Vandaag is mijn vakantie echt begonnen! Officieel al sinds gisteren, maar toen heb ik nog de hele dag, samen met F. druk aan het schoonmaken geweest. We wilden alles nog eens een grote beurt geven, want ook zij heeft de komende drie weken vakantie. Het huis ruikt helemaal spic en span fris!

Vrijdagavond gaat F. trouwens mee naar een holebiparty. Ze wou het zo graag eens meemaken zei ze, en nu haar man thuis was en die op de drie kinderen wou passen, leek dit haar het moment bij uitstek.

"'k Heb me al een heel mooi bloesje gekocht" zegt ze glunderend "en hoge schoenen, want jullie zijn allemaal zo groot en ik wil niet dat de mensen over me heen kijken" Ze lacht blij. "Deze namiddag ga ik nog een poepsjieke jeanbroek halen." Haar mond staat niet stil en ze babbelt honderd uit. "Ge vindt het toch niet vervelend hé dat ik meega" zegt ze plots onzeker.

Ik moet lachen. "Als ik het vervelend zou vinden, dan zou ik je toch niet uitnodigen? Bertje en Bob vinden het ook prima, zeiden ze."

Ze zucht opgelucht. "'k Heb er zo'n zin in!"

Intussen maakt de stad zich op voor de Gentse Feesten. Het is nog even stilte voor de storm, maar als de weermannen gelijk krijgen, dan belooft dit startweekend een prachtig begin van tien dagen feesten.

Als het weer een beetje feestvriendelijk blijft Wautje, dan denk ik dat ik ook wel een paar keren naar de feesten zal gaan. Woensdag ga ik er alvast naartoe met een collega uit de andere afdeling. Eerst een hapje eten rond de middag en na de middag lekker rondslenteren.

Met nonkel Luc en co, ga ik dan weer naar het poppentheater. Vorig jaar was het erg leuk en ik hoop dat het dit jaar ook weer zo is. Vooral het sappige Gents dialect vind ik de max.

Met Bertje en Bob zal ik wel vooral 's avonds de straten afdweilen denk ik. Tussen de vele optredens op de pleinen en in de straten, zullen we wel onze gading vinden. Ik kijk er alweer naar uit Wautje.

Morgen is intussen overmorgen geworden Wautje.

Daar zit de Tour de France voor iets tussen. Het is niet ieder jaar dat de Tour een ritaankomst heeft in Gent. Zoiets kan je niet zomaar ongemerkt voorbij laten gaan. En zoals vaker gebeurt, als je eenmaal begint te kijken, dan blijf je kijken en voor je er erg in hebt is het woensdag.

Enfin, een hele epistel om uit te leggen waarom ik je gisteren niet schreef Wautje.

De staking op Bertje's werk is ook geëindigd. Tot grote opluchting van Bert, want tja, als je ergens nog maar pas begint te werken en er wordt gestaakt, dan sta je wel erg gewrongen. Gelukkig krijgt hij voor de stakingsdagen een werkloosheid vergoeding.

Gisteren in de vroege vooravond, kreeg ik een heel verontrustend telefoontje. En Français, dan nog.

Een vrouwenstem vroeg of ze ten huize van Arie V was, maar sprak de naam uit in het frans, met als gevolg dat ik het niet meteen begrepen had. 

Toen begon ze over Arie, camion, 'un accident',  en route huppeldepup (die naam begreep ik ook al niet). Je begrijpt het al hé Wautje, ik kreeg op slag een hartslag van 300 en voelde al het bloed wegtrekken uit mijn gezicht.

Op mijn vraag (ja allemaal in het Frans, ik stond gewoon te zweten) of je vader erg gekwetst was, zei ze  "Pas si grave".

Toen ze verder ratelde en ik het woord Février opving, snapte ik plots waarover het ging. Het was het ongeval in februari, waar die jongelui en een inhalende camionette onder papa's truck terecht kwamen.

Ik slaakte een zucht van verlichting Wautje en voelde hoe mijn hartslag weer naar een meer normale frequentie ging.

Blijkbaar liggen de verzekeringen van de verschillende partijen met elkaar in de clinch en wou de vrouw weten of de camionette al weer op zijn eigen rijvak reed toen de jonge lui erop inreden.

Aangezien mijn frans datteert van uit mijn jonge schooljaren, vond ik het verstandiger om er tante Hilde bij te halen. Die spreekt dagelijks frans en zij kon het dan ook stukken beter uitleggen.

Mensen kunnen dat natuurlijk niet weten Wautje, maar die onverwachte telefoontjes, of onverwacht bezoek aan de deur, doet mijn hart altijd overslaan. Dit kost me telkens enkele jaren van mijn leven, zeker weten. Vooral als je vader en je broer niet thuis zijn.

Soms, Wautje, heel soms, zijn maandagmorgenden echte maandagochtenden.

Heel soms, Wautje, beginnen die specifieke maandagen al kort na middernacht. Zo'n veertig minuten na spookuur, als zoonlief en lichtelijk aangeschoten vriendje, ongemerkt (Haha... dachten ze) naar binnen sluipen. In het donker en op kousevoeten, om toch zeker niemand in huis wakker te maken.

Als dat zelfde vrolijke vriendje van zoonlief, struikelt over de 'fuck me' laarsjes van  vriendje's mama en daarbij onzacht tegen de meterkast van de electriciteit terecht komt.

Tja, dan gebeuren nare dingen. De electriciteit valt uit, iedereen in huis schrikt wakker en het ergste vanal, zoonlief en vriendje zijn betrapt.

Als die zelfste meterkast er dan nog eentje blijkt te zijn uit de jaren zeventig en al dat jonge geweld niet meer aankan en het vertikt om terug aangezet te worden, ja, dan heb je problemen hé.  

Dan sta je daar, midden in de nacht, stikkedonker, geen greintje electriciteit meer te bespeuren en dan de andere dag op tijd op moeten om naar het werk te gaan.

Dan pas merk je dat je hele leven en je hele hebben en houden op electriciteit  draait. Geen licht, geen verwarming, geen koeling, geen enkel toestel dat nog werkt. Zelf niet de telefoon. Thank God voor gsm's met volle batterijen.

"Voor half negen 's morgens zal er iemand langskomen mevrouw" zegt een duidelijk slaperige dame aan de telefoon. "Wat is het adres en telefoonnummer?"

Het is al kwart voor twee voor ik weer mijn bed inkom. Mijn onrustige slaap wordt constant verstoort door dromen over electriciteitskasten en over veel te laat op het werk komen.  Vier uren later word ik weer eens wakker. "Ik sta maar eens op" besluit ik.

Om halfacht besluit ik zoonlief te wekken. Ik moet er echt vandoor en geef hem de opdracht om de mensen van de electriciteit op te wachten. Vriendje van zoonlief blijft uitgeteld en beroerd van een kater in bed liggen. Ik heb verbazend weinig medelijden, althans deze keer.

Kwart na negen : een boze telefoon van Bert. "Ze zijn nu nog niet geweest" reclameert hij.

Telefoontje naar de centrale : Slaperige mevrouw had fout huisnummer opgeschreven. Bij de mensen van het foute huisnummer wist men van niks. Nogal logisch lijkt me.

Half elf : opgelucht smsje van zoonlief : Ze zijn er eindelijk!

Vijfenveertig minuten later : opgelucht smsje van zoonlief : zal niks kosten = zou door ouderdom komen en hoort bij het onderhoud van de installatie.

En dan heb ik je nog niks verteld over mijn maandagochtend op het werk en over papa' s pogingen om ons telefonisch te bereiken.

Ik hou het voor vandaag maar voor gezien Wautje. Morgen meer.

Samen met de zon, is ook mijn goeie humeur terug gekomen Wautje.

Vanmorgen ben ik extra vroeg opgestaan. Ik had je tante Hilde, nonkel Patrick en je pépé uitgenodigd om vanmiddag maar bij ons te komen eten.

Het mooie weer deed me verlangen naar een gezellig zomers koud buffet. Met veel groenten, allerlei vis, fruit en pasta.

Om negen uur vanmorgen ben ik eraan begonnen. Twintig voor twaalf heb ik de laatste schaal afgewerkt. 

Het enige wat ik nog wat moet leren is doseren. Ik vreesde dat ik niet genoeg ging hebben, maar vanmiddag na het eten en de koffie, heb ik nog een vol bord meegegeven aan pépé en nonkel Patrick. In de koelkast staat ook nog een volle schaal. Die zal vanavond samen met een sandwich wel leeggegeten worden.

"Morgen gaan we naar de cinema" zegt Bert beslist als tante Hilde vraagt of hij naar de aankomst van de tour de France gaat kijken in Gent.

"Ohja?" zegt Bob verbaasd "Daar wist ik niks van?" 

"We gaan toch de derde film gaan zien van Pirates?" zegt Bertje verdedigend. "Ga je ook mee ma?" richt hij zich dan tot mij.

"'k Wil best wel mee gaan kijken" knik ik "Als jij het goed vind Bob?"

"Ja hoor" zegt hij. Tja, volgens mij durft die jongen niet anders te antwoorden.

"Ge zijt zot" zegt tante Hilde "Dat is vlak bij de aankomst van de tour. Ge gaat er niet rond of omtrent raken"

"Goh, dat is waar" besef ik plots "Het zal er niet te doen zijn van het volk"

Maar ge kent Bertje hé Waut. Als hij zich iets in het hoofd heeft gehaald, krijg het er dan maar weer uit. Hij zal en gaat naar de bioscoop. 

Ik ben eens benieuwd of Bob hem zal kunnen overhalen om een andere keer te gaan. Wie van de twee zal zijn zin doordrijven? 

Wordt beslist vervolgd... 

Ik had me emotioneel gewapend voor de dag die zou komen Wautje. Zes juli zal altijd een beladen datum blijven.

Vandaag is het drie jaar geleden dat je deze wereld bent uitgereden, met je autootje, via nederland de zonnige hemel tegemoet.

Dat het noodlot die andere auto op je rijvak plaatste is nog steeds hallucinant onbegrijpelijk.

Ik dacht dus Wautje, dat ik me emotioneel gewapend had, deze dag kwam ik door, ik wist het zeker, want papa en Bertje waren alletwee thuis en waren aan het klunge... huh klussen op Bertje's kamer. 

Maar hoe goed je het ook plant,  melancholie laat zich niet sturen. Vastberaden dreef ze de donkere zwaarmoedige gedachten naar de voorgrond in mijn geest. En met het uur dat vorderde, voelde ik me steeds maar donkerder en onredelijker worden.

Ik kon het gebabbel van je vader en je broer niet meer verdragen Wautje.  Ik snauwde je tante Hilde toe, toen ze me een simpel vraagje stelde via de telefoon. Ik wou tegen de muren aanstormen, mezelf in vergetelheid slaan. Heel even Wautje, wou ik ophouden te bestaan. Als de pijn zomaar weg kon gaan.

Weet je mijn ventje, nog steeds begrijp ik niet, hoe het kan, dat de wereld, toen je stierf, zelfs geen seconde is blijven stille staan. 

"Anneke!! Anneke!!" De schreeuw gaat door merg en been.

Ik spring recht en spurt de gang in. Een klein meisje botst tegen me aan.

"Anneke ge moet snel komen Victor ligt op de grond" De paniek staat op haar gezichtje en haar wijdopengesperde ogen maken me duidelijk dat het menens is.

Uit een kamer in de gang hoor ik geroep en gestommel. Ik snel erheen, het kleine ukje in mijn kielzog.

Op de grond, in een vreemde houding ligt Victor.  Een begeleidster zit op haar knieën over hem heen gebogen. Ze is duidelijk in paniek.

"Hij deed plots heel raar" stamelt ze "en ik kon hem nog net opvangen voor hij de grond raakte"

Zijn oogjes zijn half open en staren in het niks. Zijn lichaampje is stil en slap. Ik zie geen ademhaling, geen beweging. Ik raak het ventje aan. "Victor ventje, Victor!" maar er komt geen reactie.

Plots voel ik de angst binnenkruipen. "Hij zal toch niet?"  Ik merk geen ademhaling.  Ik zoek naar een polsslag, maar vind er geen.  Dan maar de halsslagader voelen. Oef ... Heel in de diepte merk ik een zwakke trage hartslag.

Ik blijf het ventje aanspreken en vraag aan één van de omstaanders om mijn bloeddrukmeter te halen.

Plots zie ik zijn wimpertjes trillen. Hij zucht en draait zich op zijn zijde.  

"Wordt eens wakker Victor" zeg ik en wrijf stevig over zijn rugje en armen.  Met een zucht gaat hij rechtop zitten, in zijn rug gesteund door de begeleidster.

"Ik haal even zijn medisch dossier" zeg ik als ik merk dat hij weer klaar wakker is. "Ik ken dit kindje niet echt en wil weten of hij een medische geschiedenis heeft die dit kan verklaren."

Maar ik ben de deur nog niet uit of de begeleidster roept me hevig geschrokken weer terug.  Victor is weer bewusteloos onderuit geschoven. We leggen hem neer en op zijn zij. Hij komt meteen weer bij, reageert op mijn vragen en valt dan pardoes in slaap.

"Ik bel de dokter" beslis ik, als Victor na het wakker worden erg suf blijft. "Ik zeg niks, maar in mijn binnenste rinkelt een belletje.

Gelukkig laat de dokter niet lang op zich wachten. Ze onderzoekt hem grondig, bevestigt mijn vermoedens en contacteert de mama.

Terwijl de dokter een verwijsbrief schrijft voor de spoedartsen, gaat Victor weer onderuit.

Toch maar geen risico's nemen, beslist de dokter. We brengen Victor nu naar het ziekenhuis.

Victor zelf, vind het allemaal best. Hij zit stilletjes en verslagen voor zich uit te staren. Zelfs op de spoedopname reageert hij erg gelaten. Gelukkig komt mama er snel aan en laat ik haar en Victor over aan de goede zorgen van het ziekenhuispersoneel.

Morgen zal ik eens bellen.  

Dagelijks maak ik mijn ronde langs de verschillende blogs. Zo ook gisteren. Ik heb mijn vaste route en de meeste blogs lezen vlot. Andere nemen wat meer tijd in beslag en als je dan welliswaar een beetje te weinig tijd hebt en je wil toch nog snel een reactie plaatsen, dan gebeuren er domme dingen.

"Shit!" riep ik toen ik zenden drukte, want mijn oog viel op de link die ik had ingetypt. Had ik toch wel het wachtwoord van mijn blog en email ingetypt zeker? Helaas is er op dat blog geen mogelijkheid om nog wijzigingen aan te brengen.

Wat nu gedaan? dacht ik. Als mensen op die link gaan klikken, dan krijgen ze weliswaar een foutmelding, maar je weet nooit of er soms geen snuggere onder hen zijn, die denken, 'hèh iemand heeft hier zijn wachtwoord nagelaten, laat ons dat eens uitproberen'

Natuurlijk vond ik op dat blog nergens een emailadres, zodat ik kon vragen om mijn reactie te verwijderen.

Dan maar mijn wachtwoord veranderen dacht ik. Gemakkelijker gedacht dan gedaan. Het lukte me dus niet. In stress-toestanden reageer ik niet altijd even vlot. Dan maar proberen om het wachtwoord van mijn email te veranderen.

Help! Ook dat lukte me niet. Waar zit die verdomde knop om dat aan te passen?

Dan maar de eigenaar van het blog vragen om me heel dringend te contacteren. Gelukkig is Peerke een toffe Peer en heeft hij mijn fout zelf verbeterd. 

"Bertje" zucht ik wanhopig. "Toon mij eens hoe ik mijn wachtwoord kan veranderen?"

Zijn hand neemt de computermuis, de cursor schuift in een snel tempo over mijn scherm. Klik, klik, klik, hij typt wat, typ typ...

"Voilà" zegt hij nog geen minuut later. "Dit is je nieuwe wachtwoord." 

"Hoe heb je dat gedaan?" vraag ik verbijsterd door de snelheid "Ik kon het niet eens volgen."

"'k Moet er nu vandoor" zegt hij en snelt de kamer uit. "Ik zal het je morgen wel eens tonen" en weg is hij.

We kunnen weer sms-sen Wautje. Vanmiddag vond ik in de brievenbus de nieuwe simkaartjes voor onze gsms.

Na een telefoontje naar de nieuwe provider, om ons over te schakelen naar de nieuwe kaart, heb ik meteen het oude kaartje verwijderd en het nieuwe geinstalleerd. 

Gevolg : alle gsm nummers zijn verdwenen uit het geheugen. Waaronder ook een hele hoop die ik nergens had opgeschreven. Het oude kaartje is helaas al gedeactiveerd, dus het heeft geen zin om het opnieuw in mijn toestel te plaatsen.

Ik kan het natuurlijk ook positief bekijken hé. Hoe minder telefoonnummers in mijn toestel, hoe minder ik moet sms-sen. 

Jouw gsm nummer heb ik ook niet meer teruggeplaatst. Het heeft niet veel zin meer als ik je toch niet meer kan horen op je antwoordapparaat.

Helaas ben ik ook nummers kwijt van mensen van wie ik het niet echt kwijt wou. Dus heb ik maar een email rondgestuurd met de vraag, wie zijn nummer nog in mijn telefoon wou hebben.

Ik heb nog geen enkele reactie gekregen. Zou men mij iets duidelijk willen maken?

"Vrijdag is het drie jaar zeker?" H. één van de zoco's zegt het plompverloren terwijl we koffiepauze houden.

"Van Wauter?" vraag ik overbodig, maar ik wacht haar antwoord niet af."Ja drie jaar op 6 juli" zeg ik en kijk haar aan.

Plots golft paniek over me heen. Het grijpt mijn hart  en knijpt heel pijnlijk. Even stokt mijn ademhaling. Er valt een oorverdovende stilte en  ik blik weg van de mensen om ons heen. 

Ik wil rechtspringen en gaan lopen.  Woest en chaotisch malen de gedachten in mijn hoofd, maar mijn lichaam volgt niet. Het blijft verslagen op de stoel hangen. 'Schreeuw!" gil ik mezelf toe in gedachten, maar mijn mond blijft gesloten.

"Ik heb de laatste dagen al veel aan jou gedacht" vervolgt ze opnieuw.

Ik reageer niet, maar kijk naar het papiertje in mijn handen. Ik vouw het telkens opnieuw open en dan weer dicht. Open en dan weer dicht. 

De mensen om me heen hervatten voorzichtig hun gesprekken.

Ik word wat rustiger en de paniek laat mijn hart weer los.

"Ik zeg niet dat het lijkt alsof het pas gisteren is gebeurd" zeg ik voorzichtig mijn woorden kiezend "Maar het lijkt ook nog geen drie jaar geleden. Het is net alsof het pas enkele maanden geleden is gebeurd. Tijd lijkt nu anders ingevuld te worden."

Ze knikt begrijpend.

"Ik ga maar eens aan het werk" zeg ik monter en wuif vluchtig naar iedereen en ga er weer vandoor.

Als ik er goed over nadenk Wautje, merk ik inderdaad dat  'Tijd' anders geworden is. Het lijkt wel of ik nu in twee tijdzones leef.

'Tijdlijn één', zoals het vroeger altijd ging. Zoals het waarschijnlijk bij iedereen gaat. Gezapig, soms traag, soms veel te snel. En sinds jouw dood Wautje is daar eeen tweede tijdzone in opgedoken. Tijdlijn twee' alsof die gelinkt is aan mijn herinneringen, verdriet en wanhoop om jou.

Tijdlijn één heeft een andere snelheid dan tijdlijn twee, dat is duidelijk.

Twee is geduldig, gestadig, rustig. Tijdlijn twee is de spanne die ik krijg om met mijn verdriet en pijn om jou, te leren omgaan. 

Soms vraag ik me wel eens af Wautje, is doodgaan niet gewoon een overgang, een sprong die je maakt naar een andere tijdzone? 

"Ik jou bellen?" vraag ik stomverbaasd "Jij belt mij!"

"Ah ja" zegt je tante ernstig "'k Wou weten welke krant je voor ons hebt meegebracht, de Gentenaar of het nieuwsblad?"

"Hoezo de Gentenaar of het nieuwsblad" zeg ik compleet verbijsterd "Jullie gingen toch voor ons een krant meebrengen?"

Ik begrijp er niks meer van en ben helemaal uit mijn lood geslagen.

Dan hoor ik je tante Hilde onderdrukt giechelen. "Kom maar aan de draad" zegt ze en gooit de hoorn op de haak.

Ik loop naar buiten en zie haar net haar huis uitkomen.

Ze wuift met de krant en grinikt vreselijk gemeen.

"Ik krijg je nog wel" zeg ik maar kan dan mijn lachen niet meer inhouden.

Enkele uren later.

"Ja, zeg het maar" hoor ik als ik de telefoon opneem. 

Ik ben van mijn apropos.

"Voor wat bel je mij?" vervolgt je tante Hilde als ik niet meteen antwoord.

"Jij belt mij!" stamel ik en dan gaat het lichtje in mijn bovenkamer branden.

"Gij smerige teef!" zeg ik als ik haar en nonkel Patrick hoor lachen. 

"'k Heb nog iets voor jou" zegt ze als we uitgelachen zijn "Kom nog eens aan de draad"

In haar hand bengelt een, tja, hoe heet zoiets, een huisdieren bedje?

"Het is te klein voor  Rudy" zegt ze. "Hij kan er wel in, maar kan zich niet draaien. Misschien willen je poezen het wel?"

En dat willen ze wel. Vooral Fluffy vind het leuk en al snel heeft ze het zich helemaal toegeëigend.