Dag mijn Wautje,

Je ziet het he, ik heb het gisteren gehaald.
Het werd tijd, vond ik, om een beetje zelfstandiger te worden op het gebied van openbaar vervoer.
Het kon toch niet dat ik nog als een middeleeuwer tussen het hedendaagse volk leefde.

Dus deponeer ik mijn auto netjes in de parking van de 'Zuid', loop dan naar de perrons van de trams, zie er een 'Lijnwinkel' en denk, aha hier vraag ik inlichtingen over het hoe en waarheen en met welk rijtuig, stap er dan het wachtlokaal binnen waar ik volgens de man van 'De Lijnwinkel' een ticket kan kopen, krijg op het toestel het bericht : buiten dienst.

Verlies absoluut de moed niet, neen, zoiets krijgt me niet van streek, zie dan nog eens Dirk Frimout bij de wachtenden staan, ik denk, tiens, waar ken ik die nu weeral van, knik vriendelijk naar hem terug, maar moet dan snel de tram op.

Het is op dat ogenblik net changement van trambestuurder.
"Heb je niet kleiner madammeke?" vraagt de nieuwe bestuurder als hij het briefje van tien euro in mijn hand ziet, ik vind nog een en een halve euro, krijg mijn ticket en aanhoor het zuchtend relaas van de vorige trambestuurder, over wat een helse dag vol vertragingen het geweest is op het Gentse tram-net.
Ik knik vriendelijk en zucht begrijpend mee, maar denk, het zal toch wel niet he?

Vier haltes verder stopt de tram bruuks, een autobus staat op de rails met knipperende alarmlichten.
De vorige trambestuurder vloekt, stormt de tram uit en loopt naar de bus toe.
Om me heen stappen verscheidene mensen uit. Een groot deel blijft zitten.
Zal ik er ook maar uitgaan en de rest te voet doen? Maar ik blijf zitten. Eventjes afwachten, denk ik. Nog geen vijf minuten later vertrekt de bus en rijdt de tram verder.
Ik zie het Belfort, naast mij ploft een zwaarbeladen dame neer, de Korenmarkt, het Gravensteen, en in een flits zie ik in mijn ooghoeken het restaurant "De Lieve" waar we afgesproken zijn.
"Shit" zeg ik iets te luid en spring recht, wip over de zwaarbeladen dame heen (ja ik ben soms nog sportief hoor) en spurt naar de uitgang.
De tram stopt, 'De knop om de deuren te openen! Waar is de knop van de deur?' Ik kijk zoekend rond. Achter me hoor ik iemand grinnikend zeggen, "Hier is de knop mevrouw" en hij duwt op een bakje met een oplichtende knop. Ik keek duidelijk niet hoog genoeg. I made it! denk ik blij en trots.

Het restaurantje zelf is gezellig druk. Vier van de collega's zijn er al en zitten al aan de aperitief.
"Jullie tafels zijn vrij" zegt de vriendelijke gastvrouw en ze leidt ons dieper in het restaurant.
Als ook de laatsten van ons groepje arriveren, bestellen we ons eten en zitten we al snel te kwekken over van alles en nog wat. Er wordt afgesproken dat er niet over het werk zou gepraat worden en die afspraak wordt goed nagekomen.

"Hey Anneke!" een restaurantbezoeker wuift en komt naar me toe om me te begroeten. Ik kijk eens goed "Hey Koen!" zeg ik blij verrast. Helaas zit ik wat ingesloten en om me te begroeten zou iedereen recht moeten staan, dus houden we het maar op een wuif.
"Kende gij die?" zeggen twee van mijn collega's verrast en kijken me met grote ogen aan. "Das die van Neveneffecten!"
"Yup" zeg ik "Hij is familie"
"Echt?" zeggen ze ongelovig.
"We dragen toch dezelfde familienaam en onze grootvaders waren broers van mekaar" Ik moet lachen om hun gezichten.
"Wow" zuchten ze. Even later zitten we te praten over de Neveneffecten, hun show, hun Willy's en Marietten, Bart De Pauw en zijn ongelooflijke jongerenserie "Buiten de zone" Dat vind ik nog steeds een van de allerbeste series ooit.
De avond vliegt voorbij en als ik de eerste keer op de klok kijk is het al bijna elf uren.
"Oh nee!" zeg ik. "Is er nog zo laat een tram terug?"
Maar 'k vind het geen ramp, want in gedachten heb ik al besloten om lekker te voet naar 'De Zuid' te lopen. Kan mijn eten lekker zakken.

Nadat we afgerekend hebben, elkaar goeie nacht hebben gezoend, wandel ik in de nog zachte avondlucht terug naar de auto. Er zijn nog veel mensen op de been. De terrasjes zitten nog vol en ik voel me heerlijk ontspannen. Gent is toch wel een prachtstad hoor.
Zacht diffuus licht beklemtoont, de eeuwenoude gebouwen in al hun statige glorie. Telkens opnieuw geniet ik van mijn mooie Gent.

Ik voel me helemaal vrolijk en ontspannen als ik de ondergrondse parking induik. Mijn autootje staat trouw te wachten. Er is geen verkeer meer op de wegen en amper vijftien minuten later rijd ik alweer de hof op. Dit was een goeie dag Wautje.

Dag ventje mijn.
Doe niet zo onnozel, zeg ik tegen mezelf.

Vanavond is het ons jaarlijks etentje uit, met de collega's van een van mijn teams.
Ieder jaar opnieuw kijk ik daar naar uit, want de etentjes zijn altijd erg gezellig.
Dit keer koos men een restaurantje in het centrum van Gent. Dat vond ik prima! Eindelijk eens een restaurantje dicht bij huis.
Tot Bertje me zei, dat door wegenwerken ik helemaal rond moet rijden.
En laat dat nou net een probleem zijn voor mij?
Ik ken de stad, via de wegen die ik altijd neem, maar sluit geen enkele van die wegen af, want ik rijd hopeloos verloren.
"Dan ga je toch met het openbaar vervoer?" zeiden de collega's nadat ik mijn bezwaren had geuit.
"Gewoon aan 'Gent Zuid' tram vier nemen en zo'n halte of zeven later stap je weer uit en ben je waar je moet zijn. Kan niet gemakkelijker zijn."
'Ja, voor jullie niet neen' denk ik stil.
Maar ik en openbaar vervoer, dat gaat niet samen.

Een maand of twee geleden ben ik met tante Hilde nog eens in zo'n tramding geweest, gelukkig wist zij hoe je aan een ticket moest geraken, waar je het moest insteken en weer uithalen, hoe je de deuren moest opendoen.
'k Heb toen niet zo opgelet, want ja, tante Hilde deed het allemaal. En nu zou ik het alleen moeten doen?

Ik heb er al aan gedacht om het etentje af te bellen. Maar zo'n samenzijn afbellen, omdat ik
A : de weg niet weet via wegomleidingen (lach niet, de belgische wegomleidingen zijn legendarisch)
B : ik eigenlijk niet goed weet hoe ik met de tram moet rijden;dat is echt wel het toppunt van absurditeit.

Dit kan ik niet maken toch? Wat zouden de mensen wel zeggen moesten ze dit weten. Gelukkig leest er hier, buiten jou Wautje, niemand anders mee (:-) ). Ik kan mijn reputatie van stoere madam toch niet naar de vaantjes laten gaan door een stomme tram he?
Dus Wautje, als je hier in de volgende dagen geen briefje vindt van mij, dan wil het zeggen dat ik
A : via de wegomleidingen ergens in Parijs ben beland
of
B : dat ik nog steeds opgesloten zit in tram vier omdat ik niet weet hoe de deuren te openen.
Wish me luck!

Dag mijn ventje
Moet je al zo oud geworden zijn, om nog steeds te sterven van de zenuwen. Want dat gebeurde er tijdens de herdenking.

Net zoals vorig jaar was de samenkomst erg mooi georganiseerd. Een van de opvoeders heeft een eigen groepje en de zangeres van dat bandje zong net zoals vorig jaar enkele mooie liedjes. Ik moet mij dan altijd inhouden om niet te veel naar de tekst te luisteren, want anders word ik emotioneel.
Ik weet het, wat is er fout met emotioneel zijn? Niks, alleen, ik kan en wil niet emotioneel zijn als er mensen om me heen zijn.

Enfin, ook net zoals vorig jaar mocht ik de herdenking afsluiten met mijn tekstje. Intussen was ik al honderd keer dood gegaan, want je weet, ik ben je reinste stresskip. Doe daar dan nog wat emo stuff bij en ik ben helemaal van mijn melk.
Maar al bij al lukte het me prima. 'k Heb de tekst helemaal kunnen lezen, zonder al te veel slikken en achteraf kwam men mij schouderklopjes geven en zei men dat het een mooie tekst was en dat ik moedig ben dat ik dat zo kan.

Daar voel ik mij dan altijd zo onwennig bij he Wautje. Maar ook wel trots, want voor jou wil ik dit doen. Ook al sterf ik telkens duizend doden.

"Mmmmm" zegt Bertje als hij me het blad teruggeeft.
"Vind je het niet goed?" schrik ik, want ik heb eindelijk het herdenkingstekstje af.
"'k Vind het nogal hard in het begin" zegt hij aarzelend "Ga je dat voorlezen op de herdenking?"
"Oh shit" denk ik.
Dus lezertjes, ik plaats het tekstje hier maar, als jullie het ook maar zozo vinden, laat het me weten, want ik wil me niet helemaal belachelijk maken.


Jij bent zoveel meer ?..

Dan het hoopje as in de urn op je kamer.
Jij bent zoveel meer dan de duizenden foto?s in ons huis.
Zoveel meer dan onze herinneringen zich kunnen herinneren.

Ik dacht, mijn kind, dat beetje as, in die urn, dat is alles wat ons van je rest.
Maar nu, Tijd, zijn immer barmhartige werk doet,
Besef ik dat stof en as enkel maar bijzaak zijn.

Wat ons rest van jou ? is zoveel meer.

Jij bent dat beetje koelte, op die snikhete hondsdagen
Jij bent dat beetje warmte, als ik ril van de kou.
Jij bent de wind die me naar huis toe waait,
Jij rijdt met me mee, ik op de fiets door de velden,
jij wiegend en tuimelend door de lucht,
opgenomen als in een bonte vogelenvlucht.

Ik vind je terug in de twinkelende ogen van je broer,
Ik herinner mij jouw lach in de lach van je vader.
Ik voel nog steeds jouw mooie handen onder de mijne,
als ik de toetsen van je orgel beroer.

Ik weet het zeker mijn kind,
Je vergezelt ons op ons levenspad.

De herinneringen aan jou, hangen als nevel om ons heen.
Ik zie je in de zon en de wolken, ik voel je in de regen en de sneeuw.
Ik herken jou in het kind met een geschaafde knie, op zoek naar troost.

Ik vind je terug in de muziek.
Op televisie of radio, of gewoon ergens op een pleintje in de stad.
Ik voel jouw aanwezigheid in de mensenmassa,
soms zo intens dat ik denk dat ik jou daar zie.

En 's avonds, als ik de slaap niet kan vatten en ik weer eens door de stille lege kamers dwaal,
dan merk ik dat de stilte eigenlijk niet zo stil is en de leegte niet zo leeg,
want ik voel jou daar nog steeds om me heen.

Dag mijn Wauteke
"Jij ging een bezinningstekstje schrijven voor donderdag he?" Dirk kijkt me vragend aan.

"Ik zou proberen om er eentje te schrijven" zeg ik aarzelend "Maar het lukt me niet echt"

Lichte paniek glijdt over zijn gezicht. "Maar ik reken er wel op"

"Ik zorg dat ik allesinds een tekstje heb" stel ik hem gerust "Al dan niet zelf geschreven."

Dirk herademt. "Dat is goed" zegt hij en gaat verder met het ophangen van de posters.

En nu sta ik hier met mijn molentje te draaien Wautje. Ik heb al wel een ruwe tekst, maar ik moet de tekst nog heel erg bijschaven. Alleen ben ik niet zo in een schrijvers-mood de laatste tijd.

Dus lezertjes, red mij! Bezinningsteksten/herdenkingsteksten altijd welkom!
Mijn email : louise_dp@yahoo.com

ohh en dat voor donderdag aanstaande. :-)

Stiekem schuif ik een migraine pilletje in mijn mond.

"Ben je bijna klaar?" roept Bert vrolijk. "Peter is er ook net!"
Hij neemt de zak met enkele bananen, koeken en flesjes frisdrank onder zijn ene arm, trekt Bob mee onder zijn andere arm en samen lopen ze naar buiten.

"Bertje!!!! Bob!!!" hoor ik buiten gillen. Ik kan een lach niet onderdrukken. 'Yup! Daar is Peter,' denk ik.

Vijf minutjes later dan voorzien, vertrekken we richting Duitsland.
Donkere grijze wolken kijken ons dreigend aan, maar niks kan ons goed humeur verstoren en kwekkend en lachend zoeven we over de lege snelwegen. Keulen! Here we come.

Hoe verder we naar het oosten rijden, hoe meer de hemel opklaart. De wolken zijn er nog wel steeds hoor, maar de zon jaagt ze weg.

Nog geen drie uren later rijden we een parkeergarage van Keulen binnen.
Een straat-thermometer zegt ons dat het drieentwintig graden is. Drie graden warmer dan toen we in Gent vertrokken.

"Eerst iets drinken?" hijgt Bert en doet een dorstig hondje na.

We duiken het eerste beste cafeetje binnen, en bestellen een groot glas bier. "Kwestie van op dreef te komen" grijns ik.

Even later laten we ons meedrijven met een steeds dichter wordende stroom van mensen.

"We gaan winkelen!" zegt Bert tegen Bob en Peter.

Ik zucht verdoken. Winkel in winkel uit, pff, niet echt iets voor mij. Maar Bertje is in een leuke bui en even later lopen we te gieren van het lachen.
Hij slaagt zowaar nog, om in een leuke winkel, een mooie broek en twee shirts in afslag op de kop te tikken.

"Ik moet eten hebben!" kreunt Bob en doet alsof hij op sterven na dood is.

"Gaan we terug bij die Vietnamees eten?" stelt Bertje voor.

Peter laat zich gewillig meevoeren. "Ik heb dit nog nooit gegeten" zegt hij en dwaalt met zijn vork even tussen de witte slierten op zijn bord.

"Dat is mie en sojascheuten en bamboedingen" legt Bob uit "en kip in zoet zure saus" Hij likt wellustig zijn lippen af.

En inderdaad Wautje, ik vind het erg lekker. In een mum van tijd zijn alle vier onze borden leeg.

"We gaan ook de Dom bezoeken he!" zeg ik "Want je gaat niet naar Keulen zonder de Dom te bezoeken."

Daar gaat iedereen mee akkoord, dus even later lopen we, tussen de toeristen in, te staren naar het ongelooflijk hoog plafond van de Dom.
"Pff, best imponerend hoor!" zegt Bob
"Mooie wandtapijten" antwoord ik.
"Al die brandende kaarsjes" verbaast Peter zich.
"Zitbanken!!" kirt Bert en ploft neer met een voldane zucht.

Terwijl we het imposant gebouw rustig bewonderen, valt mijn oog op het zachte geflikker van de honderden kaarsjes die branden voor de verschillende heiligenbeelden.
"Ik wil een kaarsje branden voor Wauter" zeg ik.
"Ik ook" knikt Bert en met ons tweetjes lopen we naar de immense smeetijzeren tafel vol kaarsen en we steken er eentje aan voor jou Wautje.
Dit is een erg ingetogen moment tussen Bertje en mij.

Van al dat winkelen en slenteren langs de Rijn, krijg je honger en dorst natuurlijk.

"Eerst maar een aperitiefje?" stelt Bert voor. "Ik weet enkele homozaakjes zitten, op die manier krijgt het oog ook nog wat." Hij grijnst breed en blikt uitdagend naar Bob.

De eerste twee zaakjes zijn nog maar net open en er is nog quasi niemand.
"Liever ergens waar wel al wat volk is, zodat we nog wat kunnen rondkijken" stelt Bert voor. Ik beaam dat, want ja, ik kijk ook graag naar mooie ventjes.

Gelukkig vinden we snel enkele zaakjes bij elkaar. Het zonnetje heeft de terrasjes overladen gevuld, dus zoeken we een plaatje binnen. De ober herkent Bert en Bob van hun laatste bezoek daar. Hij vindt het leuk dat 'ma' ook meegekomen is.

Buiten geeft de zon even forfait en een kanjer van een regenbui hoost naar beneden. Iedereen vlucht naar binnen en weldra is het er erg druk. Het leuke natuurlijk is, dat je ongegeneerd rond kan kijken. Er zijn veel lekkere jongens bij, en ik ben duidelijk niet de enige die dat vind. Bertje, Bob en Peter zitten kwijlend te staren naar al dat jonge natte volk.

Enfin, de zon wint snel weer het pleit en alles droogt op. Iedereen verdwijnt opnieuw naar de terrasjes. Voor ons wordt het tijd om een restaurantje op te zoeken voor het avondeten.
De bediening is prima en snel, het eten is ok. Voor die drie jonge knullen mocht het nog iets meer zijn, zeggen ze, maar ja, jonge gasten eten altijd heel goed. Ik zelf ben volledig voldaan en schuif nog een restje op het bord van Bert en Peter.

"Gaan we als afsluiter nog eentje drinken?" vraagt Bert. Wij knikken. Bob leidt ons naar nog enkele holebi bars en terwijl we gezellig bijpraten, en een ontzettend sexy barjongen zitten op te geilen(ja, ik geef het toe, ik heb ook meegedaan. Shame on me) maken we stilaan een eind aan onze uitstap.

De rust op de Duitse wegen nodigen ons uit om het gaspedaal even heel diep in te duwen. "Hondervijfenzestig" zegt Bert als ik vraag hoe laag we vliegen. "Ik kan nog harder, maar dat vind ik te eng worden" Geconcentreerd houdt hij de weg voor zich in de gaten. Achteraan in de auto is het heel stil geworden. Peter en Bob houden duidelijk hun adem in.
Ik vind het prachtig Wautje. Gelukkig doet Bertje het erg voorzichtig en houdt hij heel veel afstand van de ander auto's.

Tweeeneen half uur nadat we in Keulen vertrokken, staan we weer op de stoep thuis.

Dag ventje
Jouw Sofietje is op zichzelf gaan wonen Wautje.

"Het werd tijd dat ik het huis uitging" zei ze ter verduidelijking.
"Trouwens mijn ouders stonden erop dat ik voor mijn vijfentwintigste verjaardag het huis uit was." Dat laatste voegde ze er iets treuriger aan toe.

Begrijp jij dat nu Wautje? Hoe kunnen ouders hun kinderen zo het huis uitzetten? Was ze nu nog een moeilijke of gaf ze haar ouders een nare tijd, ik zou het nog kunnen begrijpen, maar je Sofietje is een schat van een meid.
Ik neem ze meteen in huis, indien ze het mij zou vragen. Zeker weten.

Maar ze heeft een flatje gevonden. Niet zo ver van het centrum van de stad.
Wij zijn allemaal van harte welkom in haar nieuwe stulpje, schrijft ze en zodra ze zetels en stoelen heeft, gaat ze ons eens uitnodigen.
'k Heb hier nog een leuk kaartje liggen en dat ga ik haar morgen toesturen.

Je weet, flaters slaan is me niet onbekend. Vol zwier bel ik Herman, om een plaatsje te reserveren in zijn restaurant en ik vraag terloops hoe het met zijn oudere broer is, want ik wist dat die erg ziek was.

"Hij wordt morgen begraven" zegt Herman stilletjes. "Hebben jullie het overlijdensbericht niet gehad?"

Ik schrik me rot. "Neen" zeg ik. "Wij hebben niks gehad." Heel even ben ik van mijn apropos gebracht.
"Verdorie, Herman" zeg ik "dat is erg klote nieuws hoor."
"Tegen wie zeg je het" zegt hij.

Meer dan een half uur laat ik hem vertellen, vertel ik wat, dan hij weer. Het doet hem goed, merk ik en het is pas als ik zijn vrouw op de achtergrond hoor roepen, dat we weer inhaken.
De dood van zijn broer zat er aan te komen, maar ik had niet gedacht dat het al zo snel zou zijn.

Dag mijn Wautje.
"Je bent een junkie!!" roept mijn collega uit en kijkt me dan grijnzend aan.

Ik kan niet ernstig blijven en schiet in een lach. "Ontwenningsverschijnselen" zei mijn dokter. "My God, I'm an addict" zeg ik theatraal

Mijn andere collega zit de scene met grote ogen gade te slaan. "Meent ge dat nu?" zegt ze aarzelend en ik zie de ontsteltenis in haar ogen.

Ik word op slag ernstig en knik bevestigend. "De dokter vond het raar dat ik zo erg reageer op het stopzetten van de anti-depressiva. Wat duizelig zijn, komt wel voor, zei die, maar het beven, de gevoelens van paniek en het prikkelend gevoel in mijn bovenkamer, zouden typische ontwenningsverschijnselen zijn.

"Maar je voelt je nu weer goed?" vraagt mijn collega aarzelend.

"De dokter adviseerde me om het afbouwen nog wat uit te breiden en pas in de zomervakantie helemaal te stoppen. Dus heb ik gisteren opnieuw een halfje ingenomen en enkele uren later, verdween het akelige gevoel, het beven en de paniek." Ik merk van mezelf dat ik wat schaapachtig sta te grijnzen.

"Ik denk dat je even door die cold turkey gevoelens heen zal moeten" zegt mijn andere collega en dat kan je inderdaad beter doen als je niet moet werken.

Ik weet ook wel Wautje, dat de afkickverschijnselen die ik nu had, maar een peulschilletje zijn in vergelijking met wat echte druggebruikers doormaken als zij moeten afkicken. Deze ervaring maakt dat ik nu iets meer begrip voor hen kan opbrengen.

Dag knulleke van me.

Dag Wautie
'k Weet het, het is al woensdag en je hebt niks meer van me gehoord sinds zondag. Ik kan wel allemaal excuses gaan verzinnen, maar eerlijk is eerlijk,ik had gewoon even geen zin in schrijven.

Alhoewel, sinds een aantal weken, zit ik te broeden op een tekstje om voor te lezen tijdens de herdenking voor de overledenen op mijn werk.
Het tekstje staat al op papier, daar niet van, maar ik ben niet tevreden. Het leest niet vlot genoeg en ik vrees een beetje, dat het wat TE persoonlijk is.
Er zijn daar natuurlijk ook andere collega's die hun overledenen herdenken, en dan moet ik niet afkomen met een stukje schrijfsel, waarin ik me tot jou richt.

Enfin dat denk ik toch. Ik heb al geprobeerd om het wat algemener te maken, maar toch.
Ik heb nog tot volgende week donderdag en dan moet het klaar zijn. Dus ik kan nog even verder broeden.

"Je hebt beloofd dat je mee zou gaan" zegt Bertje kordaat als hij mij de planning voor zaterdag uitlegt.
"Regen of geen regen, we gaan naar Keulen" zegt hij, geen tegenspraak duldend. "Peter en Bob gaan ook mee"

"Peter gaat ook mee?" zeg ik verbaasd
"Had dat dan eerder gezegd!" vervolg ik heel gemeen. "Als die erbij is valt er tenminste nog wat te lachen."
Bertje kijkt me verbaasd aan. "Zijn wij niet goed genoeg?"
"Bwa" speel ik nog even verder "Er zijn leukere mensen dan jullie om mee op stap te gaan he?"
Maar dan kan ik me niet langer ernstig houden.

"Kijk maar uit dat we je niet achterlaten in Keulen" zegt Bertje en grijnst een brede smile.

Dag mijn wauteke
Er stonden minder politiekers aan het stemlokaal dan anders. Het kan natuurlijk ook zijn dat ze net even op het wc zaten of nog beter, dat ze een stevige pint gaan pakken waren.
Ik had geluk toen ik aankwam in het kiesbureau. Er waren maar een tiental mensen voor mij. Bertje had minder geluk. Toen ik terug buitenkwam, stond hij nog steeds aan te schuiven in de lange rij van zijn stemlokaal.
"Pfff" zuchtte hij "Zoveel volk" en zijn gezicht betrok als een donderwolk.
"Misschien zie je nog wat leuke snoetjes om je heen" trachtte ik hem op te monteren en wees discreet naar de bejaarde heren in de rijen naast hem.
"Onnozele" zei hij lachend, maar ik zag dat zijn humeur al weer vrolijker werd.
"Mag ik al terug naar huis rijden?" vroeg ik even later "Of moet ik je handje vasthouden?"
"Schiet u maar voort" zei hij "Ik ga straks toch even naar het jeugdhuis"

En alzo Wautje, hebben we weer onze plicht gedaan. Pas in het kieshokje heb ik beslist voor welke senaat kandidaat ik wou stemmen. Nu maar hopen dat het de goeie is.

Dag ventje van me. 'k Mis je zo erg.