Ji dîwana Maaliskuun lauluja (Stranên Adarê), 1896
DI SER DARISTANÊ RE ROJ HILHAT
Di ser daristanê re roj hilhat
dema zerî li nav mêrgê digerrî,
û gulên êvarê xwe veşartî
dîsan rûyê xwe vekirin.
Û zeriya wa delal
li nav mêrgê hêdîka meşî
û gulan devê xwe birin ber guhê hev
dema dangên kirasê wê ji gulavê şil bûn.
DEMA DELALA MIN ÇÛ
Tiştek te neda min, canê,
wek bîranîn, delal min,
ji bilî şûnpiyên te li beravê -
pêlan ew jî ji min standin.
BAHOZAN BIRÎ, BAYAN ÎNAYÎ
Ez ê reben dema hatim dinyayê,
bihedan û hêmin bû her
mîna berî bahoz dest pê bike -
haya min ji tofanê nebû.
Lê paşî ewr vecivîn,
esmanê min tarî kirin
û birûsk şirqîn, av rabû -
min kir û nekir xelasbûna min nebû.
Mîna qirşikan baroveyan birim
dûrî dinyayê kirim;
lê dawî hat li yemanê
û bayan avêtim hemêza axê.
RAMANÊN MEZIN
Di berxwedana jiyanê de
tenê ramanên mezin
dikarin mirovan hildin jor -
wa hatim fêrkirin.
Lê sal û deman
ez hînî hindê jî kirim
ku ramanên zêde mezin
barê giran didin milê mirov.
____________________________
Ji dîwana Yökehrääjä (Şevrêsk), 1897
STRANA KEÇA JANDAR
Bihurme, kevirê reş yê Dojehê,
biheje, çiyayê êşan!
Bihêre kerb û kînan,
kul û keseran,
bikelîne danê
gilî û gazinan!
Biherrike, çemê Dojehê,
di ser pira miriyan re!
Bi xwe re bîna sinbilên xeman,
genimê derdan, cemeda dilan -
em dê bi pêxemet
dawetê têr vexwin.
Kêm maye
êdî dê ew dem bêt,
yeman dê rabe,
dinya dê bimîne bin pêlên janan,
mirin dê miletan vexwîne
govenda keça Dojehê.
Bihurme, kevirê reş yê Dojehê,
biheje, çiyayê êşan!
Bihêre kerb û kînan,
kul û keseran,
bikelîne danê
gilî û gazinan!
WEK REŞ Û SPÎ
Mîna pelatînkên reş û spî
li hindavî gulan bi hev re dipirrpirrin,
wa kul û kêf
giyanê min dadigirin.
Mîna şev û roj bi hev re
ewrên havînan diperritînin,
wa spêde û êvarên bextiyariyê
berdangên rojên min sor dikin.
Mîna zarokên jiyan û mirinê
li ber tavheyva payizê dilîzin,
wa payiz di şeva canê min de
gulên bihara lezgîn dixwe.
BO DOSTEK MIN
Belê, tenêtî, dosta xeman
û dayika diltenik ya
ramanên mezin,
nêzîkiya wê germ e.
Dema dil şkestî û can tarî be,
bên teng û jiyan dijwarî be,
û gula baweriyê bêbên û çilmisî be,
dema şadî vemirî be û hêvî temirî be -
Wey, hingê çend xweş e
bi tenê bimeşî, bi tenê li nav şevên zivistanî
û li pêş xwe çolistanekê bibînî
û dûr li nav çembera xeyalan bigerrî.
Wa mezin, wa aram e bêdengî
û pesna jiyanê ji bilind deng vedide:
ji nav zeviya kedê gula şadiyê hiltê
û qencî ji bin axa xeman dertê.
XUMAMÎ
12.
Wey, ma tê bîra te ew stran
ya me dema zaroktiyê digot,
dema şev dihat ber pencereyê -
wê stranê em şad dikirin.
Wê rehetî di dil de diçand
û bawerî dida xewê -
ger hê ew stran bêt bîra te,
niha bistre, wê stranê bêje, wey!
__________________________
Ji dîwana Sata ja yksi laulua (Sed û Yek Stran), 1898
SED Û YEK STRAN
2. ARAMÎ
Çi ye ev bêna gulan li dor min?
Çi ye ev bêdengî?
Çi ye wateya vê aramiya di dilê min,
vê tenahiya mezin, seyr û nû?
Dibîzim, çawan kulîlk dipişkivin
û dar dipeyivin li nav daristanê.
Bawer dikim, niha digihim xeyal
û hêvî û xebatên dûr.
Her tişt wa bêdeng e li dor min,
her tişt wa xweş û geş.
Gulên mezin vedibin di dilê min de
û bênek kûr ya rehetiyê didin.
9. STRANA SPÊDEYÊ
Deng vede, strana min,
bilind vede!
Spêde dertê,
pêl li beravê dide.
Binive, dilê min,
xewek bedew binive!
Bibîne, çawan pê dihese
hemû xelk û alem
Bifirre, evîna min,
di ser çiyayan re, bifirre!
Çiya jî nabin asteng
li ber evîna ciwanan.
Bi boneya 125-saliya jidayikbûna şaîrê mezin yê fîn(lend)î Eino Leino (bi navê xwe yê rastîn Eino Armas Leopold Lönnbohm) Mehname dê di çend hejmarên bên de xelekek ji helbestên wî bi kurdî pêşkêşî we ezîzan bike.
