"Straks is de film al uit de zalen" zegt Bert een beetje kregelig.

"Maar 't is zo warm buiten" zucht ik "moeten we nu persé naar Pirates gaan kijken?"

"We gaan niet buiten zitten ma" grijnst Bert "het is binnen"

"Okee dan" zeg ik ernstig "want ik zie me dat echt niet te doen hoor om buiten naar de film te kijken."

Bertje kijkt me aan alsof hij net beseft dat ik eigenlijk een aliën ben.

En weet je Wautje wat nieuw is in de cinéma? Je kan nu zelf bepalen waar je wil zitten en je kan dat van thuis uit doen. Je kan zien hoeveel plaats er nog in de zaal is en met enkele toetsaanslagen  duid je aan op welke rij je wil zitten en hoeveel zitplaatsen je nodig hebt. Dus wie eerst komt, eerst maalt. 

Deze derde film van Pirates of the Caribbean ; Dead Man's chest heeft voor mij niet echt zijn verwachtingen ingelost.  'k Had soms een beetje het gevoel van déjà vue. Wat ik wel ontzettend knap vond was hoe ze die zeewezenspiraten zo echt konden maken. Het zal wel vooral computerwerk geweest zijn, maar 'k moet zeggen dat ik onder de indruk ben. 

Enfin, dit zou de laatste in de reeks zijn? En dat is wel goed denk ik. Een product kan soms te uitgemolken worden.

Vanmorgenvroeg Wautje werden we hier hevig opgeschrikt door een kanjer van een onweer. Op het nieuws hoorden en zagen we wat een verwoesting deze onweerzone heeft aangericht. Gelukkig hebben wij geen schade en zo te zien heeft de buurt het ook heelhuids overleefd. Maar enkele kilometers verder zijn bomen omgegaan, takken afgebroken, daken beschadigd, tenten van kamperende jeugdkampen de lucht in gegaan. Zo'n windhoos moet precies wel indrukwekkend zijn, als je ziet wat een schade die kan aanrichten.

Je vader is vanmorgen weer vertrokken Wautje. Zijn laatste werkweek en dan heeft ook hij vier weken vakantie.  Zo te horen heeft hij wel het één en ander gepland. 'k Ben eens benieuwd. Zolang ik maar geen twee dagen van huis moet, vind ik het allemaal best. Denk ik ... 

Het is nog vroeg (kwart voor elf) op de uitgaansavond als Bertje, Bob en ik, uitgedost en opgesmukt staan te wachten op F.  Die zou rond elf uur door haar man afgeleverd worden, zodat ze met ons verder mee kon rijden.

"Ik denk dat ik de airco eerst uitzet" besluit ik plots als bij ingeving. "De hele nacht laten aanstaan, hoeft nu ook niet" zeg ik tegen Bert en Bob.

Terwijl zij buiten F. opwachten, loop ik weer naar binnen en grijp naar de afstandsbediening van de airco.

Drup...drup... hoor ik als de airco stilvalt.

Drup? Drup? vraag ik me verbaasd af, er hoort geen drup drup te zijn in de living, bedenk ik me en dan valt mijn oog  op de straaltjes water die van de muur afglijden, over de schilderijtjes, op je orgel.

Daar splatten de druppels uit elkaar. Op de vloer heeft zich al een behoorlijk plas gevormd.

"SHIT!!! "gil ik

"BERT !!! BOB!!!. " Ik geef een kanjer van een schreeuw. Alletwee stormen ze met een rotvaart naar binnen.

"WAT???" roepen ze verschrikt.

"Vlug!" gebied ik "Neem dweilen en emmers uit de kast " en wijs naar de muur onder de airco. Ze hebben geen verdere uitleg nodig.

Intussen probeer ik je muziekboeken en nota's te redden uit het water. De bovenste boeken zijn amper nat, maar je map met je notities en partituren is drijf en drijf nat.

Ik trek de stekker van je orgel uit het stopkontact en samen met Bertje en Bob schuif ik het loodzware instrument weg uit de gevarenzone.

"Eerst al het water weghalen van het orgel" dirigeer ik "Hopelijk is er nog geen water binnenin terecht gekomen."

Terwijl Bertje en Bob het meeste water wegdweilen en de schilderijtjes redden, spreid ik al je muzieknoties en partitures en je muziekrapporten open op handdoeken.

"Gewoon van elkaar halen en op handdoeken leggen" zegt Bertje kalmerend.  "Dan droogt dat wel mooi op." Ik merk dat hij er mee inzit.

Intussen is ook F. arriveerd. Nadat het ergste nat opgeruimd is en alles opengespreid ligt, valt er toch niks meer te doen en besluiten we alsnog vrolijkere oorden op te zoeken.

En vrolijk wordt het wel Wautje. Eén van Bob's vrienden is jarig en trakteert op champagne. Wij worden ook niet vergeten en mogen meegenieten van een glaasje.

Er zijn optredens als in zingen en dansen, en douche scenes op het podium. Nadien mag het publiek  onder de douches af gaan koelen. Bertje en Peter doen het met kleren en al. Tot grote hilariteit van hun vrienden en een lichte misprijzen van vriendje Bob. 

Het duurt eventjes voor ik helemaal ontspannen ben Wautje, want dat jouw spulletjes nat werden, zat me toch echt niet lekker.

Maar iedereen in de danstent is in een zomerse mood en de champagne en de enkele glaasjes bier, zorgen er voor dat ik ook snel in de juiste sfeer kom. 

Heel erg laat maken we het niet. Zo'n twintig over vijf vanmorgen stappen we weer het huis in. Ik ga nog snel even in de living kijken en zie dat je papieren al wat droger lijken te worden. "Oef" bedenk ik me. "Nu snel het bed in."

Als je nu denkt Wautje, dat het eind goed, al goed is, dan moet ik je teleurstellen. Nuja, ik was vooral teleurgesteld in die kanjer van een kater. Katers zijn nooit leuk op een zaterdagmorgen. Vooral niet als je enthousiaste vader thuiskomt, en nogal vrolijk zijn stem door de kamer laat galmen en ik die galm tot in mijn bovenkamer voel trillen. Katers hebben dan de eigenschap om je maag om te draaien. Enfin, ik ga geen verdere details geven.

Je vader heeft je orgel deze namiddag open gemaakt en zag dat er gelukkig geen drup water binnenin gekomen is. En dat is maar best ook, want de binnenkant ziet er zowaar als een computer uit Wautje. Naast de toetsen die je ook in piano's en andere orgels ziet, zit er bovenaan en onderaan een heel batallon aan geluidskaarten, net zoals je die ook in je computer ziet zitten.

Het probleem van de wateroverlast was ook snel gevonden. Het afvoerbuisje van het condenswater is om één of andere reden geknikt komen te zitten waardoor het zijn water niet meer naar buiten kwijt kon en ja, toen is het water maar een uitweg gaan zoeken binnen in huis. Stom hé?

Het is nu bijna avond, mijn kater is zogoed als verdwenen, Bertje en Bob zijn naar de Gentse feesten vertrokken, je vader zit zijn boekhouding bij te werken en ik Wautje, ik schrijf mijn briefje aan jou en probeer om vooral niet melancholisch te worden.

Dag ventje van me. 'k Mis je zo verschrikkelijk. 

Het is een uitgelaten Bertje, die vrolijk de kamer binnenvalt.

Vakantie!!! schreeuwt hij en maakt een kleine sprong in de lucht.

Joepie! zeg ik, en wens stiekem dat hij net zoals jij dat altijd deed als je blij was, me een dikke knuffel zou geven.  

"We zijn in een echt watergevecht geëindigd!" zegt hij glunderend "De hele werkvloer lag drijfnat en sommigen konden hun tshirt uitwringen."

Ik zie dat hij nog steeds nageniet.

"Ze gingen ook met de hele bende nog iets gaan drinken" zegt hij dan wat ernstiger. "Maar ik heb gezegd dat ik niet kon" Hij haalt zijn schouders op.

"Maar je kon toch wel?" zeg ik en kijk hem onderzoekend aan. "Waarom ging je niet mee? Is toch altijd goed voor het team?"

Maar ik ken ons Bertje intussen al te goed Wautje. Alles wat niet in zijn planning voorzien is, wordt een obstakel. Hadden ze dit al een dag of twee geleden gezegd dat ze nog iets gingen drinken na het werk, dan was hij beslist meegegaan.

Enfin, 'k ben al blij dat hij goed ligt in het team en vooral dat hij er gelukkig lijkt te zijn. 

Maar geen donkere gedachten! Bertje vakantie, vanavond komt Bert's vriendje weer logeren en morgen je vader thuis. Nog één weekje en dan is ook je papa met vakantie.

Vanavond echter, vanavond Wautje, gaan we feesten als de beesten. (nuja, beschaafde beesten dan toch) 'k Heb vanmiddag een lekker dutje gedaan, dus ik ben zo fris al een kippetje.

Bertje is zijn kamer een grondige schoonmaakbeurt aan het geven en de muziek schalt uit de luidsprekers. "Kwestie van alvast in de mood te komen" zegt hij en grijnst breed. 

Dus sta (huh zit) ik hier mee te wiegen op de zomerse klanken van de dansmuziek. 

"Het kan verkeren" zei Bredero al in zijn tijd. En zo geschiedde dat mijn volgeplande donderdag, een dag vol ontspanning werd.

Het was nu niet precies 'voor dag en dauw' dat ik die morgen uit mijn veren kroop, dat niet, maar het was ook nog geen acht uur.

Ik zou eten, in bad gaan, me wat optutten en dan lekker de stad intrekken. Eens kijken of er tussen al dat afgeprijsde goed, nog wat degelijks te versieren viel.

Zo had ik het gepland Wautje. En toen kwam Bredero eraan.

Even nog snel mijn mail nakijken voor ik vertrek, dacht ik naief.

'Oh leuk, iemand heeft op mijn blog gereageerd' Eventjes antwoorden, want een reactie is altijd leuker hé? Zal ik nog even mijn dagelijks rondje langs de blogs maken?

En toen ging het fout Wautje. Ik ben overal gaan kijken, hier en daar wat langer blijven hangen, nog wat filmpjes op you tube bekeken en plots merken dat het middaguur al zowat een uurtje voorbij is.

Pff, het is de moeite niet meer om nu nog de stad in te trekken. Dan nog wat verder series bekijken van gemiste televisiereeksen?

Bwa, waarom niet?

En zodus Wautje, ben ik helemaal niet in de stad geraakt. De hele namiddag heb ik nog lekker filmpjes gekeken en voor de rest helemaal niks gedaan in huis. Ohja, toch wel, met de poezen gespeeld. Poes Koe is echt een crack in het apporteren van  zachte speeltjes. Volgens mij is Koe een kat met een identiteitscrisis en denkt hij dat hij een hond is. Maar het is wel leuk.

Vandaag is mijn vakantie echt begonnen! Officieel al sinds gisteren, maar toen heb ik nog de hele dag, samen met F. druk aan het schoonmaken geweest. We wilden alles nog eens een grote beurt geven, want ook zij heeft de komende drie weken vakantie. Het huis ruikt helemaal spic en span fris!

Vrijdagavond gaat F. trouwens mee naar een holebiparty. Ze wou het zo graag eens meemaken zei ze, en nu haar man thuis was en die op de drie kinderen wou passen, leek dit haar het moment bij uitstek.

"'k Heb me al een heel mooi bloesje gekocht" zegt ze glunderend "en hoge schoenen, want jullie zijn allemaal zo groot en ik wil niet dat de mensen over me heen kijken" Ze lacht blij. "Deze namiddag ga ik nog een poepsjieke jeanbroek halen." Haar mond staat niet stil en ze babbelt honderd uit. "Ge vindt het toch niet vervelend hé dat ik meega" zegt ze plots onzeker.

Ik moet lachen. "Als ik het vervelend zou vinden, dan zou ik je toch niet uitnodigen? Bertje en Bob vinden het ook prima, zeiden ze."

Ze zucht opgelucht. "'k Heb er zo'n zin in!"

Intussen maakt de stad zich op voor de Gentse Feesten. Het is nog even stilte voor de storm, maar als de weermannen gelijk krijgen, dan belooft dit startweekend een prachtig begin van tien dagen feesten.

Als het weer een beetje feestvriendelijk blijft Wautje, dan denk ik dat ik ook wel een paar keren naar de feesten zal gaan. Woensdag ga ik er alvast naartoe met een collega uit de andere afdeling. Eerst een hapje eten rond de middag en na de middag lekker rondslenteren.

Met nonkel Luc en co, ga ik dan weer naar het poppentheater. Vorig jaar was het erg leuk en ik hoop dat het dit jaar ook weer zo is. Vooral het sappige Gents dialect vind ik de max.

Met Bertje en Bob zal ik wel vooral 's avonds de straten afdweilen denk ik. Tussen de vele optredens op de pleinen en in de straten, zullen we wel onze gading vinden. Ik kijk er alweer naar uit Wautje.

Morgen is intussen overmorgen geworden Wautje.

Daar zit de Tour de France voor iets tussen. Het is niet ieder jaar dat de Tour een ritaankomst heeft in Gent. Zoiets kan je niet zomaar ongemerkt voorbij laten gaan. En zoals vaker gebeurt, als je eenmaal begint te kijken, dan blijf je kijken en voor je er erg in hebt is het woensdag.

Enfin, een hele epistel om uit te leggen waarom ik je gisteren niet schreef Wautje.

De staking op Bertje's werk is ook geëindigd. Tot grote opluchting van Bert, want tja, als je ergens nog maar pas begint te werken en er wordt gestaakt, dan sta je wel erg gewrongen. Gelukkig krijgt hij voor de stakingsdagen een werkloosheid vergoeding.

Gisteren in de vroege vooravond, kreeg ik een heel verontrustend telefoontje. En Français, dan nog.

Een vrouwenstem vroeg of ze ten huize van Arie V was, maar sprak de naam uit in het frans, met als gevolg dat ik het niet meteen begrepen had. 

Toen begon ze over Arie, camion, 'un accident',  en route huppeldepup (die naam begreep ik ook al niet). Je begrijpt het al hé Wautje, ik kreeg op slag een hartslag van 300 en voelde al het bloed wegtrekken uit mijn gezicht.

Op mijn vraag (ja allemaal in het Frans, ik stond gewoon te zweten) of je vader erg gekwetst was, zei ze  "Pas si grave".

Toen ze verder ratelde en ik het woord Février opving, snapte ik plots waarover het ging. Het was het ongeval in februari, waar die jongelui en een inhalende camionette onder papa's truck terecht kwamen.

Ik slaakte een zucht van verlichting Wautje en voelde hoe mijn hartslag weer naar een meer normale frequentie ging.

Blijkbaar liggen de verzekeringen van de verschillende partijen met elkaar in de clinch en wou de vrouw weten of de camionette al weer op zijn eigen rijvak reed toen de jonge lui erop inreden.

Aangezien mijn frans datteert van uit mijn jonge schooljaren, vond ik het verstandiger om er tante Hilde bij te halen. Die spreekt dagelijks frans en zij kon het dan ook stukken beter uitleggen.

Mensen kunnen dat natuurlijk niet weten Wautje, maar die onverwachte telefoontjes, of onverwacht bezoek aan de deur, doet mijn hart altijd overslaan. Dit kost me telkens enkele jaren van mijn leven, zeker weten. Vooral als je vader en je broer niet thuis zijn.

Soms, Wautje, heel soms, zijn maandagmorgenden echte maandagochtenden.

Heel soms, Wautje, beginnen die specifieke maandagen al kort na middernacht. Zo'n veertig minuten na spookuur, als zoonlief en lichtelijk aangeschoten vriendje, ongemerkt (Haha... dachten ze) naar binnen sluipen. In het donker en op kousevoeten, om toch zeker niemand in huis wakker te maken.

Als dat zelfde vrolijke vriendje van zoonlief, struikelt over de 'fuck me' laarsjes van  vriendje's mama en daarbij onzacht tegen de meterkast van de electriciteit terecht komt.

Tja, dan gebeuren nare dingen. De electriciteit valt uit, iedereen in huis schrikt wakker en het ergste vanal, zoonlief en vriendje zijn betrapt.

Als die zelfste meterkast er dan nog eentje blijkt te zijn uit de jaren zeventig en al dat jonge geweld niet meer aankan en het vertikt om terug aangezet te worden, ja, dan heb je problemen hé.  

Dan sta je daar, midden in de nacht, stikkedonker, geen greintje electriciteit meer te bespeuren en dan de andere dag op tijd op moeten om naar het werk te gaan.

Dan pas merk je dat je hele leven en je hele hebben en houden op electriciteit  draait. Geen licht, geen verwarming, geen koeling, geen enkel toestel dat nog werkt. Zelf niet de telefoon. Thank God voor gsm's met volle batterijen.

"Voor half negen 's morgens zal er iemand langskomen mevrouw" zegt een duidelijk slaperige dame aan de telefoon. "Wat is het adres en telefoonnummer?"

Het is al kwart voor twee voor ik weer mijn bed inkom. Mijn onrustige slaap wordt constant verstoort door dromen over electriciteitskasten en over veel te laat op het werk komen.  Vier uren later word ik weer eens wakker. "Ik sta maar eens op" besluit ik.

Om halfacht besluit ik zoonlief te wekken. Ik moet er echt vandoor en geef hem de opdracht om de mensen van de electriciteit op te wachten. Vriendje van zoonlief blijft uitgeteld en beroerd van een kater in bed liggen. Ik heb verbazend weinig medelijden, althans deze keer.

Kwart na negen : een boze telefoon van Bert. "Ze zijn nu nog niet geweest" reclameert hij.

Telefoontje naar de centrale : Slaperige mevrouw had fout huisnummer opgeschreven. Bij de mensen van het foute huisnummer wist men van niks. Nogal logisch lijkt me.

Half elf : opgelucht smsje van zoonlief : Ze zijn er eindelijk!

Vijfenveertig minuten later : opgelucht smsje van zoonlief : zal niks kosten = zou door ouderdom komen en hoort bij het onderhoud van de installatie.

En dan heb ik je nog niks verteld over mijn maandagochtend op het werk en over papa' s pogingen om ons telefonisch te bereiken.

Ik hou het voor vandaag maar voor gezien Wautje. Morgen meer.

Samen met de zon, is ook mijn goeie humeur terug gekomen Wautje.

Vanmorgen ben ik extra vroeg opgestaan. Ik had je tante Hilde, nonkel Patrick en je pépé uitgenodigd om vanmiddag maar bij ons te komen eten.

Het mooie weer deed me verlangen naar een gezellig zomers koud buffet. Met veel groenten, allerlei vis, fruit en pasta.

Om negen uur vanmorgen ben ik eraan begonnen. Twintig voor twaalf heb ik de laatste schaal afgewerkt. 

Het enige wat ik nog wat moet leren is doseren. Ik vreesde dat ik niet genoeg ging hebben, maar vanmiddag na het eten en de koffie, heb ik nog een vol bord meegegeven aan pépé en nonkel Patrick. In de koelkast staat ook nog een volle schaal. Die zal vanavond samen met een sandwich wel leeggegeten worden.

"Morgen gaan we naar de cinema" zegt Bert beslist als tante Hilde vraagt of hij naar de aankomst van de tour de France gaat kijken in Gent.

"Ohja?" zegt Bob verbaasd "Daar wist ik niks van?" 

"We gaan toch de derde film gaan zien van Pirates?" zegt Bertje verdedigend. "Ga je ook mee ma?" richt hij zich dan tot mij.

"'k Wil best wel mee gaan kijken" knik ik "Als jij het goed vind Bob?"

"Ja hoor" zegt hij. Tja, volgens mij durft die jongen niet anders te antwoorden.

"Ge zijt zot" zegt tante Hilde "Dat is vlak bij de aankomst van de tour. Ge gaat er niet rond of omtrent raken"

"Goh, dat is waar" besef ik plots "Het zal er niet te doen zijn van het volk"

Maar ge kent Bertje hé Waut. Als hij zich iets in het hoofd heeft gehaald, krijg het er dan maar weer uit. Hij zal en gaat naar de bioscoop. 

Ik ben eens benieuwd of Bob hem zal kunnen overhalen om een andere keer te gaan. Wie van de twee zal zijn zin doordrijven? 

Wordt beslist vervolgd... 

Ik had me emotioneel gewapend voor de dag die zou komen Wautje. Zes juli zal altijd een beladen datum blijven.

Vandaag is het drie jaar geleden dat je deze wereld bent uitgereden, met je autootje, via nederland de zonnige hemel tegemoet.

Dat het noodlot die andere auto op je rijvak plaatste is nog steeds hallucinant onbegrijpelijk.

Ik dacht dus Wautje, dat ik me emotioneel gewapend had, deze dag kwam ik door, ik wist het zeker, want papa en Bertje waren alletwee thuis en waren aan het klunge... huh klussen op Bertje's kamer. 

Maar hoe goed je het ook plant,  melancholie laat zich niet sturen. Vastberaden dreef ze de donkere zwaarmoedige gedachten naar de voorgrond in mijn geest. En met het uur dat vorderde, voelde ik me steeds maar donkerder en onredelijker worden.

Ik kon het gebabbel van je vader en je broer niet meer verdragen Wautje.  Ik snauwde je tante Hilde toe, toen ze me een simpel vraagje stelde via de telefoon. Ik wou tegen de muren aanstormen, mezelf in vergetelheid slaan. Heel even Wautje, wou ik ophouden te bestaan. Als de pijn zomaar weg kon gaan.

Weet je mijn ventje, nog steeds begrijp ik niet, hoe het kan, dat de wereld, toen je stierf, zelfs geen seconde is blijven stille staan. 

"Anneke!! Anneke!!" De schreeuw gaat door merg en been.

Ik spring recht en spurt de gang in. Een klein meisje botst tegen me aan.

"Anneke ge moet snel komen Victor ligt op de grond" De paniek staat op haar gezichtje en haar wijdopengesperde ogen maken me duidelijk dat het menens is.

Uit een kamer in de gang hoor ik geroep en gestommel. Ik snel erheen, het kleine ukje in mijn kielzog.

Op de grond, in een vreemde houding ligt Victor.  Een begeleidster zit op haar knieën over hem heen gebogen. Ze is duidelijk in paniek.

"Hij deed plots heel raar" stamelt ze "en ik kon hem nog net opvangen voor hij de grond raakte"

Zijn oogjes zijn half open en staren in het niks. Zijn lichaampje is stil en slap. Ik zie geen ademhaling, geen beweging. Ik raak het ventje aan. "Victor ventje, Victor!" maar er komt geen reactie.

Plots voel ik de angst binnenkruipen. "Hij zal toch niet?"  Ik merk geen ademhaling.  Ik zoek naar een polsslag, maar vind er geen.  Dan maar de halsslagader voelen. Oef ... Heel in de diepte merk ik een zwakke trage hartslag.

Ik blijf het ventje aanspreken en vraag aan één van de omstaanders om mijn bloeddrukmeter te halen.

Plots zie ik zijn wimpertjes trillen. Hij zucht en draait zich op zijn zijde.  

"Wordt eens wakker Victor" zeg ik en wrijf stevig over zijn rugje en armen.  Met een zucht gaat hij rechtop zitten, in zijn rug gesteund door de begeleidster.

"Ik haal even zijn medisch dossier" zeg ik als ik merk dat hij weer klaar wakker is. "Ik ken dit kindje niet echt en wil weten of hij een medische geschiedenis heeft die dit kan verklaren."

Maar ik ben de deur nog niet uit of de begeleidster roept me hevig geschrokken weer terug.  Victor is weer bewusteloos onderuit geschoven. We leggen hem neer en op zijn zij. Hij komt meteen weer bij, reageert op mijn vragen en valt dan pardoes in slaap.

"Ik bel de dokter" beslis ik, als Victor na het wakker worden erg suf blijft. "Ik zeg niks, maar in mijn binnenste rinkelt een belletje.

Gelukkig laat de dokter niet lang op zich wachten. Ze onderzoekt hem grondig, bevestigt mijn vermoedens en contacteert de mama.

Terwijl de dokter een verwijsbrief schrijft voor de spoedartsen, gaat Victor weer onderuit.

Toch maar geen risico's nemen, beslist de dokter. We brengen Victor nu naar het ziekenhuis.

Victor zelf, vind het allemaal best. Hij zit stilletjes en verslagen voor zich uit te staren. Zelfs op de spoedopname reageert hij erg gelaten. Gelukkig komt mama er snel aan en laat ik haar en Victor over aan de goede zorgen van het ziekenhuispersoneel.

Morgen zal ik eens bellen.