"Mmmmm" zegt Bertje als hij me het blad teruggeeft.
"Vind je het niet goed?" schrik ik, want ik heb eindelijk het herdenkingstekstje af.
"'k Vind het nogal hard in het begin" zegt hij aarzelend "Ga je dat voorlezen op de herdenking?"
"Oh shit" denk ik.
Dus lezertjes, ik plaats het tekstje hier maar, als jullie het ook maar zozo vinden, laat het me weten, want ik wil me niet helemaal belachelijk maken.


Jij bent zoveel meer ?..

Dan het hoopje as in de urn op je kamer.
Jij bent zoveel meer dan de duizenden foto?s in ons huis.
Zoveel meer dan onze herinneringen zich kunnen herinneren.

Ik dacht, mijn kind, dat beetje as, in die urn, dat is alles wat ons van je rest.
Maar nu, Tijd, zijn immer barmhartige werk doet,
Besef ik dat stof en as enkel maar bijzaak zijn.

Wat ons rest van jou ? is zoveel meer.

Jij bent dat beetje koelte, op die snikhete hondsdagen
Jij bent dat beetje warmte, als ik ril van de kou.
Jij bent de wind die me naar huis toe waait,
Jij rijdt met me mee, ik op de fiets door de velden,
jij wiegend en tuimelend door de lucht,
opgenomen als in een bonte vogelenvlucht.

Ik vind je terug in de twinkelende ogen van je broer,
Ik herinner mij jouw lach in de lach van je vader.
Ik voel nog steeds jouw mooie handen onder de mijne,
als ik de toetsen van je orgel beroer.

Ik weet het zeker mijn kind,
Je vergezelt ons op ons levenspad.

De herinneringen aan jou, hangen als nevel om ons heen.
Ik zie je in de zon en de wolken, ik voel je in de regen en de sneeuw.
Ik herken jou in het kind met een geschaafde knie, op zoek naar troost.

Ik vind je terug in de muziek.
Op televisie of radio, of gewoon ergens op een pleintje in de stad.
Ik voel jouw aanwezigheid in de mensenmassa,
soms zo intens dat ik denk dat ik jou daar zie.

En 's avonds, als ik de slaap niet kan vatten en ik weer eens door de stille lege kamers dwaal,
dan merk ik dat de stilte eigenlijk niet zo stil is en de leegte niet zo leeg,
want ik voel jou daar nog steeds om me heen.