Vaak is het zo Wautje, als je ergens tegenop ziet, valt het na afloop meestal nog wel mee. Zo ook het verjaardagfeestje van een oud-collega en haar man. Samen honderd jaren oud.

Hun feest ging door in een heel mooie pottenbakkerij. Het eten was ronduit verrukkelijk en alles, van drank tot dessert werd geserveerd in eigen creaties van bekers tot kommen en borden. Heel mooi!

Ik had niet verwacht om er zoveel oud-collega's tegen te komen Wautje en dat vond ik erg leuk. Sommigen had ik al in geen tien jaren meer gezien en het weerzien was bijgevolg erg uitbundig. Ook je vader had het erg naar zijn zin.

Na het eten werden we vergast op een optreden van een jonge band. Ik herinner me niet meer de naam, maar het was wel een goed bandje hoor! Vooral de zangeres kon me erg bekoren met haar stem. Ze deed me ook heel erg denken aan jouw Sofietje. Even lief en goedlachs.

Zoals wel te verwachten viel, werd er constant gepraat over vroeger en over de gekkigheid die we allemaal uithaalden toen we nog samen werkten, maar toen later op de avond de gesprekken over hun gezin en  hun kroost begon en ik de verhalen hoorden over hoe hun kinderen het maakten en wat hun toekomstplannen waren, toen kreeg ik het plots heel erg moeilijk. Ook je vader werd opvallend stil en toen ik zijn blik opving, werd me duidelijk dat ook hij het voor gezien hield.

We hebben toen gedag gezegd aan de jarigen en zijn ongemerkt voor de anderen vertrokken. Ik had geen zin in afscheid nemen. Daarvoor prikten de tranen me teveel achter de ogen. Toch kijk ik met een goed gevoel terug op gisterenavond.