Dag mijn Wautje,

Je ziet het he, ik heb het gisteren gehaald.
Het werd tijd, vond ik, om een beetje zelfstandiger te worden op het gebied van openbaar vervoer.
Het kon toch niet dat ik nog als een middeleeuwer tussen het hedendaagse volk leefde.

Dus deponeer ik mijn auto netjes in de parking van de 'Zuid', loop dan naar de perrons van de trams, zie er een 'Lijnwinkel' en denk, aha hier vraag ik inlichtingen over het hoe en waarheen en met welk rijtuig, stap er dan het wachtlokaal binnen waar ik volgens de man van 'De Lijnwinkel' een ticket kan kopen, krijg op het toestel het bericht : buiten dienst.

Verlies absoluut de moed niet, neen, zoiets krijgt me niet van streek, zie dan nog eens Dirk Frimout bij de wachtenden staan, ik denk, tiens, waar ken ik die nu weeral van, knik vriendelijk naar hem terug, maar moet dan snel de tram op.

Het is op dat ogenblik net changement van trambestuurder.
"Heb je niet kleiner madammeke?" vraagt de nieuwe bestuurder als hij het briefje van tien euro in mijn hand ziet, ik vind nog een en een halve euro, krijg mijn ticket en aanhoor het zuchtend relaas van de vorige trambestuurder, over wat een helse dag vol vertragingen het geweest is op het Gentse tram-net.
Ik knik vriendelijk en zucht begrijpend mee, maar denk, het zal toch wel niet he?

Vier haltes verder stopt de tram bruuks, een autobus staat op de rails met knipperende alarmlichten.
De vorige trambestuurder vloekt, stormt de tram uit en loopt naar de bus toe.
Om me heen stappen verscheidene mensen uit. Een groot deel blijft zitten.
Zal ik er ook maar uitgaan en de rest te voet doen? Maar ik blijf zitten. Eventjes afwachten, denk ik. Nog geen vijf minuten later vertrekt de bus en rijdt de tram verder.
Ik zie het Belfort, naast mij ploft een zwaarbeladen dame neer, de Korenmarkt, het Gravensteen, en in een flits zie ik in mijn ooghoeken het restaurant "De Lieve" waar we afgesproken zijn.
"Shit" zeg ik iets te luid en spring recht, wip over de zwaarbeladen dame heen (ja ik ben soms nog sportief hoor) en spurt naar de uitgang.
De tram stopt, 'De knop om de deuren te openen! Waar is de knop van de deur?' Ik kijk zoekend rond. Achter me hoor ik iemand grinnikend zeggen, "Hier is de knop mevrouw" en hij duwt op een bakje met een oplichtende knop. Ik keek duidelijk niet hoog genoeg. I made it! denk ik blij en trots.

Het restaurantje zelf is gezellig druk. Vier van de collega's zijn er al en zitten al aan de aperitief.
"Jullie tafels zijn vrij" zegt de vriendelijke gastvrouw en ze leidt ons dieper in het restaurant.
Als ook de laatsten van ons groepje arriveren, bestellen we ons eten en zitten we al snel te kwekken over van alles en nog wat. Er wordt afgesproken dat er niet over het werk zou gepraat worden en die afspraak wordt goed nagekomen.

"Hey Anneke!" een restaurantbezoeker wuift en komt naar me toe om me te begroeten. Ik kijk eens goed "Hey Koen!" zeg ik blij verrast. Helaas zit ik wat ingesloten en om me te begroeten zou iedereen recht moeten staan, dus houden we het maar op een wuif.
"Kende gij die?" zeggen twee van mijn collega's verrast en kijken me met grote ogen aan. "Das die van Neveneffecten!"
"Yup" zeg ik "Hij is familie"
"Echt?" zeggen ze ongelovig.
"We dragen toch dezelfde familienaam en onze grootvaders waren broers van mekaar" Ik moet lachen om hun gezichten.
"Wow" zuchten ze. Even later zitten we te praten over de Neveneffecten, hun show, hun Willy's en Marietten, Bart De Pauw en zijn ongelooflijke jongerenserie "Buiten de zone" Dat vind ik nog steeds een van de allerbeste series ooit.
De avond vliegt voorbij en als ik de eerste keer op de klok kijk is het al bijna elf uren.
"Oh nee!" zeg ik. "Is er nog zo laat een tram terug?"
Maar 'k vind het geen ramp, want in gedachten heb ik al besloten om lekker te voet naar 'De Zuid' te lopen. Kan mijn eten lekker zakken.

Nadat we afgerekend hebben, elkaar goeie nacht hebben gezoend, wandel ik in de nog zachte avondlucht terug naar de auto. Er zijn nog veel mensen op de been. De terrasjes zitten nog vol en ik voel me heerlijk ontspannen. Gent is toch wel een prachtstad hoor.
Zacht diffuus licht beklemtoont, de eeuwenoude gebouwen in al hun statige glorie. Telkens opnieuw geniet ik van mijn mooie Gent.

Ik voel me helemaal vrolijk en ontspannen als ik de ondergrondse parking induik. Mijn autootje staat trouw te wachten. Er is geen verkeer meer op de wegen en amper vijftien minuten later rijd ik alweer de hof op. Dit was een goeie dag Wautje.