Met stevige tred, vol energie stuif ik richting badkamer. Het licht brandt en de deur staat open. "Aha!" denk ik "Je vader staat zich op te frissen, want ja, Bertje en Bob zijn net vertrokken. Dacht ik.

"Eens zien hoe nat de badkamer nu weer ligt" zeg ik met een diepe zucht (eigen aan moeders die het beu zijn om voor de duizendste keer achter hun kinderen aan de boel op te dweilen) terwijl ik de badkamer  binnenloop.

De gebogen figuur is te lang en te smal om je vader te zijn. "Shit" schiet het door mijn hoofd "Dat is niet Arie maar het is Bob"

De geschrokken jongen mompelt wat, want ja, met een tandenborstel in je mond is het moeilijk duidelijk praten en maakt zich dan opvallend snel uit de voeten. 

*Miss Universe Fijnzinnigheid* zo voel ik me plots. Ik krijg een stante pede visioen van een olifant in een porseleinkast en zijn kop lijkt heel erg op mijn gezicht.

Enfin, na het opdweilen van het kleine zwembad (lees vloer van de badkamer) en mezelf weer wat opgepept te hebben, want geef nu toe je toekomstige schoonzoon wil je niet tegen jou in het harnas jagen hé, vooral niet zo'n lieve knul als Bob, besluit ik even met Bob te gaan praten. Helaas zijn ze er alletwee van door. Boodschappen doen.

Dat wordt dus wachten tot ze weer thuis zijn zodat ik me kan verontschuldigen voor mijn toch wel wat botte opmerking.  Duim je alvast voor mij?

Je moeder.