"Het kan verkeren" zei Bredero al in zijn tijd. En zo geschiedde dat mijn volgeplande donderdag, een dag vol ontspanning werd.

Het was nu niet precies 'voor dag en dauw' dat ik die morgen uit mijn veren kroop, dat niet, maar het was ook nog geen acht uur.

Ik zou eten, in bad gaan, me wat optutten en dan lekker de stad intrekken. Eens kijken of er tussen al dat afgeprijsde goed, nog wat degelijks te versieren viel.

Zo had ik het gepland Wautje. En toen kwam Bredero eraan.

Even nog snel mijn mail nakijken voor ik vertrek, dacht ik naief.

'Oh leuk, iemand heeft op mijn blog gereageerd' Eventjes antwoorden, want een reactie is altijd leuker hé? Zal ik nog even mijn dagelijks rondje langs de blogs maken?

En toen ging het fout Wautje. Ik ben overal gaan kijken, hier en daar wat langer blijven hangen, nog wat filmpjes op you tube bekeken en plots merken dat het middaguur al zowat een uurtje voorbij is.

Pff, het is de moeite niet meer om nu nog de stad in te trekken. Dan nog wat verder series bekijken van gemiste televisiereeksen?

Bwa, waarom niet?

En zodus Wautje, ben ik helemaal niet in de stad geraakt. De hele namiddag heb ik nog lekker filmpjes gekeken en voor de rest helemaal niks gedaan in huis. Ohja, toch wel, met de poezen gespeeld. Poes Koe is echt een crack in het apporteren van  zachte speeltjes. Volgens mij is Koe een kat met een identiteitscrisis en denkt hij dat hij een hond is. Maar het is wel leuk.