Dag mijn wautje
“‘k Heb slecht nieuws en heel slecht nieuws” zegt Bertje als ik binnenkom.

“Oh?” zeg ik verbaasd en kijk je broer aan.”Vertel dan maar eerst het hele slechte nieuws” vervolg ik. “Dan zijn we daar al van af.”

“Men is komen vragen of ik in ploegen wil werken. Men heeft er nog meer dan honderd te kort en dus komen ze alle nieuwelingen vragen of die in de ploegdiensten willen werken.”

“En?” vraag ik, maar ik weet het antwoord al.

“’k Heb neen gezegd. Liever niet. ‘k Heb hen gezegd dat ik avondschool wil volgen en als ik vroeg- en late diensten moet doen, wordt dat erg moeilijk..”

“Hoe reageerde men erop?” vraag ik toch wel nieuwsgierig.

“Niet!” zegt je broer “Ze vragen het aan iedereen.”

“Wil je nu het slechte nieuws horen?” zegt hij en probeert ernstig te kijken. Maar de fonkelingen in zijn ogen verraden hem. Dit is geen slecht nieuws.
“Ik moest op evaluatie gaan bij de teamleider.” Zegt hij en ik zie een onderdrukte glimlach rond zijn mond. “Ze waren met twee en ik moest gaan zitten en die ene neemt mijn fiche, draait de bladen om, kijkt naar mij, draait weer de fiche om en zegt dat het nog niet veel gebeurd is dat een nieuweling geen enkele opmerking heeft gekregen.”

Dat laatste zegt hij met een hele brede lach op zijn gezicht..

“Ik bent nog geen enkele keer te laat gekomen, nog geen enkele keer ziek geweest, nog geen enkele fout gemaakt. Zo stond het toch in het rapport.”

Bert glundert.

“Ze vroegen of ik echt nog nooit een fout had gemaakt. Tuurlijk wel, zei ik hen, maar we hebben ze al iedere keer kunnen herstellen.” Met onverholen trots zegt hij. “ Ze waren heel tevreden van mij”.

“Wow!” zeg ik. “’k Ben zo fier op u! Zo moeder zo zoon he?” zeg ik grijnzend.

“‘k Ben wreed blij.” Zegt hij weltevreden.

“En ik ben wreed trots” zeg ik en grijp hem vast in een stevige knuffel.

"Goed he!" zegt papa trots als hij me opbelt op het werk. "Suikerwaarden en bloeddruk zijn gedaald. Mijn gewicht is ook gedaald, maar ik ben er nog niet, zei de dokter" Je papa zucht. "Ik moet toch nog enkele maanden de bloeddrukpilletjes nemen."

"Flinke jongen!" zeg ik prijzend en hoor papa aan de andere kant van de hoorn lachen. "Nu volhouden he!" zeg ik iets serieuzer."Want je weet, als je gewicht en bloeddruk weer gaat stijgen, geen pret in bed."

"Dat was toch voor te lachen he?" zegt papa.

"Vaneigens niet" zeg ik bloedserieus. "Je wilt toch geen hartinfarct krijgen terwijl we vrijen? En dan de mensen zeggen dat ik je doodgevreeen heb zeker?"

Je vader grinikt. "Je hele reputatie om zeep"

"Voila!"

'k Had graag thuis geweest vandaag, Wautje. Het is altijd leuker als je vader er ook is. Maar dat wist je al he?

Dag ventje van me.

Dag mijn Wautje
"Niks ervan" zegt je vader heel beslist als ik zeg dat we een lekker rustig weekendje hebben.
"Ik ga de airco plaatsen."

"Nu? Dit weekend? Het is al zaterdagmiddag!" Lichte paniek welt op.

"Het wordt deze week toch warm buiten?" Hij kijkt me aan."Jij liep toch te klagen dat je het alweer te warm vond?"

Ik knik ... en bekijk mijn schoongemaakte huis. Al dat werk voor niks.
Ik zeg niks, maar zucht heel diep. Bye bye vrij weekend.

"Eerst moet ik een gat in de muur hakken" zegt je vader heel gedecideerd. Met een kennersblik neemt hij de muur in overschouwing. "De schilderijtjes en de piano moeten weg"
Het muzikale gevaarte weegt tonnen en met de hulp van Bert en Bob lukt het ons eindelijk.

Het gat in de muur lukt aardig en al snel kan papa een buis plaatsen waar de leidingen doorheen zullen gaan. "Zo'n buis is veel netter" zegt hij op mijn vraag waarom.

Het koppelstuk op het einde van de leiding, kan er precies door. Intussen is het al avond geworden Wautje en je kent je vader als hij moe wordt. Niks lukt meer zoals het moet. We besluiten wijselijk om de boel de boel te laten en na een lekker fris bad en wat televisie, duiken we ons bed in. Morgen is er weer een dag.

Met vernieuwde krachten togen we deze morgen weer aan het werk. En zowaar, alles lukt stukken beter. In een mum van tijd zit de leiding door de muur, hangt de binnen unit omhoog en kan ik, terwijl je vader de buitenunit plaatst, eindelijk de hele kamer weer schoonmaken. Het stof ligt centimeters dik (nuja, zo lijkt het toch) en nadat ik alles afgewassen heb, besluit ik de hele kamer grondig te schuren zodat al het steenstof naar buiten spoelt.

Tegen dat ik klaar ben Wautje, is ook je vader buiten klaar. "Na het avondeten" zegt hij "gaan we de airco uitproberen"
En zo geschiedt het. Het instellen van de afstandsbediening is best simpel en even later golft koele heerlijke lucht over ons heen.

Bert en Bob komen verschrikt binnenstormen als ze ons luid horen brullen.
"Onnozelaars!" zegt Bertje grijnzend als hij ziet dat we niet aan de electriciteit blijven hangen zijn, maar dat we gewoon wat uitgelaten zijn.
"Je kan hem zelfs timen" zegt hij terwijl hij de handleiding doorbladert. "Er zijn veel mogelijkheden zeg! Hij is ook erg geruisloos he?" zegt hij luisterend.
Dus Wautje, we hebben nog heel wat uit te proberen. In ieder geval, laat de hete zomer maar komen!

Dag ventje van me!

Dag ventje van me.
Het is een beetje een rare week geweest Wautje.
Enkel gisteren en vandaag werk ik.
Dinsdag ben ik toch maar naar het overleg met de dokters geweest. Het te bespreken onderwerp belangt mij teveel aan, om zo maar weg te blijven. Het is een goed gesprek geweest en er zijn concrete afspraken gemaakt. Die afspraken moeten nu natuurlijk nog door de achterban begrepen en aanvaard worden. 'k Ben eens benieuwd.

Je vader komt dit weekend naar huis Wautje. Gelukkig maar, want 'k mis hem al weer veel te veel. 'k Mis vooral zijn stevige knuffels. Die, net zoals jouw knuffels, me doen smachten naar lucht. 'k Mis ook zijn warme lijf in bed. Het mooie aan je vader Wautje, is dat, als hij thuis is, ik de wereld beter aan kan.

Ik mis je mijn ventje. Net zoals bij je vader, mis ik het licht en de warmte die je met je meebracht.

Dag ventje van me
Volg je eens een leuke serie, wordt ze afgevoerd na vijf afleveringen.
Supernatural is zo'n serie, dus je begrijpt dat ik met het stopzetten niet zo blij was.
Gelukkig bestaat er zoiets als websites waar je televisie shows kan downloaden.
'k Wist eerlijk gezegd niet goed hoe ik dat moest doen Wautje, want meestal liet ik jou of Bertje dat doen.
Maar ik heb het nu eens helemaal zelf gedaan.
De afleveringen zijn helaas wel zonder ondertiteling, maar ik heb gemerkt dat dat niet echt een probleem is. Ik kan aardig volgen.
Ik heb vandaag zo maar eventjes vijf afleveringen bekeken. En ik heb er nog een hoop te gaan.
Voor het downloaden wou opstarten werd me eerst gevraagd om een plug in te downloaden en ook dat ging prima. Dus Wautje, je mag trots zijn op je moeder.
Dag Wautje. 'k Mis je zo.

Dag mijn Wautje
"'k Mis je" zegt je vader.
Ik ben net wakker als je vader me belt vanuit Ierland.

"Hoezo je mist me?" zeg ik gespeeld verbaasd. "Ik dacht dat je net blij was dat je het weekend niet naar huis kwam?"

"Ohja, dat is waar" zegt hij en ik hoor de lach in zijn stem.

"Ik mis jou niet hoor" ga ik door. "Ik heb net mijn vrijer het bed uitgejaagd"

"Was ie een beetje goed?" vraagt je vader en grinnikt.

"Bwa" zeg ik aarzelend "Jij bent wel beter hoor"

We praten nog wat verder en als Bertje en Bob binnenstuiken, neem ik afscheid van je vader en laat Bert ook even met papa kwetteren.

"Wij gaan vanmiddag naar de cinema" zegt Bert als hij even later de hoorn inhaakt.

"Dat weten we nog niet" zegt Bob, als ik vraag welke film ze gaan bekijken. "We zien wel op het moment zelf."

Dus heb ik het huis weer voor mezelf Wautje. Alleen de poezen houden me gezeldschap. Ideaal om eindelijk eens mijn laatste turf uit te lezen.

Dag ventje van me. 'k Mis je zo erg.

Het klinkt misschien wat raar Wautje, maar ik ben erg aan het genieten van mijn extra lange vrije weekend.
Pas donderdag ga ik weer aan het werk.
Dinsdagmorgen heb ik wel een uurtje of twee overleg met de dokters en de zoco's, maar dat noem ik niet echt werken.

Zoals ik dus zei, ik geniet van de rust en de stilte in huis.
Mijn grijze celletjes komen ook tot bedaren.
De chaos in mijn bovenkamer begint zich te ordenen.

Ken je dat Wautje, als je op een stoffige zolder gaat lopen, dan jaagt de tocht het stof omhoog.
Je ziet de stofdeeltjes dansen en zweven, ongeordend, sneller en dan weer trager.
Ze lijken gevangen in het licht.

Zo dansen ook de gedachten als stofjes in mijn hoofd Wautje.
Op en neer, door elkaar, chaotisch en luid.
Soms hechten ze zich aan elkaar, vooral als jij mijn gedachten beheerst.
Dan worden de gedachtenstofjes zwaar en log, klitten ze aan elkaar als kwikzilver uit een gebroken thermometer.

Dan doen gedachten pijn Wautje. En de pijn deint uit naar mijn hart...
Geen andere gedachten dringen nog binnen.
Alleen jij. Jij en ik alleen.

Dag Wautje
"Dean!" klinkt het luid. Het publiek gaat uit de bol. Dean is de winnaar van Idool 2007.
Niet echt een verrassing. De jonge man van Geraardsbergen ziet er erg leuk en lief uit. Jonge meisjes vallen bij bosjes. Oudere vrouwen vinden hem schattig. Vrouwen sms-sen het meest van al. Geen wonder dat hij gewonnen heeft.

Jammer voor Esther. Blijkbaar zijn looks en een prachtige stem niet voldoende om het tot idool te schoppen. Hopelijk is er in Belgenland een muziekmaatschappij die ziet wat een prachtige parel Ester is. Ik denk niet dat Ester moet wanhopen, want het verleden wees al uit, dat niet altijd de winnaars de winnaars blijven. De voorbije jaren bleek, wie derde of tweede eindigde, beter scoorde dan de eersten.

Toch vond ik dit jaar de kandidaten niet al te sterk. Goeie zangers, vlogen er onbegrijpelijk al veel te snel uit. Ik ben eens benieuwd wat er met deze jonge mensen zal gebeuren, eens de storm luwt.

Dag Wautie
"Zo en zo" zegt Bertje als ik hem vraag hoe de fuif gisterenavond verliep.
"Door de warmte binnen, vluchtte iedereen naar buiten. Er was veel lawaai en ik denk dat de buren weer zullen klagen"
"Er is veel te veel gezopen en de bodyguard heeft regelmatig moeten ingrijpen. 'k Heb zelfs de ziekenwagen gebeld voor iemand die we niet meer wakker kregen. Tot het moment dat de ambulanciers er waren, toen kwam de man weer bij zijn positieven en weigerde hij mee te gaan naar het ziekenhuis."
Bertje zucht diep. "Dit is niet leuk meer"

Ik knik. "Dat is inderdaad niet leuk meer. Vind je die verantwoordelijkheid niet zwaar om dragen?" vraag ik hem. "Stel dat er ooit eens doden vallen? Of dat er brand uitbreekt?"

Bert kijkt me verschrikt aan. "Kunnen ze mij daar verantwoordelijk voor stellen?"

"Je hebt je toch opgegeven als verantwoordelijke van de fuif?"

"Ja" zegt hij twijfelend "maar daarmee bedoel ik dat ik zorg dat er drank is, dat de gastdeejay's uitgenodigd worden, ik maak dienstroosters op voor de bardienst, de schoonmaakdienst, ik zorg dat er bodyguards zijn, ik let erop dat iedereen binnenblijft zodat er geen boel is met de buren."

"Het lijkt me toch verstandig Bertje, dat je eens informeert hoe het wettelijk staat met die verantwoordelijkheid. Kwestie van jezelf een beetje te beschermen moest er ooit eens iets gebeuren." Ik probeer hem wat gerust te stellen Wautje, want ja je kent Bertje he. In zijn enthousiasme neemt hij alles op zijn schouders, zonder na te denken over eventuele consequenties. En er zijn al genoeg jonge levens verwoest door de ondoordachtzaamheid van anderen. Beter voorkomen dan genezen.

Dag ventje van me
Who am I kidding? vraag ik me af.
Ik geef het maar toe Wautje, 'k voel me weer zo down als een konijn onder de wielen van een tractor.
Het intens dromen over jou en dan het ontwaken zonder jou, zet zo'n zware domper op mijn gemoed. Het afbouwen van de anti-depressiva, zal daar ook wel voor iets tussenzitten.
Toch wil ik de dosis niet opnieuw opdrijven. Dan kom ik er nooit meer vanaf, vrees ik.
Ik moet jouw dood ooit eens onder ogen zien Wautje. Aanvaarden kan ik niet ... wil ik niet.
Ik denk Wautje dat ik stilaan tot het besef begin te komen, dat ik je nooit volwassen zal zien worden, want geef nou maar toe, twintigjarigen blijven lang kinderen in de ogen van hun ouders. Zelfs Bertje met zijn vijfentwintig jaar zie ik nog steeds als 'een kind'.
Het besef dat er nooit kleine hummeltjes van jou op de wereld zullen rondlopen, dat is ook al zoiets wat ik heel erg vind. Vooral omdat je gek was op kinderen.
Ik zal nooit weten of je het ooit ver had geschopt met je muziek, of je je weg had gevonden in de informatica, of je een leuk meisje had leren kennen.
Al die dingen die zo vanzelfsprekend lijken Wautje, die zal jij nooit beleven en wij ook niet.
Dus ja, je kan wel zeggen dat ik weer behoorlijk teneergeslagen ben.
Spijtig dat je vader dit weekend niet thuiskomt, want meestal slaagt hij er in om me weer wat beter te laten voelen. 'k Mis hem en 'k mis jou verschrikkelijk.