|
|
Dagboek Maand 22 – februari 2006
Ruben heeft (weer) een nieuwe
baan. Per 1 maart keert hij terug bij zijn vorige werkgever als
taxateur-inspecteur. Dat vond hij bij nader inzien toch leuker werk. Ruben
vindt het erg vervelend (ahum) dat hij weer een nieuwe auto moet uitzoeken.
Daisy is al weer zes maanden in ons bezit; tijd voor een nieuw exemplaar dus.
Maaike is meegesleept naar verschillende dealers en houdt zich alleen bezig
met de kleur van de auto. Rubens ouders zijn terug
uit Israel en hebben daar, net als zijn zus en zwager, bomen geplant voor Anats
tuin. Bedankt daarvoor! Het wordt echt hoog tijd dat Maaike
zich gaat verdiepen in de aanschaf van fotolijstjes voor alle certificaten. De gespreksgroep
van de Vereniging voor Ouders van een Overleden Kind (VOOK) komt in
Noord-Holland niet van de grond. Vanaf eind maart nemen wij daarom deel aan
een groep in Utrecht. Deze groep bestaat uit acht tot tien ouders en een
gespreksleider en komt een keer of acht bijeen in Hilversum, Baarn of Soest.
Wij zijn erg benieuwd of het iets voor ons is… Totaal verrast was Maaike
toen zij werd gebeld door het blad Kinderen. Zij is genomineerd voor de Supermama
van het jaar-award. Ruben heeft haar aangemeld en dat vindt Maaike erg lief
van hem. Dat zij is uitgekozen vindt ze heel speciaal: een supermama zonder
levend kind? Of telt Baby2 al mee? Volgende week wordt Maaike geïnterviewd
voor een artikel in het blad (oh oh, met foto). In een nieuwe opruimbui
heeft Maaike eindelijk het inplakken van alle foto’s
van Anat afgemaakt. Zij is nu bij met alle fotoalbums tot vorige week en is
daar helemaal trots op. Hopelijk dient de volgende opruimwoede zich aan bij
het inrichten van de babykamer. De Tunesië-reis
was heerlijk. De heenreis was ons wat te spannend. Een psychotische Libiër
werd boven Frankrijk agressief en begon onder andere: “Allah, Allah, wij zijn
er geweest” te schreeuwen. Na een
woeste noodlandig in Tunis is ons vliegtuig tegen de verwachting in niet
ontploft en konden wij onze reis met een flinke vertraging en een ongezonde
dosis stress vervolgen. Verder hebben wij prima kunnen uitrusten. En ook veel
gezien! Port El Kantaoui was onze thuisbasis en bleek een zeer schilderachtig
plaatsje. Ook zijn wij twee dagen naar Sousse geweest, waar de medina op de
werelderfgoedlijst staat. Verder bezochten wij per trein Monastir en Mahdia.
Monastir was een mooie stad met leuke terrasjes op twintig treinminuten
afstand van Kantaoui. Mahdia was bijna twee uur treinen en eerlijk gezegd
niets aan. Al met al een cultureel en zonnig weekje! Het tweede bezoek
aan de verloskundige verliep
voorspoedig. Baby2 is inmiddels 17 weken in de maak en het gaat goed met hem.
Over twee weken krijgen wij een echo in het VUmc… spannend! Maaike heeft al
een week niet meer overgegeven en hoopt dat de misselijkheid nu voorbij is. Hoera, Chinese gezinsuitbreiding op Valentijnsdag
bij Zaanse vrienden! Natuurlijk was er ’s avonds een feestje om het tekenen
van de adoptiepapieren te vieren. De cursus Sterven & rouw heeft het
vanwege de feestvreugde zonder ons moeten stellen. Maaikes verjaardag
was ’s morgens erg gezellig. ’s Middags verbrak Ruben de feestvreugde door op
zijn werk een broodje zalm met glassplinters te eten. Het werd een middag met
een spoedbezoek aan de tandarts (diagnose: kiezen afgebroken) en een
ellenlange wacht op de eerste hulp van het Zaans Medisch Centrum (“Heeft u
expres glas gegeten, meneer?” en: “Doet u dat wel vaker?”). Daar is hij rond
5 uur ’s middags gezond verklaard en kon de avondvisite toch nog komen eten. |
|
|
Met 17 weken was het zover: Baby2 heeft Maaike
voor het eerst voelbaar geschopt. Dat vinden wij nu nog erg leuk (na de
bevalling iets minder). Anat begon al met 15 weken zwangerschap enthousiast
te trappen. Wie weet is haar broertje of zusje een wat rustiger exemplaar? Wederom heeft het flink wat hoofdbrekens en
slapeloze nachten gekost, maar Ruben is eruit. De nieuwe auto! Daisy is pas een
half jaar in ons bezit en heeft een schamele 9.000 kilometer gereden. Volgens
Ruben dus hoog tijd voor een nieuwe auto ("De asbakken zijn bijna
vol"). Het wordt de luxe uitvoering van een Volkswagen Jetta. Daisy had
bijvoorbeeld parkeerpiepjes in de bumper en dat wil Ruben nu weer hebben.
Verder wordt er een navigatiesysteem ingebouwd dat Vlaams spreekt. Maaike
moest daar bij één van de proefritten erg aan wennen (“Gij zijt
gearriveerd”). Het leukste van alles is dat de auto niet wordt afgeleverd bij
de plaatselijke Volkswagendealer maar bij de fabriek in Wolfsburg, Duitsland.
Inclusief overnachting in een sjiek hotel, alle maaltijden en fabrieksbezoek.
Over ongeveer drie maanden reizen wij af naar Duitsland. Maaikes vader is deze maand voor zijn werk
naar Israel geweest. Helaas zat
zijn schema zo volgepropt dat hij niet langs Anats tuin kon gaan. Volgende
keer beter. Het was weer tijd voor een uitje van de zwangerschapsgymgroep! Twee jaar na het
begin van de cursus is Maaike met de moeders en hun peuters pannenkoeken gaan
eten in Zaandam. Al met al een gezellige en drukke avond. Het was leuk om te
zien hoe groot alle kinderen al waren; Maaike had de meeste ex-baby’s een
jaar niet gezien. |
