Poesia
A mar
Baixei á beiramar para verte.
Alí estabas como sempre, fermosa.
Tiña sede, pero en ti
non podía sacia-los meus ímpetus;
sempre atarefada co exercicio cotiá,
sempre solidaria cos outros elementos .
Ti estabas fermosa, i eu estaba ...
diante túa coas esferas
abertas e axigantadas como as dun neno.
Un neno contemplándote inmóbil ...
e un neno triste.
Ondas
Eu queríate toda,
máis a túa beleza era proporcional
á túa inmensidade.
Ondas
Vestías un veleiro azul con estilo
anacronicamente sinxelo no mes de novembro.
Ondas.
Cruzaban no teu interior
emocionantes e vertixinosos versos ata os teus ollos.
Ondas.
Non podía caer nas túas mans
máis desexábao ...
Ondas xigantescas ondas.
Durmida eras fermosa.
Prateada eras fermosa.
Enfadada cos cabelos marusios eras fermosa.
Reflexiva coa pel tersa eras fermosa.
Maquillada pola posto de sol eras fermosa.
Escura tiñas presencia.
Fermosa sempre es, e distante.
A distancia que inflama o desexo
é a mesma distancia
que nos alonxa da realidade.
Porque se te quero abrazar perezo,
porque se te quero bicar afogan as palabras,
porque soio podo respirar na túa superficie:
maduro contemplándote.
Alejandro Javier
Monfero.
