Ik had me emotioneel gewapend voor de dag die zou komen Wautje. Zes juli zal altijd een beladen datum blijven.

Vandaag is het drie jaar geleden dat je deze wereld bent uitgereden, met je autootje, via nederland de zonnige hemel tegemoet.

Dat het noodlot die andere auto op je rijvak plaatste is nog steeds hallucinant onbegrijpelijk.

Ik dacht dus Wautje, dat ik me emotioneel gewapend had, deze dag kwam ik door, ik wist het zeker, want papa en Bertje waren alletwee thuis en waren aan het klunge... huh klussen op Bertje's kamer. 

Maar hoe goed je het ook plant,  melancholie laat zich niet sturen. Vastberaden dreef ze de donkere zwaarmoedige gedachten naar de voorgrond in mijn geest. En met het uur dat vorderde, voelde ik me steeds maar donkerder en onredelijker worden.

Ik kon het gebabbel van je vader en je broer niet meer verdragen Wautje.  Ik snauwde je tante Hilde toe, toen ze me een simpel vraagje stelde via de telefoon. Ik wou tegen de muren aanstormen, mezelf in vergetelheid slaan. Heel even Wautje, wou ik ophouden te bestaan. Als de pijn zomaar weg kon gaan.

Weet je mijn ventje, nog steeds begrijp ik niet, hoe het kan, dat de wereld, toen je stierf, zelfs geen seconde is blijven stille staan.