"Ga nu mee" zegt Bertje wat dwingend "Misschien regent het vanavond wel en dan wil je niet meer mee omdat je haar nat zou worden!"

Ik denk er even over na. Beweeg mijn benen voorzichtig, want mijn kuiten voelen vreselijk pijnlijk en stijf aan. Net alsof ik een marathon heb gelopen.

'Pff. Wat kan het me ook schelen' denk ik 'de pijn zal wel weggaan met het stappen.' "Okee!" besluit ik "Ik ga mee!" 

Het is dan net ietjes over het middaguur. Het is zonnig en warm, ideaal weer om een namiddagje kwijt te raken op de Gentse feesten.

"Ge meent dat niet hé" zeg ik verbijsterd op Bertjes voorstel om naar het centrum te fietsen. "Veel te warm jong" Bob beaamt mijn gelijk. Die jongen heeft het tenminste al begrepen dat je maar beter goed kan staan met je toekomstige schoonmoeder.

"Dat is twee tegen één" zeg ik tegen Bert en inderdaad, even later zoeven we in een airgekoelde auto over de licht zinderende wegen naar de stad toe. We vinden vlot een plaatsje in de ondergrondse parking en van daaruit stappen we gezwind de feestenzone in. 

"We hebben gisteren een leuk restaurantje ontdekt" zegt Bertje enthousiast. "Het eten was er erg lekker, de bediening erg chic en de prijzen vielen heel erg mee. We kunnen er misschien straks weer gaan eten?" zegt hij duidelijk hopend op een positieve reactie van mij.  "Ik vind dat prima hoor!" zeg ik.

De hele namiddag en vooravond, lopen we van kraampje tot kraampje, van podium tot podium, van straattheater tot straatacts, van optreden naar optreden, van het ene holebizaakje naar het andere. Ik voel hoe mijn benen afslijten tot onder mijn knieën. Kasseien zijn echt funest als je er uren moet over lopen. Maar we hebben het erg naar onze zin Wautje. Bertje loopt enkele collega's van zijn nieuwe werk tegen het lijf.  

"Ja" zucht hij als de zoveelste collega weer verdwenen is. "Ze zullen nu ook wel weten dat ik een homo ben."

Ik word een beetje boos. "So what?" zeg ik iets heviger dan bedoeld, de meesten kennen jou daar nu toch al als Bert hé, niet als 'diene' homo ? Ze mogen je toch om wie je bent Bert?  "Daarbij, je liep Bob toch niet af te lebberen of zo? Jullie lopen toch niet hand in hand? Geen kat die ziet dat jullie vriendjes zijn. Daarbij, er bestaan geen twee homo's in de wereld die er zo hetero uitzien als jullie."

"Jamaar" pruttelt Bert nog wat tegen. "Bij die arbeiders gaat het er niet altijd even fijnzinnig aan toe hoor, je zou eens moeten horen wat ze allemaal vertellen." Toch merk ik dat hij al wat gerust gesteld is.

"We gaan eten" zeg ik, want ik voel mijn maag knorren."Ik heb honger!" Als we binnenlopen in het restaurant, horen we de chef zeggen tegen de mensen voor ons dat alles volzet is. De mensen lopen weer naar buiten. Dan ziet hij Bob en Bert. Een glimlach verschijnt op zijn gezicht. "Heren!" zegt hij "Wat kan ik voor u doen?" Achter de bar zie ik nog iemand opduiken en zwaaien naar Bert.

"We wilden graag een hapje eten" zegt Bert "Maar u bent volzet?" "We nemen geen reservaties meer aan" legt de man nog steeds glimlachend uit "maar we hebben wel nog plaats voor nu meteen.  Als u met twee uren genoeg hebt om te eten, kunnen we u nu nog een tafeltje aanbieden."

"Dat is prima!" zeggen we blij en we installeren ons  aan een tafeltje met uitzicht naar buiten. "Die mensen herkenden jullie al" zeg ik wat verbaasd over het zwaaien en de brede glimlach. "De uitbater is homo" zegt een licht blozende Bert "En gisteren zijn we hier prima bediend geweest"

'Dat kan ik me goed inbeelden' denk ik stilletjes en moet lachen omdat Bertje een beetje opgelaten is. "Dat is de baas" zegt Bert stil als een jonge man achter de bar opduikt en vriendelijk knikt "Hij staat vooral in de keuken"

"Ik begrijp het al" plaag ik hen "Het is niet voor de keuken dat jullie hier komen, maar voor de uitbater en het personeel!"

"Wacht maar!" zegt Bert. En inderdaad Wautje, het eten is verrassend lekker. Al vanaf de dagsoep is het me duidelijk dat dit een sterrenrestaurant is. De bediening is heel goed en vriendelijk, het eten ronduit verrukkelijk. Ik laat me verleiden door een salade van scampi's. Maar niet zomaar een salade hoor. Op mijn bord krijg ik een grote verscheidenheid van salade en vers fruit, scampi's natuurlijk, gebakken spekjes, geroosterde pijnboompitten, tomaten en gedroogde tomaten  en een heerlijke fijne vinaigrette. Om vingers en lippen bij af te likken. Bertje houdt het bij de typische Gentse stoverij en Bob neemt genoegen met Gentse Waterzooi. Ik kan het niet laten om ook van hun bord een stukje te proeven en ik moet toegeven, ook hun gerecht is prima in orde.

Aan de tafels om ons heen zien we andere gerechten geserveerd worden en vooral hun salades zijn kunstwerkjes voor het oog. Hier komen we beslist terug! Zeker weten! 

Als we wat later, met ons buikje vol gegeten, terug onderduiken in het feestengewoel, zien we enkele jongelui staan met borden. 'Hier gratis knuffelen'.

"Ik wil een knuffel!" zeg ik en nog voor Bert en Bob kunnen reageren stap op de jonge lui af. "Ik zou zo graag een knuffel willen" zeg ik en lach mijn breedste smile. Het meisje pakt me stevig vast, geeft me een hele stevige knuffel en zegt "Graag gedaan!" Ik krijg van nog drie jongeren een dikke knuffel en ik zeg hen dat ik dit een ongeloolflijk tof initiatief vind. Ook Bertje en Bob laten zich uitgebreid knuffelen, door de jongens. 

Je ziet het hé Wautje. Het waren twee hele leuke ontspannen dagen. Hopelijk blijft het weer na vandaag weer wat beter, want dan is het veel gezelliger in de stad.

Dag ventje van me! 'k Heb jou daar zo gemist.