Op mijn duizenste gemakjes struin ik door de boekhandel, kijkend naar alle nieuwe boeken, als ik plots als vanuit mijn ooghoeken één boek zie wenken naar me.

"Negeer het" zeg ik streng tot mezelf "Je gaat wachten tot de vertaling in november in de winkels ligt."

En terwijl ik de verschillende boeken bekijk, hun korte inhoud lees, weer een ander boek opneem, opnieuw een korte inhoud lees, merk ik opnieuw het wenken van het kleurrijke boek.

"Alleen maar eens kijken" zegt dat bedelend stemmetje in mijn achterhoofd. "Alleen kijken, dat is niet kopen hé?"

"Neen!" zegt mijn ander nuchter en praktisch stemmetje onwrikbaar maar voor ik er erg in heb, ligt het dikke boek in mijn handen. Mijn ogen glijden over de Engelse tekst. "Leest wel makkelijk" zegt mijn bedelend stemmetje tegen het nuchtere en onwrikbaar stemmetje.

"Neen!" protesteert die laatste. "Je gaat nu de winkel uit en je rijdt stante pede naar huis.

Even later zit ik in de auto. Naast me op de autostoel ligt een papieren boodschappentas met een heel dik boek in. Als ik moet remmen, schuift het boek uit de zak. Harry, Ron en Hermelien kijken me vanop de kaft met geschrokken en opengesperde ogen aan. 

"Waarom ben ik niet verbaasd?" zegt je vader grijnzend als ik schuldbewust het boek omhoog steek. "Ik ken je toch al langer dan vandaag?"