Stiekem schuif ik een migraine pilletje in mijn mond.
"Ben je bijna klaar?" roept Bert vrolijk. "Peter is er ook net!"
Hij neemt de zak met enkele bananen, koeken en flesjes frisdrank onder zijn ene arm, trekt Bob mee onder zijn andere arm en samen lopen ze naar buiten.
"Bertje!!!! Bob!!!" hoor ik buiten gillen. Ik kan een lach niet onderdrukken. 'Yup! Daar is Peter,' denk ik.
Vijf minutjes later dan voorzien, vertrekken we richting Duitsland.
Donkere grijze wolken kijken ons dreigend aan, maar niks kan ons goed humeur verstoren en kwekkend en lachend zoeven we over de lege snelwegen. Keulen! Here we come.
Hoe verder we naar het oosten rijden, hoe meer de hemel opklaart. De wolken zijn er nog wel steeds hoor, maar de zon jaagt ze weg.
Nog geen drie uren later rijden we een parkeergarage van Keulen binnen.
Een straat-thermometer zegt ons dat het drieentwintig graden is. Drie graden warmer dan toen we in Gent vertrokken.
"Eerst iets drinken?" hijgt Bert en doet een dorstig hondje na.
We duiken het eerste beste cafeetje binnen, en bestellen een groot glas bier. "Kwestie van op dreef te komen" grijns ik.
Even later laten we ons meedrijven met een steeds dichter wordende stroom van mensen.
"We gaan winkelen!" zegt Bert tegen Bob en Peter.
Ik zucht verdoken. Winkel in winkel uit, pff, niet echt iets voor mij. Maar Bertje is in een leuke bui en even later lopen we te gieren van het lachen.
Hij slaagt zowaar nog, om in een leuke winkel, een mooie broek en twee shirts in afslag op de kop te tikken.
"Ik moet eten hebben!" kreunt Bob en doet alsof hij op sterven na dood is.
"Gaan we terug bij die Vietnamees eten?" stelt Bertje voor.
Peter laat zich gewillig meevoeren. "Ik heb dit nog nooit gegeten" zegt hij en dwaalt met zijn vork even tussen de witte slierten op zijn bord.
"Dat is mie en sojascheuten en bamboedingen" legt Bob uit "en kip in zoet zure saus" Hij likt wellustig zijn lippen af.
En inderdaad Wautje, ik vind het erg lekker. In een mum van tijd zijn alle vier onze borden leeg.
"We gaan ook de Dom bezoeken he!" zeg ik "Want je gaat niet naar Keulen zonder de Dom te bezoeken."
Daar gaat iedereen mee akkoord, dus even later lopen we, tussen de toeristen in, te staren naar het ongelooflijk hoog plafond van de Dom.
"Pff, best imponerend hoor!" zegt Bob
"Mooie wandtapijten" antwoord ik.
"Al die brandende kaarsjes" verbaast Peter zich.
"Zitbanken!!" kirt Bert en ploft neer met een voldane zucht.
Terwijl we het imposant gebouw rustig bewonderen, valt mijn oog op het zachte geflikker van de honderden kaarsjes die branden voor de verschillende heiligenbeelden.
"Ik wil een kaarsje branden voor Wauter" zeg ik.
"Ik ook" knikt Bert en met ons tweetjes lopen we naar de immense smeetijzeren tafel vol kaarsen en we steken er eentje aan voor jou Wautje.
Dit is een erg ingetogen moment tussen Bertje en mij.
Van al dat winkelen en slenteren langs de Rijn, krijg je honger en dorst natuurlijk.
"Eerst maar een aperitiefje?" stelt Bert voor. "Ik weet enkele homozaakjes zitten, op die manier krijgt het oog ook nog wat." Hij grijnst breed en blikt uitdagend naar Bob.
De eerste twee zaakjes zijn nog maar net open en er is nog quasi niemand.
"Liever ergens waar wel al wat volk is, zodat we nog wat kunnen rondkijken" stelt Bert voor. Ik beaam dat, want ja, ik kijk ook graag naar mooie ventjes.
Gelukkig vinden we snel enkele zaakjes bij elkaar. Het zonnetje heeft de terrasjes overladen gevuld, dus zoeken we een plaatje binnen. De ober herkent Bert en Bob van hun laatste bezoek daar. Hij vindt het leuk dat 'ma' ook meegekomen is.
Buiten geeft de zon even forfait en een kanjer van een regenbui hoost naar beneden. Iedereen vlucht naar binnen en weldra is het er erg druk. Het leuke natuurlijk is, dat je ongegeneerd rond kan kijken. Er zijn veel lekkere jongens bij, en ik ben duidelijk niet de enige die dat vind. Bertje, Bob en Peter zitten kwijlend te staren naar al dat jonge natte volk.
Enfin, de zon wint snel weer het pleit en alles droogt op. Iedereen verdwijnt opnieuw naar de terrasjes. Voor ons wordt het tijd om een restaurantje op te zoeken voor het avondeten.
De bediening is prima en snel, het eten is ok. Voor die drie jonge knullen mocht het nog iets meer zijn, zeggen ze, maar ja, jonge gasten eten altijd heel goed. Ik zelf ben volledig voldaan en schuif nog een restje op het bord van Bert en Peter.
"Gaan we als afsluiter nog eentje drinken?" vraagt Bert. Wij knikken. Bob leidt ons naar nog enkele holebi bars en terwijl we gezellig bijpraten, en een ontzettend sexy barjongen zitten op te geilen(ja, ik geef het toe, ik heb ook meegedaan. Shame on me) maken we stilaan een eind aan onze uitstap.
De rust op de Duitse wegen nodigen ons uit om het gaspedaal even heel diep in te duwen. "Hondervijfenzestig" zegt Bert als ik vraag hoe laag we vliegen. "Ik kan nog harder, maar dat vind ik te eng worden" Geconcentreerd houdt hij de weg voor zich in de gaten. Achteraan in de auto is het heel stil geworden. Peter en Bob houden duidelijk hun adem in.
Ik vind het prachtig Wautje. Gelukkig doet Bertje het erg voorzichtig en houdt hij heel veel afstand van de ander auto's.
Tweeeneen half uur nadat we in Keulen vertrokken, staan we weer op de stoep thuis.