Dag mijn Wautje
Zondagmorgen.
'Eindelijk' denk ik als ik wakker word 'De laatste dag van een veel te drukke week'.
Ik zucht stiekem. Straks is er in de kerk 'jaargetijde' voor je grootmoeder en voor jou Wautje. Niet dat ik dit wil, want je weet dat al dat kerkelijk gedoe niet aan mij besteed is.
Het kerkplein staat volgestouwd met kermisattracties. De centrumstraat is afgesloten voor het verkeer en de winkels en cafe's hebben stoelen en tafeltjes buitengezet.
Het begint zachtjes te druppelen. We verzamelen aan de ingang van de kerk en terwijl we wachten, valt de regen steeds gestadiger op ons neer. Het is een malse regen en met mijn tong vang ik enkele druppels op. Ik probeer of ik de regen uit de lucht kan likken, maar de druppels plenzen weg op mijn gezicht. Ik dwing mezelf om met mijn ogen open naar de grijze hemel te kijken, maar instinctief sluiten ze zich voor het neerkomend nat.
Iemand trekt me aan mijn mouw. "We worden nat" zegt je vader en ik zie een bezorgde blik op zijn gezicht.
"Wat doe jij toch?" vraagt hij en kijkt me meewarig aan.
"Ik lik de regen uit de lucht" zeg ik en ik moet lachen, want ik herinner me plots hoe jij en ik en Bertje ooit eens samen in de tuin, een gietende regenbui trotseerden. We waren alle drie drijf en drijfnat, maar wat hadden we een ongelooflijke schik!

Na de kerkdienst gaat het richting Herman. We hebben er allemaal afgesproken om een hapje te gaan eten. Ook je vader's collega Albert en zijn zoon zijn uitgenodigd. "'k Wil dit doen voor mijn dertig jaren dienst bij de zaak" had je vader een tijdje geleden gezegd.
Hoewel ik toch wel wat opzag tegen deze dag, is hij leuker geweest dan ik verwacht had. De sfeer aan tafel was ontspannen, het eten zoals gewoonlijk ontzettend lekker en het gezeldschap erg aangenaam.
Het had een perfecte dag geweest Wautje, had jij er ook geweest.