Stiekem schuif ik een migraine pilletje in mijn mond.

"Ben je bijna klaar?" roept Bert vrolijk. "Peter is er ook net!"
Hij neemt de zak met enkele bananen, koeken en flesjes frisdrank onder zijn ene arm, trekt Bob mee onder zijn andere arm en samen lopen ze naar buiten.

"Bertje!!!! Bob!!!" hoor ik buiten gillen. Ik kan een lach niet onderdrukken. 'Yup! Daar is Peter,' denk ik.

Vijf minutjes later dan voorzien, vertrekken we richting Duitsland.
Donkere grijze wolken kijken ons dreigend aan, maar niks kan ons goed humeur verstoren en kwekkend en lachend zoeven we over de lege snelwegen. Keulen! Here we come.

Hoe verder we naar het oosten rijden, hoe meer de hemel opklaart. De wolken zijn er nog wel steeds hoor, maar de zon jaagt ze weg.

Nog geen drie uren later rijden we een parkeergarage van Keulen binnen.
Een straat-thermometer zegt ons dat het drieentwintig graden is. Drie graden warmer dan toen we in Gent vertrokken.

"Eerst iets drinken?" hijgt Bert en doet een dorstig hondje na.

We duiken het eerste beste cafeetje binnen, en bestellen een groot glas bier. "Kwestie van op dreef te komen" grijns ik.

Even later laten we ons meedrijven met een steeds dichter wordende stroom van mensen.

"We gaan winkelen!" zegt Bert tegen Bob en Peter.

Ik zucht verdoken. Winkel in winkel uit, pff, niet echt iets voor mij. Maar Bertje is in een leuke bui en even later lopen we te gieren van het lachen.
Hij slaagt zowaar nog, om in een leuke winkel, een mooie broek en twee shirts in afslag op de kop te tikken.

"Ik moet eten hebben!" kreunt Bob en doet alsof hij op sterven na dood is.

"Gaan we terug bij die Vietnamees eten?" stelt Bertje voor.

Peter laat zich gewillig meevoeren. "Ik heb dit nog nooit gegeten" zegt hij en dwaalt met zijn vork even tussen de witte slierten op zijn bord.

"Dat is mie en sojascheuten en bamboedingen" legt Bob uit "en kip in zoet zure saus" Hij likt wellustig zijn lippen af.

En inderdaad Wautje, ik vind het erg lekker. In een mum van tijd zijn alle vier onze borden leeg.

"We gaan ook de Dom bezoeken he!" zeg ik "Want je gaat niet naar Keulen zonder de Dom te bezoeken."

Daar gaat iedereen mee akkoord, dus even later lopen we, tussen de toeristen in, te staren naar het ongelooflijk hoog plafond van de Dom.
"Pff, best imponerend hoor!" zegt Bob
"Mooie wandtapijten" antwoord ik.
"Al die brandende kaarsjes" verbaast Peter zich.
"Zitbanken!!" kirt Bert en ploft neer met een voldane zucht.

Terwijl we het imposant gebouw rustig bewonderen, valt mijn oog op het zachte geflikker van de honderden kaarsjes die branden voor de verschillende heiligenbeelden.
"Ik wil een kaarsje branden voor Wauter" zeg ik.
"Ik ook" knikt Bert en met ons tweetjes lopen we naar de immense smeetijzeren tafel vol kaarsen en we steken er eentje aan voor jou Wautje.
Dit is een erg ingetogen moment tussen Bertje en mij.

Van al dat winkelen en slenteren langs de Rijn, krijg je honger en dorst natuurlijk.

"Eerst maar een aperitiefje?" stelt Bert voor. "Ik weet enkele homozaakjes zitten, op die manier krijgt het oog ook nog wat." Hij grijnst breed en blikt uitdagend naar Bob.

De eerste twee zaakjes zijn nog maar net open en er is nog quasi niemand.
"Liever ergens waar wel al wat volk is, zodat we nog wat kunnen rondkijken" stelt Bert voor. Ik beaam dat, want ja, ik kijk ook graag naar mooie ventjes.

Gelukkig vinden we snel enkele zaakjes bij elkaar. Het zonnetje heeft de terrasjes overladen gevuld, dus zoeken we een plaatje binnen. De ober herkent Bert en Bob van hun laatste bezoek daar. Hij vindt het leuk dat 'ma' ook meegekomen is.

Buiten geeft de zon even forfait en een kanjer van een regenbui hoost naar beneden. Iedereen vlucht naar binnen en weldra is het er erg druk. Het leuke natuurlijk is, dat je ongegeneerd rond kan kijken. Er zijn veel lekkere jongens bij, en ik ben duidelijk niet de enige die dat vind. Bertje, Bob en Peter zitten kwijlend te staren naar al dat jonge natte volk.

Enfin, de zon wint snel weer het pleit en alles droogt op. Iedereen verdwijnt opnieuw naar de terrasjes. Voor ons wordt het tijd om een restaurantje op te zoeken voor het avondeten.
De bediening is prima en snel, het eten is ok. Voor die drie jonge knullen mocht het nog iets meer zijn, zeggen ze, maar ja, jonge gasten eten altijd heel goed. Ik zelf ben volledig voldaan en schuif nog een restje op het bord van Bert en Peter.

"Gaan we als afsluiter nog eentje drinken?" vraagt Bert. Wij knikken. Bob leidt ons naar nog enkele holebi bars en terwijl we gezellig bijpraten, en een ontzettend sexy barjongen zitten op te geilen(ja, ik geef het toe, ik heb ook meegedaan. Shame on me) maken we stilaan een eind aan onze uitstap.

De rust op de Duitse wegen nodigen ons uit om het gaspedaal even heel diep in te duwen. "Hondervijfenzestig" zegt Bert als ik vraag hoe laag we vliegen. "Ik kan nog harder, maar dat vind ik te eng worden" Geconcentreerd houdt hij de weg voor zich in de gaten. Achteraan in de auto is het heel stil geworden. Peter en Bob houden duidelijk hun adem in.
Ik vind het prachtig Wautje. Gelukkig doet Bertje het erg voorzichtig en houdt hij heel veel afstand van de ander auto's.

Tweeeneen half uur nadat we in Keulen vertrokken, staan we weer op de stoep thuis.

Dag ventje
Jouw Sofietje is op zichzelf gaan wonen Wautje.

"Het werd tijd dat ik het huis uitging" zei ze ter verduidelijking.
"Trouwens mijn ouders stonden erop dat ik voor mijn vijfentwintigste verjaardag het huis uit was." Dat laatste voegde ze er iets treuriger aan toe.

Begrijp jij dat nu Wautje? Hoe kunnen ouders hun kinderen zo het huis uitzetten? Was ze nu nog een moeilijke of gaf ze haar ouders een nare tijd, ik zou het nog kunnen begrijpen, maar je Sofietje is een schat van een meid.
Ik neem ze meteen in huis, indien ze het mij zou vragen. Zeker weten.

Maar ze heeft een flatje gevonden. Niet zo ver van het centrum van de stad.
Wij zijn allemaal van harte welkom in haar nieuwe stulpje, schrijft ze en zodra ze zetels en stoelen heeft, gaat ze ons eens uitnodigen.
'k Heb hier nog een leuk kaartje liggen en dat ga ik haar morgen toesturen.

Je weet, flaters slaan is me niet onbekend. Vol zwier bel ik Herman, om een plaatsje te reserveren in zijn restaurant en ik vraag terloops hoe het met zijn oudere broer is, want ik wist dat die erg ziek was.

"Hij wordt morgen begraven" zegt Herman stilletjes. "Hebben jullie het overlijdensbericht niet gehad?"

Ik schrik me rot. "Neen" zeg ik. "Wij hebben niks gehad." Heel even ben ik van mijn apropos gebracht.
"Verdorie, Herman" zeg ik "dat is erg klote nieuws hoor."
"Tegen wie zeg je het" zegt hij.

Meer dan een half uur laat ik hem vertellen, vertel ik wat, dan hij weer. Het doet hem goed, merk ik en het is pas als ik zijn vrouw op de achtergrond hoor roepen, dat we weer inhaken.
De dood van zijn broer zat er aan te komen, maar ik had niet gedacht dat het al zo snel zou zijn.

Dag mijn Wautje.
"Je bent een junkie!!" roept mijn collega uit en kijkt me dan grijnzend aan.

Ik kan niet ernstig blijven en schiet in een lach. "Ontwenningsverschijnselen" zei mijn dokter. "My God, I'm an addict" zeg ik theatraal

Mijn andere collega zit de scene met grote ogen gade te slaan. "Meent ge dat nu?" zegt ze aarzelend en ik zie de ontsteltenis in haar ogen.

Ik word op slag ernstig en knik bevestigend. "De dokter vond het raar dat ik zo erg reageer op het stopzetten van de anti-depressiva. Wat duizelig zijn, komt wel voor, zei die, maar het beven, de gevoelens van paniek en het prikkelend gevoel in mijn bovenkamer, zouden typische ontwenningsverschijnselen zijn.

"Maar je voelt je nu weer goed?" vraagt mijn collega aarzelend.

"De dokter adviseerde me om het afbouwen nog wat uit te breiden en pas in de zomervakantie helemaal te stoppen. Dus heb ik gisteren opnieuw een halfje ingenomen en enkele uren later, verdween het akelige gevoel, het beven en de paniek." Ik merk van mezelf dat ik wat schaapachtig sta te grijnzen.

"Ik denk dat je even door die cold turkey gevoelens heen zal moeten" zegt mijn andere collega en dat kan je inderdaad beter doen als je niet moet werken.

Ik weet ook wel Wautje, dat de afkickverschijnselen die ik nu had, maar een peulschilletje zijn in vergelijking met wat echte druggebruikers doormaken als zij moeten afkicken. Deze ervaring maakt dat ik nu iets meer begrip voor hen kan opbrengen.

Dag knulleke van me.

Dag Wautie
'k Weet het, het is al woensdag en je hebt niks meer van me gehoord sinds zondag. Ik kan wel allemaal excuses gaan verzinnen, maar eerlijk is eerlijk,ik had gewoon even geen zin in schrijven.

Alhoewel, sinds een aantal weken, zit ik te broeden op een tekstje om voor te lezen tijdens de herdenking voor de overledenen op mijn werk.
Het tekstje staat al op papier, daar niet van, maar ik ben niet tevreden. Het leest niet vlot genoeg en ik vrees een beetje, dat het wat TE persoonlijk is.
Er zijn daar natuurlijk ook andere collega's die hun overledenen herdenken, en dan moet ik niet afkomen met een stukje schrijfsel, waarin ik me tot jou richt.

Enfin dat denk ik toch. Ik heb al geprobeerd om het wat algemener te maken, maar toch.
Ik heb nog tot volgende week donderdag en dan moet het klaar zijn. Dus ik kan nog even verder broeden.

"Je hebt beloofd dat je mee zou gaan" zegt Bertje kordaat als hij mij de planning voor zaterdag uitlegt.
"Regen of geen regen, we gaan naar Keulen" zegt hij, geen tegenspraak duldend. "Peter en Bob gaan ook mee"

"Peter gaat ook mee?" zeg ik verbaasd
"Had dat dan eerder gezegd!" vervolg ik heel gemeen. "Als die erbij is valt er tenminste nog wat te lachen."
Bertje kijkt me verbaasd aan. "Zijn wij niet goed genoeg?"
"Bwa" speel ik nog even verder "Er zijn leukere mensen dan jullie om mee op stap te gaan he?"
Maar dan kan ik me niet langer ernstig houden.

"Kijk maar uit dat we je niet achterlaten in Keulen" zegt Bertje en grijnst een brede smile.

Dag mijn wauteke
Er stonden minder politiekers aan het stemlokaal dan anders. Het kan natuurlijk ook zijn dat ze net even op het wc zaten of nog beter, dat ze een stevige pint gaan pakken waren.
Ik had geluk toen ik aankwam in het kiesbureau. Er waren maar een tiental mensen voor mij. Bertje had minder geluk. Toen ik terug buitenkwam, stond hij nog steeds aan te schuiven in de lange rij van zijn stemlokaal.
"Pfff" zuchtte hij "Zoveel volk" en zijn gezicht betrok als een donderwolk.
"Misschien zie je nog wat leuke snoetjes om je heen" trachtte ik hem op te monteren en wees discreet naar de bejaarde heren in de rijen naast hem.
"Onnozele" zei hij lachend, maar ik zag dat zijn humeur al weer vrolijker werd.
"Mag ik al terug naar huis rijden?" vroeg ik even later "Of moet ik je handje vasthouden?"
"Schiet u maar voort" zei hij "Ik ga straks toch even naar het jeugdhuis"

En alzo Wautje, hebben we weer onze plicht gedaan. Pas in het kieshokje heb ik beslist voor welke senaat kandidaat ik wou stemmen. Nu maar hopen dat het de goeie is.

Dag ventje van me. 'k Mis je zo erg.

Dag ventje van me
"Waarom doe je eens niet de nationale stemtest?" zei je tante Hilde gisteren."De test vind je gewoon online"

Ik zucht. Dit is de eerste keer dat ik echt geen idee heb aan wie ik morgen mijn stem wil geven.
Het bitsig bekvechten tijdens de verkiezingsrondes op televisie, heeft me zowaar een wrang gevoel gegeven.
Ook hun programmapunten beginnen meer en meer op elkaar te lijken.
Wie van al deze mensen, zal het best zijn woord houden? Die vraag speelt me door het hoofd.

Ik besluit dan toch de stemtest te doen.
Ik blijk minder groen te zijn dan ik dacht. En duidelijk rechtser dan ik wil. Daar schrik ik van Wautje. Ik heb trekjes van een rechtse rakker. Gelukkig niet die van de fanatiekste rechtse partij. Eerder de partij met de afgescherpte kantjes.

Het leuke aan de stemtest is dat je je antwoorden kan vergelijken met die van de verschillende partijen. Ik vergelijk mijn antwoorden met die van de agendapunten van de verschillende partijen en daardoor krijg ik toch wel een idee, van welke partij het best bij me past.

Als ik het goed voor heb, moeten we kiezen voor de senaat en voor de kamer. Mijn kandidaat voor de kamer, weet ik al. Het is een dorpsgenoot en een erg sympathieke no-nonsens groene jongen.
Voor de senaat weet ik het nog niet. Ik denk dat ik pas ter plaatse zal beslissen. Misschien kijk ik nog eens naar de verschillende agendapunten van de partijen.

"Voor de kamer weet ik het ook al" zegt Bert als ik hem vraag voor wie hij gaat stemmen. Maar voor de senaat weet ik het niet. Nadenkend staart hij voor zich uit. "Ik denk dat ik er een mooie boom op teken en wat bloemekes"

"Dat is een verloren stem" mengt Bob zich in het gesprek. "Als je het dan toch niet weet" vervolgt hij "stem dan op die waar ik ook voor stem!"

"Pfff" zucht Bert. "Dat is toch allemaal een pot nat. Zodra ze hun goesting hebben, doen ze toch niet wat ze beloofd hebben"

Bob volgt de verkiezingen en de debatten op de voet. Hij is erg geinteresseerd in alles wat met de politiek te maken heeft.
"'t Is wel mijn portefeuille waar ze in zitten hoor" zegt hij als Bertje zijn beweringen achteloos wegwuift. "Als je je stem niet aan een van de regerende partijen wil geven, schenk ze dan aan een kleine partij. Op die manier is ze dan toch niet verloren."

Het gaat nog even heen en weer en als tante Hilde en nonkel Patrick even later binnenkomen, barst het politiek debat helemaal los.
Ik maak me stilletjes en wijselijk uit de voeten.

"Dat was toch wel een akelig zicht hoor" Stil en onder de indruk komt Bertje terug van een bezoek in het ziekenhuis.

"Akelig?" vraag ik verbaasd.

"Er is een deel van zijn schedel weg en zijn hersenen liggen gewoon onder zijn huid" Bertje wrijft met een vaag gebaar over zijn eigen hoofd."Eind deze week zal het stuk schedel teruggeplaatst worden." In zijn ogen wisselen mededogen en afgrijzing elkaar af.

Ik probeer je broer gerust te stellen en we praten nog wat verder over D.

"Wat een stomme klootzak" zegt Bert als we ons gesprek afronden. "Zullen ze dan nooit leren dat alcohol en auto's niet samen gaan?"

Ik haal berustend mijn schouders op. "Sommigen leren het nooit Bertje"

Deze namiddag Wautje, zou je vroegere turnlerares komen. Juf Chris. Ik heb onze afspraak echter afgezegd. 'k Heb nog steeds last van de na-zinderingen van mijn ochtendmigraine. De medicatie heeft als vervelend effect dat ik wat ijl ben in mijn hoofd en ik me een beetje als 'watten' voel. 'Wattig' om het zo te zeggen, alhoewel ik niet weet of wattig wel een woord is.

Enfin, ik ga straks maar even liggen, dat helpt nog steeds het beste en de afspraak met jouw juf Chris hebben we maar meteen naar augustus verplaatst. Dan kan ze ook Bertje nog eens zien en eindelijk je vader eens ontmoeten.

Dag ventje van me. 'k Mis je verschrikkelijk.

Dag mijn wautje
“‘k Heb slecht nieuws en heel slecht nieuws” zegt Bertje als ik binnenkom.

“Oh?” zeg ik verbaasd en kijk je broer aan.”Vertel dan maar eerst het hele slechte nieuws” vervolg ik. “Dan zijn we daar al van af.”

“Men is komen vragen of ik in ploegen wil werken. Men heeft er nog meer dan honderd te kort en dus komen ze alle nieuwelingen vragen of die in de ploegdiensten willen werken.”

“En?” vraag ik, maar ik weet het antwoord al.

“’k Heb neen gezegd. Liever niet. ‘k Heb hen gezegd dat ik avondschool wil volgen en als ik vroeg- en late diensten moet doen, wordt dat erg moeilijk..”

“Hoe reageerde men erop?” vraag ik toch wel nieuwsgierig.

“Niet!” zegt je broer “Ze vragen het aan iedereen.”

“Wil je nu het slechte nieuws horen?” zegt hij en probeert ernstig te kijken. Maar de fonkelingen in zijn ogen verraden hem. Dit is geen slecht nieuws.
“Ik moest op evaluatie gaan bij de teamleider.” Zegt hij en ik zie een onderdrukte glimlach rond zijn mond. “Ze waren met twee en ik moest gaan zitten en die ene neemt mijn fiche, draait de bladen om, kijkt naar mij, draait weer de fiche om en zegt dat het nog niet veel gebeurd is dat een nieuweling geen enkele opmerking heeft gekregen.”

Dat laatste zegt hij met een hele brede lach op zijn gezicht..

“Ik bent nog geen enkele keer te laat gekomen, nog geen enkele keer ziek geweest, nog geen enkele fout gemaakt. Zo stond het toch in het rapport.”

Bert glundert.

“Ze vroegen of ik echt nog nooit een fout had gemaakt. Tuurlijk wel, zei ik hen, maar we hebben ze al iedere keer kunnen herstellen.” Met onverholen trots zegt hij. “ Ze waren heel tevreden van mij”.

“Wow!” zeg ik. “’k Ben zo fier op u! Zo moeder zo zoon he?” zeg ik grijnzend.

“‘k Ben wreed blij.” Zegt hij weltevreden.

“En ik ben wreed trots” zeg ik en grijp hem vast in een stevige knuffel.

"Goed he!" zegt papa trots als hij me opbelt op het werk. "Suikerwaarden en bloeddruk zijn gedaald. Mijn gewicht is ook gedaald, maar ik ben er nog niet, zei de dokter" Je papa zucht. "Ik moet toch nog enkele maanden de bloeddrukpilletjes nemen."

"Flinke jongen!" zeg ik prijzend en hoor papa aan de andere kant van de hoorn lachen. "Nu volhouden he!" zeg ik iets serieuzer."Want je weet, als je gewicht en bloeddruk weer gaat stijgen, geen pret in bed."

"Dat was toch voor te lachen he?" zegt papa.

"Vaneigens niet" zeg ik bloedserieus. "Je wilt toch geen hartinfarct krijgen terwijl we vrijen? En dan de mensen zeggen dat ik je doodgevreeen heb zeker?"

Je vader grinikt. "Je hele reputatie om zeep"

"Voila!"

'k Had graag thuis geweest vandaag, Wautje. Het is altijd leuker als je vader er ook is. Maar dat wist je al he?

Dag ventje van me.

Dag mijn Wautje
"Niks ervan" zegt je vader heel beslist als ik zeg dat we een lekker rustig weekendje hebben.
"Ik ga de airco plaatsen."

"Nu? Dit weekend? Het is al zaterdagmiddag!" Lichte paniek welt op.

"Het wordt deze week toch warm buiten?" Hij kijkt me aan."Jij liep toch te klagen dat je het alweer te warm vond?"

Ik knik ... en bekijk mijn schoongemaakte huis. Al dat werk voor niks.
Ik zeg niks, maar zucht heel diep. Bye bye vrij weekend.

"Eerst moet ik een gat in de muur hakken" zegt je vader heel gedecideerd. Met een kennersblik neemt hij de muur in overschouwing. "De schilderijtjes en de piano moeten weg"
Het muzikale gevaarte weegt tonnen en met de hulp van Bert en Bob lukt het ons eindelijk.

Het gat in de muur lukt aardig en al snel kan papa een buis plaatsen waar de leidingen doorheen zullen gaan. "Zo'n buis is veel netter" zegt hij op mijn vraag waarom.

Het koppelstuk op het einde van de leiding, kan er precies door. Intussen is het al avond geworden Wautje en je kent je vader als hij moe wordt. Niks lukt meer zoals het moet. We besluiten wijselijk om de boel de boel te laten en na een lekker fris bad en wat televisie, duiken we ons bed in. Morgen is er weer een dag.

Met vernieuwde krachten togen we deze morgen weer aan het werk. En zowaar, alles lukt stukken beter. In een mum van tijd zit de leiding door de muur, hangt de binnen unit omhoog en kan ik, terwijl je vader de buitenunit plaatst, eindelijk de hele kamer weer schoonmaken. Het stof ligt centimeters dik (nuja, zo lijkt het toch) en nadat ik alles afgewassen heb, besluit ik de hele kamer grondig te schuren zodat al het steenstof naar buiten spoelt.

Tegen dat ik klaar ben Wautje, is ook je vader buiten klaar. "Na het avondeten" zegt hij "gaan we de airco uitproberen"
En zo geschiedt het. Het instellen van de afstandsbediening is best simpel en even later golft koele heerlijke lucht over ons heen.

Bert en Bob komen verschrikt binnenstormen als ze ons luid horen brullen.
"Onnozelaars!" zegt Bertje grijnzend als hij ziet dat we niet aan de electriciteit blijven hangen zijn, maar dat we gewoon wat uitgelaten zijn.
"Je kan hem zelfs timen" zegt hij terwijl hij de handleiding doorbladert. "Er zijn veel mogelijkheden zeg! Hij is ook erg geruisloos he?" zegt hij luisterend.
Dus Wautje, we hebben nog heel wat uit te proberen. In ieder geval, laat de hete zomer maar komen!

Dag ventje van me!