Halbuki Ruh'un Tekâmülü
apayrı. Bu cehit, bedende görülen bu hareketler, yorulmalar değil.
İ- Evet.
V- Bunu size zamanla çok açacağım.
İ- İlerde mi Üstâdım?
V- Evet.
İ- Peki, Üstâdım.

Bâzı kelimeleri vermeden geçmeyelim. CEHD veya CEHİD , "fazla çalışma, güç ve kuvvetini sarfetme, gayret gösterme, çabalama, uğraşma, insanın nefsine hâkim olması" demektir.
LÛTUF , "önem verilen, sayılan birinden gelen iyilik, yardım, ihsan, inayet, atıfet, güzellik, hoşluk, bağış" demektir.
İSTİĞFAR , "TANRI'dan suçlarının bağışlanmasını dileme, tövbe etme, afv dilemek, " Estağfirullah" demek" anlamındadır.
DERUHTE , "üzerine alma, üstlenme" demektir. Aşağıda gelecek.

Şimdi 27 Şubat 1968 târihli İMAN ve İNKÂR Celsesi'nde geçtiği halde DUA ile ilgili olduğu için o kısımda vermediğimiz bir bölümü buraya alıyoruz:

İdâreci- Efendim, Solmaz Hanım diyorlar ki, " Ben bâzen DUA ettiğim zaman doymuyorum.
DUA etmediğim zaman da huzursuzluk duyuyorum ve ertesi gün işlerim rast gitmiyor.
Bu hususta tatmin olmam için, ne yapmam lâzım?" diyor.
Varlık- İşte yine kendi kendinizi tatmin... Cevâbı kendi sorusunda!.. Mâdem ki DUA
ettiği zaman ferahlık hissediyor da, niye devam etmiyor?.. Huzursuz olduğu zaman niye
aynı işlemi yapmıyor?
İ- "İçinde bulunduğum şartlar altında belli bir miktarda DUA edebiliyorum. Fazlasını
yapamıyorum," diyor.
V- Ben demincek söyledim. Faydasız şeyleri çok yapmaktansa, faydalı şeyleri az yapmak
daha iyidir. Eğer tamâmen hissederek yapıyorsa, BİR ANLIK DUA bile onu tatmin etmeye
yeter. BİR ANLIK!... AMA TAMÂMİYLE HİSSETMESİ ŞARTIYLA!. Sâdece dUA etmek için, DUA
ediyorsa, hiç bir faydası yok!.. HİÇ BİR FAYDASI YOK!...
İ- Şimdi Handan Hanım'ın suali, lûtfen.
Handan Hanım- Efendim, ben şimdiye kadar söylediklerinizden "yaptığımız günahların
affedilmesi için yalvarma ve DUA etme, KUR'AN'dan sûreler okuma, bunların idrâkine
varmak" ... Bunu anladım. Doğru mu?
V- Evet, efendim. Bütün mesele burda... Bütün mesele burda... İşte bu, sizin Tekâmülünüze
bağlı bu idrak... İdrak ettiğiniz zaman siz Tekâmül'e, daha Yüksekler'e çıkıyorsunuz.
HH- İdrak te her insanın hem Tekâmül'üne, hem de...
V- Yâni, "Hem bedenî, hem mânevî Tekâmül'üne bağlı" diyeceksiniz.
HH- Evet!

Handan Hanım'ın dediği çok doğru... Bütün o yalvarmalar, DUALAR, okumalar ancak işlenen günah idrak edildiği, kabullenildiği takdirde faydalı oluyor. Yoksa bir dilencinin bir lira için ettiği sizi bütün kazâlardan koruyacak DUA (!) gibi, "Sen büyüksün ALLAH'ım, beni de affediver" demek işe yaramaz. Hatâlarımızı idrak etmeliyiz. İdrakin de bir tek belirtisi vardır: HATÂ TEKERRÜR ETMEZ!.. AYNI HATÂ BİR DAHA YAPILMAZ!

Ama bu idrak Tekâmül'e bağlıdır. Küçük bir çocuk için yeni çiçek açmış bir dalı kırmak gâyet mâsumâne bir harekettir. Çünkü o dalın bir müddet sonra nasıl kilolarca meyvanın hevengi olacağını bilemez. İdrak edemez. Bunun için hem bedenen, hem de fikren büyümesi lâzımdır. İşte bunun için İDRAK hem bedenin, hem de Ruh'un Tekâmül'üne bağlıdır ve herkeste başka seviyededir.

Varlık- .... Yalnız bir şey vardır. Aslında burda Beden'in vazifesi çok azdır. Siz DUA ederken,
siz DUA ederken bedeninizden mi, zihnen mi ilk evvelâ hazırlanırsınız? Yoksa bir his mi
gelir içinizden, DUA etmek için?
Handan Hanım- Muhakkak ki his gelir, efendim.
V- Demek ki Mâneviyat yanında Maddiyat çok zayıf kalıyor, bu hususta...
HH- Fakat gelen histe maddî şeyi de ona uydurmak kaabil bence... Yâni bedenî hisleri,
rûhî hislere uydurmak kaabil bence.
V- Zâten aslında BEDEN, RUH'UN BİR ÂLETİDİR... ONU YÖNETEN RUH'TUR... Mâdem ki
Beden Ruh'un bir âleti. onu Tekâmül ettirmek yine Ruh'un elinde... Çünkü Ruh olmadığı
zaman bedeniniz ne işe yarıyor?.. Hiç!... Düşünebiliyor mu?.. O büyük fikirler ondan
çıkabiliyor mu?.. Çıkamıyor... Demek ki, bütün mesele, bütün kuvvetler Ruh'ta.

Biraz konu dışına çıkar gibi olduk ama, Celse'nin en mühim kısmı burası... Bâzı insanlar bâzı işlerin ellerinden gelmediğini iddia ederler... Halbuki onlar, o işi yapamamaktan değil, o işi yapmayı yeteri kadar arzu etmediklerinden şikâyet etmelidirler. Yoksa, içten gelerek girişilen her işte Ruh isterse Beden'e hâkim olabilir ve kudreti dâhilinde her işi yaptırabilir. Sporcuların rekorları, Sirk cambazlarının, yogilerin inanılmaz hareketleri nasıl gerçekleşiyor?..

Bu kadın Her Şeyi Ayaklarıyla Yapıyor

Handan Hanım- Efendim, bir de dediniz ki, "HER YOLUN SONU AYDINLIĞA ÇIKAR".
Şöyle bir şey geldi aklıma: Meselâ, çok kötü bir insan düşünelim. Dünyâ'daki bütün
kötülükleri işliyor. Yolunun sonu nasıl aydınlığa çıkar?.. Bunu izah etmenizi rica edecektim.
Varlık- Siz her zaman bir kaatili, Dünyâ'nın en kötü varlığı olarak düşünürsünüz... Evet,
aslında yaptığı işlem ALLAH huzûrunda bir günahtır. Fakat siz(in) aranızda, bu günahtan
o kadar çok büyük günahlar işleyenler var ki, sizin ellerinizin üzerinde. GÖKLERE
ÇIKARIYORSUNUZ!... Ve bir kaatili ise, aranıza bile almıyorsunuz. Hiç düşünüyor musunuz
acaba, bu işlemi o insan acaba niçin yapmıştır?.. Hangi şartlar altında yapmıştır? ... Acaba
sabrının en sonuna gelipte mi yapmıştır?.. Yoksa bir zevk için mi yapmıştır?
HH- Her ikisi de olabilir.
V- Olabilir. Öyleyse, "kaatil" derken genel olarak bir şey söyleyemeyiz. Fakat yine de...
şöyle diyelim... Burda yaptığınız kötülüklerin ağırlığına göre Öbür Taraf'ta çekiyorsunuz.
Ve bu ağırlıklar altında Tekâmülünüz genişliyor... Siz herhangi bir kötülük yapmasanız,
şu Dünya hâlinizle bile, hiç bir mes'uliyetiniz olmaz. Hiç bir endişeniz olmaz. Öyle
değil mi?
HH- Evet.
V- Halbuki istemiyerek bile bir kötülük yapsanız.... İşte VİCDAN AZÂBI NEDİR?... VİCDAN
AZÂBI... İŞTE O SİZİ TEKÂMÜL ETTİRİR.

O demincek verdiğimiz zâten,... Bir ŞÜKÜR'den ne kadar büyük VİCDAN AZÂBI çektiğini
kendiniz de takdir ettiniz. Her insan bir RUH olduğuna göre, her insan da Tekâmül'ü
nisbetinde bir ACI ÇEKER yaptıklarından. Öbür Taraf'ta bir ŞÜKÜR için, Tekâmül'ü Yüksek
olduğundan, daha fazla acı çeker... Fakat Bu Taraf'ta onun onda biri acıyı çok daha kötü
işlemler yaptığı hâlde çeker. Fakat neticede yine bu ACILAR'ın.. yâhut ta Dünya
Hayâtı'nda işlenen bu kötülüklerin ağırlığı, Öbür Taraf'ta az-çok onu Tekâmül ettirir.

Yine demincekki şeye geliyoruz... Siz her zaman bu Dünyâ'da her şeyi Vücud'a
bağlıyorsunuz. Daha ziyâde, ilk evvelâ Vücud'u düşünüyorsunuz, sonra RUH geliyor.
VİCDAN AZÂBI çekerken kâlbinizi düşünüyorsunuz. Halbuki kâlp, bir et parçası...
Öyleyse bu azâbı (çeken) yine RUHUNUZ...
Ölmüş bir insan azap çekebilir mi,?.. Sizin deyiminizle... Çekemez!.. Öyleyse yine, azâbı
çeken RUH... Oldu mu efendim?
HH- Evet, teşekkür ederim.

Mevzu dışına çıktık gibi, ama çıkmadık... DUA VE ŞÜKÜR'den bahsederken Üstâd'ın kullandığı "HER YOLUN SONU AYDINLIĞA ÇIKAR" ifâdesi Handan Hanım'ın aklına takılmış. O da sormuş. Bu ifâde "HER YOLUN SONU TEKÂMÜL'DÜR" anlamındadır. En kötü insan bile eninde sonunda, Dünyâ'da olmasa bile Öbür Âlem'de VİCDAN AZÂBI çeker, ACI çeker... ve bu ACI onu Tekâmül'e götürür. Yâni, HER YOL TEKÂMÜL'E ÇIKAR...

Medyum, kendisinde olmayan bu bilgileri naklederken zorlanıyor, tekliyor. Aradaki siyah harfli düzeltmeler bizden.

İdâreci- Aklınıza takılan yerleri sorabilirsiniz.
Adnan Bey- Ben sorabilir miyim?
Varlık- Evet, efendim.
İ-Adnan Bey konuşuyor.
Varlık- Evet. Zâten bağlandık (herkese) , biliyorsunuz.
Adnan Bey- Efendim, şimdi DUA okuyalım" dendiği zaman, ben fazla ilgilenmedim.
Özür diliyorum. Meselâ, Amentü, Besmele, Elham, vesâireyi okuyoruz. Fakat ben
bunları okurken...
V- Şimdi bir şey soracağım size.
AB- Sorun.
V- Siz bunları okurken, bunların mânâlarını anlıyor musunuz?
AB- Anlamıyorum.
V- Onu diyecektiniz, değil mi?
AB- Onu diyecektim, evet.
V- Tamam, işte.
AB- Evet, mânâlarını bilmiyorum, efendim. Yalnız bir yöne yöneldiğimi, büyük bir İMÂN'la
okuduğuma inanıyorum. Yâni, bunu bilerek yapıyorum.
V- Evet... Şimdi siz... Şöyle söyliyelim... Evet, ben sizin aklınızdan geçeni biliyorum.
Siz bu DUALAR'ı okurken, genel olarak bir ALLAH'a yönelme... yâni, bu DUALAR'ın içinde
ALLAH olduğunu kabul ederek okuyorsunuz, ve onu hissediyorsunuz.
AB- Evet.
V- Fakat, öbür taraftan, bunu anladığınız takdirde, daha başka bir durum hâsıl olacak.
O zaman bir ANLAYIŞ olacak içinde.

Siz bunların mânâsını anlamadınız diye üzülmeyin. Mühim olan, herşeyden evvel, ONU
HİSSEDEBİLMEK!.. Yüce TANRI'YI, ALLAHIMIZ'I HİSSEDEBİLMEK!... Ve bu hissederken sâdece
"ALLAH vardır" diye hissetmiyorsunuz herhâlde. Siz aklınızdan geçenleri belki şu anda
söyliyemezsiniz... Fakat bütün o DUA ÂNI'nda aklınızdan ALLAH geçiyor... veyâhut başınıza
gelen olaylardan ALLAH'ı ne şekilde anladığınız geçiyor. Siz mâdem ki ALLAH'ı biliyorsunuz,
O'nun Varlığı'na, Birliği'ne inanıyorsunuz... ve bunları bilerek İDRAK etmişsiniz... Öyleyse
DUA ederken yine bunlar sizin aklınıza geliyor ve AYNI İŞLEM'i yapmış oluyorsunuz.

Burası enteresan... Başta "NE DEDİĞİNİZİ, NE MÂNÂYI KASTETTİĞİNİZİ , NİÇİN DUA ETTİĞİNİZİ BİLEREK DUA EDİN VE İÇİNİZDEN GELEREK ŞÜKÜR VE DUA EDİN!" diyen Üstat, bu zâtın durumuna uygun olarak konuya HİSSETMEK kavvramını katmış, ve "Eğer gerçekten hissediyorsan, mânâsını bilmesen de yaptığın makbûldür" demeye getirmiş. "AYNI İŞLEM" dediği "mânâsını bildiğin takdirde hissedecekleri"dir, "onları hissetmişsin zâten" demiş. Ama orada bırakmamış. "Bunu anladığınız takdirde, daha başka bir durum hâsıl olacak. O zaman bir ANLAYIŞ olacak içinde" cümlesiyle "Bir de ANLAYIŞ'ın zevkini tadacaksın" diye hatırlatmış.

Varlık- Yalnız ne var ki, İÇİNİZDE BUNLARI ANLAMAMAKTAN DOLAYI BİR EZİKLİK VAR...
Fakat bunları mânâlarını anlayarak söyleseniz, tabii ki çok daha iyi... O zaman ALLAH'ın
bizi doğru yola götürmek için indirdiği, lûtfettiği KUR'AN'ı anlamış olur ve vazifenizi
tamâmiyle yapmış olursunuz... Anlatabiliyor muyum, efendim?
AB- Çok teşekkür ederim. ALLAH râzı olsun.
Nihat Bey- Efendim, bir şey ben arzetmek isterim.
İdâreci- Bir dakika!
NB- Müsaade buyururlarsa, bağlandık.
V- Bağlandık efendim, bağlandık.

Şimdi burada iki hususu belirtmek istiyoruz. Birincisi Nihat Bey'in patavatsızlığı... Celse'de sualler, konuşmalar İdâreci'nin izniyle yapılır. Aksi takdirde Medyum'u, İirtibat'ı, Avra'yı takip etmek, düzeni sağlamak zorlaşır. Kişiler kendi aralarında konuşamazlar. Lâfa "cumburlop" dalamazlar. Söz alma durumundadırlar. Bu bir ilkokul sınıfında bile geçerli olan adâb-ı muaşeret kuralıdır. Kaldı ki, Celseler'in, Sohbetler'in ve bu tarz Toplantılar'ın kendine göre bir âdab ve erkânı vardır. Nitekim bu usûle uymayan, ve verilen vazifeyi yapmayan Nihat Bey bir daha Toplantılar'a dâvet edilmedi. O da, bir vazife üstlenmesine rağmen, "Tamam, ben hazırlandım" deyip gelme arzusu göstermedi.

İkincisi Medyum çevreden, şehir hayâtının gürültülerinden etkilenmesin diye derin uyku safhasında "yalnız İdâreci'nin sesini duyacağı" hususunda tembihlenir ve başka ses duymaz olur. Kişileri Medyum'a İdâreci bağlar. Medyum daha önce Nihat Bey'e bağlanmıştı. Ama yine de "Müsaade eder misiniz?" diye İdâreci'den izin almak görgü açısından gerekli idi. Varlık müsaade edince, tabii ki İdâreci'ye söz düşmedi.

Nihat Bey- Hangi sûre veya âyeti okumakla daha iyi bir şey yapmış olabilirim?
Varlık- Her şeyden evvel muhakkak ki KELİME-İ ŞEHÂDET... Oldu mu, efendim?
NB- Hayır, efendim. Benim söylemek istediğim "DUA edilsin" dendiği takdirde hangi
âyet veya sûreyi okursak, sizin için daha iyi olmuş olabilir?
V- Bakın, yine demincek demiştik ki, "Yüce Kitab'ı parçalıyorsunuz", değil mi efendim?
Onların o Büyük Kitab'ın içindeki hiç bir fikir diğerinden az değerli değildir.
NB- Ama Muhterem Zâtım, biraz evvel meselâ, bilmeyen için aynı şeyi duyarak söylüyor,
fakat bilenler var, herhangi bir DUA'nın ne mânâya geldiğini... Meselâ, biraz evvel
arzetmiştik, bunların içerisinde lânet olan da var. Halbuki burada lânet değil de, bilhassa
Ruhlar'ı şâd edecek bir âyeti veya sûreyi okumak daha iyi değil midir?.. Zâten DUA
denilince, geçmişlere yapılacak en güzel DUA Fâtiha Sûresi'ni okumaktır.
V- Evet.
NB- Evet. Ben bunu arzetmek istiyorum. KELİME-İ ŞEHÂDET yalnız insanın Müslüman
olduğunu, inanışını gösteren bir şeydir. ALLAH'ın Birliği'ne İMÂN edip, Hazret-i
Muhammed'in Cenâb-ı Hakk'ın rehberi olduğunu kabul etmek demektir. Değil mi, efendim?
V- Evet.
NB- Burada KELİME-İ ŞEHÂDET'le DUA ayrılmış oluyor.
V- Bakın, ne demiştik size? "Siz DUA ederken bizim vazifemizi kolaylaştırıyorsunuz.
Bizim gâyemiz sizin İMANINIZ'ı, İNANCINIZ'ı kevvetlendirmek... ve Tekâmülünüzü
hızlandırmak... Bunun için en büyük şey nedir?.. KELİME-İ ŞEHÂDET'tir...
NB- Valla, Muhterem Zâtım, ben bunu kabul edemiyeceğim.

İddia sâhibi olanlar, yarım-yamalak bildikleri, şuurlandırmadan öğrendikleri ile başkalarını imtihana kalkarlar. Nihat Bey de bildiğini zannettiği bir hususu sorarak yeni birşey öğrenemedi ama, biz öğrendik.

Gerçekten de KELİME-İ ŞEHÂDET öyle sihirli bir ifâdedir ki, kırk yıllık gavuru bir anda Müslüman yapar. Üstat diyor ki, "Sizin ettiğiniz DUALAR aslında sizin içindir, sizin Tekâmülünüz içindir. En büyük DUA da KELİME-İ ŞEHÂDET'tir." Büyüktür, çünkü İMÂN'ın özünü özetler. O yüzden her ezanda tekrarlanır., hem de iki kere!... Her Amentü'de okunur. Ama çoğu kimse üzerinde durup düşünmez. Meselâ, ŞEHADET kelimesi hem "şehit olma" , hem de "tanıklık, şâhitlik etme" demektir.

"Sâhitlik ederim ki, ALLAH'tan baska ilâh yoktur" diyoruz. ALLAH ALLAH!... Nerde gördük ki böyle olduğunu?... Yine "Şâhitlik ederim ki, Muhammed O'nun kulu ve resûlüdür" diyoruz. Gördük mü?... Hayır!.. Peki, nasıl oluyor?... İşte İMÂN bu... Biz varlığımızla ALLAH'ın Birliği'nin, Tekliği'nin şâhidiyiz. Biz İMÂNIMIZ'la Hazret-i Muhammed'in hem ALLAH'ın kulu, hem de Peygamber olduğunun şâhidiyiz. Zâten "şehid olmak" da inandığı ALLAH uğruna, Varlığı'na şâhit olduğu ALLAH uğruna ölmek değil mi?.. İşte onun için en büyük DUA, KELİME-İ ŞEHÂDET'tir. Üstat, "Sizin bana ettiğiniz DUA mühim değil, Fâtiha da okusanız, kendinizi veremedikten sonra ne size yarar, ne bana!... Hissederek okursanız, kendi Tekâmülünüze yardım etmekle, bizim vazifemize bir katkıda bulunmuş oluyorsunuz. Biz de vazifemizi yapmanın huzûru içinde bu DUALARINIZ'dan zevk duyarız, ama kendiniz için en büyük DUA odur" diyor. Kaldı ki, ölmek üzere olan bir insandan ne beklenir?.. KELİME-İ ŞEHÂDET getirmesi, değil mi?.. Demek ki en önemli DUA o!.. Üstat, itîrâzını tekrarlayan Nihat Bey'e de şöyle cevap verdi:

Varlık- Şimdi, biliyorsunuz, vaktimiz az. Bu konu aslında günlerce sürecek, aylarca sürecek
bir konu... Ben size bunun ana hatlarını çizdim. Bir şeyler vermeye çalıştım. Şimdi bundan
sonra olan VAZİFENİZ, SİZİN BUNLARI GELİŞTİRMENİZ... Etrâfınızdaki muhterem zatlara
bu verdiklerimizden bahsediniz. Ve onlara da bu sorduğunuz soruları sorunuz. Ve
neticede nereye variyorsunuz?.. ALLAH kısmet eder de ilerde yine berâber olursak,
sizden bu vazifeyi yapmanızı isteyeceğiz.
NB- ALLAH râzı olsun.
V- Yâni, zamânınızın, vaktinizin müsait olduğu nisbette bu konu üzerinde, bilgilerine
güvendiğiniz, inandığınız... yalnız bu iki kelimeye çok dikkat edin!... GÜVENDİĞİNİZ
ve İNANDIĞINIZ kimselerle ve hakikaten bu hususta bilgisi engin olan kimselerle
konuşunuz. Bu fikirlerimizden yalnz, bahsediniz. Bizim burada verdiklerimizden
bahsediniz ve neticeyi bize getiriniz... Oldu mu, efendim?
NB- Oldu, efendim. ALLAH râzı olsun.
V- Bu vazifeyi deruhte ediyorsunuz?
NB- Evet.
İ- Şimdi Handan Hanım bir sual sormak istiyor.
Handan Hanım- Sual değil. Bir şey söylemek istiyorum sâdece.
V- Evet.
HH- Bence, kendi düşünceme göre, SÂDECE ALLAH KELİMESİ BİLE BİR DUA'DIR. Çünkü
öyle tarikatlar vardır ki, "ALLAH ALLAH" kelimesiyle kendinden geçer, Rûhen ALLAH'a
ulaşır. Tamâmen Madde Dünyâ'sından sıyrılır. Bu da bence bir DUA'dır. Bilmiyoırum,
yanlış mı düşünüyorum?
V- Çok doğru, efendim. Demincek aranızdan birinin sorusunu cevaplandırırken "Aslında
bu bilmeden okuduğu DUALAR'ın kendisini ALLAH'a götürdüğünü" söylemiştik. Mühim
olan aslında zâten maddiyat değil. Yâni, şu ağzımızdan çıkan bir-iki kelime değil,
HİSSETTİKLERİMİZ'dir.. Ağzımızın, bedenî ağzımızın (söyledikleri) değil.
Bir taraftan DUA edersiniz, ama ağzınızdan... öbür taraftan kafanız, Ruhunuz bambaşka
şeylerle meşgûldür. Bu DUA'nın ne kıymeti kaldı?.. Ama bir taraftan "ALLAH ALLAH"
dersiniz, fakat Ruhunuzun tamâmı konuşur. İşte asıl bu daha makbûldür.
Tamam mı, efendim?
HH- Evet.
V- Söyledikleriniz çok doğru. Evet, çok güzel bir sual.
İ- Muhterem Üstâdım, suallere devam edelim mi?
V- Nasıl isterseniz.
İ- Var mı efendim, bu mevzuda suali olan? ... (yok)
V- .... Bir şey demiştik... Bundan bir kaç Sohbet evvel demiştik ki, "Evet, bir kitap
alıyorsunuz, üç sayfasını okuyup bir kenara atıyorsunuz. Öbür kitabı alıyorsunuz, bir
sayfasını okuyup öbür kenara atıyorsunuz. Neticede bir şey öğrenemiyorsunuz."
İ- Evet.
V- Öyleyse, EMDİRE EMDİRE, SİNDİRE SİNDİRE YÜRÜYELİM... Değil mi, efendim?..
Nasıl olsa o konulara da geleceğiz.
İ- Tamam. Öyleyse nasıl bir sual emrediyorsunuz?
V- Biliyorsunuz bizim vazifelerimiz oldukça mukaddes vazifeler... Ve bu Sohbetlerimiz'in
gâyesi de bu vazifelerimizi yerine getirebilmek. Ee, acaba sizden şahsî sualleri sorarken,
bu işi daha kısa tutmanızı, ve bunları vazifeleri daha az olanlara sormanızı dilesek???
İ- Peki, efendim. Emredersiniz.
V- Çünkü onu soracağınız kimseler var ve oldukça vazifeleri hafif.
İ- Tamam, efendim. Çok güzel!... Şimdi Fahri Bey soruyor.
Fahri Bey - Efendim, Ruh'un mezarla ne gibi bir alâkası vardır?
V- .... Aslında onlar hep... "Hep" demiyelim de... çoğu zaman sizin bedenî görüşünüzün
bozukluğundan meydana geliyor... Yâni, siz niye mezarlıkta dolaşmaktan korkarsınız_..
Ruhlar'ın gelip sizi çarpacağından, değil mi?.. Aslında çoğu zaman bu böyle değildir.
Nice insanlar vardır, mezarlıkları mesken edip, yatıp kalkar. Niye onlara bir şey olmuyor?..
Üstelik...
FB- Hayır, efendim. Onu anlatmak istemedim.
V- Evet, efendim?
FB- Ayrıldıkları zaman o beden bir mezara konuyor.
V- Evet?
FB- O mezara ikide birde gidip ziyâret etmekle, oraya , mezara okunan,... yâhut mezarda
bunun tesellisi görmekle ona DUALAR filân ediliyor.
V- Evet?
FB- Yâni, o mezarla ne gibi bir münâsebeti oluyor Ruh'un?
V- İşte... İşte onu diyorum... Bâzıları Ruhlar'ın bedenine yakın olduğunu, yâni mezarlıklarda
dolaştıklarını düşünürler. Demincek belirtmek istediğim oydu. Bu, değil bu (öyle) ...
Yanlış!.. Onu diyorum... Ve dolayısiyle korkarlar bu Ruhlar'dan
ve çarpılacaklarını düşünürler, Ruhlar'ın mezarlıkta dolaştığını düşünerek... Halbuki nice
insanlar vardır, dediğimiz gibi, mezarlıkları mesken yapmışlardır. Onlara hiç bir zaman
bir şey olmaz. .. Öyleyse oraya gittiğiniz zaman... biz aslında Ruh'la kendi düşündüğünüz
gibi bir yakınlığımız yok. Fizikî bir yakınlığımız yok yâni... Oraya gitmekle onu daha çok
düşünmüş oluyoruz... Daha doğrusu, ONU DÜŞÜNDÜĞÜMÜZÜ GÖSTERMİŞ OLUYORUZ...
Evet... Aslında biz orda yatan kimseyi biz başka zamanlarda da düşünüyoruz. Ama oraya
gittiğimiz zaman, daha başka türlü onu düşünürüz. Onun Ruhunun rahat etmesini ve ona
olan sevgimizi saygımızı (yaşarken), ona olan şimdiki arzumuzu, berâber olma arzumuzu
dile getirir, hissederiz. Öyle değil mi, efendim?
FB- Evet.
V- Yâni oraya gittiğimiz zaman ordaki yatan şahsın Ruhuyla daha, mânevî bakımdan daha
yakın oluruz. O BAKIMDAN MEZARA GİTMEK VE ONLARI ZİYÂRET ETMEK FAYDALIDIR
VE RUHLARINI DAHA MEMNUN EDER.
FB- Teşekkür ederim.
V- Mezar başına gittiğiniz zaman, çoğu zaman orda yatan şahıstan başka şey
düşünmezsiniz. Tabii günlük hayatta, bâzen hatırınıza gelir, fakat şöyle bir geçersiniz,
"ALLAH Ruhunu şâdetsin" dersiniz, o kadar... Ama oraya gidersiniz, bâzen on, onbeş
(dakika) belki saatlerce durur ve sâdece onu düşünürsünüz. Değil mi, efendim?
İ- Evet. Daha yakınlaşmak...
V- Evet, efendim.

Artık burada duralım mı?... Neye hayranım, biliyor musunuz? Bu Muhterem Üstat, sanki bizden biriymiş gibi konuşuyor... Mezara gitmekten bahsederken "biz" zamirini kullanıyor. Halbuki kendisi mezarlıkta... Nur olsun inşaallah.

İki husus var... Birincisi, mezarlıkta sâdece kemikler var. Ama o mezar, o kemikler size kaybettiğiniz kişiyi daha iyi hatırlatıyor, bu yönden önemli. Orada onu daha iyi hissediyorsunuz. Bunu başka bir yerde daha yazmıştık. Yoksa duyarak evden de DUA etseniz, ona ulaşır. Üstat mezarlıkla DUA'nın ilişkisini kurmuş.

Müslümanlar mezarlıklardan korkmazlar. Korkutmaya çalışanlar vardır ama, çoğu insan korkmaz. Hıristiyanlar korkar ve bunu filimlerine, romanlarına yansıtırlar. Bu da bizim insanımıza bulaşır. İşte tehlike orada. Korku hissiyle mezarlığa giden hassas bir kişi, özellikle kadınlar, mezarlıktan değil; fırsat kollayan Geri Varlıklar'dan bu korkusu nedeniyle zarar görebilir. O yüzden "mezarlıklı Hıristiyan filimlerinin etkisine kapılmayın," derim.

İdâreci- Evet, efendim. Söyliyeceğiniz başka bir şey var mı bana?
Varlık- Söyliyeceğimiz çok ama... Sonraya bırakalım.
İ- Emredersiniz. ALLAH râzı olsun.
V- Cümlemizden.
İ- Nur içinde yatınız. Bizi ihya ettiniz bu akşam gene. Bir DUA edelim, efendim...
ALLAH kabul etsin.
V- ALLAH kabul etsin.
İ- ALLAH nurunuzu artırsın.
V- Cümlemizin.
İ- Müsaade isteyiniz... Muhteremler'in ellerini öpünüz. Temâsı kestiğiniz an, haber
veriniz.
Medyum- ... Burası çok rahat. Böyle kalktım... Sanki her tarafımda biri ağırlık var.,
yürüyemiyorum. (Tabii, onca bilgi yüklendin.)
İ- Huzur içindesiniz ama.
M- Evet.
İ-Temâsı kestiniz mi?
M- Alnımdan öptü.
İ- Ne mutlu size.
M- .... Ve bahçeden çıktım, aşağıya atladım... İniyorum şimdi.

İşte saatler süren Celse böyle bitti... Şimdi size tekrar tekrar okuyup üzerinde fikir yürütmek düşüyor... Düşüncelerinizi bize de yazın.

Çok uzun zaman önce bir okurumuza söz vermiştik, "SABIR üzerine bir tebliğ yayınlayacağız" diye... Araya başka meşgalelerimiz girdi, uzun zaman İnternet'ten ve sitemizden uzak kaldık. Şimdi sözümüzü tutuyoruz ve celseyi veriyoruz ancak mevzuyu dağıtmasın diye sohbetin diğer kısımlarını çıkardık... Bu arada Dostumuz'un öğrendiğimiz ismini de veriyoruz: Hz. Mevlâna'nın torunu Ulu Ârif Çelebi...

Varlık: Ulu Ârif Çelebi
Medyum: Olcay
Celse İdârecisi: Ruhi Selman
Târih: 6 Mart 1968
Usül: Ruhî infisal
Hâzirûn: Muhtelif 19 kişi

Medyum- Kasabanın ordayım.
İdâreci- Yüksek sesle konuşun. Muktedirsiniz... Kasabanın ordasınız.
M- Evet. Câminin yanında... Câminin arka tarafında şimdi (o zamana kadar hiç görmemiştim)...
kırmızı kiremitli iki katlı bir ev var. Oldukça büyük bir ev... Demincek câminin avlusunda
uzun geniş etekli, beyaz etekli birilerini gördüm. Gelip gidiyorlardı... Başlarında yine külâh var...

Bilmeden önemli bir günün gecesinde celse yapmışız. Bunu ilk anlardan îtibâren anladık. Bu beyaz etekli, külâhlı kişiler mevlevî... Ama şimdiki aynı kıyafeti giyip para için sözde semâ yapan tiplerden değil, gerçek mevlevî!..

Varlık- Merhaba!..
İdâreci- Merhaba, efendim. Hoş geldiniz, Üstâdım.
V- Hoş bulduk. Asıl siz hoş geldiniz.
İ- Biz de hoş bulduk efendim.
V- Bugün bizler için oldukça önemli bir gün…
Aada sırada böyle günlerde biz de sizlerin arasına ineriz. Tabii her yere değil. Bâzı belli yerlere…
Siz zâten o yerlerin nereler olduğunu bilirsiniz.
Ve zâten oraya geldiğiniz zaman bizi bulacağınızı bilirsiniz. Onun için zâten biz de oralara ineriz.

Bâzı günlerde (zamanlarda demek daha doğru olacak) Ruhlar bizim aramıza inerlermiş. Bu onlarn için veya bizim için önemli günler olabilir. Bizim yardıma, desteğe muhtaç olduğumuz zaman olabilir. Peki, nereye inerler?.. Türbelere, kendi mezarlarına, bizim namaz kıldığımız, Kur'an okuduğumuz yerlere inerler. Onun için türbeye, mezarlığa gittiğimizde duygulanmaz mıyız?.. Aslında o sandukanın, o toprağın altında kemiklerden başka bir şey yok. Bizi duygulandıran inip te bizimle berâber olan, dualarımıza katılan o büyük zatlar, ölmüş yakınlarımızdır.

Herkes bilir ki, veya bilmesi gerekir ki, türbelerdeki zatlardan bir şey istemek doğru değildir. Ancak ALLAH'tan istenir. Çünkü veren de, vermeyen de O'dur. Türbe ziyâretine gitmişsek, ki, Ulu Ârif Çelebi Üstâdımız'ın kabri Hz. Mevlâna türbesinin içinde, meydana girişte üçlü sandukanın ortasındadır. Meselâ, orada durup onların varlığını hissedip huşû içinde ALLAH'a yalvarır, onlarında ruhları için dua edersek, muhtemeldir ki, dileklerimizin gerçekleşmesinde bize vâsıtalk edebilirler. Yoksa, "Telli Baba, ne olur bana bir koca!" demek hem sizi, hem de o Varlığı müşgül duruma sokar.

Varlık-Bugün biraz vazifelerimiz çok. Eğer sizle lâyıkî veçhile fazla meşgûl olamazsak, bize darılmayın.
İ- Estağfirullah, efendim.
V- Çünkü hakikaten bugün ve yapacağımız çok işler var.
İ- Nasibimiz neyse ona râzıyız, efendim.
V- Bugünkü toplantınız oldukça karışık oldu. İstediğiniz şekilde başlayamadınız.
Birçok gecikmeler ve bâzı karışıklıklar meydana geldi. Bir çoğunuz buraya gelebilmek için
epeyce GAYRET gösterdiniz ve yoruldunuz. Öyle değil mi?
İ- Evet efendim.
Ve buraya gelenler de yine oldukça uzun bir müddet beklemek zorunda kaldılar.
Aslında bu, her zaman karşılaştığınız, fakat her zaman da hoşnutsuzluğunuzu belli ettiğiniz
olaylardan. Yâni, GAYRET ve SABIR…

Siz Bedenli Varlıklar’ın ve biz Bedensiz Varlıklar’ın tekâmülü için altın anahtarlardan biri de işte budur. SABIR!..

Dünyâ’da SABIR’la ulaşılmayacak şey yoktur. Fakat ne var ki, (iş) bu sabrı gösterebilmekte!...
Tam en sonuna kadar gelirsiniz, tam elinizi uzatacağınız zaman, yakalayabilecek olduğunuz
bir durumda, o kadar büyük GAYRET,o kadar yorgunluğa rağmen o son hareketi yapmazsınız.
İşte bütün o zamana kadar yaptıklarınız da (bir bakıma) boşa gider.

Aslında boşa giden bir şey yoktur. Aslında siz o gayretinizin ve sabrınızın mutlak semeresini
görmüş ve göreceksiniz. Ne var ki, siz kendi kendinizi memnun edemezsiniz bu durumdan.

Size sabrın en iyi örneklerini yine sizler ve bizler içerisinde en değerli kimseler vermişlerdir.
Ulu Peygamberimiz Hazret-i Muhammed kendisine çizilen yolda, gösterilen yolda
büyük bir SABIR ve GAYRET’le ve bir an olsun, geriye şöyle başını çevirip bakmamak üzere
bütün hayâtını ve bütün her şeyini bu SABIR ve GAYRET’e dökmüştür.
Çoğunuz onun başından geçen olayları ve bu yüce dinimiz Müslümanlığı yayabilmek için
çekmiş olduğu meşakkatleri muhakkak ki bilirsiniz. Bunları her Müslüman çok iyi bilir.

O akşamki toplantımızda "Tekâmülün Altın Anahtarları" adlı eserin yazarı Hâluk Alpender de bulunmaktaydı. Üstat o yüzden "Siz Bedenli Varlıklar’ın ve biz Bedensiz Varlıklar’ın tekâmülü için altın anahtarlardan biri de işte budur. SABIR!" diyerek Hâluk Bey'e atıfta bulunmuş. Bir önemli husus ta SABR'ın sâdece Dünyâ'da değil, Âhıret'te de gerekli olduğunu belirtmesi...

Üstat "çoğunuz bilir" diyor ama, bilmeyen o kadar çok ki!.. Yine "Bunları her Müslüman bilir" diyor ve bununla "bilmesi gerekir" demek istiyor. Ne var ki, kendisine "Müslüman'ım" diyen 85 milyonun kaçı Kur'ân-ı Kerim meâlini okumuş ve anlamıştır?.. Arapça aslını okuyan çok!.. Ama ne dediğini bilen az, dediğine uyan daha da az!..

Kur'ân-ı Kerim'in TERCÜMESİ olmaz!.. Çünkü bir çok kelimenin tam Türkçe karşılığı yok... Buna İngilizce'den bir misâl vereyim: İngilizce'de KÖLE kelimesinin karşılığı vardır ama, KUL kelimesinin yoktur. KÖLE "Bondswoman / (en)Servile / (en)Slave / (en)Bondsman / (en)Drudge / (en)Serf - (en)Bond slave / (en)Bondman / (en)Bondslave / (en)Chattel / (en)Chattel slave / (en)Contraband / (en)Helot /(en)Mameluke (Arapça'dan) / (en)Servant" diye verilir. KUL ise " creature / (en)Slave / (en)Servant /(en)Helot (en)Vassal / (en)Subject / (en)Mortal / (en)Human being /"(en)Villein" diye geçer. Bunların hiç biri KÖLE (arzusu dışında başkasının boyunduruğuna girmiş) ile KUL (kendi rızâsıyla birisine bağlanmş) kelimeleri arasındaki farkı vermez. Biz ALLAH'ın kuluyuz, kölesi değiliz.

Arapça kelimeler de böyledir. Bâzı kelimelerin açıklamaları paragraf tutar. O yüzden Kur'ân-ı Kerim'in hiçbir dilde tam TERCÜMESİ (birebir karşılığı) yoktur, MEÂLİ (tercümeye yakın karşılığı) vardır. İnternet işimizi çok kolaylaştırmıştır. İstediğiniz konuyu Kur'ân-ı Kerim'de bulup araştırabilirsiniz. Meselâ SABIR üzerine Bakara 155 sayfasında âyetin 28 meâli vardır. "Türkçe Kur'an Meâlleri" sayfasında ise bu âyetin tam 53 meâli vardır. Ayrıca Diyânet'in her âyet için tefsiri (yorumu) vardır. Hangisi sizin anlamanızı kolaylaştırıyorsa onu kabul edersiniz.

Şimdi biz o okunmayan, bilinmeyen Kur'ân-ı Kerim için, İnternet'e "SABIR ile ilgili âyetler" yazıp, bulduklarımızı verelim:

SALÂT kelimesinin en bilinen mânâsı "namaz"dır. Kur'an meallerinde "salâtı ikame edin (ayakta tutun, devam edin)" cümlesi çoğu yerde "namazı dosdoğru kılın" diye verilir ki, "kendinizi vererek , içten gelerek. vazgeçmeyerek kılmaya devam edin" anlamındadır. Çok yerinde bir meâldir. Ancak SALÂT aynı zamanda "Hz. Muhammed'in adı anıldığında sevgi ve saygı göstermek. onu övmek için okunan dua / dayanışma, yardımlaşma, destekleme / dua, rahmet " demektir. Bu âyette "duâyla, dayanışma ile" anlamındadır. Her "salât" geçen yere "namaz kılma" koymak doğru değildir.

Parantez içindeki ifâdeler, âyetin öncesine ve sonrasına dayarak mânâyı tamamlamak üzere meâli verenler veya bizim tarafımızdan konulmuştur.

ALLAH çok açık söylüyor. Sıkıntıyla, zorlukla imtihan edilmeden Cennet'e girmek yok!.. Şurası muhakkak ki Dünyâ'da geçmiş ve gelecek bütün insanlar bu tarz imtihanlara tâbi tutulurlar. Korku ve sefâlet yaratan deprem, heyelân, yangın, sel, harp, işgâl gibi felâketlerle ve açlık yaratan kıtlık, kuraklık gibi tabiat olaylarıyla karşılaşacak; dolancılarla, kapkaçcılarla, hırsızlarla, hattâ kaatillerle uğraşmak durumunda kalacak; malından belki de canından olacaktır. Bütün bunlara SABIR ve SEBAT gösteren ve imtihandan başarıyla geçenler belki bu Dünyâ'da kurtulup ferâha erecek, belki de Âhıret Âlemi'nde mükâfatını göreceklerdir. ALLAH, Peygamberimiz'e (s.a.v.) "Sabredenlere müjdele" diyor!

Bu arada SEBAT , "Sözünden veya kararlarından dönmeme / bir işi sonuna değin sürdürme, direşme, dayanma / yerinde durma, kımıldamama" demektir. "Dayanma" doğrudur, "katlanma, tahammül etme" yanlıştır. Çünkü "dayanma" kendi rızâsı ile vazgeçmemedir, ""katlanma" ise "zorâki, istemediği hâlde" demektir. ALLAH'a karşı istemeden yapılan hiçbir şeyin kıymeti yoktur. TRT iftar duasında yıllardır "Senin için açlığa katlandım" diyorlar ki, şikâyet bâbındadır. Asla doğru değildir.

Bu âyeti tekrar tekrar ve yavaş yavaş okuyun!.. Çünkü Îmân'ın, yâni gerçek Müslümanlığın şartları burada!... İlk 5'ini almışlar, "İmânın şartı altıdır "Allah’a, Âhiret Günü'ne, meleklere, kitaplara ve peygamberlere inannmaktır" deyip bir de kaderi, hayır ve şerrin ALLAH'tan olduğunu eklemişler... Âmennâ, ALLAH herşeyi bir KADER ile (uygun ölçüde, gerektiği şekilde) yaratmıştır, herşey O'ndandır, kabul... Ama kişinin sevdiği malını fakirlere, yetimlere, gariplere vermesini atlamışlar. Namazı zekâtı "İslâm'ın şartı" saymışlar da, sözünde durmasını atlamışlar! En önemlisi sıkıntılı zamanlarında sabretmesinin îmandan ve İslâm'dan olduğunu belirtmeyi unutmuşlar!.. Siz bilin ve atlamayın, olur mu?..

TAKVÂ , "Allah'a derinden saygı duyma ve bunun gereği olarak O'nun yasakladıklarından sakınma ve bunlara karşı korunmak için samimi bir kulluk çabası içinde olma / Allah'a karşı gelmekten çekinme / Allah'ı gazaplandırmaktan korkma" demektir. Böyle davrananlara "muttaki" denir. Sabır göstermeyen kul, takvâlı olamaz, yâni "ALLAH'ın imtihanını bilip, saygı göstermiyor" demektir.

Yukarıdakinin aynı,,. "Bağışlanma dileyenler" ile SALÂT'ın "dua" mânâsını vermiş.
İNFAK , "bir karşılık beklemeden parasını, malını harcama / nafaka verip bir kimsenin geçimini sağlama / besleme, geçindirme" demektir.

ALLAH, Peygamberimiz'den bile sabır istiyor. Böyle çok âyet var. Demek ki sabredecek dertleri çokmuş Peygamberiz'in. Ancak ALLAH diyor ki, "O senin sabrın var ya, aslında o ALLAH'ın sana yardımından başka bir şey değildir." Sabır bir nev'i yardım olarak geliyormuş.

TESBİH, "SÜPHAN ALLAH demek"tir. "Yüce Allah'ı anma / O'nu her türlü eksiklikten, noksandan, kusurdan uzak görme / O'nu yücelterek dua etme" anlamındadır. ALLAH, Peygamberimiz'e bile "sıkıldığında, bunaldığında sabretmesini, ALLAH'ı anıp dua etmesini, huzuru böyle bulabileceğini" söylüyor. Peygamber'e söylenen her söz, bize de söylenmiş demektir.

Peygamberimiz (s.a.v) ALLAH'ın himâyesinde de, biz değil miyiz?.. Elbette biz de O'nun himâyesi, koruması ve lûtfu altındayız. Ancak kurtuluş ve rahatlama hükmü gelinceye kadar sabretmek gerek! .

DUA bahsini yukarıda verdik ama, yetmez ki!.. Bitmez ki!.. DUA kelimesi DÂVET ile aynı köktendir. Yâni, DUA ile ALLAH'ı DÂVET ediyorsun, çağırıyorsun. Daha doğrusu, O dâima senin yanında, bunu farkediyorsun. Seni dinliyor, karşılık veriyor.

O'nunla konuşuyorsun. Saygısızlık etme yalvarıp yakırırken. Dünya hayâtının süsüne aldanıp, arzu ve hevesine kapılıp, başkalarına özenip olur olmaz şeyler isteme!

Bir kere daha tekrarlayalım ki, "Salâtı ayağa kaldırırlar" ifâdesi "namazı dosdoğru, olması gerektiği gibi kılarlar" anlamına gelir. Ayrıca "namaza, duaya, ALLAH'ı anmaya devam ederler, hiç bırakmazlar" mânâsı da vardır. Bundan sonraki âyetlerde de o anlamda kullanılmıştır.

Bu son âyet Kur'ân-ı Kerim'in sırlarından birini açığa vuruyor!.. Kelimelerin bir açık, bir de bir gizli mânâsı var, belki birden de fazla!.. "Sen o dik yokuşu çıkamadın!" diyor...
"ALLAH ALLAH, ben yokuş falan tırmanmıyorum ki" diyorsun. Mecaz var, mecaz... Peygamber'e bile, "Sen nereden bileceksin?" demiş ALLAH! Yâni "Düşünmezsen, benzetme ile başka birşey anlatıldığını anlamazsın" demiş!..

Sarp Yokuş ne imiş?.. Köle azat etmek, yetimi, fakiri doyurmak, sabır ve merhamet tavsiye etmekmiş. "Sen köle gibi çalışana onu rahatlatacak bir ücret ödemedin. Pahalılık günlerinde yakınlarına, muhtaç olanlara yardım etmedin. Öfkelenenlere merhamet, sıkıntıda olanlara sabır tavsiye etmedin. Sen ne biçim Müslüman'sın?" diyor!.. Kur'ân-ı Kerim'de böyle derin mânâlar taşıyan pek çok kelime ve terim var. Meselâ yukarıda "ALLAH'a inanmak" geçti, değil mi?.. "ALLAH var, inandım" dediğinde bitiyor mu?.. "ALLAH'ın her yerde ve her zaman hâzır ve nâzır olduğuna " inanacaksın.

Sonra dâima seninle berâber olduğuna inanacaksın ki, kötülük yapmaktan çekinesin.

En nihâyet ALLAH'ın senden, yaptıkların için hesap soracağına inanacaksın.

İşte böyle... Kur'an çok derindir. Satıhta kalan idâre eder. Dalan derine iner, ama boğulmamak gerekir.

Bu da İslâm'ın özünü veren âyetlerden biri... Birincisi kadın-erkek ayırımı yok!.. Öyle "Cennet'e gidince her erkeğe 70 tâne bâkire hûri verilecek" gibi safsatalara fırsat tanımıyor. Peki, kadınlara ne verilecek?.. Bunu söylemeden bir hoca-imam-şeyh-şıh lâf edebilir mi?.. Ne haddine!..

Yukarıda ÎMÂN'ı vermiştik. Ama yeter mi?.. ÎMAN konusu öyle biter mi?.. ALLAH bu âyette MÜSLÜMAN ile MÜMİN'i ayırmış. Bir başka âyette de farkını söylemiş.

Demek ki Kelime-i Şehâdet getirince MÜSLÜMAN oluyormuşsun ama, MÜMİN olmaya daha çok yol alman gerekiyormuş! O kuşkusuz, şeksiz-şüphesiz îman ve itaat kâlbine yerleşmeden MÜMİN olamazmışsın!

Şimdi aklınızdan geçmiştir, "Neden oruç tutmayı söylemiş te, namaz kılmayı dememiş?" diye... Çünkü ORUÇ "nefse hâkim olma" demektir. "Bütün kötülüklerden uzak durma, hırsını, kinini, öfkeni frenleme" demektir. Namaz kılarken aklından bin türlü şeytanlık geçebilir... Ama ekleyelim, SALÂT aynı zamanda DUA idi ya, o yüzden "ALLAH'ı zikretme" içinde SALÂT de vardır.

Nâmuslu olmak nedense hep kadınlar için istenir. Kadınlara yan gözle bakmayan "nâmuslu" bir erkek pek akla gelmez. Aslında erkekler nâmuslu olsa, ortalıkta hiç nâmssuz kadın kalmaz!

O'nun bilgisi dışında yaprak kıpırdamadığını bileceksin.

"Gökler"den kasıt Kâinat, "Yer" ile kastedilen Dünyâ'dır... ALLAH'ın kendine şahdamarından, kâlbinden, beyninden daha yakın olduğunu bileceksin. Böylece aklından, kâlbinden geçirdiklerini bildiğine inanacak ve kötülük düşünmeyeceksin...Onun için dâima üzerinde düşünmek gerek, okurken.

Biz Malazgirt'i, Çanakkale'yi, Sakarya'yı, Dumlupınar'ı öyle kazanmadık mı?..

MELEK kelimesi o yukarıda bahsettiğimiz derin mânâlı kelimelerdendir. MELEKE ile aynı köktendir. MELEKE ise "tekrar tekrar yapılan bir iş veya tecrübeden sonra hasıl olan bilgi ve meharet, yatkınlık, alışkanlık" demektir. Yâni, insana görünmeyen bir kudret verir. Ayrıca savaşta rüzgâr, kum fırtınası gibi tabiat olayları da kanatlı melekler gibi inananların yardımına yetişebilir.

Peygamberlerin kıssaları, hayat hikâyeleri İnternet'te var. Kur'ân-ı Kerim onları parça parça anlatır. Hz. Sâlih, azmış olan Semud kavmine gönderilmiş peygamberdi. ALLAHOnları denemek için bir dişi deve gönderir. Çölde az bulunan suyu bir gün Semud halkı, bir gün de deve içecektir. Birileri dayanamaz deveyi öldürür, ALLAH da onları cezâlandırır.

Bu kıssa Hz. İbrâhim'in oğlu İsmâil'i kurban etmeye götürmesiyle ilgilidir. İsmâil, kurban edilmeye bile râzı, sabrediyor!...

Bir başka misâl: Küçük Yusuf'u kıskanan kardeşleri onu kör bir kuyuya atar ve babalarına "Yusuf'u kurt yedi" derler ama Hz. Yâkup inanmaz. Yusuf ise kuyudan çıkarılır, Mısır'a satılır. Sarayda yetişir ve vezir olur. Yusuf bir vesile ile küçük kardeşi Bünyamin'i de yanına alır.

Hz. Yâkup hiç ALLAH'tan ümidini kesmez. Sonunda oğullarına kavuşur.

Bu âyet, Firavun'un tehditlerine rağmen, Hz. Mûsâ'ya inanan sihirbazların duâsıdır. Âyetteki MÜSLİMÎNE kelimesi hem "Müslüman olmak", hem "ALLAH'a teslim olmak" demektir.

Kastedilen topraklar Filistin'dir, şimdiki İsrâil'dir, öyle Nil'den Fırat'a kadar falan değildir. Ancak Yahudiler ahitlerinde durmadıklarından, puta tapmaya başladıklarından o topraklardan defâlarca sürülmüşler, Hz. Ömer'in 637'de Kudüs'ü fethinden sonra (1099-1189 Haçlı dönemi hâriç) 1917'e kadar Filistin Müslümanlar'ın elinde kalmıştır.
Bu arada hiç Yahudi hâkimiyeti olmamıştır. Yâni ALLAH Kudüs'ü onların elinden almış, mîrâsı iptâl etmiştir. Yahudi târihinde dahi M.Ö. 1271-M.Ö. 538 arasında ve M.Ö. 472- M.S.70 arasında, bir kısmı esir olarak, Kudüs'te varlık gösterdikleri yazılıdır. Sun'i olarak 1947'de kurulan İsrâil devletinin ömrü de bu son yaptıklarından sonra pek uzun sürecek görülmemektedir.

Hz. Mûsa bir seferinde bir muhterem zat ile karşılaşır. Ondaki bilgiye hayran kalır ve peşine takılmak ister... Bu zât tefsirlerde Hızır diye geçer.

Ne var ki, Hz. Mûsa karşılaştığı üç olayda da sabredemez. Her seferinde

diye tekrarlar:

Ve niye öyle davrandığını,

diyerek açıklar. Sonra

Mûsa Peygamber bile sabır gösterememiş bâzı durumlarda. Çünkü o da insan... O yüzden ümitsizliğe kapılmayalım, ama sabırdan da vazgeçmeyelim... Hızır ve Mûsa kıssası Kur'ânı- Kerim'in Kehf Sûresi'ndedir ve İnternet'te bulunabilir.

Yahudiler ile Filistinliler neredeyse 3000 yıldır birbirlerine düşmandırlar. Ancak o târihte (M.Ö. 1000'ler) İsrâiloğulları mümin, Tek ALLAH'a inanan, Filistinliler ise puta tapan kâfirler idi. Yahudiler'in ilk kralı Tâlût ( Saul diye bilinir) Filistinliler üzerine yürürken ALLAH'ın kendilerine böyle bir imtihan hazırladığını sezmiş. Sonra Yahudiler'in bir kısmı da savaşmak istememiş. Böyle bir olay Uhud Savaşı (625) önce Peygamberimiz Hz. Muhammed'in de (s.a.v.) başına gelmişti.

Yahudi İnananlar'a 3000 yıl önce söylenen "az, çoğu yener" ifâdesi, yukarıda Peygamberimiz'e 1400 yıl önce söylenen ile aynı!..

Câlût (Golyat diye geçer) dev yapılı Filistinli bir cengâverdir. Yahudiler ondan korkarlar, korkuları dualarına yansır... Câlût'u, bir çoban olan delikanlı Dâvud sapan taşıyla devirecektir.

Hz. Eyüb sabrıyla meşhur bir peygamberdir. Malını, mülkünü, çoluğunu çocuğunu kaybetmiş, üstelik vücûdunu kurtçukların sardığı bir hastalığa yakalanmış, hepsine sabrettiği için ALLAH'ın lûtfuna uğramıştı. Bu da o lûtuflardan biridir. Öfkelendiği bir gün karısına on değnek dayak atacağına yemin etmişti. Sonradan pişman olmuş ama yemin ettiği için vazgeçememiş, ne yapacağını bilememişti. ALLAH ona "(onluk) bir deste sopa al, bir kere vur, yeminin yerine gelsin" diye yol göstermiş... Bâzı din adamları bundan "hile-i şer'iyye", yâni "hileli din kuralı" çıkarmışlar!.. Hiç hileli-hurdalı kural olur mu?.. Hz. Eyüb'ün yaptığı hile değil ki!.. Artniyet yok!.. Ama sizinkinde hep var!..

Yunus Aleyhisselâm hatâ etmiş, vazifeden kaçmıştı. Denize atıldı. Koca bir balık onu yuttu. O da balığın karnında ALLAH'a yalvardı, affedildi, kurtuldu.

Biz Dünyâ'da hayâtta olmayan Peygamber'e nasıl itaat edeceğiz?.. Onun dediklerini ve yaptıklarını yaparak!..

Bizce bu son âyet sâdece Peygamberimiz (s.a.v.) zamânında müşriklerin zûlmü sebebiyle hicret edenler için değil; şimdi zâlim sömürgecilerin aç ve işsiz bıraktığından dolayı yollara düşen göçmenler için de geçerlidir.

Bu son iki âyet sabredenlere Âhıret'teki hitaptır. Buradaki "bugün" kelimesi "her gün, her an" demektir. Dünyâ'da her gün, her an birileri ölmekte, kıyâmeti kopmakta, Âhıret'te hesâbını verip hakettiği yere gitmektedir. Sabredenler iyi yerlere gidiyormuş!

Câriye, zamânımızdaki düşmüş kadınlar gibidir. Yalnız durumları biraz daha iyi idi.

Bu "misliyle" kelimesi yanlış anlaşılıyor, "kat kat fazlası" anlamında olduğu sanılıyor. Halbuki misliyle "aynı miktarda, benzeri şekilde" demektir.

Birinci "âyetler" ifâdesi "deliller, tabiat kanunları" anlamındadır. İkinci "âyetler" ifâdesi ise, "dersler, ibretler" demektir.

Eğer birisi "ALLAH gemileri denizde yürütüyor" derse, aslında kastettiği "gemileri denizde yürüten tabiat kanununu ALLAH koymuştur. Kâinat'ın nizâmı, düzeni O'nun işidir" şeklindedir. Yoksa herkes bilir suların buhar olup göğe yükseldiğini, bulut oluşturduğunu, bulutun soğuk bir yere geldiğinde yağmur olup düştüğünü... Peki, bu işleyişi sağlayan ALLAH'ın koyduğu tabiat kanunları değil mi?

Bu işleyişten dolayı kuraklık, kıtlık, sel, deprem gibi sıkıntılara düşen kimse sabredip ALLAH'a şükretmeye devam ederse, feraha çıkacaktır.

Televizyon haberlerinde bu hususa dâir enteresan bir olaya denk geldim. (2024) Gazze'de Filistinli kadının biri üç çocuğunu ve kocasını bombardımanda kaybetmesine rağmen ALLAH'a şükrediyordu. İsrâilli bir kız da bunu görünce " 'Nasıl böyle birşey olabilir? Bu kadın bunca felâkete rağmen nasıl ALLAH'a şükretmeye devam eder?' diye hayrete düştüm. 'Böyle bir inancı acaba İslâm nasıl veriyor?' "deyip Kur'an okumaya karar vermiş... "İlk sayfayı açtım" diyor, "Bir de gördüm ki, ilk cümle 'El hamdü lillâhi rabbil âlemin - Âlemlerin Rabbi ALLAH'a şükrederim' (Fâtiha Sûresi, 1. Âyet) Şoke oldum, kalakaldım" diyor... Mesele, sıkıntıda iken bile hâline şükredebilmek!..

O târihlerde gemiler yelkenli idi ve rüzgârla hareket ederdi.

Öyle olmadı mı?.. Sabrettiğimiz ve elimizde hiçbir şey yokken gayret gösterdiğimiz için Mustafa Kemâl diye bir önder çıkıp, bütün işgâlcileri yurttan sürmedi mi?.. Şimdi de inanır ve sabredersek, bütün o ekonomik sıkıntıları atlatırız.

Gerçekten de GAYRET ve SABIR'la ulaşılmayacak şey yoktur. Dinler ve târih, bu gerçeğin Hz. Eyüp ve Mustafa Kemâl olmak üzere pek çok örneğini verir. Ama ne dinimizi, ne târihimizi , ne de Dünya târihini iyi biliyoruz. Sosyal medyadan vakit ayırıp ta öğrenme çabası da göstermiyoruz.

Bir hususu kesin olarak belirtelim: Âhıret Âlemi'nde din yoktur. Şu Müslüman, şu Hıristiyan, şu Budist diye ayrılmaz insanlar. Dinler Dünya Hayâtı içindir. Aslında bütün dinlerin esâsı birdir. Meselâ, GAYRET ve SABIR bütün dinlerde makbûldür. İnsanlar Âhıret'te Müslüman, Hıristiyan olarak değil de, niçin GAYRET ve SABIR göstermediklerinden sorgulanırlar... Peki, Âhıret'te din yos, o zaman Üstâdımız neden İslâm dininden "Peygamberimiz" diyerek misâl verdi?.. Çünkü vazifeli olduğu heyet, yâni biz, Müslümanız. O da hayatta iken Müslüman'dı ve en iyi bildiği peygamber de Hazret-i Muhammed'di. Hıristiyan bir topluluğa gelen Varlık da Hıristiyanlık'tan örnekler verir.

İşte Dünya hayâtında başarının ve bu sonu olmayan bu iki taraftaki hayâtta tekâmülün de yegâne şartı SABIR’dır.

Etrâfınıza bakınız: Herşeyden çabuk vazgeçen, GAYRET etmekten yoksun olan kişiler sizin
Dünya hayâtınızda bile mutluluğa erişemezler. Ve onların sizin gözünüzde bile fazla bir değeri yoktur.
Onlara güvenemez, itimat edemezsiniz. Herhangi bir işinizi böylelerine devredemezsiniz.

GAYRET ve SABIR hemen hemen aynı şeylerdir. GAYRET te Müslümanlık’ta ve ALLAH indinde
çok kıymetli bir meziyettir. Hattâ bilirsiniz, bir gün ulu Peygamberimiz Hazret-i Muhammed
câmiye namaza giderken yol kenarında kılıksız, pejmürde bir dilenciye selâm verir.
Etrâfındakiler bunu onun yüce vasıflarına hamlederler. Halbuki namazdan dönüşte
ulu Peygamberimiz Hazret-i Muhammed aynı fakirin önünden geçerken selâm vermez.
Etrâfındakiler bu durumdan bir şey anlamazlar... Ve kendisine sorarlar.
Kendisine “niçin biraz evvel namaza giderken selâm verdiği hâlde, şimdi selâm vermediğini” sorarlar.
Ulu Peygamberimiz şöyle cevap verir:

Görüyorsunuz, en ufak bir GAYRET’in bile bir değeri ve makbûl tarafı var.
Bâzılarınız içinizden, ufak gayretleri küçümserler. Fakat demincekki verdiğimiz misâlden de
anlaşılacağı gibi, GAYRET’in büyüğü küçüğü yoktur!.. Ne varki, siz hakikaten içinizden gelerek
GAYRET edin!.. Sırf gösteriş olsun diye bir çaba, bir gayret sarfetmeye çalışmayın!

Üstâd'ın naklettiği kıssa kayıtlara ters geçmiş. "Giderken selâm vermedi, dönüşte selâm verdi" diye anlatılıyor. Biz Ulu Ârif Çelebi Dostumuz'un anlattığına inanıyoruz.

GAYRET ve SABIR birbiinden ayrılmaz. Üstat ta "hemen hemen aynı şeydir" demiş. Şöyle ekleyebiliriz: GAYRET'siz SABIR, SABIR'sız GAYRET olmaz!

İdâreci- Bu kadar mı Üstâdım?
Varlık- Demincek te görüşmeye başlarken mazeretimizi beyan etmiştik.
Yalnız aslında bunun üzerinde söylenecek şey çok. Fakat ilk evvelâ şu verdiklerimizin anlaşılıp
anlaşılmadığını, ruhlarınıza sindirilip sindirilmediğini görelim.
İ- Evet. Var mı efendim, SABIR ve GAYRET üzerine sual sormak isteyen?.. Adnan Bey konuşuyor.
A.B.- Efendim, “çomakla yol kazdığını” söylediniz. Bunda bir maksat var mıydı?
Bu kazma bir hedefe yönelmiş miydi? Yoksa gelişi güzel mi kazıyordu?
Bir GAYRET sarfederken bunun bir hedefi olması lâzım, kanaatindeyim. Lûtfen aydınlatır mısınız?
V- Aslında o fakirin gayretini başka yönden alalım. Daha doğrusu, ulu Peygamberimiz’in
bir misâl teşkil etmesi yönünden alalım.

Eğer… Aranızda bir lâf vardır. Aslında bu lâf menfî yönlü ve eksik bir lâftır.
Şöyle ki: "Bir müsîbet bin nasihattan yeğdir," diye… Aslında bu musîbet burda eksik.
Musîbet olduğu gibi, bunun tersi, iyi olaylar da nasihatlerden bin defa iyidir.
Yâni, (daha başka türlü söylemek lâzımsa) bir şeyi görmek, onu dinlemekten daha faydalıdır
ve daha büyük etkisi olur. İşte ulu Peygamberimiz de bu ufak misâli vermekle…
Etrâfındakilere GAYRET’in ne kadar değerli bir şey olduğunu belirtmek için bu misâli vermiştir.
O anda muhakkak ki o fakirin bir gâye uğruna mı, yoksa gelişi güzel mi yeri
kazdığını tamâmiyle anlayamayız. Daha doğrusu, bir Bedenli Varlık olarak bunu tamâmiyle
anlayamayız. Bir gâyesi olabilir, ama olmayabilir de… Yalnız esas mesele bu olayın bu şekilde
hazırlanıp Hazret-i Muhammed etrafındaki müminlere bu şekilde güzel bir misâl teşkil etmesidir…
Oldu mu, efendim?
A.B.- Teşekkür ederim.
İ- Var mı başka?... Yahya Bey konuşuyor.
Y.B.- ŞEKL’e değil, MÂNÂ’ya bakmak, MÂNÂ’yı anlamak îcâbeder.
Benim kanaatim budur. Yâni, burada bir GAYRET sarfedilmiştir. Müsbet netice verir veya vermez.
V- Evet, efendim. Biz de aynı şeyi söylüyoruz. Berâberiz. Yalnız bunu açın ki… (sizde var, var)..
Bunu açın ki, etrâfınızdakiler de bundan nasiplensinler.
Y.B.- Hazret-i Peygamber Efendimiz (s.a.v.) ümmetine o hâdiseyi bir misâl olarak göstermiştir.
Âcizâne, benim açabileceğim budur.
V- Evet, efendim. Çok güzel.
İ- Sâdi Bey bir sual sormak istiyor.
S.H.- SABIR ve GAYRET’le takdir değişir mi?
V- ….. Muhakkak ki her GAYRET’in bir takdiri vardır. Bu sizin aranızda başka,
bizim aramızda başka, daha yukarılarda biraz daha başkadır muhakkak ki.
Yanız burda “başka”dan kastım, ayrı ayrı, birbirine zıt yönler demek değil.
Daha iyi takdirdir. Daha derinine inerek takdir etmektir. Bedenli Varlıklar’da bu takdir
çoğu zaman GAYRET’in neticesiyle ölçülür. Bir şahıs ne kadar GAYRET ederse etsin,
eğer başarıya ulaşamamışsa, sizler onun gayretini küçümser ve sizin tâbirinizle
“boşa kürek” veya “akıntıya kürek çekmiş” dersiniz. Halbuki yukarlarda öyle değil.

Bâzılarınız da vardır ki, aslında… evet, belki GAYRET etme kaabiliyetleri büyüktür.
Muhakkak ki sizin hepinizin bedenî kuvveti, aklî kuvveti ve ruhî kuvveti aynı değildir.
Hepinizin bir yerde gayreti son bulur, sabrı son bulur.

İşte bâzılarınızda bu, çok büyük, bu hassalardan çok fazla olmasına rağmen,
bunun bir miktarını kullanırve büyük işler elde eder. Siz bunu birincisinden daha çok takdir edersiniz.
Halbuki bizim nezdimizde birincisi daha kıymetlidir, çünkü bütün herşeyini koymuştur oraya.

Bu TAKDİR kelimesinin iki mânâsı var. Birincisinde TAKDİR , "Bir şeyin değerini, önemini, gerekliliğini anlama / değer biçme, kıymet verme" demektir. İkincisnde TAKDİR, "insan için tespit edilen hayat çizgisi / ALLAH'ın isteği, ALLAH'ın yazdığı / Alın Yazısı / Kader" anlamına gelir.

Bizim 22 yaşındaki üniversite öğrencisi medyumumuz soruyu "değerini anlama, kıymet verme" anlamıyla naklettiği için Üstat o yönde cevap vermiş.

Meselâ, sizin aranızda bile bir zengin bir hayır işi için bir miktar para harcasa…
ve onun yanında da bir fakir aynı parayı harcasa, siz fakiri göklere çıkarırsınız.
Hattâ buna inanamazsınız bile! Öyle değil mi, efendim? Demek ki mühim olan
bizde olanı vermemiz. Ama bizde olan az olabilir, çok olabilir… Oldu mu, efendim?.
S.H.- Evet. Sualim bu aşağı yukarı. Yalnız bu “takdir”i, insanların takdir etmesi değil de,
“alın yazısı” demek istemiştim. Bilmiyorum, acaba ben mi yanlış anlattım?
V- Efendim, söyleyelim, efendim. Demincek sohbetimize başlarken, tekâmülünüzün sizin
gayretiniz ve sabrınızın bir neticesi olduğunu söylemiştik. Tekâmülümüz de bizleri takdir eden
YÜCE KUVVET’in emriyle olur. İşte o SABIR ve GAYRETLERİMİZ ne kadar takdir edilirse,
bizim tekâmülümüz o kadar yükselir.

Bu arada size bir şey söyleyeceğim. Belki çoğunuz bu tekâmülü gözünüzde biraz küçültüyorsunuz.
Yâni Dünya işlerinizi bundan daha üstün tutuyorsunuz.
Muhakkak ki sizin buraya gelirken bir yolunuz çiziliyor ve bu yoldaki (çizilen yoldaki)
bu başarılarınız nisbetinde buraya geldiğiniz zaman daha yukarı çıkıyorsunuz
ve ikinci yolunuz ona göre daha iyi çiziliyor.

Aslında bunlar sizin için çok uzun zamanlar… Bir insanın Dünya hayâtını, bedenli hayâtını bitirip
buraya gelmesi ve buralardan bâzen hemen dönmesi veya bâzen uzun zamanlar kalması
sizler için hakikaten uzun gözüküyor. Halbuki aslında bunlar o sonsuzluğun çok ufak birer parçaları…
Bu bakımdan, sizin dediğiniz gibi, bu Çizilmiş Yol'daki gayretiniz ve sabrınız, daha doğrusu
genel olarak muvaffakiyetiniz muhakkak ki bir takdir görüyor ve ikinci yolunuz, burdaki yeriniz
ona göre ayarlanıyor, efendim… Acaba oldu mu, efendim?

Gördünüz mü Üstat nasıl iki TAKDİR'i birbirine bağladı?.. ALLAH'ın takdiri ile geldiğiniz Dünya hayâtında gösterdiği GAYRET ve SABIR Âhıret Âlemi'nde yine ALLAH tarafından TAKDİR edilerek değerlendiriliyor ve yeniden Dünyâ'ya gönderiliyorsunuz. Üstat burada mevzuyu Reinkarnasyon'a getirmiş!

Daha önce de söylemiştik. Biz Reinkarnasyon'un gerçek olduğuna üç delil gösteririz. Birincisi ölüp te Âhıret'e intikâl etmiş olan Varlıklar'ın anlattıkları, yaşarken geçmiş hayatlarını hatırlayanlar ve yaptığımız ekminezi çalışmaları... Üçünün de örnekleri sitemiz de var.

Yalnız Sâdi Hoşses dostumuz bundan şüphe duymuş.

S.H.- Teşekkür ederim. Yalnız orda bir şeyi anlamadım. “Buraya gelir, sonra yine döner”…
Onu anlayamadım.
V- Yalnız bunu daha evvel de söylemiştik. Bizim bu taraftan çok fazla bahsetmemize izin yok!
Sizin buradan korkmamanızı (herşeyden evvel) temin etmeye çalışıyoruz.
Ve yine daha evvelki celselerimizde söylediğiniz gibi, buraya gelince hepsini göreceksiniz.
Yalnız, mâdemki arzu ettiniz, biliyorsunuz, arzular bizler için herşeyden üstün…

Size şöyle bir misâl verelim, efendim. Bu misâlleri aslında çok çeşitli alabilirsiniz.
Yâni, vereceğim bir misâlle sakın o tek yönden ilerlemeyiniz.
Şöyle: Siz bir dâireye müracaat ediyorsunuz, bir yere… Sırada bekliyorsunuz…
Size geliyor sıra,fakat evraklarınız eksik olduğundan onu tamamlamanız için
tekrar geri gönderiliyorsunuz. Halbuki, evrakları tamam olanlar, bir diğer tarafa geçip
buradaki işlemlerine devam ediyorlar…

Yine, deminlcek söylediğimiz gibi, bu misâli yanlış anlamamanız için daha değişik bir misâl verelim.
Meselâ, siz bir lokantaya gidiyorsunuz, fakat karnınız çok aç değil. Ne yapıyorsunuz?..
Yemeğinizi… (tabii başka gâyeniz yoksa, sırf yemek yemek gâyesiyle girmişseniz)
yemeğinizi yiyorsunuz, çıkıyorsunuz. Fakat, sizinle aynı zamanda girmiş, fakat çok aç bir kimse
karnını doyurmak için sizden daha fazla yemek yiyor ve sizden daha sonra lokantayı terkediyor.

Reinkarnasyon mantığını bundan daha iyi açıklayan bir misâl duymadım. Reinkarnasyon, tekâmül basamaklarından ibâret... ki, bu aynen böyle Kur'ân-ı Kerim'de geçer. Arayıp bulması size kalmış... Bir üst basamağa çıkmak için evrakların tam değilse (Dünya hayâtındaki GAYRET ve SABR'ın yetersiz kalmış, başarısız olmuş isen) geri döner, bir hayat daha yaşarsın.

Niye bâzı Ruhlar hemen Düny'a'ya dönüyor da, diğerleri uzun müddet Âhıret Âlemi'nde kalıyor?.. Karnı toksa (Dünyâ'da gösterdiği GAYRET ve SABIR neticesinde Âhıret'te vereceği fazla bir hesap yoksa) lokantada (Âhıret Âlemi'nde) fazla kalmıyor. Ama açsa (eksiği, noksanı, kusûru, hatâsı, günâhı çoksa, hesâbını verene kadar) uzun süre kalıyor... Ancak bu misâlleri fazla zorlamamak, yeni sorular çıkarmamak gerekir.

Aslında bu misâlleri bir sürü yönde vermemiz sizi daha iyi aydınlatır.
Fakat şimdilik, dediğimiz gibi, fazla bu hususta bilgi vermeye iznimiz yok, efendim.
Hâluk Bey görüşüyor,efendim.
V- Bir dakika, efendim... Demiştik ki (daha evvel) “Yurdumuz gönül yurdu”.
Acaba verdiğimiz cevaplardan tatmin ve memnun oldular mı?
S.H:- Efendim, çok memnun oldum. Yalnız sizin bu lûtfunuzdan cesâret alarak bir şeyi merak ettim.
Çünkü siz hem söylemek istemediniz, hem de yine cevap verdiniz bana, çok memnun oldum.

Başta buyurdunuz ki, “Bu gece çok mühim bir gece.” Eğer mahzuru yoksa,
Biz de öğrenebilecek miyiz, acaba bu gecenin mâhiyetini?
V- Söyliyeyim. Bu benle alâkalı. Bu kadar yeter herhâlde. Biliyorsunuz, insanların hayatlarında
belli başlı önemli noktalar ve târihler vardır. Değil mi, efendim?
İşte bunlardan biri bu gece benim için ve en önemlilerinden biri.
İ- Şimdi müsaadenizle Hâluk Bey Üstâdımız'a bağlıyorum.
V- Efendim, ben yine rahat etmedim. Biraz daha söyliyeyim. Çünkü duramıyorlar
ve biraz tatmin olmadılar bu cevaptan. Söyliyeyim, efendim.
Bugünkü târih benim bedenli hayâtımla bedensiz hayâtımın birleştiği noktadır.
S.H.- ALLAH makaamınızı nur etsin.
V- ALLAH duâlarınızı kabul etsin, efendim.

6 Mart târihi, muhterem Üstâdımız Ulu Ârif Çelebi'nin vefat târihidir, kendisi vermiştir. Kayıtlarda 5 Şubat 1320'de vefat ettiği yazılı, ama biz onun verdiği târihe inanırız. Kendisini hep o günde yâdettik.

İdâreci- Şimdi Hâluk Bey konuşuyor.
H.A.- Aziz Varlıktan GAYRET’in Dünya ve Âhıret makbul olabilmesi için dayandığı iki ilke
bulunduğu kanısındayım. Bunu hepimizin menfaati için açıklamaya lütuf buyururlar mı acaba?
Varlık- Şimdi efendim, bunu ben açıklarım.
H.A.- Arzu ederseniz ben söyleyeyim, arzu ederseniz zât-ı âlinizden işitelim.
V- Şimdi isterseniz…
H.A.- İsterseniz ben söyliyeyim.
V- Evet, efendim. Anlaşıyoruz, görüyorsunuz.
H.A.- Birincisi HÜSN-Ü NİYET olması lâzım gelir GAYRET’in başında.
İkincisi MEŞRÛ İSTİKAMET’ten işlenmesi îcâbeder kanısındayım. Acaba doğru mudur?
V- Şimdi efendim, bu bugün buraya gelen misâfirlerimiz hakikaten tekâmülün oldukça
üst seviyelerinde olan kimseler… Bunların arasında muhakkak ki , eh… biraz daha aşağılarda
olanlar var. Fakat toplum olarak böyle.

Şimdi, biz onun için söyliyeceklerimizi katı bir şekilde (prensipler şeklinde) söylemiyoruz.
İstiyoruz ki bu prensipleri, bu kanunları siz bu söylediklerimizden çıkarın.

Demincekki misâlimizi alalım, efendim. Dedi ki “Bir kimse bütün herşeyini ortaya koyarak
GAYRET eder. Fakat onun bu yöndeki kaabiliyeti, kuvveti vardır. Fakat aynı miktarda bir GAYRET te
daha kabiliyet ve kuvveti daha çok olan bir kimse tarafından gösterilirse, birincisi daha makbûldür”
demiştik. İşte burda HÜSN-Ü NİYET oldu. Birincisi… daha doğrusu, onun (hüsn-ü niyetin)
bir kısmı, şimdi bu … Birincisi hakikaten herşeyiyle bu gayretini ortaya koyuyor…
İkincisi ise bunu fazla önemsemiyor ve yapabileceği kısmın yarısını veya daha azını yapıyor.
Halbuki o da aynı hüsn-ü niyetle bu gayreti gösterse, daha büyük iş (belki) başaracak.
Ve muhakkak ki sizin için, ve kendisi için daha hayırlı olacak.

Kullandığımız kelimeler gençlere yabancı gelebilir. Ama İngilizce, Fransızca, İspanyolca kelimeleri ve İnternet lehçesini nasıl öğreniyorlarsa, bin yıllık târihimizden gelen ve Türkçe'nin zenginliğini oluşturan "eski" kelimeleri de bilmek, öğrenmek durumundalar. Hüsn-ü niyet, "iyi niyet" demektir. MEŞRÛ, "yasal / doğru / Hak / Şeriat'ın kabul ettiği, haram ve yanlış olmayan" demektir. İSTİKAMET ise, "doğrultu, yön" demektir. Böylece meşrû istikamet "doğru yön, doğru yol" anlamına gelir.

Demek ki GAYRET iyi niyetle, samiyetle, baştan savar gibi değil de şevkle, içten gelerek doğru yönde gösterilmeli. Öndeki arabayı geçmek, kumarda kazanmak için gösterilen gayret makbûl değil!

Varlık- Efendim, bu ilk söylediğiniz HÜSN-Ü NİYET’in bir kısmı…
İkincisi, demincek te verdiğimiz misâllerde umumiyetle zâten bu gayretlerin yönlerini
müsbet tarafa çevirmiş bulunuyoruz.
Verdiğimiz misâllerde menfi yön gördünüz mü acaba, efendim?
H.A.- Hayır.
V- İşte, istiyoruz ki bunları siz, kendiniz muhakeme edin. İşte yine burda GAYRET!..
Yine GAYRET giriyor işin içine… Bu söylediklerimizle yetinmeyeceksiniz ve bunun kafanızda
ve aranızda münâkaşasını yaparak bir GAYRET sarfetmiş olacaksınız. Değil mi, efendim?
H.A.- Evet. Teşekkür ederim.
İdâreci- Efendim, benim bir sualim var. GAYRET ve SABIR arasında ne gibi bir fark vardır?
V- Aslında fark yoktur. GAYRET bir SABIR işi değil midir?.. Sabırsız insanların gayreti bir yerde biter.
Bir yerde artık GAYRET etmek istemezler, çünkü sabırları yoktur. E, görüyorsunuz, biri
ötekine bağlı. SABIR olmayınca GAYRET olmuyor, GAYRET olmayınca SABIR’dan bahsedemiyoruz.
İ- Nedret Hanım konuşmak istiyor.
N.H.- Efendim, müsaade ederseniz ben buna cevap vermek istiyorum.
GAYRET başlangıç, SABIR son diye…
V- Şimdi efendim, siz sabrı şöyle alıyorsunuz çoğu zaman. Bilhassa… yâni bu…
(Şu şekilde söylersek herhâlde daha iyi olacak) SABR’ı daha ziyâde hareketsizlik hâlindeki
GAYRET olarak alıyorsunuz.
N.H.- Evet.
V- Halbuki SABIR her zaman, her yerde var. Bir şey okurken meselâ, sabrınız…
Meselâ, düşünün! Bir otobüstesiniz, çok sıkışık… İçinizden bir an evvel otobüsten inmek geliyor.
Fakat yine sabrediyorsunuz ve ineceğiniz yere geldiğiniz zaman iniyorsunuz.
N.H.- Efendim, ben GAYRET’i başlangıç olarak alıyorum, sonra GAYRET yerini SABR’a terkediyor.
Son olarak ta SABR’ı almıyorum.
V- Şimdi efendim, SABIR muhakkak ki bir mücâdele, herşeyden evvel. Kendi kendinizle
ve diğer dış etkilerle mücâdele… E, mücâdele de bir GAYRET gerektirmez mi?
N.H.- Tabii. Yâni, bir nev’i tamamlayan.
V- Evet, efendim.

Nedret Hanım çok ısrarcı...Halbuki GAYRET'in başladığı andan îtibâren SABIR da kendini gösteriyor. SABIR olmasa, vazgeçersin, çünkü henüz sonuç alamadın. SABIR oldukça GAYRET devam eder.

N.H.- Ama ben GAYRET’i başlangıç, SABR’ı son olarak aldım. Bilmiyorum, doğru mu?
Varlık- Efendim, ikisini bir alsanız çok daha iyidir. Yâni o zaman, GAYRET’in hakiki mânâsı o zaman çıkar, efendim.
N.H.- Evet.
İdâreci- Muhterem Üstâdım, ben suallere devam ediyorum. Fakat siz vazifeniz olduğunu söylemiştiniz.
Îcâbettiği zaman lûtfen bizi haberdar eder misiniz?
V- Evet, efendim.
İ- Adnan Bey soruyor.
A.B.- Efendim, biraz evvel “GAYRET’in SABR’a bağlı olduğunu, sabırsız gayret olamıyacağını”
buyurmuştunuz. Maddî hayâtımızda acaba şöyle bir şey düşünülemez mi? Kısa süreli işler olur ki,
bu bir gayretle sabırsız, yâni uzun müddet sabretmeksizin yapılabilir.
Misâl: Bir araba, at arabası düşünelim. Çamura saplanmıştır. Bunu birkaç kişi bir hamlede yüklenirsek,
tekerleği çevirirsek çamurdan kurtulacaktır. Binâenaleyh uzun boylu sabra şey yapmaz,
ihtiyaç göstermez. Lûtfen burasını biraz aydınlatır mısınız?
V- Burda GAYRET’in çok ufak olduğunu söylediniz. İşte SABIR da ufak. Şöyle ki, tam
kaldıracağınız anda bu işin yorucu olduğunu düşünerek bıraksanız, ne olur araba?
A.B:- Yıkılır.
V- Evet. Yalnız, muhakkak ki bu şekilde ufak şeyler hakkında düşünmek ve böyle misâller vermek,
sizler için şaşırtıcı olabiliyor. Fakat bunun derinine indiğiniz zaman…

Şimdi düşünün: Siz arabayı iterken ne düşünürsünüz?.. İki şık düşünürsünüz…
Birincisi, arabanın hareket etmeyeceği, öteki de edeceği… Hareket ettiği takdirde mesele yok.
Ama hareket etmezse, siz aynı işi bir daha yapmak mecburiyetinde kalacaksınız
ve belki devamlı olarak orda bu işi bir müddet yapacaksınız...
İşte, muhakkak ki bu aklınızdan geçer. Hani siz onu daha farketmeseniz bile...

Düşünün… Böyle bir şey yaparken kendi kendinizi kontrol edin. Bu düşünceler geçecektir (aklınızdan).
İşte zâten bu düşüncelerin geçişi ânında da siz bir, bu işi yapıp yapmamak arasında
ve başlayıp ta yapmak arasında bir SABIR gösteriyorsunuz.
Yâni, arabanın hareket etmemesi hâlinde bu işi tekrarlamak durumu var.
Bu da yine sabrınızı îcâbettirir… Oldu mu, efendim?
A.B.- Çok teşekkür ederim.
İ- Hâluk Bey bir şey sormak istiyor.
V- Evet, efendim.
H.B.- Aziz Ruh, anlıyoruz ki, bu konuda GAYRET bir enerji sarfı, SABIR da onu tahdit eden
bir zaman süresi oluyor. Onun için atbaşı berâber gidiyorlar. Değil mi, efendim?
V- Şimdi efendim, demincek söylemiştim, Hanımefendi “Hayır” dediler. Siz dâima GAYRET’i
hareketli durumlarda, SABR’ı ise hareketsiz alıyorsunuz.
H.B.- Hayır, her gayretin bir süresi var.
V- Muhakkak ki.
H.B.- SABIR da onu tesbit eden bir zaman süresi olmuş oluyor. Yâni, ikisi atbaşı berâber
ve birbiri içerisinde mündemiç oluyor.
V- Evet, efendim. Muhakkak ki GAYRET için bir enerji gösteriyorsunuz.
Bu meselâ, devamlı bir… Şöyle diyelim, daha doğrusu... Bilirsiniz ki, nice zatlar vardır,
oturdukları yerde devamlı Kur’an okurlar… ve dışardan baktığınız zaman buna hayret edebilirsiniz.
Saatlerce… Bu arada sanki ortadan GAYRET kalkmış, onun yerin SABIR almış gibi gözükür.
Demincek te söylediğimiz gibi, burda da (sizin deyiminizle) enerji kaybı vardır mutlaka.
Çünkü herşeyden evvel… ( düşünün, siz bunu kendi ilimlerinizle çözün) … muhakkak ki
en azından gözleriniz hareket ediyor, dimağınız meşgûl…
O andaki oturma vaziyetiniz bile sizden bu enerji kaybına sebep olur.
İşte zâten demek istediğimiz buydu.
H.B.- Evet.
V- Yâni, GAYRET’i sâdece hareketli durumlarda almayın. Hareketsiz durumlarda da büyük bir
GAYRET ve dediğimiz gibi bir enerji sarfı vardır.
H.B.- Teşekkür ederim.

Bütün o hareketsiz durumda sâdece GAYRET değil, SABIR da vardır. Saaatlerce hareketsiz oturmak bile SABIR ister.

İdâreci- Sâdi Bey sorma istiyor, efendim.
S.B.- Efendim, bizim muhtelif zamanlarda ben ve arkadaşlarım toplanıp, arkadaşlarımızın
gayreti ile, sabırlarıı ile ve iyi niyetleriyle bu sohbet meydana geliyor. Ve biz bu sohbete vâsıta
olan arkadaşımıza “medyum” diyoruz. Ve ondan, onun ağzından sizin âleminizden bâzı kıymetli
sözler alıyoruz. Bizi irşat ediyorsunuz. Fakat bizim de inanışımıza gölge düşüren bâzı kimseler var.
Onlar derler ki, “Bu yolunuz hatâlıdır. Çünkü Kur’ân-ı Azimüşşan’da Cenâb-ı Hak der ki,
‘Bir ruh bedenden ayrıldıktan sonra mekânına gider ve o HAKK’ın emrindedir. Artık ona hiçbir
kuvvet dokunamaz, emir veremez ve hiç kimsenin tasarrufuna giremez. Ancak ALLAH’ın tasarrufundadır’,
der” diyor Kur’ân-ı Kerim… Hakikaten ben de bu bahsi buldum ve okudum. Fakat bunun mânâsı
belki, yâni onların söylemek istediği belki “vâsıta olamaz”dır. Hakikaten vâsıta olamaz ama…
Varlık- Şimdi efendim, bunu söyleyelim. Daha doğrusu, size ben şimdi fazla bir cevap vermiyeceğim.
Yalnız geçen seferki toplantımızdaki konuları dinleyecek olursanız… ki, bunu dinlersiniz tahmin
ediyorum.
S.B.- Evet, efendim.
V- Bizim birer vazifeli olduğumuzu, bir vazifeli olduğumuz ve bu durumların bizim vazifemiz
îcâbı meydan geldiğini söylemiştik. Burda zannetmeyin ki, bizlerin elinde olan bir şey var.
Bizim de yok muhakkak ki. Bizde de değil.
ALLAH’ımız, yüce ALLAH’ımız bizlere bu şekilde, bu durumlarda karşılaştırıyor… Ve bu toplantılarımız
hakikaten bir fayda temin ettiği müddetçe devamlı oluyor ve bu faydadan uzaklaşıp ta, diğer yönlere
gittiğimiz zaman bu işte bâzı aksamalar gözüküyor…
Şimdi aranızda bâzıları niye daha evvelki yerlerine gitmeyi değil de, bu şekilde toplanmayı
tercih ediyorlar? Değil mi, efendim?
S.B.- Hedefimiz değiştiği için, efendim.
V- Tamam. Demek ki doğru yoldan ayrıldığı için.
S.B.- İlk hedef o değildi.
V- İlk hedef değil de, “sonraki hedef” diyelim. Bu başlangıç böyleydi ama…
S.B.- Evet.

Ruh hakkında Kur'ân-ı Kerim'deki ifâde şöyledir:

Üstat ta sık sık "bilgi veremiyoruz" demiyor mu?.. Ruh ve yaptıkları elbette ALLAH'ın emrinden, yukarıda Üstâd'ın söylediği gibi... Bizim emrimize girmiyor ki!.. Kendisine verilen vazife gereği bizleri bir mürşit olarak eğitiyor, yetiştiriyor.

Derseniz ki "Bütün Ruhlar böyle mi yapıyor?", hayır. Her biri kendi tekâmül seviyesine göre davranıyor. Bâzısı kötülük dahi yapıyor, tıpkı Dünyâ'daki insanlar gibi... Ama bu, ALLAH'ın emrinden çıktığını göstermez. Annesinin kontrolünde yaramaz bir çocuk gibi davransa da, ALLAH'ın emri ve denetimi altındadır.

Sâdi Bey'in "hedefimiz değişti" dediği, daha önce devam ettiği spiritualist grubun artık eğitici olmaktan çıkmasıdır. Sâdece o değil, hedefini şaşırmış bir çok spiritualist grup, tarikat, cemaat, entellektüel grup var... Neye ve nereye katıldığını insan iyi bilmeli!

Varlık- İşte efendim, biz yine daha evvelki sohbetlerimizde bahsetmiştik. Herşey üst üste gelirse olmaz!
İlk evvelâ aldıklarımızı kendimize mâledelim. Ruhumuza emdirelim ve ondan sonra ötekine geçelim.
Fakat herşeyden evvel heirkesin bir seviyesi var. Bir dolma seviyesi de var.
Nasıl ki siz yediklerinizi hazmedemezseniz hastalanırsınız, o taraf ta öyle... Hazmedilmedi
ve iş fayda yolundan, doğru yoldan çıktı.
S.B.- Kusura bakmayın, tahmin ediyorum ki, bir çok arkadaşlar aynı şeydeler.
V- Evet, efendim. Evet, efendim. Bir şey söyliyeceğim. Aslına bakarsanız, bu şu anda bize
en yakın olan kimsenin bile daha henüz “tamâmiyle” diyeceğim… (muhakkak ki büyük bir
değişme oldu ama) tamâmiyle şey yaptığı yok. Yine bir içinde kuşku var. “Acaba yaptığım iş
doğru mu, yanlış mı?” diye… Zâten aslında bu işe bu içindeki şüphelerin doğruluk derecesini
öğrenmek için atıldı.. Acaba oldu mu efendim?
S.B.- Oldu, efendim. Çok güzel.

Gerçekten de medyumumuz "Acaba ben yanlış bir iş mi yapıyorum? İnsanları kandırıyor muyum?" diye tereddütler duyuyordu. Aslında bu hemen her medyumda olan bir endişedir. Rahmetli Reşat Bayer, Bedri Ruhselman'ın değerli bir medyumu ve Şihap adlı varlığın vâsıtası olmasına rağmen bu tereddütten dolayı celseleri bırakmış, Reinkarnasyon araştırmalarına yönemişti.

Varlık- Evet. Başka var mı efendim?
İdâreci- Handan Hanım soruyor.
H.H.- Mevzuyu biraz dağıtacağım galiba. Bir evvelki celseden bâzı şeyler bağlamak istiyorum.
V- Bir evvelki celsede, burdakilerden çok azı bulunmaktaydı.
İ- “Hayır” diyor. Sonra sorun.
H.H.- Hayır, bunlar berâber. Bu mevzuya bağlı.
V- E, zâten efendim, zâten… İşte yine SABIR… Yine SABIR… Söylediğimiz bitmeden sabırsızlık!..
Şunu diyecektim: “Bugünkü toplantımızda geçen seferkilerden çok az kişi var.
O bakımdan bu şekilde de geçen toplantımızdan birşeyler aktarmış oluruz” diyecektim.
İ- Çok özür dilerim, efendim.
H.H.- Teşekkür ederim.
V- Evet, sorunuz.
H.H.- Efendim, geçen toplantınızda yaptığınız konuşmadan anladığımız şeye göre “bir insanın
ALLAH Yolu’nda GAYRET ve SABIR’la yürüyebilmesi için muhakkak ki bir mürşide ihtiyâcı var”
diye bir şey anladım. Bu mevzuyu açmanızı rica edecektim. Mümkünse tabii.
V- Şimdi… İşte yine demincekki zât-ı muhteremin sorduğu soru ve söyledikleri ili ilgili bir konu.
HÜSN-Ü NİYET ve HEDEF…

Evet, efendim. Siz muhakkak ki GAYRET edeceksiniz.
Ama bu GAYRET, bu SABR’ı hangi yolda yapacaksınız?..
İşte size bu yolu gösterecek, bu yolda örnek olacak yine kimdir?.. ALLAH Katında
muhterem ve değerli olan kimseler… Bunlar size… yakınlık sırasına göre başlarsınız…
ve artık onları geride bıraktığınız ve daha ilerlerini… daha ilerlere gitmek istediğiniz zaman,
daha ileriye gitmişleri örnek alırsınız.

Siz gece karanlık bir yerde yolunuzu kaybetmişsiniz. (Bir ormanda, diyelim) Uzaktan bir ışık görüyorsunuz…
ve o ışığa doğru koşuyorsunuz. Biliyorsunuz, çünkü sizin kurtulma ümidiniz orda…
İşte bu da böyle. Size ışık tutacaklar ve siz gayretinizi ve sabrınızı o tutulan nurlu ışık yönüne çevireceksiniz.
Ve bu sâyede menfi değil, müsbet yolda yürümüş olacaksınız…. Evet, efendim.
H.H.- Şöyle bir şey geldi aklıma, Üstâdım, şu anda… Biliyorum, belki basit olacak ama,
“bir çocuğun ilk mürşidi annesidir” gibi geldi.
V- Sözlerimizi biraz kolay kolay anlayamıyorsunuz galiba.
Demiştik, “İlk evvelâ en yakınlarından başlayacak, daha sonra daha ilerlere, daha yükseklere
gitmek istediği zaman oralara varmış olanları kendine örnek alacak” demiştik
H.H.- Evet. Teşekkür ederim.

Handan Hanım gerçekten çok önemli bir konuya değindi. Mürşit meselesi... Herkes bunu bir tarikata bağlanmak olarak anlıyor. Gidecek, iki-üç sohbetini dinleyecek, şeyh diye bilinen adamla iki kelime bile konuşmadan onun müridi sayılacak, böylece erip Cennet'e varacak sanıyor insanlar... Yok öyle şey!.. Mürşid, yâni irşad eden, rüşdüne ulaştıran, yâni olgunlaştıran, doğru yolu gösteren kişi demektir. İnsanı önce hayâta, sonra Âhıret'e hazırlar, Cennet'e giden yolu gösterir. Öyleyse insanı ilk irşat eden kişi, İnsanın ilk mürşidi Handan Hanım'ın dediği annesidir. Sonra babasıdır. Sonra âile büyükleridir. Sonra öğretmenleridir, ustasıdır. İnsan Dünya hayâtına uyum sağlayıp tekâmül yolunda GAYRET ve SABIR göstermeden nasıl erip Cennet'e gidebilir ki?.. Sonra geçmişin büyük ve muhterem insanlarından ilham alır, okuyarak. Hazret-i Muhammed'i (s.a.v.) tanımadan bilmemne tarikatının şeyhine bel bağlamışsın, neye yarar ki?.. Hacı Bektaş'ı, Yunus'u, Mevlâna'yı bilmeden köşebaşındaki şeyhin peşine takılmışsan, nereye varabilirsin ki?.. Onlar insanları kendi zamanlarına hazırlıyorlardı. Var mı şimdi böyle bir şeyh?

Biz deriz ki, şimdiki tarikatların hemen hepsi boş sarık, boş cübbe, boş posttan ibâret!.. Hiçbiri insanları zamanımıza hazırlamıyor ki, Âhıret'e nasıl hazırlasın?

İdâreci- Var mı efendim, başka sormak isteyen?... Sizin lütfetmek istediğiniz var mı, Üstâdım?
Arkadaşlar huşû içinde dinliyorlar.
Varlık- Her zaman dediğimiz gibi, burda alınan burda kalmasın!.. Her zaman sizinle berâber,
her zaman ruhunuzun derinliklerinde olsun!.. Biliyorum ki, bunlar bizim vazifelerimiz.
Bizlere yardım edin ve vazifelerimizde muvaffak olmamızı kolaylaştırın!
Onun için yine GAYRET ve SABIR göstereceksiniz. Bu vermiş olduklarımız, vermeye çalıştıklarımız
üzerinde münâkaşalar, fikirler ileri atacaksınız aranızda… ve bunların daha derinlerine inmek için
bir GAYRET ve SABIR göstereceksiniz.
Bizim, biliyorsunuz, bu zamânımız mahdut, size bunları vermek için. Siz bunları kendi gayretleriniz
ve îmanlarınızla daha geliştirin. Daha artırın!.. O zaman biz size, hem seviyenizin yüksek olmasından,
hem de bizleri daha memnun etmiş olmanızdan dolayı, daha yakın olacağız…
ve sizlere daha çok açılacağız. Arzumuz budur, efendim.
Nur olunuz. ALLAH râzı olsun, Üstâdım. Yok mu sual sormak isteyen?..
Şimdi Üstâdım, benim bir ricam var.
V- Evet.
İ- SABIR ve GAYRET gösterildiği hâlde bir netice elde edimeyen olay var mıdır?
Veyâhut şöyle sorayım: Her arzu edilen SABIR ve GAYRET göstererek elde edilebilir mi?
V- Şimdi, aslında her gayretin ve sabrın muhakkak ki bir karşılığı ve takdiri var.
Fakat bu işte, sizin aranızda (dediğimiz gibi) bâzen takdir edilmiyor.
Ve siz istiyorsunuz ki, bu gayret ve sabrınız sizin aranızda da takdir edilsin.
Ama bunun Öbür Taraf’taki takdirini bilseniz!.. Hiç Öbür Taraf’a kıymet bile vermezsiniz.

Burada bir nakil hatâsı var, medyumun yorgunluğundan olabilir, örnek olsun diye bıraktık. Muhterem Üstâdımız "Bunun Öbür Taraf’taki takdirini (bir) bilseniz!.. Hiç Bu Taraf’a kıymet bile vermezsiniz" diyor ama, medyum ikincisini de "Öbür Taraf" diye nakletmiş. Anlaşıldığı gibi "BuTaraf" Dünya, "Öbür Taraf" ise Âhıret Âlemi...

İdâreci- Yahya ber soruyor.
Y.B.- Benimki sual değil, efendim. GAYRET ve SABIR hakkında idi.
Her iki mefhum da doğrudan doğruya insanın irâde-i cüz’iyesini ilgilendirir.
Her irâde-i cüz’iyeyi alâkadar eden cihet gibi Takdir-i İlâhi de bilâhare gelir kanaatindeyim.
Ki, öyle olmasa Hazret-i Peygamber'in ”efsâtü miftâhül cenne” hadis-i şerifi vârit olmazdı.
Varlık-Evet, efendim. Biz de demincekki söylediğimizi tekrar edelim:

”İlk evvelâ yolunuz çiziliyor, o yolda gayretiniz, sabrınız yâni başarınız takdir ediliyor…
ve ondan sonra burda yeriniz hazırlanıyor. Ve ikinci yolunuz ona göre çiziliyor” demiştik.
Değil mi, efendim?
Y.B.- Nur olunuz.

Yahya Bey'in bahsettiği hadis rivâyeti şöyle: Bir gün Peygamber Efendimiz (s.a.v.) mescidde otururken Cebrail Aleyhisselâm gelir ve şöyle der: :"Ey Muhammed! Hak Teâla sana selâm gönderdi ve bu duayı sana iletti. Senden önce hiçbir paygambere bu duayı vermemişti."

"Cennet'in Anahtarı" mânâsına Miftahul Cenne duası içerisinde 18 ayet bulunmaktadır. Çok uzun bir duadır. Her âyetten sonra bir dua gelir. Meselâ,

Bu dua da başka dualar arasında tekrarlanır.

Varlık- Her SABIR ve GAYRET (dediğimiz gibi) aslında iki tarafta da karşılığını görür.
Yalnız sizlerin bu GAYRET ve SABIR takdiri biraz yetersiz oluyor.
Sohbetimize başladığım o ilk misâl gibi, en son yere gelip, elinizi uzatmıyorsunuz.
İşte yâni, sabrın belki bâzen yarısından dönüyorsunuz.
Sizin bu SABIR takdiriniz ne yazık ki, bu şekilde adâletsiz.
Siz aslında çok SABIR gösterdiğinizi, çok GAYRET gösterdiğinizi zannediyorsunuz
ve karşılığını alamadığınızı zannederek hemen vazgeçiyorsunuz. Bu da bir sabırsızlık!..
İdâreci- Sâdi Bey görüşüyorlar.
S.B.- Aşağı yukarı birleşti. Diyoruz ki, “Benim takdirim şu veya bu ise, ben ne kadar GAYRET etsem,
ben ne kadar çaba göstersem, onun için sabretsem, netice değişmez” kanısındayım.
Evet, çaba göstermek lâzım. Hayatta insan “olmuyor” diye oturup, yan gelmek değil maksat.
Çalışacak, gene GAYRET gösterecek. Gene zâten GAYRET’le SABIR berâber geliyor.
Bu olmazsa, o olmuyor.
V- Evet.
S.B:- GAYRET ve SABIR da o. Ama bir de TAKDİR vardır, inanmışız. Değişmiyor.
Nasıl meselâ bu âlemde banem varsa memurlarda… Barem orda kalıyor.
Gece-gündüz çalışsa o memur, hiç uyumasa, o 1500 lirak maaş orda kalır, ileri gitmez.
Bizim de Cenâb-ı HAK tarafından bir şeyimiz vardır, ALINYAZISI diyorum buna, bir TAKDİR vardır.
Benim en nihâyet olabileceğim bir hudut vardır. Nihâyet ben o olurum, daha başka şey olamam.
Ne kadar çaba göstersem, hiç uyumadan çalışsam, odur benim baremim.

BAREM, "Devlet memurlarının maaşlarının derece ve tutarlarını düzenleyen sistem ve çizelge" demektir. Emeklilerin "kök maaş"ı gibi kolay değişmez.

Varlık- İşte efendim, o baremin burda o şekilde bir sonu yok!..
Şimdi şöyle diyelim, gene sizin lisânınızla: Siz, evet, çok çalışıyorsunuz, bir umum müdür oluyorsunuz
ve belki bir miktar paraalıyorsunuz. Fakat siz hakikaten çok gayretli, çok çalışkan bir insansınız.
Bütün herkes tarafından bu biliniyor ve herhangi bir özel teşebbüste daha büyük bir maaş alıyorsunuz.
Değil mi, efendim?..

İşte bu da o!.. Daha olmazsa, bu o kadar gelişiyor gelişiyor, memleketinizin dışından aranan
bir insan oluyorsunuz ve maaşınız daha da yükseliyor. Değil mi, efendim?
S.B.- Evet.

Nasıl ki, Devlet dâiresindeki sabit maaşınızı müdür, genel müdür olarak terfi edip yükseltme imkânınız varsa, yine beğenmediniz, özel sektöre geçip, orada firmadan firmaya atlayarak maaşınızı artırmak, hattâ yurt dışında bir işe girip daha fazla maaş almanız mümkünse; tekâmül basamaklarını da GAYRET ve SABIR ile çıkabilirsiniz. Yâni TAKDİR, KADER sizi engellemiyor, bilâkis buna imkan sağlıyor.

Peki, bunun delili var mı?.. Var, hem de Kur'ân-ı Kerim'de:

Öyleyse ALLAH, sizin gösterdiğiniz GAYRET ve SABIR'a göre size yeni bir yol, yeni bir kader çizebilir.

Vonra- Sonra size bir şey söyliyeceğim. Daha doğrusu, bu kelimelerimi şey yapmayın,
söylediklerim hepiniz için…
Sizi bir yere bırakmışlar ve karşı tarafta bir yere gitmeniz isteniyor.
Başlangıç noktanız ve varış noktanız sâbit… O noktadan çıkmak ve o noktaya varmaya mecbursunuz.
Gideceğiniz yollar ise çeşitli. Birbirinden çok fazla ayrılmamakla berâber çeşitli yollar….
Veyâhut ta şöyle diyelim: Yol TEK… Fakat yolun vaziyeti değişik.
Meselâ, sol tarafı tamâmen bir su birikintisi, onun yanı çamur, daha onun yan tarafı taşlık,
daha yan tarafı toprak ve daha yan tarafı çok temiz bir yol, meselâ asfalt…

Görüyorsunuz, yolunuz aynı, fakat siz eğer tutup ta yolun çamurlu tarafından giderseniz,
oraya vardığınız zaman üstünüz başınız çamur içinde kalır.
Ama diğer taraftaki temiz asfalt yolu tâkip ederseniz gayet rahat ve daha çabuk olarak
ve tertemiz olarak varırsınız. Değil mi, efendim?
S.B.- Evet.
V- İşte bu da o!.. Bu yolu seçmek sizin cüz’i irâdeniz. Fakat yolun dışına çıkamıyorsunuz.
Yâni, Küllî İrâde’nin kontrolü altındasınız… Oldu mu, efendim?
S.B.- Evet, oldu da, şimdi ortaya ayrı bir şey çıktı. İrâde-i Külliye, İrâde-i Cüz’iye gene
karşımıza çıktı. Bizim o sohbetimizde “İrâde-i Cüziye, İrâde-i Külliye karşısında cim karnında
bir nokta” diye aziz bir Varlık’tan almıştık.

Cim, Arap ve Osmanlı alfabesinde bir harftir. Kastedilen "Külli irâde 'cim' harfinin kendisi gibi büyük, Cüz'i İrâde ise ortasındaki nokta kadar küçüktür."

İdâreci- Hâluk Bey konuşuyor.
H.B:- Efendim, ben burada Sâdi Bey’in düşüncesinden farklı olarak mütâlâda bulunacağım.
Bu kader çizgisini insanlar kendileri çizerler, buyurduğunuz gibi. İkisi bir arada.
Varlık- Evet, ikisi bir arada. Şimdi … Evet, güzel...
Demiştik ki, “Fikirlerimizi, verdiklerimizi aranızda münâkaşa ediniz.”

Fakat, eğer müsaade ederseniz, ben aranızdan çekildikten sonra bu işi yapın.
Çünki, biliyorsunuz, arada bir vâsıta var. Onu da düşünmek îcâbediyor. Değil mi, efendim?
Son olarak şunu söyliyeyim: Demiştik ki, “O yoldan, çamurlu yoldanyürümek,
veyâ temiz asfalt yola çıkmak sizin elinizde.
Çamurlu yoldan yürürseniz üstünüz başınız çamurlu olarak ve daha yorgunbir şekilde
ve daha geç (belki) varacaksınız. Fakat asfalt yolda yürürseniz, daha temiz
ve daha zinde olarak ve belki daha erken varacasınız” demiştik.

Artık burda bizim vazifemiz sona eriyor.
İ- Evet, çok teşekkür ederiz, Üstâdım. Eğer bana ve medyumumuza emirleriniz yoksa,
müsaadenizi rica edelim.

İşte böyle, değerli dostlar!.. GAYRET ve SABIR göstermeden başarı elde edilmez. Sabırsızlık hiç fayda getirmez. Ne demişler?..

Ruhi Selman

selman@journalist.com