BİR SPİRİTUALİSTİN DÜNYASI

Anladık ki gelen ruh, bir şâire âittir. Üstelik aruzla yazılmaktadır. Bu, Çedikçi Süleyman Çelebi’nin ruhuydu. Enis, bu tebliğden sonra birdenbire değişiverdi.”

Bizim elimizde gazeteci SELÂHATTİN ŞAR'ın 1966 yılında bir gazetede tefrika ettiği "Büyük Ruh olayları" başlığı altında anlattığı "Ankara'da Bir Mucize" bölümü var. Bir gazeteden kesip saklamışım. Ama gazetenin adını almayı düşünmemişim... Yazar isimleri kodlamış, herhalde o târihte hayatta oldukları ve izin almadığı için... Naklediyorum:

Şimdi okurlarımızla birlikte Koryürek'in Ankara Atatürk Bulvarı'ndaki 257 numaralı Yağcı Apartmanı'na girelim...
Takvimlerin 1 Ocak 1947 yılını gösterdiği gecenin saat onbiri...
Salon seçkin dâvetlilerle dolu... Bunlar arasında Devlet teşkilâtında önemli mevkilerde görev almış yüksek derecedeki memurlar da var...
Bir yandan servis yapılırken, bir yandan da sohbet devam ediyor.

Bir kısım misâfirler Jean Dufy'nin tablosu etrafında tartışıyorlar... Söz resim sanatından açılmış, klâsik çağdan, empresyonistlere kadar bütün ünlülere değinilmiş, Renoir'ler, Betiçelli'ler, Van Gogh'lar, Memet'ler dile getirilmiş... Bir başka grup da diğer bir odada toplanmışlar, parçalar dinliyorlar... Thibo'dan, Menenin ve Heyfas'den...

Misâfirlerden biri yüksek sesle onlarla şakalaştı:

- "Hey, uykucular!.. Bırakın şu ninni plâklarını da, gidin evinizde uyuyun, daha iyi!
Ben sizin yerinizde olsam, senfonik müzik dinlerim, konçerto yerine!"

Bir başka orta yaşlı erkek de,

- "Haydi," diyordu, "Beziğe bir kişi lâzım. Kim gelecek benimle?"

Evsâhibi Enis Behiç Bey ve eşi Müfide Hanım sık sık her grubun yanında dolaşıyordu. Enis Behiç Bey etrâfa espriler yağdırıyordu. Ankara'nın en şık giyinen adamı, son yılların politik olaylarına da karışmıştı. Demokrat Parti'nin kurucularındandı. O görününce söz Tek Parti Devri'nin baskı olaylarına, Cumhurbaşkanı'nın tutumuna, Dörtlü Takrir'den sonraki gelişmelere, atanmalara, görevden uzaklaştırmalara dökülüyodu.

Vakit hayli ilerlemiş olmasına rağmen, Enis Behiç Bey ve eşi uzun süre ortalarda görünmemişti. Durumu merak edenler sordular. Müfide Koryürek'in kardeşi nâzik bir sesle,

- "Efendim, onlar arka salondalar. Sessizlik içindeler. Gidip görmediniz mi?"

Hazır bulunanlardan biri,

- "Sessizlik içinde mi dediniz?.. Bunu anlıyamadık. Acaba neden? " diye sordu.
- "Bâzı misâfirlerimiz ruh tecrübesi yapıyorlar, efendim... İçerde fincanlar konuldu, kaldırıldı. Masalar çekildi.
Gelen ruhlara sorular soruldu. Enis Bey de aralarında."

Doktor S.R. atıldı,

- "İşte buna hayret ettim doğrusu!.. Herşey hatırıma gelirdi ama, Müsteşar Bey'in ruh deneyi için masaya oturacağı,
fincanlarla yazı yazacağı gelmezdi!"

Fakat bu sırada bütün dikkatleri üzerine çeken bir haber verildi. Bir dâvetli diğer salondan âdeta koşarak gelmiş ve,

- "Koşun, dostlarım!" diye bağırmıştı. "Acele içeri gelin. Olağaüstü bir olay!.. Şimdiye kadar işitip de iinanmadığım
Suat Bey'le Enis Bey büyük bir ruhla karşılaştılar. Konuşuyorlar. Fakat rica ederim, sessiz olalım!"

Bayan İ.Ö. ,

- "Ah, ne kadar ilginç bulurum böyle deneyleri!.. Aman gidelim, çocuklar, ne olursunuz, hadi!"

Şaşkınlığı, Bayan T.'nin de konuşmasını arttırmıştı. O da içerde olup bitenleri anlatırken heyecanını gizliyemiyordu.

- "Şu anda karşılıklı olarak ruhla konuşuyor Enis Bey... Fakat asıl hayret ettiğim şey,
insanın aklından geçen sorulara da cevap veriyor bu ruh."
- "Toplantıda kimler var?"
- "Suat Bey ve eşi, M.A. Bey ve eşi, Kompozitör J. M. Bey, Bayan K., Enis Bey ve Müfide Hanım... ve daha bir çok misâfirler."

Ortalığı birden bir sessizlek kapladı. Çok geçmeden bütün ev halkı ve dâvet katılanlar Enis Behiç'le Suat Plevne'nin ruha sorular sordukları odayı doldurdular. Bir kısmı da gürültü olmasın diye kapıda duruyordu. Suat Plevne sorulara devam etmekteydi. Olay irtibat kurulduktan sonra şöyle gelişmişti:

SP- Efendim, kimsiniz? Lûtfen isminizi söyler misiniz?
Varlık- Ben Süleyman Çelebi.
SP- Mevlid-i Şerif müellifi mi?
V- Hayır...
Ben aşk-ı ilâhî ile yandım da uyandım,
Her zerre rimâdımla mükerrer yine yandım.

SP- Siz gerçekten Mevlevî Çelebi misiniz?
V- Beli, eyvallah!.
SP- Siz Enis Bey'in hâmi ruhu musunuz?
V- Onun koruyucusu HAK.

Konuşma devam ederken, hazır bulunanlardan da soru sormak isteyenler çoğalmıştı. Bir hanım Suat Bey'in eşine işâret ediyor ve kendisinin de soracakları olduğunu anlatmaya çalışıyordu.

SP- Mevlevî Çelebi olduğunuz anlaşıldı. Yaşadığınız ve irtihal eylediğiniz târihleri söyler misiniz?
V- 1112'de ALLAH'ı buldum.
SP- Nerede vefat ettiniz?
V- Trabzon.
SP- Kabriniz var mı? Neresindedir?
V- Şimdi kabrim bahçedir.
Çok zamandan beri çektiğim işkencedir.

O sırada Müfide Koryürek kalktı yerinden. Koltukta oturmakta olan eşinin yanına sokuldu. Tam ruh hakkında ondan bir şey soracaktı... Birden Süleyman Çelebi konuştu:

V- ALLAH'ı düşün, sağlık sükûnettedir.

Müfide Hanım olduğu yerde bir heyecan geçirdi. Ruh kendi sormak istediği soruya cevap veriyordu!.. Ama işin asıl önemli olan yanı, sağlığı hakkında daha bir kelime bile söylemeden! Henüz düşünce hâlinde iken, cevap vermişti onun sorusuna Süleyman Çelebi.

Beri yanda kompozitör J. M., himâyesinde bulunan bir genç kız hakkında birşeyler öğrenmek istemişti ruhtan. J.M.'nin koruyup yetişmesine yardım ettiği kız, öğretmen okulundan henüz diploma almıştı. Okul idâresi daha önce kur'a çekerek onun Rize'ye gideceğini kendisine bildirmişti. Fakat bu kur'adan memnun olmamıştı, kızın çevresinde bulunanlar... İşte Kompozitör J.M. de, Süleyman Çelebi'ye bu hususta başvuruyordu. Durumu Suat Pilevne'ye henüz arlatmaya başlamıştı ki, ruh birden kesti onların konuşmasını ve,

V- "Hakkı her ne ise, onu kabul etmeli," dedi.

Bu son cevap az süre sonra salonda birden bir heyecan çalkantısı meydana getirdi. Olay hazır bulunanların bir çoğu tarafından sevinçle karşılandı, amma misâfirler arasında korku geçirenler de olmadı değil!.. Bâzı hanımlar oturum sonuçlanır sonuçlanmaz hemen kalktılar. Her biri ayrı bir bahâne ileri sürdü. Bir anda hizmetçiler o yana, bu yana koşuşturdu. Kadınların ekserisi kendilerini kapıya kadar geçiren Müfide Hanım'la öpüşmeyi dahi unuttular. Bir misâfir Hanım böyle birden kalkışlarının sebebini çok başka bir şeye bağladı ve Müfide Hanım'a dedi ki,

- "Siz dışarı çıktığınız sırada, ruhun Bayan Leylâ'ya verdiği cevâbı duymalıydınız.
- "Bayan Leylâ acaba ne sordu ruhtan?"
- "Onun ne sormak istediğini bilemem. Yalnız sizin arkanızdan o da Enis Bey'e yaklaştı. Herhalde onun da öğrenmek istediği birşey vardı.
Fakat onu derhal oradan uzaklaştırdı Süleyman Çelebi."
- "Hayret doğrusu!.. Acaba Çelebi ne söyledi kendisine?"
- "Abdestini tâzele! Beni falcı sanma!"

Bayan Koryürek hiç beklemediği bir cevapla karşılaşmıştı. Salona döndüğü zaman, orada seçkin bir topluluğun sessiz, fakat huzur verici yüzlerini gördü.. Enis Bey ve Suat Bey öylece dalgın ve vecd içinde duruyorlardı. Bir misâfir de Farsça gelen iki mısraın anlamını hemen çözümliyerek toplulukta bulunanlara okudu. Daha sonra Çelebi'nin Bayan Leylâ'ya söylediği söz tartışıldı. Bu konu görüşülürken, hazır bulunanlardan birinin eşi çözdü problemi. Bayan Leylâ, ruhun uyarıcı sert hitâbından sonra yerine oturmuş ve yanındaki hanım arkadaşlardan birine gerçeği duyurmak mecburiyetini hissetmişti:

- "Çelebi'nin çıkışması yersiz değil!:. ben bu toplantıya 'mâzur' olarak gelmiştim."

Hatırlarsanız, bizim celselerde de bâzı Varlıklar celseye "temiz, abdestli" gelinmesini istemişlerdi.. E, Bakan'ın, Başbakan'ın huzuruna traşsız, saçları dağınık, üstünüz başınız çamurlu çıkmıyorsunuz. Bir Muhterem ve Mânevî Varlığın huzuruna da aynı itinâ ile çıkmak gerekir.

O gece misâfirlerin çoğu birbiri arkasından gittiler. Süleyman Çelebi ile yapılan konuşma bütün kâlp ve kafaları doldurmuştu. Ev biraz daha sâkinleşince, daha sonra Yârân-ı Hak adını alan dost grubu bir süre sohbete devam etti. Toplantıdan en son ayrılanlar Suat Plevne ve eşi oldu... Daha sonra bir çok aydın 1 Ocak 1947 gecesi cereyan eden ruh hâdisesi üzerine görüşlerini belirttiler.

Bu şekilde ancak 4-5 sayfasını naklettiğimiz Selâhattin Şar'ın "Büyük Ruh Olayları", 170 sayfa devam etmiş... Sanırım, bir Ankara gazetesinde idi. Ama hangisi olduğunu hatırlamıyorum.

Fincan Celseleri bir süre devam eder. sonra yazı ile tebliğ alınır, nihâyet bir gün Süleyman Çelebi,

- Kelâma gel, Fânus!

diyerek ona kalemi bıraktırır ve transa giren Enis Behiç Bey bundan sonraki tebliğleri konuşarak dile getirmeye başlar. Şiirlerdeki üslûp, vezin, kelimeler Enis Behiç Bey'in şiirlerinden ve yazdığı temalardan farklıdır.

Merhum Süleyman Çelebi, "medyum" mânâsında, Enis Behiç Bey'e "Fânus" diye hitap ederdi. FÂNUS , "bir ışığın üstüne konmuş cam veya billûr mahfazadır. Süleyman Çelebi'ye göre, Nûr'un içine dolup dışarıya aydınlık saçtığı fâni kâlptir, böylece Rûh'un verdiği ilham ile yazan veya söyleyen medyum tabiatlı insandır.

ÇEDİKÇİ SÜLEYMAN ÇELEBİ'yi Enis Behiç Bey "Vâridât-ı Süleyman" kitabının başında şöyle anlatır:

- "“Hicretin 1109’uncu yılının sonlarına doğru azgınlaşan karakış o kadar şiddetini arttırdı ki, Haliç’in suları buz tuttu. 1110’uncu yıl girdiği zaman, İstanbul’un evlerinde, tekkelerinde kaynatılmağa başlanan aşûre kazanlarını karıştıran eller donuyordu. Hele Üsküdar’daki keskin ve aralıksız ayazdan ciğerler kavruluyor, göğüsler tıkanıyordu…"

- "Câmilerde, dergâhlarda toplanıp yüreklerindeki imân ateşiyle ısınan ve o mübârek ateşten canlarını tâzeliyen halkın ‘veli’ gözüyle gördüğü Çedikçi Süleyman Çelebi kaç günlerdir görünmemişti. Ona bağlananlar üzüntü ve merak içindeydiler."

- "Pek solgun saz benizli, nârin minkârî bir burunla mânâlanmış armûdî çehresini çerçeleyen hafif kırçıl sakallı, koyu kestâne rengi dolgun kaşlar altında süzgün, âdeta şaka eder gibi gülümseyen gözleriyle, baktığı insanın gönlüne ferahlık veren, ve bu bakışı derinlere geçince ruha ılık ve nurânî bir ürperiş getiren Çedikçi Süleyman Çelebi, hikmet ve muhabbet dağıtan aziz bir Mevlevî idi. O'ndan ilâhî bir feyz almak, yahut üzüntü veya kuruntularla sislenmiş ruhlarını imân ve ümid ile aydınlatmak isteyerek çırpınanlar, sükûn ve temkîne kavuşmak için, pervâneler gibi O’na koşarlar, derinlerden ışık saçarak varlıklarını saran sesini içerler, bu halâvetli ve mûnis, heybetli sesin gönüllerine döktüğü Kelâm ve Mânâ çağlayanında yıkanıp arınırlar, ve ‘nûra varup nur alırlar.’ Bâzı nasipliler de 'Fermân-ı Kibriyâ ile aks-ül Cemâl'e nâil olup, bizzat nur olurlar'dı... Ne mutlu o kullara ki, O'nun 'söz' kevserinden mest olup, O'na bağlı kalırlardı! O, 'Bize bağlanan çözülmez, kopar,' derdi. Ve kim ondan koparak uzak düşerse, gittikçe katranlanıp kütükleşirdi."

- "İşte bu mübârek Süleyman Çelebi'nin fâni varlığı o yılın buzlu rüzgârlariyle hırpalanıp yatağa serilmişti. Onun için ortalıkta görünmüyordu." - " Bâzen ateşler içinde cesedi yanmakla berâber, iç varlığına Tanrı Bağı'dan esen bir nesîm ile kendini Şems-i Tebrizî'ye ve Mevlâna'ya ulaşmış bulur, o zaman 'nây-ı elemzâd'ını alır ve üflerdi:"

-

- "Sonra, kendi nağmesinin, bulunduğu hücreden bir kaç kere devredip, 'semâ' edip, gene Mevlâna'ya, oradan da Mevlâ'ya uçtuğunu hissedince, gözlerini açar, dört yanına bakarak:"

-

Nây huşk-üü, çôb huşk-üü, hûşk poost, (ney kuru, değnek kuru, post kuru)
Ez gücâ mî âyed-in âvâz-ı doost?" (Bu dost sesi de nereden geliyor?)

- "derdi. Ve bu beyt ile Mesnevî'nin billûrdan dökme şiir merdiveninde yüksele yüksele Zât-ül Meânî'ye erişmek için vecde girer, dalar giderdi."

- "“O kış böyle geçti. Yaz gelince, Çedikçi, biraz canlanıp, Lâhût yoluna koşan ayacıklarına çediklerini giydi. Tatlı bir morlukla patlicânî renkte harmânisini omuzlarına attı. İçinden bir ses ona: 'Doğduğun yere git!" demişti."

- "Bindiği yelkenli Üsküdar önünden kanatlarını gererek Boğaziçi'ne doğru uzaklaşırken, kıyılarda öbek öbek toplanıp yaşlı gözlerle O’nun ardından bakan ve okudukları ‘Gülbank’ın âhenk zinciriyle ruhlarını O’na bağlı tutan “yârân”ı, gemi gözden silininceye kadar öylece kaldılar… Ve sonra, ellerini göğüslerinde kavuşturup başlarını önlerine iğerek, kendi gönül hücrelerine döndüler…"

- "Çedikçi Süleyman Çelebi Trabzon’a gitti."

- "Karadeniz’de bir yelkenli ile yazın yolculuk güzeldir amma, çok uzun sürüp arasıra da çalkantılı geçtiği için, Çelebi gibi nâzik bir fânîyi elbette biraz yorar. Sonra, Trabzon’un iklimi de rutubetlidir; o kıyılardan fışkıran koyu yeşillikler, hep rutubetten hayat alırlar, sislerle gelişip serpilirler… Süleyman Çelebi’nin üflediği nâye can veren ciğerleri ise bu iklimden faydalanamaz; ot değil ki yeşersin!..Sis, nem ona zehirdir." - "O, doğduğu yere cesedini götürmüştü; rûhunu da orada Sâhibi’ne teslim edecekti…"

- "Fânî dünya ışıklarından cesed gözlerinin ilk kamaşdığı Trabzon’da, bir sonbahar günü, akşam ezanları okunurken, derin bir göğüs geçirme ile: “Allaaah!” dedi, ve dâima gülümseyerek bakan gözlerini artık büsbütün yumdu… (Hicrî Sene 1112, Milâdî 1734)

- "Fânî ışıklar, ki ebediyet nûru karşısında birer ateş böceği kadar bile tutunamazlar, Çelebi için silinip bittiler. O, şimdi cesedinin küçülmüş külçesini Trabzon yeşilliklerinin altına bırakmakla rûhunu, sonsuz âlemlerin Ulular Ulusu olan rûhuna bir sönmez çerağ halinde kavuşturdu:"

-

“Rûh sığmaz cesedin mahbesine, pür-heyecan,
Kalamaz şevk-ı Hüdâ maddede mahsûr gibi”

- "diyen o değil mi? İşte ona bu sözleri söyleten Ulular Ulusu’na elbette ki döndü. Çünkü;

-

“Encâm-ü intihâsı miyâhın Deniz’ledir.”

- "O günden beridir, cesed, Trabzon’un nemli toprakları altında yatıyor…”

- "Artık Çedikçi Süleyman Çelebi’yi bilen, anan kalmadı! Hiçbir kitapta, hiçbir kâğıt parçası üzerinde O’nu bize bildiren birkaç satır olsun bulunmuyor… Zaten araştıran, saçmış olduğu hikmet ve muhabbetin eserlerini arayıp soran nereden olsun? Gitti… Bitti… Mezarı bile dümdüz oldu… Kayboldu. Ve nihâyet, bütün o alanda geniş bir bahçe yapıldı. Şimdi, insanlar geliyor, geziyor, dolaşıyor, oturuyorlar… Belki ben de, Trabzon’a gittiğim vakit, tam O’nun mezarının üstünde oturdum!... Kim bilir, kim bilir? Ah, ölüm, sen bizi cesedlerimizden ayırmakla yok mu ediyorsun?.."

- "Hayır, hayır! Yok olmuyoruz, yok olamayız, ve yok olmamalıyız! Süleyman da yok olmadı.. O, ”

-

"Biz âb-ı câvidân içerek bulmuşuz bekaa
Varsın gubâra munkalib olsun izâmımız!"

- "diyor...Demek ki O, gene var!.. Hep var, ve var olacak!.. Zirâ O, sonsuzlukları kapsayan asıl O'ya varmış!.. O'nunla bir olmuştur!.. Sonsuz O ile bir olan, bir daha bizlere gelir, kendini tekrar hissettirir ve sesini duyurur mu?

- "Evet, gelir! Kendini hissettirir ve sesini de duyurur!.. Hatta... hatta görünür bile!.. "

Rahmetli Enis Behiç Koryürek, merhum Süleyman Çelebi ile irtibâtını da şöyle anlatır.

- "İşte ben O'nunla tanıştım... Dost oldum. Hem de Nasıl!.. O 'ben' oldu, ben 'O' oldum! O kadar kaynaştık ki, bugüne değin insanların görüp bildiklerinden başka bir şey kabul etmek istemiyen aklım -Ah, o kendini bilmez, ve bilmediği için gururdan kurtulamaz olan budala aklım!- O'nu ilk önce 'ben' sandı!.. O'nun sözleri için 'kendi sözlerim' demek istedim."

- "Çünkü o sözler!.. Edâsı, musikîsi, mânâsı benim tarzımdan bambaşka olan, fakat bu başkalıkla berâber gene benden bir koku, bir gölge taşıyan o sözler!.. Ömrümde hiç düşünmediğim ve söylemesini aklımdan hiç geçirmediğim o sözler, içimden, benim içerimin daha içerisinden birdenbire fışkırıp çağlayan bir su gibi, emeksiz, engelsiz akıyor, akıyordu. Bu, âdetâ bir 'irtical' mûcizesi idi!"

- "Bu çağlayan, (finican tahtasında) tek tek harflerin ardı ardına doğmasıyla yazı şeklinde, ve sonraları doğrudan doğruya kendi ağzımdan seslenen esrarlı bir 'Kelâm' hâlinde taşıp dökülüyordu!"

- "İlk sözü şu oldu:"

-

"Ben Aşk-ı İlâhî ile yandım da uyandım,
Her zerre rimâdımla mükerrer, yine yandım! "

- "Allaahım, Allaahım!.. Sana binlerce hamdolsun!.. Şâirliğimin yıllardan beri kurumuş, yanmış dur çölünde. bu kaynağı, nasıl, en ummadığım anda, ruhumun derinliğinden dışarı taşırdın?"

-

"Nidâ sâz-ı dil tellerinden gelür,
En içten gelür, en derinden gelür!"

- "Benim kendimden haberim yokmuş, ey Tanrı!.. Bunları ben söylüyorsam, niçin söylemezden evvel ne söyliyeceğimi bilmiyorum?.. Ve birdenbire ben bunları nasıl söylüyorum?.. Yok, eğer ben söylemiyorsam, benim sesimi kim benden habersiz kullanıyor?.. Ve benim ağzımla kim konuşuyor?..."

-

"Vardır derûnun içre senin, senden ayrı 'Sen',
Ol senden ayrı 'Sen' kim ola?.. Bilmedin mi: 'Ben'!.."

- ",,, 'Ben' kim?.. 'Sen' kim?... Bu bir 'Ayrılık' mı, yoksa bir 'Birlik' midir?.. Ve aslında 'Ayrılık' ne, ve 'Birlik' nedir?"

-

"Fikret şu ayn-ü gayr oluşun sırr-ı vahdetin"

diyor Süleyman Çelebi. Daha başlangıçta,

-

"Senlik de yoktur, benlik de bizde,
Zerrât-ı âbız bir tek denizde!"

- "beyti ile bu meseleyi kesip atmamış mıydı?.. "

- "Süleyman Çelebi bana nasıl geldi?.. O'nunla nasıl kaynaştım?.. Bu gelişin, bu kaynaşmanın ve içimden ansızın biz 'söz pınarı'nın çağlayışının canlı şâhitleri var. Bu zatların adlarını, adreslerini buraya geçirsem, ne çıkacak?... Onlara birer birer sorsanız, ne diyecekler ki?.. Zâten insanlık 'Ruh' için kesin bir şey söyliyebilmiş midir?.. Ve neden cesetlerimizden ayrıca ebedî kalan Rûh'u tasdik edici sözleri hep inkâra meylederek, dâima hayâtı madde yönünden açıklayan bir söz söylenmesini bekleyenler var?.. Yoksa, 'cesed'in fâniliği ile yetinerek bugünkü dış varlığımızın dağılıp kaybolması, bunlara hoş mu geliyor?.. "

-

"Bırakınız safsata-ü felsefeyi!
Aklınız dolduramaz bir kefeyi.
Sırr-ı Hilkat dolu diger kefede,
Olamaz ölçü onaa felsefede!"

- "Atalar sözü der ki, 'Söyliyene bakma, söyletene bak!' Fakat bence ilkin 'söylenen'e bak!.. Söylenen senin kâlbinde de yankılanıyorsa, 'söyleten'i düşün!.. O'nu düşünmek, O'na yönelmektir!.. Hatta O'na varmak, O'nu bulmaktır! Akıl, sonsuzluğu içine sığdıramaz!.. Amma Gönül sonsuzluğu ve Sonsuzluğun Sâhibi olanı da içine alır!"

- "Ah, söz, söz!.. Her .bir kelimesi ile ve bu kelimelerin yanyana dizilişiyle sözün kesin birşey ifâde ettiğini sanmamalı. Aynı sözü ben şurada kullanırım, başka şey demiş olurum. Sen burada söylersin, bambaşka bir maksat anlatırsın.

- "Haydi, mâdemki bugün çoğumuz cesetlerimizi öz malımız, esas benliğimiz sanmaktayız, ve böyleca güyâ 'pozitivist olduk' diye övünmekte ve avunmaktayız, VÂRİDÂT-I SÜLEYMAN için de ben sizlere o 'cesed şâiri' saydığımız NEDİM'i örnek tutayım. O demişti ki,

-

"Yok bu şehr içree senin vasfettiğin dilber, Nedim,
Bir perî-sûret görünmüş, bir hayâl olmuş sana!"

- "Ben de ona uyarak diyorum ki,"

-

"Yok bu maddiyyette ilham aldığın Mürşid, Enis,
Bir Velî-sûret görünmüş , bir 'nasib' olmuş sana!"

Ekliyeceğimiz husus şudur: Enis Behiç’in Çedikçi Süleyman Çelebi’nin kabrinin “Mezarı bile dümdüz oldu… Kayboldu, ” dediği mezarlık, 1930’lu yılların sonunda, sanmıyoruz ama, iddiaya göre Mustafa Kemâl’in tâlimatı ve Umûmî Müfettiş Tahsin Uzer’in emriyle yıkılıp, “Atapark”a dönüştürülen İmâret Mezarlığı’dır... Mezarlığı kendi adıyla park yaptırmak, rahmetli ATATÜRK'ün mizâcına uymaz!..

İşte böyle... Size daha önce naklettiğimiz celseler de hep böyle heyecanlı bir ortamda cereyan etmişti. Tabii hepsinden aynı yüksek seviyede TEBLİĞ alındığı söylenemez. Çedikçi Süleyman Çelebi tarzı tebliğler nâdirattandır.

Ruhi Selman

selman@journalist.com

***

Önemli Sayfalar:

- BİR SPİRİTUALİSTİN DÜNYASI - ANA SAYFA
- BİR TEBLİĞ
- ÖLÜM VE SONRASI
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 1
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 2
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 3
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 4
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 5
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 6
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 7
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 8
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 9
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 10
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 11
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 13
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 14
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 15
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 16
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 17
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 18
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 19
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 20
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 21
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 22
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 23
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 24
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 25
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 26
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 27
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 28
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 29
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 30
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 31
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 32
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 33
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 34
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 35
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 36
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 37
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 38
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 39
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 40
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 41
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 42
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 43
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 44
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 45
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 46
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 47
- ÂHIRETTEN SİMÂLAR - 48
- ÖTE ÂLEM'DEN ŞİİRLER - 1
- RÜYÂLAR - 1
- RÜYÂLAR - 2
- REİNKARNASYON - 1
- REİNKARNASYON - 2
- ANADOLU'DA REİNKARNASYON ŞİİRLERİ
- İRLANDALI ŞÂİR JAMES CLARENCE MANGAN ANADOLU'DA MI YAŞADI?
- FİNCAN CELSELERİ - 1
- FİNCAN CELSELERİ - 2
- FİNCAN CELSELERİ - 3
- EKMİNEZİ ÇALIŞMASI
- RÛHÎ FİLİMLER - 1
- ENTERESAN RÛHÎ OLAYLAR
- ERGUN ARIKDAL VE SÂDIKLAR PLÂNI'NI TENKİT
- BÜLENT ÇORAK VE DÜNYA KARDEŞLİK BİRLİĞİ SAFSATASI
- CENAP BAŞMAN VE MARON TARİKATI
- SAPKIN RAEL TARİKATI
- TRANSANDANTAL MEDİTASYON KANDIRMACASI
- MELEKLER'DEN MESAJ ALDIĞINI SANAN ŞAŞKINLAR
- ŞEYTANA TAPAN SATANİSTLER
- SİRİUS MİSYONU ZIRVALARI
- KADIN HAKKINDA BİR TEBLİĞ
- SILVER BIRCH TEBLİĞLERİ
- MEKTUPLAR