Morgen is intussen overmorgen geworden Wautje.

Daar zit de Tour de France voor iets tussen. Het is niet ieder jaar dat de Tour een ritaankomst heeft in Gent. Zoiets kan je niet zomaar ongemerkt voorbij laten gaan. En zoals vaker gebeurt, als je eenmaal begint te kijken, dan blijf je kijken en voor je er erg in hebt is het woensdag.

Enfin, een hele epistel om uit te leggen waarom ik je gisteren niet schreef Wautje.

De staking op Bertje's werk is ook geëindigd. Tot grote opluchting van Bert, want tja, als je ergens nog maar pas begint te werken en er wordt gestaakt, dan sta je wel erg gewrongen. Gelukkig krijgt hij voor de stakingsdagen een werkloosheid vergoeding.

Gisteren in de vroege vooravond, kreeg ik een heel verontrustend telefoontje. En Français, dan nog.

Een vrouwenstem vroeg of ze ten huize van Arie V was, maar sprak de naam uit in het frans, met als gevolg dat ik het niet meteen begrepen had. 

Toen begon ze over Arie, camion, 'un accident',  en route huppeldepup (die naam begreep ik ook al niet). Je begrijpt het al hé Wautje, ik kreeg op slag een hartslag van 300 en voelde al het bloed wegtrekken uit mijn gezicht.

Op mijn vraag (ja allemaal in het Frans, ik stond gewoon te zweten) of je vader erg gekwetst was, zei ze  "Pas si grave".

Toen ze verder ratelde en ik het woord Février opving, snapte ik plots waarover het ging. Het was het ongeval in februari, waar die jongelui en een inhalende camionette onder papa's truck terecht kwamen.

Ik slaakte een zucht van verlichting Wautje en voelde hoe mijn hartslag weer naar een meer normale frequentie ging.

Blijkbaar liggen de verzekeringen van de verschillende partijen met elkaar in de clinch en wou de vrouw weten of de camionette al weer op zijn eigen rijvak reed toen de jonge lui erop inreden.

Aangezien mijn frans datteert van uit mijn jonge schooljaren, vond ik het verstandiger om er tante Hilde bij te halen. Die spreekt dagelijks frans en zij kon het dan ook stukken beter uitleggen.

Mensen kunnen dat natuurlijk niet weten Wautje, maar die onverwachte telefoontjes, of onverwacht bezoek aan de deur, doet mijn hart altijd overslaan. Dit kost me telkens enkele jaren van mijn leven, zeker weten. Vooral als je vader en je broer niet thuis zijn.