Dag ventje van me

Bert staart me met grote ogen aan.

"Wat?" vraag ik en kijk naar beneden om te zien of mijn bloes  weer eens open staat.

"Kijk jij de laatste tijd wel eens naar het nieuws?" zegt hij en schudt zachtjes met zijn hoofd.

"Londen is de laatste tijd niet erg veilig. Eergisteren konden ze amper een bomaanslag verijdelen. En jij wil dat we daar een weekendje naartoe gaan?"

Hij pauzeert even en staart me onderzoekend aan. "Jij wil ons kwijt zeker?"

"Bom? Wa  bom? 'k weet eh ik niet van ne bom" zeg ik verongelijkt. 

Bert moet lachen. "Het is weer onrustig in Engeland nu Blair premier af is" legt hij me uit. "De fanaten willen weer van zich laten horen en het is vakantietijd, veel toeristen, dus hoe kunnen ze Engeland het best raken? Door aan hun toeristen te komen hé?" 

 "Wow" zeg ik vol bewondering " Gij weet dat allemaal? En dat voor een blondje?" Ik kan het niet laten om hem te plagen.

Bob staat met een brede grijns op zijn gezicht te luisteren naar ons bekvechten.

"Dan gaan we toch een keertje een weekendje naar Parijs?" stel ik voor. "We wachten wel tot Londen weer rustig geworden is."

Het enige nadeel is, dat ik ooit maar één keer in Parijs geweest ben en dus helemaal niks ken van die stad.

Ik denk dat we op zoek moeten naar een gids. Iemand die van Parijs houdt, zowel van het toeristengedeeltje als van de meer intieme minder gekende plekjes. En die natuurlijk ook weet waar zich het uitgaansleven voor holebi-jongeren bevindt. 

 

ps : En? wat vinden jullie van de nieuwe lay-out?  :-)  

Dag mijn Wautie

Het ziet ernaar uit dat Angelfire, druk bezig is om aan hun blogs te werken. Gisteren kon ik de hele dag niks posten. Alleen het beantwoorden van de comments lukte wel.

Maar, nu ik weer binnenraak in de manager (eerlijk gezegd, ik doe nu wel erg professioneel, maar ik heb begot geen idee hoe al die verschillende dingen heten, waar ik mijn tekst en zo in typ) enfin, ik kan weer posten en daar gaat het me om.

Er zijn nu ook een hoop knoppen op de werkbalk bijgekomen, dus die zal ik met de tijd wel eens uitproberen.

 

Vanmorgen kreeg ik trouwens een 'vreemd smsje' van je vader : 'Ik kan nog steeds geen smsjes versturen' schreef hij.

Ik heb toen geantwoord : 'En ik kan nog steeds niet antwoorden' en mijn smsje klopte wel, want ik kreeg 'zenden mislukt' op mijn scherm. 

Vreemd hé? 

Of het erg verstandig was om ook met de gsm naar een andere provider over te stappen, weet ik nog niet. Dat zal de toekomst uitwijzen. Wat telenet aanbiedt, lijkt wel ok te zijn.
De overstap verliep vlot. Een half uurtje nadat we bericht kregen, van de vorige provider dat we afgesloten werden, konden we al opnieuw bellen via de nieuwe provider. Alleen het verzenden van smsjes wil nog niet lukken.
Ik denk dat ik ook een foutje gemaakt heb met het opslaan van alle gegevens van de oude simkaart naar het geheugen van de gsm. Hierdoor ben ik jouw laatste sms-berichtjes kwijt. Gelukkig heeft Bert ze wel nog en zodra het sms-sen weer lukt, gaat hij ze mij doorsturen.

"'k Heb mijn welkomberichtje voor de voicemail ingesproken" zegt Bert en hij grijnst en ik zie de pret in zijn ogen. "Bel me eens" zegt hij.
Na enkele beltonen, krijg ik plots het typische stemmetje van Ernie, van de televisiereeks, Bert en Ernie.
Ik lig in een deuk van het lachen. Dit is zo komisch.
"Waar heb je dat stemmetje gehaald?" vraag ik aan Bert.
"Ik heb dat zelf ingesproken" zegt hij en hij moet opnieuw erg lachen. "'t Is toch niet 'te' he?" vraagt hij plots onzeker.
"Bwa neen" zeg ik."'k Vind het leuk"

Dag mijn Wautje

Vanavond nieuws opnemen op video, zegt het smsje van je broer, ik denk dat ik in het nieuws kom.
Ik begrijp er niet zoveel van en even later belt Bertje me op. De BRT is hier komen filmen, zegt hij opgewonden de 600 000e vrachtwagen is geleverd en ze hebben mijn werkplaats ook gefilmd! Tante Hilde heeft me in het middagnieuws gezien.

Dus nu staat de video het nieuws op te nemen. 'k Ben benieuwd of Bert ook in het avondnieuws even te zien zal zijn.

Ik kijk al uit naar de vakantie Wautje. Vrijdagmiddag vertrekken de laatste jongeren naar huis. Alleen de kinderen die continu in onze instelling verblijven, blijven achter. 'k Denk dat het voor hen heel erg is om al de andere kinderen naar huis te zien vertrekken.

Voor mij is het ook bijna vakantie Wautje. Tien juli is de laatste werkdag en dan ben ik thuis tot twintig augustus. Heerlijk! Ik kijk daar echt naar uit.
Als nu ook het weer tijdens de Gentse feesten wat meevalt, kan de vakantie niet meer stuk.

Dag mijn Wautje
Zondagmorgen.
'Eindelijk' denk ik als ik wakker word 'De laatste dag van een veel te drukke week'.
Ik zucht stiekem. Straks is er in de kerk 'jaargetijde' voor je grootmoeder en voor jou Wautje. Niet dat ik dit wil, want je weet dat al dat kerkelijk gedoe niet aan mij besteed is.
Het kerkplein staat volgestouwd met kermisattracties. De centrumstraat is afgesloten voor het verkeer en de winkels en cafe's hebben stoelen en tafeltjes buitengezet.
Het begint zachtjes te druppelen. We verzamelen aan de ingang van de kerk en terwijl we wachten, valt de regen steeds gestadiger op ons neer. Het is een malse regen en met mijn tong vang ik enkele druppels op. Ik probeer of ik de regen uit de lucht kan likken, maar de druppels plenzen weg op mijn gezicht. Ik dwing mezelf om met mijn ogen open naar de grijze hemel te kijken, maar instinctief sluiten ze zich voor het neerkomend nat.
Iemand trekt me aan mijn mouw. "We worden nat" zegt je vader en ik zie een bezorgde blik op zijn gezicht.
"Wat doe jij toch?" vraagt hij en kijkt me meewarig aan.
"Ik lik de regen uit de lucht" zeg ik en ik moet lachen, want ik herinner me plots hoe jij en ik en Bertje ooit eens samen in de tuin, een gietende regenbui trotseerden. We waren alle drie drijf en drijfnat, maar wat hadden we een ongelooflijke schik!

Na de kerkdienst gaat het richting Herman. We hebben er allemaal afgesproken om een hapje te gaan eten. Ook je vader's collega Albert en zijn zoon zijn uitgenodigd. "'k Wil dit doen voor mijn dertig jaren dienst bij de zaak" had je vader een tijdje geleden gezegd.
Hoewel ik toch wel wat opzag tegen deze dag, is hij leuker geweest dan ik verwacht had. De sfeer aan tafel was ontspannen, het eten zoals gewoonlijk ontzettend lekker en het gezeldschap erg aangenaam.
Het had een perfecte dag geweest Wautje, had jij er ook geweest.

Dag mijn Wautje,

Je ziet het he, ik heb het gisteren gehaald.
Het werd tijd, vond ik, om een beetje zelfstandiger te worden op het gebied van openbaar vervoer.
Het kon toch niet dat ik nog als een middeleeuwer tussen het hedendaagse volk leefde.

Dus deponeer ik mijn auto netjes in de parking van de 'Zuid', loop dan naar de perrons van de trams, zie er een 'Lijnwinkel' en denk, aha hier vraag ik inlichtingen over het hoe en waarheen en met welk rijtuig, stap er dan het wachtlokaal binnen waar ik volgens de man van 'De Lijnwinkel' een ticket kan kopen, krijg op het toestel het bericht : buiten dienst.

Verlies absoluut de moed niet, neen, zoiets krijgt me niet van streek, zie dan nog eens Dirk Frimout bij de wachtenden staan, ik denk, tiens, waar ken ik die nu weeral van, knik vriendelijk naar hem terug, maar moet dan snel de tram op.

Het is op dat ogenblik net changement van trambestuurder.
"Heb je niet kleiner madammeke?" vraagt de nieuwe bestuurder als hij het briefje van tien euro in mijn hand ziet, ik vind nog een en een halve euro, krijg mijn ticket en aanhoor het zuchtend relaas van de vorige trambestuurder, over wat een helse dag vol vertragingen het geweest is op het Gentse tram-net.
Ik knik vriendelijk en zucht begrijpend mee, maar denk, het zal toch wel niet he?

Vier haltes verder stopt de tram bruuks, een autobus staat op de rails met knipperende alarmlichten.
De vorige trambestuurder vloekt, stormt de tram uit en loopt naar de bus toe.
Om me heen stappen verscheidene mensen uit. Een groot deel blijft zitten.
Zal ik er ook maar uitgaan en de rest te voet doen? Maar ik blijf zitten. Eventjes afwachten, denk ik. Nog geen vijf minuten later vertrekt de bus en rijdt de tram verder.
Ik zie het Belfort, naast mij ploft een zwaarbeladen dame neer, de Korenmarkt, het Gravensteen, en in een flits zie ik in mijn ooghoeken het restaurant "De Lieve" waar we afgesproken zijn.
"Shit" zeg ik iets te luid en spring recht, wip over de zwaarbeladen dame heen (ja ik ben soms nog sportief hoor) en spurt naar de uitgang.
De tram stopt, 'De knop om de deuren te openen! Waar is de knop van de deur?' Ik kijk zoekend rond. Achter me hoor ik iemand grinnikend zeggen, "Hier is de knop mevrouw" en hij duwt op een bakje met een oplichtende knop. Ik keek duidelijk niet hoog genoeg. I made it! denk ik blij en trots.

Het restaurantje zelf is gezellig druk. Vier van de collega's zijn er al en zitten al aan de aperitief.
"Jullie tafels zijn vrij" zegt de vriendelijke gastvrouw en ze leidt ons dieper in het restaurant.
Als ook de laatsten van ons groepje arriveren, bestellen we ons eten en zitten we al snel te kwekken over van alles en nog wat. Er wordt afgesproken dat er niet over het werk zou gepraat worden en die afspraak wordt goed nagekomen.

"Hey Anneke!" een restaurantbezoeker wuift en komt naar me toe om me te begroeten. Ik kijk eens goed "Hey Koen!" zeg ik blij verrast. Helaas zit ik wat ingesloten en om me te begroeten zou iedereen recht moeten staan, dus houden we het maar op een wuif.
"Kende gij die?" zeggen twee van mijn collega's verrast en kijken me met grote ogen aan. "Das die van Neveneffecten!"
"Yup" zeg ik "Hij is familie"
"Echt?" zeggen ze ongelovig.
"We dragen toch dezelfde familienaam en onze grootvaders waren broers van mekaar" Ik moet lachen om hun gezichten.
"Wow" zuchten ze. Even later zitten we te praten over de Neveneffecten, hun show, hun Willy's en Marietten, Bart De Pauw en zijn ongelooflijke jongerenserie "Buiten de zone" Dat vind ik nog steeds een van de allerbeste series ooit.
De avond vliegt voorbij en als ik de eerste keer op de klok kijk is het al bijna elf uren.
"Oh nee!" zeg ik. "Is er nog zo laat een tram terug?"
Maar 'k vind het geen ramp, want in gedachten heb ik al besloten om lekker te voet naar 'De Zuid' te lopen. Kan mijn eten lekker zakken.

Nadat we afgerekend hebben, elkaar goeie nacht hebben gezoend, wandel ik in de nog zachte avondlucht terug naar de auto. Er zijn nog veel mensen op de been. De terrasjes zitten nog vol en ik voel me heerlijk ontspannen. Gent is toch wel een prachtstad hoor.
Zacht diffuus licht beklemtoont, de eeuwenoude gebouwen in al hun statige glorie. Telkens opnieuw geniet ik van mijn mooie Gent.

Ik voel me helemaal vrolijk en ontspannen als ik de ondergrondse parking induik. Mijn autootje staat trouw te wachten. Er is geen verkeer meer op de wegen en amper vijftien minuten later rijd ik alweer de hof op. Dit was een goeie dag Wautje.

Dag ventje mijn.
Doe niet zo onnozel, zeg ik tegen mezelf.

Vanavond is het ons jaarlijks etentje uit, met de collega's van een van mijn teams.
Ieder jaar opnieuw kijk ik daar naar uit, want de etentjes zijn altijd erg gezellig.
Dit keer koos men een restaurantje in het centrum van Gent. Dat vond ik prima! Eindelijk eens een restaurantje dicht bij huis.
Tot Bertje me zei, dat door wegenwerken ik helemaal rond moet rijden.
En laat dat nou net een probleem zijn voor mij?
Ik ken de stad, via de wegen die ik altijd neem, maar sluit geen enkele van die wegen af, want ik rijd hopeloos verloren.
"Dan ga je toch met het openbaar vervoer?" zeiden de collega's nadat ik mijn bezwaren had geuit.
"Gewoon aan 'Gent Zuid' tram vier nemen en zo'n halte of zeven later stap je weer uit en ben je waar je moet zijn. Kan niet gemakkelijker zijn."
'Ja, voor jullie niet neen' denk ik stil.
Maar ik en openbaar vervoer, dat gaat niet samen.

Een maand of twee geleden ben ik met tante Hilde nog eens in zo'n tramding geweest, gelukkig wist zij hoe je aan een ticket moest geraken, waar je het moest insteken en weer uithalen, hoe je de deuren moest opendoen.
'k Heb toen niet zo opgelet, want ja, tante Hilde deed het allemaal. En nu zou ik het alleen moeten doen?

Ik heb er al aan gedacht om het etentje af te bellen. Maar zo'n samenzijn afbellen, omdat ik
A : de weg niet weet via wegomleidingen (lach niet, de belgische wegomleidingen zijn legendarisch)
B : ik eigenlijk niet goed weet hoe ik met de tram moet rijden;dat is echt wel het toppunt van absurditeit.

Dit kan ik niet maken toch? Wat zouden de mensen wel zeggen moesten ze dit weten. Gelukkig leest er hier, buiten jou Wautje, niemand anders mee (:-) ). Ik kan mijn reputatie van stoere madam toch niet naar de vaantjes laten gaan door een stomme tram he?
Dus Wautje, als je hier in de volgende dagen geen briefje vindt van mij, dan wil het zeggen dat ik
A : via de wegomleidingen ergens in Parijs ben beland
of
B : dat ik nog steeds opgesloten zit in tram vier omdat ik niet weet hoe de deuren te openen.
Wish me luck!

Dag mijn ventje
Moet je al zo oud geworden zijn, om nog steeds te sterven van de zenuwen. Want dat gebeurde er tijdens de herdenking.

Net zoals vorig jaar was de samenkomst erg mooi georganiseerd. Een van de opvoeders heeft een eigen groepje en de zangeres van dat bandje zong net zoals vorig jaar enkele mooie liedjes. Ik moet mij dan altijd inhouden om niet te veel naar de tekst te luisteren, want anders word ik emotioneel.
Ik weet het, wat is er fout met emotioneel zijn? Niks, alleen, ik kan en wil niet emotioneel zijn als er mensen om me heen zijn.

Enfin, ook net zoals vorig jaar mocht ik de herdenking afsluiten met mijn tekstje. Intussen was ik al honderd keer dood gegaan, want je weet, ik ben je reinste stresskip. Doe daar dan nog wat emo stuff bij en ik ben helemaal van mijn melk.
Maar al bij al lukte het me prima. 'k Heb de tekst helemaal kunnen lezen, zonder al te veel slikken en achteraf kwam men mij schouderklopjes geven en zei men dat het een mooie tekst was en dat ik moedig ben dat ik dat zo kan.

Daar voel ik mij dan altijd zo onwennig bij he Wautje. Maar ook wel trots, want voor jou wil ik dit doen. Ook al sterf ik telkens duizend doden.

"Mmmmm" zegt Bertje als hij me het blad teruggeeft.
"Vind je het niet goed?" schrik ik, want ik heb eindelijk het herdenkingstekstje af.
"'k Vind het nogal hard in het begin" zegt hij aarzelend "Ga je dat voorlezen op de herdenking?"
"Oh shit" denk ik.
Dus lezertjes, ik plaats het tekstje hier maar, als jullie het ook maar zozo vinden, laat het me weten, want ik wil me niet helemaal belachelijk maken.


Jij bent zoveel meer ?..

Dan het hoopje as in de urn op je kamer.
Jij bent zoveel meer dan de duizenden foto?s in ons huis.
Zoveel meer dan onze herinneringen zich kunnen herinneren.

Ik dacht, mijn kind, dat beetje as, in die urn, dat is alles wat ons van je rest.
Maar nu, Tijd, zijn immer barmhartige werk doet,
Besef ik dat stof en as enkel maar bijzaak zijn.

Wat ons rest van jou ? is zoveel meer.

Jij bent dat beetje koelte, op die snikhete hondsdagen
Jij bent dat beetje warmte, als ik ril van de kou.
Jij bent de wind die me naar huis toe waait,
Jij rijdt met me mee, ik op de fiets door de velden,
jij wiegend en tuimelend door de lucht,
opgenomen als in een bonte vogelenvlucht.

Ik vind je terug in de twinkelende ogen van je broer,
Ik herinner mij jouw lach in de lach van je vader.
Ik voel nog steeds jouw mooie handen onder de mijne,
als ik de toetsen van je orgel beroer.

Ik weet het zeker mijn kind,
Je vergezelt ons op ons levenspad.

De herinneringen aan jou, hangen als nevel om ons heen.
Ik zie je in de zon en de wolken, ik voel je in de regen en de sneeuw.
Ik herken jou in het kind met een geschaafde knie, op zoek naar troost.

Ik vind je terug in de muziek.
Op televisie of radio, of gewoon ergens op een pleintje in de stad.
Ik voel jouw aanwezigheid in de mensenmassa,
soms zo intens dat ik denk dat ik jou daar zie.

En 's avonds, als ik de slaap niet kan vatten en ik weer eens door de stille lege kamers dwaal,
dan merk ik dat de stilte eigenlijk niet zo stil is en de leegte niet zo leeg,
want ik voel jou daar nog steeds om me heen.

Dag mijn Wauteke
"Jij ging een bezinningstekstje schrijven voor donderdag he?" Dirk kijkt me vragend aan.

"Ik zou proberen om er eentje te schrijven" zeg ik aarzelend "Maar het lukt me niet echt"

Lichte paniek glijdt over zijn gezicht. "Maar ik reken er wel op"

"Ik zorg dat ik allesinds een tekstje heb" stel ik hem gerust "Al dan niet zelf geschreven."

Dirk herademt. "Dat is goed" zegt hij en gaat verder met het ophangen van de posters.

En nu sta ik hier met mijn molentje te draaien Wautje. Ik heb al wel een ruwe tekst, maar ik moet de tekst nog heel erg bijschaven. Alleen ben ik niet zo in een schrijvers-mood de laatste tijd.

Dus lezertjes, red mij! Bezinningsteksten/herdenkingsteksten altijd welkom!
Mijn email : louise_dp@yahoo.com

ohh en dat voor donderdag aanstaande. :-)