Lente 2007
Er is maar een helende kracht, dat is de natuur.
(Arthur Schopenhauer)
Mijn favoriete wegen zijn die wegen waar jaren niet meer op gereden is. Soms markeer ik de weg met een stuk hout om te kijken of hier nog iemand anders komt. Als ik dan na een of twee jaar terugkom, en het het stuk hout ligt er nog, lijk ik nog geen navolgers te hebben.
Chernobyl is makkelijk vergeten omdat het alleen bij ons bekent was. In de eerste paar jaren na het ongeluk wilden wij het verhaal niet delen met de wereld, nu kunnen we het niet meer delen, onze herinnering wordt zelfs vaag. Alles wat overblijft van de tragedie is een herinnering verzwakt en vervormd door de tijd. In de toekomst, zal de onverschilligheid van de mensen, de weinig resterende leden ook smoren. Na dit Chernobyl zullen er eminente individuen met de kennis overblijven en zal het voor de rest het enige bezit van de natuur blijven.
(artikelen juni 2006)
Deze huizen zijn al bezit van de natuur.
En dit huis ontsprong aan de aarde en keert nu terug.
Reeën steken de weg over en springen in de tuinen. Hier zijn ze thuis en zij zijn met velen. Ik voel me als in een dierentuin, met de uitzondering dat ik in een dierentuin vrij ben en zij de interessante objecten zijn. Maar hier zijn zij vrij en ben ik het onderwerp van hun nieuwsgierigheid. Met andere woorden, in een dierentuin worden allerlei dieren verzameld voor ons amusement en hier in Chernobyl zijn de mensen verdreven voor hun amusement.
Wat hier opvalt, is het contrasterende verschil tussen de beschaafde wereld van de mens en de wilde wereld van de natuur. De beschaafde wereld is vooral fysisch waar de wereld van Tsjernobyl metafysisch is. Meta staat voor 'na'. Tsjernobyl is de wereld na de fysica. De natuur houdt zich zelf in stand. Het is zoals de wereld zich al miljoenen jaren voor ons in stand houdt en dat ook na ons bestaan zal blijven doen. Beschaving is slechts een verschijning. Het is niet vanzelfsprekend dat het er is. Het is kunstmatig en moet ontwikkeld en in stand gehouden worden. Als we gebruik willen maken van de beschaving, maar niet bereid zijn deze in stand te houden kan het snel afgelopen zijn. Het indrukken van een foute knop kan desastreus zijn en kan alles terugbrengen naar een primitieve staat. Als we rondkijken, zien we de beschaafde wereld verdwijnen als ware het een luchtspiegeling. Het primitieve bos is de beginsituatie. Het is net of de beschaving een gordijn was wat de natuur verborgen hield.
15-20 jaar geleden leefden er nog mensen in deze dorpen. In 1991, de hoogste straling die er gemeten werd, waar mensen leefden, lag op 2000 microröntgen per uur. De waarden zijn sindsdien gedaald net als het aantal mensen.
Het hoogste wat ik gemeten heb op plaatsen waar mensen leefden in 2006 was 250 microröntgen per uur, dit nivo is volgens de mensen van de U.N. "acceptabel", maar het is niet echt veilig voor mensen om daar te wonen.
Vandaag, kunnen deze waarden variëren van normaal tot enkele honderden of zelf duizend microröntgen maar deze getallen geven niet de werkelijke situatie weer. Geiger tellers geven alleen het silhouet van de straling weer, de randen, de schaduw. De echte straling kan alleen maar worden vastgesteld door speciale analyses. Zelfs, met de meest gevoelige pocket meetinstrumenten voor straling, zien we niet meer dan het topje van de ijsberg. Door een geiger teller af te lezen weten we net zoveel van straling als we weten van de wortels van een boom door zijn kruin te bekijken.
Het aflezen van een geiger teller verteld ons meer dan het lezen van de officiële rapporten maar het verteld ons minder dan wanneer we het boek van de natuur lezen. Het is Chernobyl makkelijk om het boek van de natuur te lezen, hier spreken de feiten zonder meer de waarheid...waar ik me ook naar wend, ik struikel telkens over het feit dat de mensen hier zijn verbannen voor het leven. Ik span me in om iets te horen, ik hoop op een antwoord maar ik hoor alleen de stem van de natuur die tegen de mensheid zegt, "IK HEB JULLIE NIET NODIG!"
Dit is een monument van de tweede wereldoorlog.
Hier is er nog een van de grote patriottische oorlog.
Dit is een monument van de burgeroorlog. In 1921 versloeg het Rode leger het Witte leger op dit veld. Ik wou dat ik een metaaldetector kon meenemen en hier opgravingen kon gaan doen. Jammer genoeg is de rijke historie van Chernobyl verloren voor de archeologie. Het is voorgoed verloren en ik zal dit altijd jammer vinden.
Er zijn meer dan 2000 dode steden en dorpen in een straal van 250 kilometer (155 mijlen) rond de reactor van Chernobyl. Ieder jaar als ik er na toe reis zie ik meer en meer ruines.
De enige gebouwen die niet vervallen zijn tot ruïne zijn kerken. Al reizend door de hele Chernobyl regio heb ik nog geen kerk gezien die vervallen was tot ruïne.
Plunderaars zijn bijgelovig en daarom ban gom kerken te beroven. Ook komen mensen van nabijgelegen oorden ieder paar jaar de verlaten kerken onderhouden, zo zijn ze net aparte eilanden, en staan ze langer als de andere gebouwen in de streek.
Als ik er voorbij kom bezoek ik vaker deze kerken. Ik loop door het kreupelhout, de deur is open, er is niemand binnen. Geen priester, geen geur van wierook, geen brandende kaarsen, alleen een paar goedkope iconen, een handdoek, een licht radioactieve bijbel en afbeeldingen van heiligen aan de muur. Ik zorg ervoor dat de bijbel open blijft op de bladzijde die de leeftijd van het kreupelhout verraad. Dan blijf ik een tijd staan peinzen. Kijkend naar een radioactieve afbeelding van Jezus vraag ik me af, 'Hoe lang blijven deze kerken nog bestaan? Kunnen zij blijven óverleven zonder de mensen?'
Ik laat deze vraag beantwoorden door iemand die hier in de toekomst rondreist terwijl ik zelf terug ga naar de weg om mijn reis voort te zetten.
Het rijk van pluto reisverslag 2008