"Anneke!! Anneke!!" De schreeuw gaat door merg en been.

Ik spring recht en spurt de gang in. Een klein meisje botst tegen me aan.

"Anneke ge moet snel komen Victor ligt op de grond" De paniek staat op haar gezichtje en haar wijdopengesperde ogen maken me duidelijk dat het menens is.

Uit een kamer in de gang hoor ik geroep en gestommel. Ik snel erheen, het kleine ukje in mijn kielzog.

Op de grond, in een vreemde houding ligt Victor.  Een begeleidster zit op haar knieën over hem heen gebogen. Ze is duidelijk in paniek.

"Hij deed plots heel raar" stamelt ze "en ik kon hem nog net opvangen voor hij de grond raakte"

Zijn oogjes zijn half open en staren in het niks. Zijn lichaampje is stil en slap. Ik zie geen ademhaling, geen beweging. Ik raak het ventje aan. "Victor ventje, Victor!" maar er komt geen reactie.

Plots voel ik de angst binnenkruipen. "Hij zal toch niet?"  Ik merk geen ademhaling.  Ik zoek naar een polsslag, maar vind er geen.  Dan maar de halsslagader voelen. Oef ... Heel in de diepte merk ik een zwakke trage hartslag.

Ik blijf het ventje aanspreken en vraag aan één van de omstaanders om mijn bloeddrukmeter te halen.

Plots zie ik zijn wimpertjes trillen. Hij zucht en draait zich op zijn zijde.  

"Wordt eens wakker Victor" zeg ik en wrijf stevig over zijn rugje en armen.  Met een zucht gaat hij rechtop zitten, in zijn rug gesteund door de begeleidster.

"Ik haal even zijn medisch dossier" zeg ik als ik merk dat hij weer klaar wakker is. "Ik ken dit kindje niet echt en wil weten of hij een medische geschiedenis heeft die dit kan verklaren."

Maar ik ben de deur nog niet uit of de begeleidster roept me hevig geschrokken weer terug.  Victor is weer bewusteloos onderuit geschoven. We leggen hem neer en op zijn zij. Hij komt meteen weer bij, reageert op mijn vragen en valt dan pardoes in slaap.

"Ik bel de dokter" beslis ik, als Victor na het wakker worden erg suf blijft. "Ik zeg niks, maar in mijn binnenste rinkelt een belletje.

Gelukkig laat de dokter niet lang op zich wachten. Ze onderzoekt hem grondig, bevestigt mijn vermoedens en contacteert de mama.

Terwijl de dokter een verwijsbrief schrijft voor de spoedartsen, gaat Victor weer onderuit.

Toch maar geen risico's nemen, beslist de dokter. We brengen Victor nu naar het ziekenhuis.

Victor zelf, vind het allemaal best. Hij zit stilletjes en verslagen voor zich uit te staren. Zelfs op de spoedopname reageert hij erg gelaten. Gelukkig komt mama er snel aan en laat ik haar en Victor over aan de goede zorgen van het ziekenhuispersoneel.

Morgen zal ik eens bellen.