Dag mijn Wautje

Samen met de zon, is ook mijn goeie humeur terug gekomen Wautje.

Vanmorgen ben ik extra vroeg opgestaan. Ik had je tante Hilde, nonkel Patrick en je pépé uitgenodigd om vanmiddag maar bij ons te komen eten.

Het mooie weer deed me verlangen naar een gezellig zomers koud buffet. Met veel groenten, allerlei vis, fruit en pasta.

Om negen uur vanmorgen ben ik eraan begonnen. Twintig voor twaalf heb ik de laatste schaal afgewerkt. 

Het enige wat ik nog wat moet leren is doseren. Ik vreesde dat ik niet genoeg ging hebben, maar vanmiddag na het eten en de koffie, heb ik nog een vol bord meegegeven aan pépé en nonkel Patrick. In de koelkast staat ook nog een volle schaal. Die zal vanavond samen met een sandwich wel leeggegeten worden.

"Morgen gaan we naar de cinema" zegt Bert beslist als tante Hilde vraagt of hij naar de aankomst van de tour de France gaat kijken in Gent.

"Ohja?" zegt Bob verbaasd "Daar wist ik niks van?" 

"We gaan toch de derde film gaan zien van Pirates?" zegt Bertje verdedigend. "Ga je ook mee ma?" richt hij zich dan tot mij.

"'k Wil best wel mee gaan kijken" knik ik "Als jij het goed vind Bob?"

"Ja hoor" zegt hij. Tja, volgens mij durft die jongen niet anders te antwoorden.

"Ge zijt zot" zegt tante Hilde "Dat is vlak bij de aankomst van de tour. Ge gaat er niet rond of omtrent raken"

"Goh, dat is waar" besef ik plots "Het zal er niet te doen zijn van het volk"

Maar ge kent Bertje hé Waut. Als hij zich iets in het hoofd heeft gehaald, krijg het er dan maar weer uit. Hij zal en gaat naar de bioscoop. 

Ik ben eens benieuwd of Bob hem zal kunnen overhalen om een andere keer te gaan. Wie van de twee zal zijn zin doordrijven? 

Wordt beslist vervolgd... 

 

Ik had me emotioneel gewapend voor de dag die zou komen Wautje. Zes juli zal altijd een beladen datum blijven.

Vandaag is het drie jaar geleden dat je deze wereld bent uitgereden, met je autootje, via nederland de zonnige hemel tegemoet.

Dat het noodlot die andere auto op je rijvak plaatste is nog steeds hallucinant onbegrijpelijk.

Ik dacht dus Wautje, dat ik me emotioneel gewapend had, deze dag kwam ik door, ik wist het zeker, want papa en Bertje waren alletwee thuis en waren aan het klunge... huh klussen op Bertje's kamer. 

Maar hoe goed je het ook plant,  melancholie laat zich niet sturen. Vastberaden dreef ze de donkere zwaarmoedige gedachten naar de voorgrond in mijn geest. En met het uur dat vorderde, voelde ik me steeds maar donkerder en onredelijker worden.

Ik kon het gebabbel van je vader en je broer niet meer verdragen Wautje.  Ik snauwde je tante Hilde toe, toen ze me een simpel vraagje stelde via de telefoon. Ik wou tegen de muren aanstormen, mezelf in vergetelheid slaan. Heel even Wautje, wou ik ophouden te bestaan. Als de pijn zomaar weg kon gaan.

Weet je mijn ventje, nog steeds begrijp ik niet, hoe het kan, dat de wereld, toen je stierf, zelfs geen seconde is blijven stille staan. 

Mijn Wautje

"Anneke!! Anneke!!" De schreeuw gaat door merg en been.

Ik spring recht en spurt de gang in. Een klein meisje botst tegen me aan.

"Anneke ge moet snel komen Victor ligt op de grond" De paniek staat op haar gezichtje en haar wijdopengesperde ogen maken me duidelijk dat het menens is.

Uit een kamer in de gang hoor ik geroep en gestommel. Ik snel erheen, het kleine ukje in mijn kielzog.

Op de grond, in een vreemde houding ligt Victor.  Een begeleidster zit op haar knieën over hem heen gebogen. Ze is duidelijk in paniek.

"Hij deed plots heel raar" stamelt ze "en ik kon hem nog net opvangen voor hij de grond raakte"

Zijn oogjes zijn half open en staren in het niks. Zijn lichaampje is stil en slap. Ik zie geen ademhaling, geen beweging. Ik raak het ventje aan. "Victor ventje, Victor!" maar er komt geen reactie.

Plots voel ik de angst binnenkruipen. "Hij zal toch niet?"  Ik merk geen ademhaling.  Ik zoek naar een polsslag, maar vind er geen.  Dan maar de halsslagader voelen. Oef ... Heel in de diepte merk ik een zwakke trage hartslag.

Ik blijf het ventje aanspreken en vraag aan één van de omstaanders om mijn bloeddrukmeter te halen.

Plots zie ik zijn wimpertjes trillen. Hij zucht en draait zich op zijn zijde.  

"Wordt eens wakker Victor" zeg ik en wrijf stevig over zijn rugje en armen.  Met een zucht gaat hij rechtop zitten, in zijn rug gesteund door de begeleidster.

"Ik haal even zijn medisch dossier" zeg ik als ik merk dat hij weer klaar wakker is. "Ik ken dit kindje niet echt en wil weten of hij een medische geschiedenis heeft die dit kan verklaren."

Maar ik ben de deur nog niet uit of de begeleidster roept me hevig geschrokken weer terug.  Victor is weer bewusteloos onderuit geschoven. We leggen hem neer en op zijn zij. Hij komt meteen weer bij, reageert op mijn vragen en valt dan pardoes in slaap.

"Ik bel de dokter" beslis ik, als Victor na het wakker worden erg suf blijft. "Ik zeg niks, maar in mijn binnenste rinkelt een belletje.

Gelukkig laat de dokter niet lang op zich wachten. Ze onderzoekt hem grondig, bevestigt mijn vermoedens en contacteert de mama.

Terwijl de dokter een verwijsbrief schrijft voor de spoedartsen, gaat Victor weer onderuit.

Toch maar geen risico's nemen, beslist de dokter. We brengen Victor nu naar het ziekenhuis.

Victor zelf, vind het allemaal best. Hij zit stilletjes en verslagen voor zich uit te staren. Zelfs op de spoedopname reageert hij erg gelaten. Gelukkig komt mama er snel aan en laat ik haar en Victor over aan de goede zorgen van het ziekenhuispersoneel.

Morgen zal ik eens bellen.  

Wautie

Dagelijks maak ik mijn ronde langs de verschillende blogs. Zo ook gisteren. Ik heb mijn vaste route en de meeste blogs lezen vlot. Andere nemen wat meer tijd in beslag en als je dan welliswaar een beetje te weinig tijd hebt en je wil toch nog snel een reactie plaatsen, dan gebeuren er domme dingen.

"Shit!" riep ik toen ik zenden drukte, want mijn oog viel op de link die ik had ingetypt. Had ik toch wel het wachtwoord van mijn blog en email ingetypt zeker? Helaas is er op dat blog geen mogelijkheid om nog wijzigingen aan te brengen.

Wat nu gedaan? dacht ik. Als mensen op die link gaan klikken, dan krijgen ze weliswaar een foutmelding, maar je weet nooit of er soms geen snuggere onder hen zijn, die denken, 'hèh iemand heeft hier zijn wachtwoord nagelaten, laat ons dat eens uitproberen'

Natuurlijk vond ik op dat blog nergens een emailadres, zodat ik kon vragen om mijn reactie te verwijderen.

Dan maar mijn wachtwoord veranderen dacht ik. Gemakkelijker gedacht dan gedaan. Het lukte me dus niet. In stress-toestanden reageer ik niet altijd even vlot. Dan maar proberen om het wachtwoord van mijn email te veranderen.

Help! Ook dat lukte me niet. Waar zit die verdomde knop om dat aan te passen?

Dan maar de eigenaar van het blog vragen om me heel dringend te contacteren. Gelukkig is Peerke een toffe Peer en heeft hij mijn fout zelf verbeterd. 

"Bertje" zucht ik wanhopig. "Toon mij eens hoe ik mijn wachtwoord kan veranderen?"

Zijn hand neemt de computermuis, de cursor schuift in een snel tempo over mijn scherm. Klik, klik, klik, hij typt wat, typ typ...

"Voilà" zegt hij nog geen minuut later. "Dit is je nieuwe wachtwoord." 

"Hoe heb je dat gedaan?" vraag ik verbijsterd door de snelheid "Ik kon het niet eens volgen."

"'k Moet er nu vandoor" zegt hij en snelt de kamer uit. "Ik zal het je morgen wel eens tonen" en weg is hij.

Dag mijn ventje

We kunnen weer sms-sen Wautje. Vanmiddag vond ik in de brievenbus de nieuwe simkaartjes voor onze gsms.

Na een telefoontje naar de nieuwe provider, om ons over te schakelen naar de nieuwe kaart, heb ik meteen het oude kaartje verwijderd en het nieuwe geinstalleerd. 

Gevolg : alle gsm nummers zijn verdwenen uit het geheugen. Waaronder ook een hele hoop die ik nergens had opgeschreven. Het oude kaartje is helaas al gedeactiveerd, dus het heeft geen zin om het opnieuw in mijn toestel te plaatsen.

Ik kan het natuurlijk ook positief bekijken hé. Hoe minder telefoonnummers in mijn toestel, hoe minder ik moet sms-sen. 

Jouw gsm nummer heb ik ook niet meer teruggeplaatst. Het heeft niet veel zin meer als ik je toch niet meer kan horen op je antwoordapparaat.

Helaas ben ik ook nummers kwijt van mensen van wie ik het niet echt kwijt wou. Dus heb ik maar een email rondgestuurd met de vraag, wie zijn nummer nog in mijn telefoon wou hebben.

Ik heb nog geen enkele reactie gekregen. Zou men mij iets duidelijk willen maken?

Wautjen

"Vrijdag is het drie jaar zeker?" H. één van de zoco's zegt het plompverloren terwijl we koffiepauze houden.

"Van Wauter?" vraag ik overbodig, maar ik wacht haar antwoord niet af."Ja drie jaar op 6 juli" zeg ik en kijk haar aan.

Plots golft paniek over me heen. Het grijpt mijn hart  en knijpt heel pijnlijk. Even stokt mijn ademhaling. Er valt een oorverdovende stilte en  ik blik weg van de mensen om ons heen. 

Ik wil rechtspringen en gaan lopen.  Woest en chaotisch malen de gedachten in mijn hoofd, maar mijn lichaam volgt niet. Het blijft verslagen op de stoel hangen. 'Schreeuw!" gil ik mezelf toe in gedachten, maar mijn mond blijft gesloten.

"Ik heb de laatste dagen al veel aan jou gedacht" vervolgt ze opnieuw.

Ik reageer niet, maar kijk naar het papiertje in mijn handen. Ik vouw het telkens opnieuw open en dan weer dicht. Open en dan weer dicht. 

De mensen om me heen hervatten voorzichtig hun gesprekken.

Ik word wat rustiger en de paniek laat mijn hart weer los.

"Ik zeg niet dat het lijkt alsof het pas gisteren is gebeurd" zeg ik voorzichtig mijn woorden kiezend "Maar het lijkt ook nog geen drie jaar geleden. Het is net alsof het pas enkele maanden geleden is gebeurd. Tijd lijkt nu anders ingevuld te worden."

Ze knikt begrijpend.

"Ik ga maar eens aan het werk" zeg ik monter en wuif vluchtig naar iedereen en ga er weer vandoor.

Als ik er goed over nadenk Wautje, merk ik inderdaad dat  'Tijd' anders geworden is. Het lijkt wel of ik nu in twee tijdzones leef.

'Tijdlijn één', zoals het vroeger altijd ging. Zoals het waarschijnlijk bij iedereen gaat. Gezapig, soms traag, soms veel te snel. En sinds jouw dood Wautje is daar eeen tweede tijdzone in opgedoken. Tijdlijn twee' alsof die gelinkt is aan mijn herinneringen, verdriet en wanhoop om jou.

Tijdlijn één heeft een andere snelheid dan tijdlijn twee, dat is duidelijk.

Twee is geduldig, gestadig, rustig. Tijdlijn twee is de spanne die ik krijg om met mijn verdriet en pijn om jou, te leren omgaan. 

Soms vraag ik me wel eens af Wautje, is doodgaan niet gewoon een overgang, een sprong die je maakt naar een andere tijdzone? 

Dag Wautjen
"Waarom bel je mij?" vraagt tante Hilde als ik de telefoon opneem.

"Ik jou bellen?" vraag ik stomverbaasd "Jij belt mij!"

"Ah ja" zegt je tante ernstig "'k Wou weten welke krant je voor ons hebt meegebracht, de Gentenaar of het nieuwsblad?"

"Hoezo de Gentenaar of het nieuwsblad" zeg ik compleet verbijsterd "Jullie gingen toch voor ons een krant meebrengen?"

Ik begrijp er niks meer van en ben helemaal uit mijn lood geslagen.

Dan hoor ik je tante Hilde onderdrukt giechelen. "Kom maar aan de draad" zegt ze en gooit de hoorn op de haak.

Ik loop naar buiten en zie haar net haar huis uitkomen.

Ze wuift met de krant en grinikt vreselijk gemeen.

"Ik krijg je nog wel" zeg ik maar kan dan mijn lachen niet meer inhouden.

 

Enkele uren later.

"Ja, zeg het maar" hoor ik als ik de telefoon opneem. 

Ik ben van mijn apropos.

"Voor wat bel je mij?" vervolgt je tante Hilde als ik niet meteen antwoord.

"Jij belt mij!" stamel ik en dan gaat het lichtje in mijn bovenkamer branden.

"Gij smerige teef!" zeg ik als ik haar en nonkel Patrick hoor lachen. 

"'k Heb nog iets voor jou" zegt ze als we uitgelachen zijn "Kom nog eens aan de draad"

In haar hand bengelt een, tja, hoe heet zoiets, een huisdieren bedje?

"Het is te klein voor  Rudy" zegt ze. "Hij kan er wel in, maar kan zich niet draaien. Misschien willen je poezen het wel?"

En dat willen ze wel. Vooral Fluffy vind het leuk en al snel heeft ze het zich helemaal toegeëigend.  

 

Dag ventje van me

Bert staart me met grote ogen aan.

"Wat?" vraag ik en kijk naar beneden om te zien of mijn bloes  weer eens open staat.

"Kijk jij de laatste tijd wel eens naar het nieuws?" zegt hij en schudt zachtjes met zijn hoofd.

"Londen is de laatste tijd niet erg veilig. Eergisteren konden ze amper een bomaanslag verijdelen. En jij wil dat we daar een weekendje naartoe gaan?"

Hij pauzeert even en staart me onderzoekend aan. "Jij wil ons kwijt zeker?"

"Bom? Wa  bom? 'k weet eh ik niet van ne bom" zeg ik verongelijkt. 

Bert moet lachen. "Het is weer onrustig in Engeland nu Blair premier af is" legt hij me uit. "De fanaten willen weer van zich laten horen en het is vakantietijd, veel toeristen, dus hoe kunnen ze Engeland het best raken? Door aan hun toeristen te komen hé?" 

 "Wow" zeg ik vol bewondering " Gij weet dat allemaal? En dat voor een blondje?" Ik kan het niet laten om hem te plagen.

Bob staat met een brede grijns op zijn gezicht te luisteren naar ons bekvechten.

"Dan gaan we toch een keertje een weekendje naar Parijs?" stel ik voor. "We wachten wel tot Londen weer rustig geworden is."

Het enige nadeel is, dat ik ooit maar één keer in Parijs geweest ben en dus helemaal niks ken van die stad.

Ik denk dat we op zoek moeten naar een gids. Iemand die van Parijs houdt, zowel van het toeristengedeeltje als van de meer intieme minder gekende plekjes. En die natuurlijk ook weet waar zich het uitgaansleven voor holebi-jongeren bevindt. 

 

ps : En? wat vinden jullie van de nieuwe lay-out?  :-)  

Dag mijn Wautie

Het ziet ernaar uit dat Angelfire, druk bezig is om aan hun blogs te werken. Gisteren kon ik de hele dag niks posten. Alleen het beantwoorden van de comments lukte wel.

Maar, nu ik weer binnenraak in de manager (eerlijk gezegd, ik doe nu wel erg professioneel, maar ik heb begot geen idee hoe al die verschillende dingen heten, waar ik mijn tekst en zo in typ) enfin, ik kan weer posten en daar gaat het me om.

Er zijn nu ook een hoop knoppen op de werkbalk bijgekomen, dus die zal ik met de tijd wel eens uitproberen.

 

Vanmorgen kreeg ik trouwens een 'vreemd smsje' van je vader : 'Ik kan nog steeds geen smsjes versturen' schreef hij.

Ik heb toen geantwoord : 'En ik kan nog steeds niet antwoorden' en mijn smsje klopte wel, want ik kreeg 'zenden mislukt' op mijn scherm. 

Vreemd hé? 

Of het erg verstandig was om ook met de gsm naar een andere provider over te stappen, weet ik nog niet. Dat zal de toekomst uitwijzen. Wat telenet aanbiedt, lijkt wel ok te zijn.
De overstap verliep vlot. Een half uurtje nadat we bericht kregen, van de vorige provider dat we afgesloten werden, konden we al opnieuw bellen via de nieuwe provider. Alleen het verzenden van smsjes wil nog niet lukken.
Ik denk dat ik ook een foutje gemaakt heb met het opslaan van alle gegevens van de oude simkaart naar het geheugen van de gsm. Hierdoor ben ik jouw laatste sms-berichtjes kwijt. Gelukkig heeft Bert ze wel nog en zodra het sms-sen weer lukt, gaat hij ze mij doorsturen.

"'k Heb mijn welkomberichtje voor de voicemail ingesproken" zegt Bert en hij grijnst en ik zie de pret in zijn ogen. "Bel me eens" zegt hij.
Na enkele beltonen, krijg ik plots het typische stemmetje van Ernie, van de televisiereeks, Bert en Ernie.
Ik lig in een deuk van het lachen. Dit is zo komisch.
"Waar heb je dat stemmetje gehaald?" vraag ik aan Bert.
"Ik heb dat zelf ingesproken" zegt hij en hij moet opnieuw erg lachen. "'t Is toch niet 'te' he?" vraagt hij plots onzeker.
"Bwa neen" zeg ik."'k Vind het leuk"