|
|
Dagboek Maand 12 - april 2005 Ik ben nu elf maanden en
tien kilo. Dat is een halve kilo meer dan twee maanden geleden. Mijn lijf is
De dag voor de bruiloft was
ik ziek. Mama had net besloten om euforisch op de
website te vermelden dat ik al een tijd geen last meer heb gehad van mijn
astma, toen het noodlot toesloeg. Ik was een dag lang erg benauwd en had 39
graden koorts. In België heb ik van papa
een cadeau gekregen: een tweede Théophile.
Puur eigen belang, want nu hebben papa en mama een back-up
knuffel. De nieuwe Theo is roze (in plaats van grijs), zacht (in plaats van
hard) en ruikt lekker (in plaats van zuur). Toch vond ik Theo II meteen lief;
grote opluchting alom. Nu ik elf maanden jong ben,
mag ik naar de tweede zwemgroep. Daar zitten peuters tot
anderhalf jaar in en die zijn heel stoer. Ze kunnen al vanaf de kant in het
water springen, met vleugeltjes zwemmen en zelf onder water gaan. Ik vind het
allemaal doodeng en hang meestal als een oude dweil aan mama´s schouder. Nee schudden is
met stip mijn grootste hobby geworden. Alles is nee, ook als ik per ongeluk
ja bedoel. Ik kan namelijk nog geen ja knikken. Ik begin langzaam te
begrijpen dat nee ook consequenties heeft. Als ik nee schud op de vraag of ik
nog eten wil, moet ik hard gillen omdat papa of mama mijn bord weghaalt. Twee activiteiten van
vorige maand heb ik inmiddels geperfectioneerd. Zo kan ik eindelijk in mijn handen
klappen zonder te missen. Maar natuurlijk niet op commando, zo zit
ik niet in elkaar. Ook kan ik steeds beter stampvoeten
als ik mijn zin niet krijg. Ik ben nu zo ver dat ik niet meer omval als ik
stampvoet. Hoektanden,
kiezen… papa en mama hebben geen idee wat er nu weer doorkomt. Maar ze vullen
de laatste lege plekken in mijn mond, dus het zal wel bij mijn gebit horen.
Ik ben met bijna elf maanden bijna klaar op tanden- en kiezengebied. Bijna al mijn vriendjes
worden deze maand één jaar. Papa en mama slepen mij
van verjaardag naar verjaardag en ik eet een heleboel taart. Mama leert mij
tevergeefs hiep hiep hoera-en, want ik doe lekker niet mee. Interesseert mij
niets! Bijna elf en een halve
maand ben ik als ik ’s nachts opeens weer wakker
word. Ik wil rond 1 uur een fles en wel meteen! Volgens het consultatiebureau hebben veel kinderen rond hun eerste
verjaardag een terugval in hun ontwikkeling. Bij deze dus die van mij, geheel
volgens schema. De wandeling in
de Betuwe die ik met papa en mama heb gemaakt, was erg modderig en nat. Langs
de route stonden verschillende fanfarekorpsen en heel veel mensen hadden de
vlag uitgehangen. Was het toch nog een beetje feestelijk lopen. Eenkennigheid,
daar lijd ik al een paar weken aan. Papa en mama hopen dat het niet erger
wordt. Ik hang namelijk de hele dag aan hun broekspijp of klamp mij vast aan
hun schouder. Losbreken is onmogelijk, ik lijk wel een tube secondenlijm.
Wanneer ik bij iemand op de arm zit en mijn ouders voorbij lopen, slinger ik
mij als een aap richting de schouder van papa
of – nog beter – mama. En dan grijns ik tevreden. Weer gelukt! Oh ja,
als papa en mama met mij spelen, leg ik één handje op hun been zodat ze niet
stiekem weg kunnen sluipen. Ik wil ’s nachts ook niet
meer alleen in mijn kamer. Rond 9 uur word ik gillend wakker omdat ik zo
zielig en eenzaam ben. Als ik na een flink
gevecht (dat ik steeds verlies) eindelijk slaap, word ik rond 4 uur weer
wakker voor een fles. Papa en mama willen graag weten wanneer ik met deze
nonsens stop. Ze slapen niet zo goed. Op elf en een half-maandige
leeftijd begrijp ik steeds beter hoe de wereld in
elkaar steekt. De afstandsbediening richt ik op de televisie en op de
CD-speler, de telefoon zet ik zelf op de intercom (vang ik ook nog wat op van
het gesprek) en met mijn haarborstel doe ik een poging tot het kammen van
mijn haar. Maar heel veel dingen begrijp ik nog niet. Bijvoorbeeld waarom
papa en mama soms weggaan en waarom ik geen doperwten mag platslaan en
uitsmeren over de tafel. Mijn woeste haren zijn
geknipt: ik ben naar de kapper geweest. Mama vond
mijn oude coupe erg bosjesmanachtig en eiste van papa een bezoekje aan de
kinderkapsalon. Ik heb onder het knippen de Teletubbies gekeken. De mevrouw
met de grote schaar vond ik helemaal niet eng! In de supermarkt ben ik
bijna gestikt. Mama schrok zich rot toen ik paars
aanliep en raar begon te kokhalzen. Gelukkig begint zij binnenkort met een
cursus EHBO bij kinderen en had ze het hoofdstuk over stikken alvast gelezen.
Ik werd direct door haar op de babymanier geheimlicht. Toen kon ik weer
gewoon ademhalen. Mama had bijna een hartverzakking, dat hoofdstuk heeft zij
nog niet gelezen. Achteraf gezien had ik waarschijnlijk al last van
maagontsteking. Op Koninginnedag
ben ik met papa en mama naar de vrijmarkt geweest. Ik heb een doos baby-Duplo
gekregen, maar daar had ik helemaal geen aandacht voor. Ik was nogal afgeleid
door de kermis. Bijna één ben ik en best
wel ziek. Ik heb twee weken (vrijwel) niets gegeten en
een paar dagen niets gedronken. Ik gaf steeds over, kreunde en jammerde veel en
was heel hangerig. Ik was slapjes en wilde niet meer zelf staan of zitten. Ik
was een eersteklas vaatdoek. Toen hebben papa en mama mij naar de dokter
gesleept en heb ik peppillen gekregen. Helaas hielpen die niet genoeg en lig
ik in het ziekenhuis om bij te komen. Diagnose: maagvirus. Nu krijg ik
zoutoplossing via een sonde in mijn neus en dat vind ik niet zo leuk. Ik heb
ook een oorontsteking opgelopen. En ik krijg ook nog eens mijn laatste
tanden. In een paar dagen tijd ben
ik een kilo afgevallen. Dat is tien procent van
mijn totale gewicht. Op mijn eerste verjaardag ben ik nog steeds ziek. Ik eet
nu bijna drie weken niet, maar drink wel een klein beetje. Mijn
verjaardagsfeestje is een week uitgesteld. Ook de pleegzorgplannen
staan even in de koelkast. |
