SOSYAL EŞEKLER 2.kısım
[ Serbest kursu ] Makale yazari: Vaner Alkaç Tarih, gün ve saat : 10. Ekim 2000 06:31:21:
Su yaziya cevaben: Ce: SOSYAL EŞEKLER 1. kısım makale yazari: Vaner Alkaç Tarih, gün ve saat : 10. Ekim 2000 06:24:40:
4.Türkiye'de devlet işletmelerinin bugünkü işleyişi :
Yukarıda çerçevesi çizilen ortamda nasıl olabilirse, devlet işletmeleri bugün işte o du-rumdadır. Bir kere artık hiç kimse bu işletmelerin dünya standartlarına göre verimli çalıştırıldığını söylemeye cesaret edemiyor. Belki ikide bir yapılan zor kötek zamlarla fukara halkın canına okumak pahasına 'karlı' oldukları iddia edilebilir ama 'verimli' oldukları, asla! Bu durum arızi veya geçici bir durum değildir, bunun yapısal birçok sebepleri bulunmaktadır :
a. Devlet işletmeleri aşırı derecede merkeziyetçidir:Eskiden de pek farklı değildi ama 12 Eylül'den sonra devlet işletmelerindeki merkezi-yetçilik daha da azdırıldı. Önceleri taşradaki fabrikalara ait olan birçok yetkiler gitgide daha fazla merkeze, Genel Müdürlük hatta Bakanlık düzeyine çekildi. Bu durumu eski TEK Genel Müdürü Muhittin Babalıoğlu zamanında kurum çalışanları arasında çok yaygınlaşan şu dalgacı ifade en veciz bir şekilde ortaya koymaktadır: "Muhittin Bey Çatalağzı'nda başmühendis iken emrinde çalıştırmak üzere mühendisleri işe alabili-yordu. Oysa şimdi genel müdür oldu, vasıfsız bir işçiyi bile işe alamıyor!"
Yetkilerin merkeze alınması çoğu zaman hızla alınması gereken kararların çok ge-cikmesine ve bu yüzden büyük zararlara yol açmaktadır. Öte yandan yine 12 Eylül'den sonra merkezdeki organizasyonun gitgide daha fazla onarılamıyacak bir şekilde tahribi ve dejenerasyonu merkeziyetçiliğin vehametini daha da ağırlaştırmıştır: Eskiden, taş-radaki işletmelerde uzun yıllar çalıştıktan sonra elemanlar terfi ederek Ankara'daki yönetim görevlerine gelir ve işi bildikleri için bu görevleri rahatça, hakkını vererek yürütebilirlerdi. En azından, konuyla hiç ilgisiz Bakanlık bürokratlarının yüksekten uçmalarına dur diyebilirler veya taşrada uygulanması imkansız bir takım genelgelerin dağıtımını engelleyebilirlerdi. Ancak, özellikle Özal döneminde icat edilen Prens'ler uygulaması ve daha sonra sık sık değişen hükümetler döneminde yaygınlaşan 'para-şütle inme' yöntemi, devlet işletmelerinin üst yönetimini taşradan tamamen kopardı. Artık merkez kadrosunda yer alanların çoğu, değil dertlere çare bulmak, taşradan akta-rılan sorunları anlamaktan bile acizdir.
Öte yandan, her yeni iktidarla birlikte, merkez organizasyonunda yer alan 'ballı' kad-rolar (genel müdürlük, genel müdür yardımcılığı, daire başkanlıkları ve bazı kritik müdürlükler) yeni sahiplerini bulurlar. Ancak devlet bu kadroların eski sahiplerini ne yapacağını bilemez. Sınırlı sayıda ünvan bulunduğundan ve her ünvan için talip olan yeterli miktarda 'yandaş' mevcut olduğundan, iktidar ancak kendi adamlarına yer bu-labilir. Bu kadroların eski sahipleri de tam anlamıyla ortada kalır. Çünkü bunlar devlet memuru statüsünde oldukları için ne işten atılabilir, ne de 'tenzil-i rütbe' ile kendileri-ne başka bir görev verilebilir. En iyi çözüm kendilerine 'merkez valisi'ne benzer bir 'uzman' ünvanı verilerek kenarda uslu uslu oturmalarını sağlamaktır. Aslında bunların çoğu kendilerine reva görülen her türlü hakarete müstehak onursuzlardan teşekkül et-tiği için kovsan gitmezler ve bir gün devran dönüp sıranın yine kendilerine gelmesini beklerler. Daracık odalarda bazen üç-beş kişi, yeterli sayıda sandalye bile verilmediği için bazısı ayakta, vakit ve çile doldururlar. Çoğu zaman da iş yapan insanların odala-rına çöküp aslında kendilerinin ne kadar kahraman olduklarından başlayarak mevcut yönetim hakkında lüzumsuz hamam dedikodularına dalarlar ve çalışanları da işlerin-den eylerler. Bir zamanların Ali kıran baş kesen Genel Müdür'leri şimdi çaycılardan bile yüz bulamadan koridorlarda biribirlerine toslaşarak dolaşır dururlar. Böylece biri-ke birike merkez teşkilatlarında artık 'uzman'dan geçilemez olur. Merkezin bu durum-da olması da merkeziyetçiliğin fecaatini bin kat daha artırmaktadır.
b. Devlet işletmeleri aşırı derecede siyasidir :
Devletçiliğimizin genel durumundan pek farklı olmamak üzere devlet işletmeleri de aşırı şekilde günlük siyasi etkilere açıktır. Bu, elbette çalışanların demokratik bir şe-kilde inandıkları siyasi görüşün propaganda ve teşkilatlanmasında faaliyet gösterebil-dikleri anlamını taşımaz. Tam tersine, hangi parti iktidarda ise o partinin görüşlerinin haricinde olanların ezilmesi, geri plana atılması ve iktidar partisi yandaşlarının da koltuklanması demektir. Bu durum özellikle yönetici konumunda bulunan memur ke-simi için geçerlidir. Ancak işçi kesimi içinde de etkisini gösterir. İktidar partisinin bazı kıymetli mensuplarının fabrika içi organizasyondaki konumları ile hiç de mütenasip olmayan bir önem kazandıkları, fabrika yönetiminin de göz yummasıyla zaman zaman işi astıkları, ustabaşını filan iplemedikleri, veya az zahmetli-bol avantalı işlere kaydı-rıldıkları vs. diğer işçilerin gözünden kaçmaz. Bu durum, işyeri içindeki adalet duy-gusunu zedelediği için hem genel iş verimini düşürmekte ve hem de işçiler arasında mevcut kendiliğinden dayanışma duygusuna zarar vermektedir.
Tayin ve terfi işlemlerinde bilgi, tecrübe ve yetenekten ziyade siyasi ilişkilerin daha fazla önem kazanması bir diğer açıdan da yönetim mekanizmalarında korkunç ölçüde tahribata yol açmaktadır. Haksızlığa uğrayanlar veya böyle olduğuna inananlar ya iş-ten ayrılmakta ya da işe küsüp bir kenara çekilerek bir süre sonra gerçekten de işe ya-ramaz bir hale gelmektedirler. Bu durum organizasyonun ihtiyaç duyduğu yetenekli işgücünün hem sayı hem de kalite olarak düşmesine yol açmaktadır. Ancak bundan da kötüsü gitgide ilişkiler daha da karmaşıklaşmakta ve kimin haklı, kimin haksız olduğu bu toz duman ortamında ayırdedilemez hale gelmektedir. Bir yanda her türlü ahlak dışı yöntemi mübah sayarak işbaşına gelip halen öyle veya böyle işleri yürütenler, öte yan-da ise haklı çıkmaktan başka hiçbir işe yaramayacak hale düşen ve kapıyı çarpıp çıka-cak kadar olsun kendine güveni kalmamış iktidarsız mızmızlar sürüsü… "Ey mev-simler, ey şatolar!/ Söyleyin defosuz ruh kimde var?" (A. Rimbaud).
Bu kargaşalık en başta mevcut sistem içinde bazı iyileştirmeler yapılabilmesi ihtima-lini de tamamen ortadan kaldırmaktadır. Örnekse, bazılarının öne sürdüğü 'özerklik' alternatifini ele alalım. En başta sorulacak soru şudur: 'Yetki' kime verilecektir? Ne idüğü belirsiz mevcut yöneticilere mi? Buna halk dilinde 'ciğerin kediye teslim edil-mesi' denir. Mevcut aşırı merkeziyetçiliğin bile en mantıklı gerekçelerinden birisini bu siyasi karambol ortamı oluşturmaktadır, çünkü: Merkez, kendi yöntemleriyle seçmedi-ği ve hangi hacıağanın torpiliyle işbaşına geldiğini gayet iyi bildiği taşradaki yönetici-ye yetki verilmesine bir türlü yanaşmamaktadır. Yetki verilirse 'babasını bile satacağı' az çok tahmin edilen bu 'potansiyel' hırsızın elini kolunu bağlamak ve hiç hareket e-demez hale getirmek en dahiyane(!) çözüm olarak uygulanmaktadır. Böylelikle, aslın-da hırsızların değil işletmelerin eli kolu bağlanmış olmakta, işler kilitlendiği gibi basi-retsiz ve ahlaksız yönetimlerin başarısızlıklarına da mazeret yaratılmaktadır.
c.Devlet işletmelerine yatırım yapılmamaktadır :
Özellikle son 10-15 yıldır 'tasarruf tedbirleri' kapsamında devlet işletmelerine dişe dokunur hiçbir yatırım yapılmamaktadır. Yatırım derken tabii sadece yeni fabrikalar kurulmasını kasdetmiyoruz. Aynı zamanda mevcut fabrikaların faaliyetinin idame etti-rilmesi için de sürekli bakım ve yenilemeye ihtiyaç vardır. Ancak devlet işletmeleri son yıllarda öylesine kaderine terkedilmiştir ki tabandaki çalışanlar: "Bu tasarruf ted-birleri sayesinde yapılan israfın haddi hesabı yok!" demeye başlamışlardır. Acaba, işletmeler ne kadar dökülürse yandaşlara o kadar ucuza kapatılabilir hesabı mı yapılı-yor, bilinmez. Ancak bu derbederliğin birazının kasıtla olduğunu düşünsek bile büyük bölümünün beceriksizlikten ve hantallıktan olduğu bellidir. Öte yandan, özelleştirme hızının nispeten arttığı son bir yıl içinde bariz olarak görüldüğü gibi : "Biz niye yapa-lım, satın alan yapsın!" mantığı ile en acil rehabilitasyonlar dahi ertelenmektedir. Bu şekilde problemler "Ört uyusun, besle büyüsün!" misali çözülmeden biriktirilerek bu-güne gelinmiştir. Özellikle enerji sektöründe her yıl artan enerji talebini karşılayacak ilave kapasite sorununun çözümü bile özelleştirmenin gidişatına terkedilmiştir. Şöyle ki : Santralları satın alan firma, örneğin Afşin-Elbistan ihalesinde düşünüldüğü gibi, mevcut dört ünitenin yanına iki ünite daha ilave edecekti. Ama evdeki hesap çarşıya uymadı ve satış bir türlü gerçekleşmeyince yeni üniteler de yapılamadı. Bu durum za-ten kılpayı idare eden enerji dengesini iyice bozdu ve milli gururumuzu(!) ayaklar altı-na alma pahasına yeniden 'Bulgar gavuru'ndan enerji dilenmeye başladık. Mevcut santrallar adam gibi çalıştırılabilse belki de 2000 yılına kadar Türkiye'de enerji krizi sözkonusu bile değil. Ancak Başbakan daha şimdiden yelkenleri suya indirdi bile: "Bu kış zor geçecek!" Elbette, zor geçecek! Ama beylerimizi esas korkutan, eğer özelleş-tirme bu yıl da olmazsa bu çapaçulluk içinde bir dahaki kışın çok daha zor geçeceği ihtimalidir.
d.Devlet kuşu sendikacılığımızın etkileri :
Devletçiliğimizin bu kadar günahı var da onun ikiz kardeşi, olmazsa olmaz simetriği, aynadaki aksi devletçi sendikacılığımızın hiç mi suçu yok? Elbet öyle demek isteme-dik. Devletçiliğimiz deyince zaten bu sistem içinde ikisi de aşağı yukarı aynı anlamı taşıyor: Aynı ortaoyununda biri işveren rolü oynamış, diğeri işçi rolü, ne farkeder, o-yundan sonra birlikte hovardalığa çıktıktan sonra! Yabancı değiller, bu köhnemiş sis-temin gönüllü payandaları olarak onlar da devlet erkânı sayılırlar.
1946'dan beri işçi sendikacılığımızın başına gelenler çoğumuzun malumudur. Kitap-lardan okuduklarımız, eski kuşak sendikacılardan dinlediklerimiz gelir hep bir noktada birleşir: Devletçiliğimiz birilerine dur! demiştir, birilerine de 'yürü ya kulum!' İşte o 'devlet kulu' veya işçilerin başında 'devlet kuşu' sendikacılarımız o gün bu gündür, lök gibi oturdukları devlet işletmelerimizde bir eli yağda, bir eli balda icra-i sanat ey-lerler ki, kaldırabilene aşkolsun! Zaman zaman iplerini uzun zannedip coşarlar, kük-remeye bile kalkarlar. Ancak, 12 Eylül'de olduğu gibi devletçiliğimiz: "Sendika ai-datlarını bordrodan kesmekten vazgeçerim, ha!" diye bir sopa salladı mı, hepsi titreyip kendine döner ve kuyruğu kısıp otururlar. Toplu Sözleşme zamanı adet yerini bulsun diye işçileri otobüslere doldurarak Kızılay meydanına boşaltıp bağırtırlar. Medyada Başbakan'a posta koymak pek hoşlarına gider. Ama kimsenin onları ciddiye almadı-ğını da pek iyi bilirler. Belki ciddiye alınmak ihtiyacından dolayıdır, artık nâdim ol-muş eski Dev-Genç'lilerden birkaçını danışman seçip maaşa bağlarlar. Zaten parayı koyacak yer de bulamazlar. İkide bir sendikanın eğitim faslından yurtdışına seyahatler düzenlerler, eğitimi ne kadar ciddiye aldıklarını göstermek için! Ankara'da, İstan-bul'da saray yavrusu sendika merkezleri yükseltirler, öyle ki buralara alelâde işçiler ayak basamazlar, yerleri kirletiriz korkusuyla.. Hani Ecevit ne demişti bir zamanlar: "Eskişehir yönünden Ankara'ya girerken dehşet içinde kalıyorum. Sağlı sollu devasa devlet binalarını gördükçe aklım başımdan gidiyor. 'Devleti küçülteceğiz' diyenler yapıyorlar bu koca koca binaları.." Hiç şüphesiz Ecevit'in gördüklerinin önemli bir bölümü de devletçi sendika merkezleridir.
Mücadele yöntemleri de pek ilginçtir. 'Üretimden gelen gücümüz' 'işçiye dayanma' vs. bunlar elbette ki sadece göstermelik gösterilerde pankarta yazılacak şeylerdir, cid-diye almaya gelmez. Bunun yerine bulursun birkaç tane iktidar partisi milletvekili, basarsın KİT Genel Müdürü'nün odasını, evelallah 'söke söke alırsın' işçinin hakkını! Aşağıdaki işçinin bunlardan haberi bile olmaz. Zaten devlette birinci kural da bu değil midir: Söz, ne yapılıp edilip, ayağa düşürülmemelidir! Aksi takdirde, Genel Müdür'ün Guatemala'daki yazlığı da gündeme gelebilir, sendika başkanının oğlunun borsa mace-raları da.. Yok efendim, aşağılarda neler oluyormuş? O çıfıt çarşısı gibi ne yana çeksen o yana esneyen maddelerle dolu Toplu Sözleşme'den dolayı fabrika yönetimleri ile sendika işyeri temsilcileri hiç yoktan birbirine mi giriyormuş? Yeter ki devletimiz baki kalsın hatırına verilen tavizlerle işyerlerindeki çalışma düzeni iyice çığırından mı çık-mış? Aynen devletçiliğimizin merkez bürokratları gibi sendika patronları için de hiç önemli değildir böyle meseleler. Bir dahaki Toplu Sözleşme görüşmeleri de çay-kahve sohbetleri ile geçer, işletmelerde sürekli ayak bağı olan ve ne işçiye ne işverene
d.Devlet kuşu sendikacılığımızın etkileri :
Devletçiliğimizin bu kadar günahı var da onun ikiz kardeşi, olmazsa olmaz simetriği, aynadaki aksi devletçi sendikacılığımızın hiç mi suçu yok? Elbet öyle demek isteme-dik. Devletçiliğimiz deyince zaten bu sistem içinde ikisi de aşağı yukarı aynı anlamı taşıyor: Aynı ortaoyununda biri işveren rolü oynamış, diğeri işçi rolü, ne farkeder, o-yundan sonra birlikte hovardalığa çıktıktan sonra! Yabancı değiller, bu köhnemiş sis-temin gönüllü payandaları olarak onlar da devlet erkânı sayılırlar.
1946'dan beri işçi sendikacılığımızın başına gelenler çoğumuzun malumudur. Kitap-lardan okuduklarımız, eski kuşak sendikacılardan dinlediklerimiz gelir hep bir noktada birleşir: Devletçiliğimiz birilerine dur! demiştir, birilerine de 'yürü ya kulum!' İşte o 'devlet kulu' veya işçilerin başında 'devlet kuşu' sendikacılarımız o gün bu gündür, lök gibi oturdukları devlet işletmelerimizde bir eli yağda, bir eli balda icra-i sanat ey-lerler ki, kaldırabilene aşkolsun! Zaman zaman iplerini uzun zannedip coşarlar, kük-remeye bile kalkarlar. Ancak, 12 Eylül'de olduğu gibi devletçiliğimiz: "Sendika ai-datlarını bordrodan kesmekten vazgeçerim, ha!" diye bir sopa salladı mı, hepsi titreyip kendine döner ve kuyruğu kısıp otururlar. Toplu Sözleşme zamanı adet yerini bulsun diye işçileri otobüslere doldurarak Kızılay meydanına boşaltıp bağırtırlar. Medyada Başbakan'a posta koymak pek hoşlarına gider. Ama kimsenin onları ciddiye almadı-ğını da pek iyi bilirler. Belki ciddiye alınmak ihtiyacından dolayıdır, artık nâdim ol-muş eski Dev-Genç'lilerden birkaçını danışman seçip maaşa bağlarlar. Zaten parayı koyacak yer de bulamazlar. İkide bir sendikanın eğitim faslından yurtdışına seyahatler düzenlerler, eğitimi ne kadar ciddiye aldıklarını göstermek için! Ankara'da, İstan-bul'da saray yavrusu sendika merkezleri yükseltirler, öyle ki buralara alelâde işçiler ayak basamazlar, yerleri kirletiriz korkusuyla.. Hani Ecevit ne demişti bir zamanlar: "Eskişehir yönünden Ankara'ya girerken dehşet içinde kalıyorum. Sağlı sollu devasa devlet binalarını gördükçe aklım başımdan gidiyor. 'Devleti küçülteceğiz' diyenler yapıyorlar bu koca koca binaları.." Hiç şüphesiz Ecevit'in gördüklerinin önemli bir bölümü de devletçi sendika merkezleridir.
Mücadele yöntemleri de pek ilginçtir. 'Üretimden gelen gücümüz' 'işçiye dayanma' vs. bunlar elbette ki sadece göstermelik gösterilerde pankarta yazılacak şeylerdir, cid-diye almaya gelmez. Bunun yerine bulursun birkaç tane iktidar partisi milletvekili, basarsın KİT Genel Müdürü'nün odasını, evelallah 'söke söke alırsın' işçinin hakkını! Aşağıdaki işçinin bunlardan haberi bile olmaz. Zaten devlette birinci kural da bu değil midir: Söz, ne yapılıp edilip, ayağa düşürülmemelidir! Aksi takdirde, Genel Müdür'ün Guatemala'daki yazlığı da gündeme gelebilir, sendika başkanının oğlunun borsa mace-raları da.. Yok efendim, aşağılarda neler oluyormuş? O çıfıt çarşısı gibi ne yana çeksen o yana esneyen maddelerle dolu Toplu Sözleşme'den dolayı fabrika yönetimleri ile sendika işyeri temsilcileri hiç yoktan birbirine mi giriyormuş? Yeter ki devletimiz baki kalsın hatırına verilen tavizlerle işyerlerindeki çalışma düzeni iyice çığırından mı çık-mış? Aynen devletçiliğimizin merkez bürokratları gibi sendika patronları için de hiç önemli değildir böyle meseleler. Bir dahaki Toplu Sözleşme görüşmeleri de çay-kahve sohbetleri ile geçer, işletmelerde sürekli ayak bağı olan ve ne işçiye ne işverene yara-yan o pürüzlü maddeler yine eskisi gibi kalır. Sadece ücret maddesi en son gün siyasi pazarlıklarla Başbakan'da çözülür ve olur sana en alasından bir Toplu Sözleşme.
Aşağıdan, işçi içinden gelen temsilciler, şube başkanları vs. eğer çıkıntılık yaparlarsa onları da yassıltmanın yolları vardır: Altlarına son model arabalar çekilir, bellerine sonsuz konuşma haklı cep telefonları takılır, görevler, seyahatler, iş yemekleri, önemli şahsiyetlerle samimiyetler… Yetmezse, en yakın seçimde müsait bir partiden millet-vekili adaylığı! Bu topraklar ezelden beri çok verimlidir: "Kadı Burhanettin'in arka-daşlarını / Mitridat'ın dostlarını sevgililerini / Ağuya ve küçük tatlara alıştırmıştır/ Tütüne, defineye, hayın okşayışına" (C. Süreya). İşte pislik böyle böyle yayılır aşağıya doğru.. İktidarda kalabilmek için amele kuyrukçuluğunun, hem de sayıca baskın olan vasıfsız işçi kuyrukçuluğunun daniskası yaşanır işletmelerde. Köylü kurnazlığı işçi uyanıklığının üstünü örter zamanla. Zihniyet olarak sanayi işçisi tavrına daha yatkın bulunan teknisyenler geri planda kalır ve köylülük vıcık vıcık çamuruyla ortalığı istila eder. 'Döve döve adam edilmesi gereken Oblomovlar' tam tersine tek tük elde kalmış sanayi işçisini de döve döve köylüleştirirler. Devlet işletmelerinin en acı yanı da bu-dur.
Fabrikalar verimli oldukları ölçüde daha çok mal ve hizmet, ama bunlardan çok daha önemlisi, 'sanayi işçisi' üretirler. Fabrikada çalışırken arkadaşlarıyla, evde eşiyle, ço-cuklarıyla ve çarşıda dolaşırken halkıyla barışık, yaratıcı, alçakgönüllü, hesap kitap bilen, aydınlık yüzlü bir insandır bu. İşte bu 'yeni insan'larla kurulacak özlediğimiz Türkiye! Verimli bir mekanizma içinde, aynen insanlığın şahlandığı dönemlerde oldu-ğu gibi, zaman hız kazanır, 'terzi çıraklarının kuantum mekaniğini öğrendiği' görülür. Durgun dönemlerdeyse kurbağa pisliği birike birike üste vurur, yeteneksizlik sanki moda olur. Bugün devlette neyse işletmelerinde de odur, kurbağa pisliği üste vurmuş-tur: buralarda ırkçı, şeriatçı, torpilci ve rüşvetçi olmadan adam olmak mümkün değil-dir.
5. İşçi ücretleri devlet işletmelerinin zarar etmesine yol açar mı?
İşte size öyle bir soru ki, bu soruya verilecek cevaplar daha birçok çağrışımlara kapı açabilecektir. Dikkat edildiyse, yukarıda devlet işletmelerini zaafa uğratan nedenler arasında işçi ücretleri sayılmamıştır. Öyleyse niye burada ayrıca gündeme getirilmek-tedir. Şundan dolayı: Evet, devlette çalışan işçilerin bir bölümü bugün etine göre budu denilebilecek oranda piyasaya göre daha iyi ücretler almaktadırlar. Ancak, bu işin az çok içinde olanlar bilirler ki, devlet işletmelerinde maliyet içindeki işçilik payı genel-likle yüzde on-onbeş dolayındadır. Bu da işletmelerin her yıl diğer nedenlerle uğradığı zararın yanında devede kulak kalır. Buna rağmen malum medya günde beş öğün devlet işletmelerini işçi ücretlerinin batırdığı yalanını ortaya sürmekte ve hatta bu sayede Türkiye'de işçilerin çok yüksek ücretler aldığı demagojisini kamuoyunda tutturabil-mektedir. Oysa Türkiye'de ücretli ve yevmiyeli çalışan toplam 8.746.000 işçinin Ça-lışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı Ocak'97 istatistiklerine göre sadece 4.111.200'ü sigortalı olup bunların 948.493'ü kamuya ait işyerlerinde çalışmaktadır. Toplam sen-dikalı işçi sayısı ise 2.713.839 (sigortalı işçi sayısının %66'sı, toplam işçi sayısının %31'i) olup özel sektördeki sendikalı işçi sayısı 1.626.790'dır. Aslında bu rakamların çeşitli nedenlerle şişirildiği, sendikalı işçi sayısının çok daha az olduğu yine bizzat sendikacılar tarafından iddia edilmektedir.Ama bu rakamlar bile Türkiye'nin nasıl bir işçi cehennemi olduğunu göstermeye yetiyor. Çalışanların büyük çoğunluğu sendika şöyle dursun daha sigorta yüzü bile görmemiştir. Peki, parababaları bu utanmazca de-magojiyi nasıl oluyor da yutturabiliyor? İşte o bir milyona yakın kamu işçisinin hepsi bile değil, sadece iki-üç yüz bin'inin aldığı nisbeten iyi ücretle Türkiye halkının gözü boyanabiliyor. O zaman ister istemez aklımıza Türkiye işçi sınıfının bu kaymak taba-kasının bir nevi aristokrat işçi rolünde kullanıldığı ihtimali geliyor. Bu sayede hem işçi ücretleri konusunda Türkiye halkının yüzüne kül serpilmiş oluyor, hem de gözü düzenli ve güvenli aidattan başka birşey görmeyen sendikacı taifesinin kafalarını de-vekuşu misali devlet işletmelerine gömerek özel sektör işyerlerini rahat bırakmaları sağlanıyor.
Zaten geçmişte de öyle olmadı mı? 12 Eylül öncesinde mücadeleci sendikacılığı temsil eden DİSK, devlet işletmelerinden içeri adımını atabildi mi? 1970'in fırtınalı 15-16 Haziran hareketleri İzmit- İstanbul mihverindeki özel sektör işyerlerinden sökülüp gelmedi mi? Fırtına elbet önüne kattığı devlet işçilerini de sürükleyip götürmüştür, ama bizzat devlet işçilerinin öncülüğünde toplumu sarsıcı bir hareket işçi sınıfımızın tarihinde yoktur ve olması da mümkün değildir. Zira, İş Kanunu'nda bulunmayan iş güvencesi, hukuken olmasa da siyasilerin sayesinde fiilen devlet işletmelerinde yürür-lüktedir. Ayyuka çıkacak bir sabotaj veya -allah korusun- devletin ülkesi ve milletiyle bölünmez bütünlüğü aleyhinde bir suç olmadıktan sonra, sözgelimi sadece işe yara-madığı gerekçesiyle herhangi bir işçinin iş akdinin feshedilmesi sözkonusu bile değil-dir kamu işyerlerinde. Böyle güvenli limanda, gemiler bile paslanır dura dura…En kabadayısı sayılan, Zonguldak işçilerinin Ankara yürüyüşü örnek diye gösterilirse, hiç karıştırmamak lazım derim. Besbelli ki o yürüyüş işsizlik korkusuyla kışkırtılmış bir 'köylü' yürüyüşüdür ve bir işçi hareketinden beklenebilecek hiçbir olumlu sonuca ula-şamamıştır. Zonguldak maden ocaklarının ıslahı yönünde hiçbir gelişme sağlamamıştır ve maden işçileri hala 'işsizlik ölümden beter' diyerek mezbahaya giden koyunlar misali tevekkül içinde o ilkel ocaklara inmektedirler. Daha geçenlerde devletçiliğimi-zin kendilerine layık gördüğü en az otuz yıllık kamyondan bozma bir servis aracının rotunun çıkması nedeniyle devrilmesi sonucu on iki tanesi pisi pisine ölüp gitmiştir. O 'şanlı direniş' ise sadece 'Jaguar' lakaplı esas oğlanın DYP'den milletvekili adayı ol-masını sağlamıştır.
Bütün bunlar, özelleştirme sözkonusu olduğunda ileri sürülen 'kamu işyerlerinin işçi örgütlenmesinin kalesi olduğu, özelleştirmenin sendikasızlaştırma demek olduğu' şek-lindeki iddiaların ne kadar yersiz olduğunu da göstermektedir. Birincisi, kamu işyerle-rindeki mevcut sendikal örgütlenmenin ne kadar kof bir temele oturduğunu, herhangi bir ciddi işçi mücadelesinde hiçbir işe yaramayacağı gibi değişik türde örgütlenmeleri de engellediği için üstelik zararı bile bulunduğunu, işçileri rehavete ittiğini yukarıda göstermiştik. İkincisi, varlığı besbelli devletin icazetine bağlı olan bir sendikacılığın nesini savunabilirsiniz ki ufuktaki herhangi bir özelleştirme rüzgarının mevcut sendi-kaları silip süpüreceğinden bu kadar ürkeceksiniz! Ama doğrudur, devletin bilinçli müsamahası olmasa, bu sendikaların bir üfürüklük canı vardır!
6. Solcuların özelleştirme karşısındaki tavrı ne olmalıdır?
Bu, cevaplaması zor bir soru. İşin kolayına kaçıldığında herkesin yaptığı gibi klişe-leşmiş birkaç cümle ile bu soruyu da geçiştirmek mümkün. Ama şurası da biliniyor ki sol hareket ancak zor sorulara verdiği cevaplarla adım atabiliyor, tıkanmaları ancak böyle aşabiliyor. Bizce, bugün Türkiye'de yaşanan en önemli tıkanmalardan birisini hem siyasi ve hem de ekonomik anlamda devletçiliğimiz oluşturuyor. Siyasi anlamda devletçiliğimizin vardığı en son nokta Susurluk'la sembolize edilen cinayet şebekesi-dir. Bu konuda zihinlerin epeyce açıldığı, solcuların onyıllardır ortaya sürdüğü ger-çeklerin artık devletin yüksek katlarında bile ister istemez tasdik edildiği görülüyor. Ancak aynı pisliğin egemen olduğu ekonomik devletçiliğimiz konusunda ise hala ka-faların epeyce karışık olduğu anlaşılıyor. Öyleyse bir ışık yakmak üzere geçenlerde gazetelerde çıkan iki küçücük haberi hatırlatmakta fayda var:
· Yıllardır -sözde- kaçak olarak sayısız insanın kanına giren Yeşil renkli e-roin tacirinin, yine yıllardır Etibank'ın Elazığ Ferrokrom İşletmesi'nde kadrolu çalışır gösterildiği ve üstelik sendikalı(!) olduğu anlaşılmıştır.
· 18 Kasım 1997 tarihinde Milliyet'te çıkan bir habere göre ise MHP Genel Başkan adayı Tuğrul Türkeş şunları söylüyor: "MHP parti olarak iktidar olamadı, ama bürokraside iktidarda. Şu anda Türkiye Cumhuriyeti'ni sırtlayanlar, MHP'lilerdir. Bü-rokraside tamamen MHP'liler vardır."Sadece bu iki haber bile devletçiliğimizin siyasi kanadı ile ekonomik kanadının nasıl içiçe geçtiğini göstermektedir. Her ikisinde de kanunlarüstü bir işleyiş mekanizması sözkonusudur. Öyleyse nasıl oluyor da siyasi devletin çevirdiği dolaplara böylesine isyan eden solcularımız, konu ekonomiye kayınca yüzseksen derece dönüyor, pisliğe razı oluyor, anlamak mümkün değildir. Bu da her halde devletçiliğin her türlüsünü öpüp başımıza koyma alışkanlığımızdan ileri geliyor olsa gerek. Öyleyse düz mantıkla Mussolini'nin, Hitler'in devletçiliğini de mi savunacağız yani? Maalesef, hemen he-men aynı tarihlerde temelleri atılan bizim şu evlere şenlik devlet işletmelerimizi sa-vunmak artık pek de farklı bir noktaya varmıyor.
Bu yazı boyunca şurası göze batırılmaya çalışıldı: Solculuk veya ilericilik açısından mevcut devlet işletmelerinden herhangi bir fayda ummak, ölü gözünden yaş bekle-mektir, hamhayaldir. Tersine bu karanlık ve nemli gübrelik en hayasız soygunculukla-ra, en vahşi cinayetlere ve içinde çalışanların gitgide daha iğrenç bir şekilde iğdiş e-dilmelerine elverişli bir ortam sağlamaktadır. Bu yüzden bu işletmelerin tezelden tas-fiye edilmesinde solcular açısından herhangi bir sakınca bulunmamaktadır. Devlet Baba şu anda herhangi bir ekonomik kaygı gütmeden silahlı veya sivil haydut sürüle-rini bu çiftliklerinde nem'alandırmaktadır. Özel sektörün, şimdiki gibi fabrika düzeni-ni alt üst etmek pahasına, bu 'tımarlı sipahileri' işletme dahilinde beslemeye devam etmesi her türlü mantığa aykırıdır. Böylelikle, işletmelerin kapitalizmin 'raconuna gö-re' çalıştırılması gündeme gelecektir ki böylesi herkesin kendi rolünü daha iyi oyna-ması açısından bugünkü durumdan çok daha iyi sonuç verecektir. İşçi işçiye, işveren işverene ve sendika da bileğinin hakkına adam gibi sendikaya benzeyecektir.
Öte yandan, devlet işletmelerinin bugün için özelleştirilmesi üç açıdan büyük fayda sağlayabilecektir: Birincisi, sağcı iktidarların elli yıldır kullandığı demagoji: 'ülkeyi devlet işletmelerinin batırdığı' iddiası artık geçersiz hale gelecektir, takke düşecek ve kel görünecektir. Artık başka mazeretler bulmaları gerekecektir. İkincisi, sözkonusu işletmelerin güvenli ikliminde ve gangster sendikacıların kuşatmasında ehlileşerek tabir caizse 'memurlaşan', piyasadan ödü kopan ve kendine güvenini kaybeden kamu işçilerinin de yüzüne kan gelecektir. Rızk'ın risk demek olduğunu öğreneceklerdir. Ve en önemlisi, sayısı iki-üç yüz bini bulmayan bu 'torpilli' işçi kitlesi, ülkede kendisiyle aynı kaderi paylaşan en az on milyon daha 'kardeşi' bulunduğunun farkına varacaktır. Üçüncüsü ve en önemlisi, bu ülkenin umudu ve yüzakı solcularımızı, en az elli yıldır çilekeş halkımıza yabancılaştıran şu Kadro'cu 'halüsinasyon': batakçı devletçiliğimizi kıymetli bir matah sanma avanaklığı inşallah tarihe karışacaktır. "Kullarını aç bırak-mamak demeye gelen demokrasiyi bile gerçekleştirememiş bir devletçiliğimizin, 'kul-ların efendi olmaları anlamınadır' denilen sosyalizmle" karıştırılmasından artık vaz-geçilmelidir. Devletçiliğimizi soyup soğana çevirenler bir de utanmadan 'liberal' ve 'hür teşebbüsçü' geçinirken solcularımız -bilerek, bilmeyerek- onların nam-ı hesabına 'dövletçiyüz!' pankartı taşımaktan ve en başta bu nedenle yoksul kalabalıkların ahını almaktan artık kurtulmalıdırlar.
Solun tavrı elbette ki dipten tepeye ırkçı, şeriatçı, torpilci ve rüşvetçilerin denetiminde bulunan mevcut devlet işletmelerini korumaya-kollamaya yönelik olmamalıdır. Ama meselenin çözümünü 'şu olsa, bu bulsa' şeklinde çıkmaz ayın son çarşambasına havale etmek de solculuğa yaraşmaz. Örneğin bazı kesimlerde 'özerklik olsa' deniyor, ama 'kim'den özerklik, orası belli değil. Devletten mi, parababalarından mı, hacıağalardan mı? Eğer rüya aleminde değilsek anlarız ki böylesi bir özerklik TRT'nin özerkliğinden farklı bir şey olmayacaktır. Sonra, kim yapacak bu özerkliği? Devlet kendisi mi yapa-cak? "Bu neye benziyor? Arslan pençesine düşmüş eşeğin: 'Aman arslanım, kendi pençeni ısır, mideni ye ve kalbini kopar! O daha lezzetlidir…' demesine. Bu eşeklik, bizim 'sosyalist devletçiliğimiz'den daha mümkün birşeyi istemektir. Çünkü arslan da bir hayvandır. Gözü kararıp pençesini de ısırabilir. Devlet bir hayvan değildir. Yapa-cağını hiçbir zaman pençesindeki eşeklere danışmaz. Öyleyse bizim 'devletçilerimiz'in sosyal eşeklikleri neye yarar?"
Üstelik, özerklik diye yırtınanlar (kısa dönemde olacak şey değil ya, farz-ı muhal!) davul zurna ile iktidara gelseler ne olacak? Yukarıda uzun uzadıya anlatılan hal-i perişanımıza onlar da bir tüy dikmekten başka ne yapabilirler? Artık çiğnene çiğnene pestile dönmüş veya kızak görevlerde yıllarca pineklemekten dolayı elden ayaktan düşmüş, fabrika ve organizasyon pratiğinden kopmuş birtakım ukalâ 'solciyyan' taife-sinden medet ummaktan başka ellerinden ne gelir? Ya her köşebaşında veya fare de-liğinde kariyerizm hırsıyla kuyrukları titreyen ve şanslarını bir de solcuların devr-i iktidarında denemeyi düşleyen fırsatçılar sürüsüne ne demeli? Gereğinde 'şeytan da, müslüman da' olabilen bu Babil artığı küçük-burjuva güruhunun içinden ola ki en yalak ve salaklarının adam sanılıp seçilme ihtimali de epeyce yüksektir. 'Adam olsun, çamurdan olsun, yeter ki bizden olsun!' mantığı ancak gerici iktidarların insanları kir-letme ve soysuzlaştırma emellerine hizmet edebilir. 'Rövanş' anlayışıyla solcuların aynı taktiği kullanmaları batağa saplanmalarından başka sonuç vermez. Nitekim SHP-CHP-DSP ile sözümona solcuların ucundan kıyısından bulaştıkları iktidarlar süresince paylaşımda kendilerine düşen devlet işletmelerinde bu yolla yarattıkları tahribat maal-esef en azgın gericilerin marifetlerini aratmamıştır. Oysa gericilerin yaptıklarının tersi ilericiler için her zaman doğru sayılmaz ki! Şöylesi bizim ahlâkımıza daha uygun düşmez mi:
-"artık işgücü kiralayamayacağınız yetmiyormuş gibi
işgücünüzü de kiralamayacaksınız
iflâs gibi bir durum değil yani-ne tuhaf-
herkesle birlikte çalışmak zorunda kalacaksınız yalnızca
dağdan gelme ayılarla yalılarınızı paylaşmak zorunda kalacaksınız
-büyük korkunuz da buydu değil mi?-
daha neler olacak!"
( İzzet Yasar, `tün Eserleri, s.63 )
7. Sonsöz:70' li yıllarda korkunç mücadelelerin yaşandığı İzmir Tariş İplik Fabrikasında geçen bir olay geliyor aklıma: Olayların bastırılmasından sonra MC hükümeti tarafından fab-rikaya doldurulan MHP'li militanlar ellerinde zincirlerini şakırdatarak koridorlarda volta atmaktadırlar. Henüz ne olup bittiğini tam olarak anlayamamış saf bir işçi bun-lardan birine: "Abi, sen nerede çalışıyorsun?" diye sorar. Beriki bıyıklarını buraraktan cevabı yapıştırır: "Lan oğlum, biz buraya çalışmaya gelmedik, çalıştırmaya geldik!"
Çalıştırmaya gelenler, geliş o geliş, gelmeye devam ettiler, bütün bir 12 Eylül ve Özal- Demirel- Çiller- Erbakan- Yılmaz dönemleri boyunca akın akın geldiler, hep seçilerek geldiler ve hala geliyorlar, devlet işletmelerini doldurdular. Ama artık tıkandılar, iş-letmeleri öylesine kirlettiler ki minimum verimle bile çalıştıramıyorlar. Ve artık görü-lüyor ki, kısa dönemde işletmelerin bu pislikten kurtulması sadece özelleştirme ile mümkün. Ancak arz talep kanununun keskin kılıcı bunları kazıyıp atabilir. Bunu bil-dikleri için de özelleştirmeye karşı mücadelede solcuları da sollayıp geçiyorlar. Ereğ-li'de özelleştirme karşıtı mitingte Mümtaz Hoca'dan önce kürsüye, senelerin Türk-Metal başkanı, azılı solcu düşmanı Mustafa Özbek çıkıyor ve elinden oyuncağı alınan şirret çocuklar gibi ortalığı velveleye veriyor. Baksanıza, anlı-şanlı devlet erkanı bile, tek onların paşa keyifleri bozulmasın diye mevcut İş Kanunu'nu filan hiçe sayıp özel-leştirmeden sonrası için dahi bol keseden iş güvencesi vaad ediyor!
Onlar özelleştirmeye karşı çıkarken yerden göğe haklıdırlar. Sarsılacak olan onların uğursuz saltanatıdır. Ama, -netice itibariyle- canını dişine takıp çalışan işçi ve mühen-dislerin değil de, bunca senedir onun bunun torpiliyle vaziyeti idare etmiş ve hâlâ bir baltaya sap olamamışların iş güvencesini savunmak solcuların üstüne vazife olmama-lıdır. Varsın, işletmelere doldurulmuş 'emeği de, ciğeri de beş para etmez' ırkçı-şeriatçı-torpilci-rüşvetçi güruhu herhangi bir özelleştirme korkusuyla tir tir titresin! Ekmeğini taştan çıkaran büyük çoğunluğun, alınterinin karşılığını hakeden emekçile-rin ve hâlâ kaldıysa o demektir ki bu işletmelerde ancak bileğinin hakkına kalabilen solcuların zincirlerinden başka kaybedecekleri hiçbir şey yok!
Hodri meydan! Biz hazırız, sıkıyorsa satın beyler, görelim!
>ÖZELLEŞTİRME
>ÜZERİNE
>AYKIRI
>DÜŞÜNCELER
>
>Mehmet Aslan
>Ocak 1998
>Sol kesimde özelleştirmeye karşı çıkmayan yok gibi. Hatta bunu solculukla özdeşleş-tirmeye kadar götürenler bile var. Avrupa için neyse de, hele sözkonusu ülke Türkiye ise, biraz daha ihtiyatlı konuşmakta fayda var. Bu yazıda, genel sol ortamımızda ge-çerli ifade tarzına epeyce ters gelebilecek bazı tesbitler ve teklifler ortaya konmaya çalışılacaktır. Gerçi yazıda ortaya konulan fikirlerin büyük bölümü pek 'yeni' değildir. Zaten ne demiş şair: "Yeni sözler arama boşuna / Derdim yeni olsa anlarım." Sadece son gelişmelerin yarattığı etkilerle bazı kavramların örneklerle daha da somutlaştırıl-masından söz edilebilir. Bu kapsamda özelleştirme konusu devletçiliğimizle, devletçi-liğimiz ise ayrılmaz bir biçimde ikiz kardeşi olan devletçi sendikacılığımızla birlikte ele alınacaktır.
>1.Türkiye'de devletçilikle Batı'da devletçilik farklıdır :
>Özelleştirmeden söz edebilmek için öncelikle ortada bir devlet veya kamu malı olması şarttır. Öyleyse özelleştirme konusuna girmeden önce devletçiliğin Batı'daki ve Tür-kiye'deki kökenlerine inmekte fayda görüyoruz.
>1917'den sonra Sovyetler Birliği'nde ve 1945'ten sonra Doğu Avrupa'da kurulan sos-yalist uygulamaları ayrıca ele almak üzere bir yana koyarsak Batı kapitalist ekonomi-lerinde devletçi uygulamalar genellikle İkinci Dünya Savaşı sırasında veya sonrasında başlamıştır. Amacı savaş sırasında mevcut sermaye ve işgücünü kapitalist üretim a-narşisinin rastgele israfına terketmeden plânlı bir şekilde düşmana karşı seferber etmek ve savaş sonrasında yıkılan, yerle bir edilen ülke ekonomilerini bir an önce yeniden imar etmeye yöneliktir. Demek ki Batı'daki devletçi uygulamaların tarihi, sosyalist ekonomileri de hesaba katarsak en fazla yetmiş-seksen yıldır. Ama bizde durum epey-ce farklıdır. Bazı tarihçilerin Hitit'lerden, bazılarının Bizans'tan başlattıkları kadim devletçilik geleneği en insaflı hesapla Fatih kanunnamesinden beri en az 500 yıldır bu topraklar üzerinde hüküm sürmüştür ve hayaleti ta iliklerimize kadar işlemiş olarak hâlâ yaşıyor. İster istemez insanın aklına geliyor: CHP kökenli solcularımızın öve öve bitiremediği 1930 model devletçilik de bu hayaletin yeniden ete kemiğe bürünmüş olarak karşımıza dikilmiş bir şekli olmasın sakın?
>Batı'da işveren sınıfı diğer halk kesimlerini de arkasına alarak gelişimin önünde ayakbağı haline gelen derebeyi devletini yıktı ve kendi devletini kurdu. Sınıf olarak çıkarlarını hem gerici derebeyliğe ve hem de yeni yeni sınıflar savaşına soyunmaya başlayan ilerici işçi sınıfına karşı savunmak üzere hem anayasal kurallarını koydu ve hem de bu düzeni zorla ayakta tutacak silahlı ordu gücünü örgütledi. Bu kuralları çiğ-nemeye kalkanlara kendi sınıfı içinden dahi olsalar müsaade etmedi ve mülksüz sınıf-ları 'eşitlik' içinde sömürmenin 'özgürlük' ve 'adalet'ini sağlamanın yollarını aradı.
>Bizde ise devlet kalubeladan beri vardır ve dokunulmazdır. Bu yüzdendir ki isabetle kullanılan sıfatlarından biri: 'devlet-i ebed müddet'tir. '400 arslandan' günümüze ya-digâr 'sünuf-u devlet' (yani: ilmiye, seyfiye, mülkiye ve kalemiyye) 'devletin ülkesi ve milletiyle bölünmez bütünlüğünü' ayakta tutabilmek için ortalıkta kuş uçurtmaz. 'Raiyyet'in (güdülenlerin) bu konuları tartışmaları dahi en büyük günah sayılır. 'Mü-teşebbislerimiz'e gelince bu sıfata ancak tırnak içinde sahip olabilecek yaradılıştadır-lar. Onlar için devlet: iltizam, istikraz ve en son ihale dümenleriyle tırtıklanacak bir 'Miri mal denizi'nden başka bir şey değildir. Bu uğurda devletlûların her dediğine önlerini iliklemişlerdir. 'Tecimendirler, yüzyıllar boyunca karılarına hükümdarların sataşmasını ağırca bir vergi olarak kabullenmişlerdir.' (C. Süreya) Bilirsiniz, daha bir kaç yıl önce, sonradan görme zengin ve ağzı bozuk bir Devlet Bakanı'nın kendilerine neredeyse ana avrat sövmesini dahi zarif bir sessizlikle geçiştirmişlerdir. Gel de dere-beyinin kanunsuz olarak el koyduğu alt tarafı iki at için (hayır! prensipleri için) Al-manya'yı yangın yerine çeviren Michael Kohlhaas'ı arama! Bizimkiler ise sopayı gö-rünce aporta kalkmayı (veya alafranga dansa!) en pişkin Kayseri'lilik olarak takdim etmekten hiç utanıp sıkılmıyorlar.
>"Örnek alalım: bir İngiliz işvereni ile lordu, anayurdunda: Devletin kanunu, hatta örf dışında kılını kıpırdattırmaz; dünyada: Hemen yarı yeryüzünü sömürge ve yarı-sömürge gibi kullanır. Bir de bizim ağalarımızla bezirganlarımıza bakalım: hepsi Devlet koltuğunda şakşakçı teb'a, rüşvetçi müteahhit kenedirler; 'yurtseverlik'i bu yönde anlar ve savunurlar. Dünyaya gelince, onlar ecnebi mallarına ajan ve yabancı nüfuzuna hayran olmaktan hiç tedirgin düşmezler. Bu, her çiğ ve acı güçlüyü kendisi-ne 'Metbu' (Süzeren: üst ağa) saymaya hazır insanlara Ortaçağda 'Vasal' (Kul Taife-si) denir. Demek, bizim yönetici sınıflarımız henüz vatandaş, modern yurttaş bile ol-mamışlardır." Tevekkeli değil, anayasalarımızı da, babayasalarımızı da hala askeri erkan hazırlıyor. Berikiler de, hafif bitleri kanlanınca, bu durumdan şikayet etmeyi ve bunu da en hızlı 'sivil demokratlık' olarak pazarlamayı marifet biliyorlar.
>Böyle bir ülkedeki devletçilikle Batı'daki devletçiliği birbirine benzetmek herhalde Ortaçağla Modernçağı birbirine karıştırmaktan farksızdır. "Batı'da sosyalist devletçi-lik, işverenin hesaplılığına dayanır; bizde 'Devletçi Sosyalizm' -bilerek, bilmeyerek- Ortaçağın tartısız, darasız keyfiliğini okşar."
>
>2.Türkiye'de özelleştirmenin anlamı Batı'dakinden farklıdır:
>Hal böyle olunca elbette ki özelleştirmenin taşıdığı anlamlar da farklı olmak duru-mundadır. Batı'da savaş rüzgarları geride kalınca ve hele 'ezeli ve ebedi düşman' sos-yalist blok da elden ayaktan düşüp korkulacak bir tehdit unsuru olmaktan çıkınca, daha önce 40'lı yıllarda devletçilikten umulan fonksiyonlar artık gereksiz hale gel-miştir. Öte yandan gitgide katlanarak büyüyen ve aynı markada bazen dört-beş ismi barındıran acayipliklerle 'globalleşen' sermaye kendine yeni yatırım alanları ve yutu-lacak yeni sanayi kolları aramaktadır. Bütün bu çeşitli etmenlerin bileşimi 80'li yıllar-da Batı'da özelleştirmenin güçlü bir moda olarak 'Yeni Dünya Düzeni'nin bayrağında kendine çok önemli bir yer sağladığını gösteriyor. Bu aynı zamanda çözülen sosyalist ülkelerdeki kamu mülkiyetinin yağmalanması ve bu ülkelerin en başta ekonomik ola-rak işgali anlamını taşıyor. Kısacası Batı'daki özelleştirme, nisbeten kısa süren bir devletçilik uygulamasının ardından sosyalist blokun da çöktüğünü görüp 'köpeksiz köyde deyneksiz dolaşan' azgın emperyalizmin eski büyük korkuyu hatırlatan her tür-den kamusal adacıkları ortadan kaldırma girişimidir.
>Türkiye'de ise özelleştirme konusu bambaşka bir tarihe ve anlama sahip. 'Badem gözlü' Özal, ölmeden önce hep 'Batı'lılara özelleştirmeyi ben öğrettim!' diye şişinir dururdu. Oysa böbürlenmesine hiç gerek yoktu, çünkü henüz hafızasını yitirmemişle-rin çok iyi bildikleri gibi bu 'yalancı pehlivanlığımızın' tarihi çok daha gerilere gidi-yor. Tarihin ne garip tesadüfüdür ki Batılı kapitalist ülkeler çare olarak devletçiliğe sarılırken, 40'lı yılların sonlarında Demokrat Parti'nin Menderes'i çoktan: 'iktidara geldiği takdirde bütün devlet işletmelerini özelleştireceği' palavrasına başlamıştı bile! Sonra ne mi oldu? "Demokrat Parti rahmetlik, bir tek sözünde durmuş olmak için Devlet işletmelerini satılığa çıkardığı zaman, bir tek ciddi özel sermayeci müşteri çık-madı. Ancak, bedavaya verilir ve üstelik diş kirası para da ödenirse, Devletçiliğimizi utandırmamak için devlet işletmelerini almaya katlanan bir özel sermayeci: ilk iş ola-rak bu işletmelerdeki personelin beşte üç veya dört kişisini kapı dışarı edeceğini şart koştu." Garibim Menderes ne yapsın? O da tuttu, mevcutlarının üzerine ondan fazla nurtopu gibi KİT, İDT v.s. daha ilave etti!.. Hele 'Hür Teşebbüsçü' ve 'Morrisoncu' Demirel'in hiç hakkını yemiyelim. Allaha şükür, o asla özelleştirme lafı filan etmedi. Tam tersine 'Gomonislerin' yerine Moskova'ya kendisi gitti ve koltuğunun altında koca koca çelik, alüminyum fabrikaları ve petrol rafinerileri ile döndü. Bunları devlet-çiliğimizin bitmez tükenmez hazineleri arasına kattı. Peki, öldükten sonra medyamızın gülü haline gelen Özal ne yaptı? 83'ten 91'e kadar tam 8 koca yılda, hem de partisi Meclis'te tam çoğunluk sağlamışken 'kopardığı gürültü ürküttüğü kurbağaya değdi mi?' Sadece birkaç tane çimento fabrikasının satılması o eşi menendi bulunmaz yiği-din şanını kurtarmaya yetti mi dersiniz?
>İşte böyle olur (veya olmaz!) bizde özelleştirme dediğin! Bunu herkes bilir, veya en azından sezer de, bir tek bu şark işi devletçiliği 'bulunmaz Hint kumaşı' zanneden bazı solcularımız bir türlü farkedemez. Onlar sanır ki bütün bu özelleştirme girişimleri Mümtaz Hoca'nın muhteşem hukuk mücadelesi sayesinde sonuçsuz kalıyor. Vah " Ol mahiler ki, derya içredir, deryayı bilmezler" vah!.. Oysa en sonunda Mümtaz Hoca kendisi bile az buçuk uyanır gibi oldu: Bir yazısında, sözde özelleştirmeyi hızlandır-mak için kurulan Özelleştirme İdaresi Başkanlığı'nın, kendisine bağlanan kuruluşlarla gitgide şişerek, değil Türkiye'nin belki de dünyanın en büyük holdinglerinden biri haline geldiğini, Ankara'nın dolar hesabıyla kiralanan sırça köşklerinde yan gelen şık giyimli prens ve prenseslerin ise, belki de bu rüya hiç bitmesin diyedir, aslında özel-leştirme için kıllarını bile kıpırdatmadığını biraz hayretle ortaya koydu. Ne büyük keşif yarabbim! Şu ilginç tesbitten otuz beş yıl sonra gelse de bravo: "Ama, vergisi ve karakoluyla bizim bitmez tükenmez, ucu bucağı görünmez kırtasiyeciliğimizi etinde, kemiğinde duymuş halkımız önünde, bizim salak ve solak hafızlarımız 'devletçiliği-miz'e 'Şamın şekeri' dedikleri gün, yüzleri kızarmasa bile, 'Arabın yüzü' gibi isten-meyecektir. Tersine, hani şu 'devletçiliğimiz'in sıcak serlerinde tıkız harçlıklarla sula-nıp sun'ice büyütülmüş 'şeriatçı-ırkçı'larımız yok mu? Onlar, 'suret-i haktan' görü-nüp, sığındıkları 'devletçiliğimiz'e sözüm ona çatarak, toplumumuzu Hülagü Hanın okla yay çağına döndüreceklerini vait ettikleri zaman milletçe alkışlanacaklar da, be-riki sosyal-devletçiler, taratorlu ağızlarıyla sırf 'devletçiliğimizin cennet köşkleri'ni tapşırmaya kalkar kalkmaz, -yanıbaşlarında jandarma süngüsü yokken- yuhalana-caklarını enkonsiyanlarıyle sezmektedirler."
>İşte böyle, devletçiliğimizin yeteri kadar güçlü derin kökleri ve gereğinden fazla ateşli savunucuları her zaman olmuştur ve bundan sonra da olacaktır. İlaveten solcularımızın da bu koroya dahil olmalarına ve hele özelleştirmeye karşı çıkalım diye kendilerinden geçip bu kadar celallenmelerine hiç gerek bulunmamaktadır. 1983 seçimlerinden önce bir televizyon programında Turgut Özal boğaz köprüsünü, barajları satacağını söyle-yince o zamanların 'görevlendirilmiş solcu'su Necdet Calp: "Sattırmam da sattır-mam!" diye masaları yumruklamıştı. Zaman geçti, T. Özal başbakan oldu ve satmak ne kelime, yaptığı tek şey: hepimizle dalga geçercesine üzerinde Boğaz Köprüsü resmi veya Keban Barajı resmi bulunan birtakım 'tasarruf bono'larıyla piyasadan para top-lamak oldu! Necdet Calp'in belki kusuruna bakılmaz ama hâlâ Türkiye'de solculuğu bu kadar komik duruma düşürmeye ve solcuları da bu derece ahmak yaratıklarmış gibi göstermeye kimsenin hakkı yoktur ve olmamalıdır. Görmeye ömrümüz vefa eder mi bilemem ama, velev ki sağcı iktidarlar bu Yağma Hasan'ın böreğini elden çıkarma-ya gerçekten niyetlenmiş olsunlar, solcuların bu durumda atacakları tek ve doğru slo-gan: "Sıkıyorsa, sat da görelim!" olmalıdır. (Hatta gerekirse işaretiyle birlikte!)
>
>3.Türkiye'de devletçiliğin bugünkü durumu:
>Toy çağlarımda, örnek olsun bir Güneri Cıvaoğlu ile bir Ahmet Kabaklı'nın nasıl olup da aynı gazetede yazabildiklerine bir türlü akıl erdiremezdim. O yıllarda Türkiye sağ'ının gözde gazetesi ve Adalet Partisi iktidarının en heyecanlı savunucusu, sonra-dan vefa borcu olarak Demirel'in kendisine yedirdiği öğretmen paraları ile çatlayan Kemal Ilıcak'ın çıkardığı Tercüman gazetesi idi. Bu gazetede ne ararsanız bulurdunuz: Bir bakardınız, finans beylerinin yakışıklı play-boyları ile mütegallibenin hacıyağı kokulu Kabak Hafız'ları aynı ahırda sohbet halinde.. Bir bakardınız ırkçı-şeriatçı kır-ması Ergun Göze ile 'demokrat' sülalenin Nazlı kızı memleketin ahvâlinden dem vurmakta…Bu görüntüden hiç öyle rahatsız da olmazlardı. Arasıra 'zinde kuvvetlerin' bir destur! çekmesi ile utanır, bu sevdadan bir süre vazgeçmiş görünürlerdi. Ama huylu huyundan vazgeçer mi? 'Tercüman-ı hilâf-ı hakikat' iflas etmiş, ne gam! "Bâb-ı Âli'nin salon salomanjesi" (Ç. Altan) Hürriyet ne güne duruyor? Bir zamanlar 'solun namusu kaldı mı? kalmadı mı?' gibi pespaye demagojilerle Tercüman'da alkış topla-yan namlı anti-komünistler bir bakıyoruz eski solculuğu kendinden menkul, hem kel hem fodul genel yayın yönetmenlerinin altında solun değişmez namus-u mücessemi Mümtaz Hoca'larla barış içinde birarada yaşıyor! Pardon, şimdi de Sabah'ın birinci sayfasına mı terfi etti? Bütün sahiplerine hayırlı olsun! Bir de buna 'farklı fikirlere tahammül' gibi pek masum bir etiket koymazlar mı? Teşekkürler, bu ağır kokuya 'ta-hammül' edebilenler, buyursun!
>Türkiye'nin 'güzîde' basınında ilk bakışta göze çarpan bu modern-antika kırması koa-lisyon her günki ekonomik, siyasi ve idari yapımızda da kendini ortaya koyuyor ve hükmünü ancak 'devletçiliğimiz' sayesinde rahatça sürdürebiliyor. Bu uğursuz ittifak en başta ülkeyi coğrafi olarak paylaşmış görünüyor: Ekonomik açıdan büyük metro-poller ve siyasi açıdan merkez (Ankara) 'global' takılan finans beylerinin denetiminde kalıyor. Ancak suyun başını tutmak o kadar da kolay olmuyor: Artık iyice milletinden kopmuş ve soysuzlaşmış bu oligarklar güruhu halk içinde destek bulabilmek ve salta-natlarını sürdürebilmek için bayilikler, acentelikler, yetkili servis v.s. ayak işlerine koşturarak yemlediği 'halis muhlis yerli cevherimiz' taşra hacıağalarını yağmaya ortak etmek zorunda kalıyor. Bunlar da fukara halkı hem taksitlere boğarak gıkını çıkarta-maz hale getiriyorlar ve hem de 'demirkırasi' zamanı finans oligarşisinin has partileri-ne oy davarı etmeyi beceriyorlar.
>Ama bedavaya değil tabii. Yaptıkları bu 'hayırlı' hizmetin karşılığında hacıağalar; hele son zamanlarda, Türkiye'nin taşrasında ekonomik, siyasi ve idari yönetimi iyice ele geçirmiş görünüyorlar. Mahalli yönetimler (muhtarlıklar, belediyeler, özel idareler v.s.) zaten onların elindedir. Ancak bu yetmemektedir. Merkezi yönetimin taşradaki organları da (valilikler, kaymakamlıklar, taşradaki KİT yönetimleri ) artık o bölgedeki hacıağaların oyuncakları haline gelmiştir. Merkezi yönetimin Ankara'daki tepesinin gitgide daha fazla kirlenmesi ve soysuzlaşmasına paralel olarak taşradaki bu süreç de hızlanmaktadır. Erzincan Valisi'nin ikide bir feryat etmesi boşuna değildir: Gerçekten de, Tek Parti devrinin bir döneminde uygulandığı gibi iktidardaki partinin il başkanı-nın vali, ilçe başkanının kaymakam olarak görevlendirilmesi artık çok yerinde bir uy-gulama olacaktır! Çünkü yıllardır hukuken olmasa da fiilen, iktidar partilerinin il ve ilçe başkanları Türkiye'nin taşrasını yönetmektedirler. Ancak herhangi bir uygulama-nın altına imza atma mecburiyetleri olmadığı için hiçbir sorumlulukları da bulunma-maktadır. Bu durumda Türkiye'nin taşrası merkezden de beter bir biçimde alabildiğine sorumsuzca yönetilmektedir.
>Osmanlı devlet ricali tiksintiyle karışık: "Haşa min huzur tüccar!" dermiş. Şimdiyse devlet memuru 'tüccar' karşısında rüzgara kapılmış hazan yaprağı gibidir. O eski asa-letinden veya vekarından eser kalmamıştır. Beş paralık vergi iadesi için esnaftan fatura dilenmeye çıkanından tutun da rüşvet için çalmadık kapı bırakmayanına kadar ve her iktidar değişiminde kostüm değiştirir gibi parti değiştiren bir yalaklar sürüsü külah kapma hevesiyle oradan oraya sürüklenmektedir. Bu şekilde makam sahibi olan devlet memurları ise yukarıdan gönderilen talimat ve genelgelerden ziyade hacıağaların içki masalarında dikte ettirdikleri 'rica'lara daha fazla itibar etmektedirler. Böylece, be-ğenmediğimiz mevcut kanunlar şöyle dursun tamamen kanunsuz bir yönetim tarzı or-taya çıkmıştır. Artık yöneticiliğin mahareti 'kitabına uydurma becerisi' ile ölçülmek-tedir. Uymasa da mühim değil, çünkü son yıllarda artık sicil notu veya teftiş müzekke-resi sonucu görevden atılan veya sürülen memur da pek görülmemektedir. Sözgelimi, densiz bir müfettişin iş üstünde yakalayıp açığa aldığı bir memur, eğer eşraf-ayan-mütegallibe nezdinde 'şehrimizin makbul bir şahsiyeti' sayılıyorsa müfettiş daha arka-sını bile dönmeye kalmadan 'akar ablar, döner dolablar' misali yeniden göreve iade edilebilmektedir. Bu nedenle taşradaki memurlar Ankara'daki amirlerinden ziyade kasabadaki velinimetlerine hürmet etmekte, onların güvenine mazhar olabilmek için canla başla gayret göstermektedirler. Böylece, yapılan ihalelerde aslan payı hacıağa siyasetçi ve adamlarına paylaştırılmakta, devlet dairelerine eleman alınacağı zaman göstermelik sınavlarla hacıağanın adamlarına öncelik tanınmakta, devlet dairelerinde yapılacak en basit bir işlem için bile hacıağanın selamının getirilmesi şart koşulmakta, devlet memurlarının her türlü özlük işleri ise (tayin, terfi, nakil gibi) personel dairesin-den filan değil, hacıağanın bürosundan yürütülmektedir vs.vs. Bütün bunların sonu-cunda, hacıağa siyasetçi cebini doldurduğu gibi şanını da yürütmekte ve taşranın tar-tışmasız tek hakimi haline gelmektedir.
>>Sayın Aslan
>>Okurken hem yorulup hem eğlendiğim bu güzellikete yazı için teşekkür
>>etmeliyim.
>>Hep Aziz Nesin politik bir mizah yazarımıdır diye sormuşumdur kendime.
>>Belki... Belki ortaokul çocukları düzeyinede...
>>Ama hem entellektüel yanımı besleyen hemde düşüncenin böylesine alaycı bir
>>üsüpla anlatılabilmesi oh be dedirttirecek kadardı.
>>Kutlarım.
>>Kendime göre biraz alakasız bir yerde buldum yazınızı ama bulmuş olmanın
>>keyfi alakasızlığı sıkıntısızca örttü.
>>Yazınızı çeşitli tarışmalar görütdüğüm internet forumlarına ve e-mail
>>gruplarına yollamak için sizden izin istemiyorum.
>>Böylesi bir güzellik bence güzelliği nedeniyle kamuya mal olmuş demektir.
>>
>>Yazınıza koyduğunuz başlığa benzer başlıkla ve içeriği ayni olan benim
>>yazılarım da söz konusu.
>>İçerik derken sizdeki inceliklere eski deyimle zerafete ve kabalığın
>>zerafetine ulaşabildiğim iddasında değilim.
>>Eğer izin verirseniz Sosyal Demokratların forumuna "Sosyal Eşekilik"
>>başlığında ve bu e-mail konulmuş biçimde asmayı diğer forumlara da "Sıkıysa
>>Özelleştirin" başlığında asmak veya göndermek dileğindeyim.
>>Bu e-mailin çalışıp çalışmadığını bilemediğimden 24 saat bekledikten sonra
>>hoşgörünüze sığınarak yapacağım bunu.
>>Sevgiyle kalın.
>>Vaner Alkaç
>>Sevgili Mr. Clark,
>>İltifatlarınız beni ziyadesiyle memnun etti, ama böyle şeylere alışık
>>olmadığımı da baştan itiraf etmeliyim. Çünkü bu yazı yaklaşık iki yıldır sol
>>ortamımızda dolaşmasına rağmen ne İsa'ya ne Musa'ya yaranabildi.
>>Anlayacağınız lânetli bir yazı. Açıkçası hiç kimse dürüstçe aynaya bakmaya
>>yanaşmıyor da ondan. Veya Türkiye'nin kasabalarında insancıklarımızın bir
>>yudumcuk mutluluğu bile tatmasına engel olan şu yaygın 'Elâlem ne der?'
>>fobisinin politik ortamımıza uyarlanması... Yazım e-mail ortamına ilk kez
>>çıkıyor ama alâkasız bir yerde değil, çünkü yazının temeli Dr.Hikmet
>>Kıvılcımlı'nın ta 1962 yılında yazıp 27 Mayıs kitabının başında yayınladığı,
>>hem politika ve hem de edebiyat olarak bence bir şaheser sayılması gereken
>>'Sosyalizmimiz ve Devletçiliğimiz' risalesi. 12 Eylül sonrası piyasayı
>>dolduran ve kapının arkasında baltayı bulan yeni gelin misali ortalığı
>>velveleye veren irili ufaklı sözümona 'liberallerimiz'in de okumaları
>>gereken bir yazı o. Ama o da lanetli bir yazı. 'Devletçiliğimiz'e dokunduğu
>>için 'Sosyalizme' küfrettiği iddia edilmiştir. Siz yine de benmimkinden önce
>>Ek'te gönderdiğim o yazıyı da okuyun! Ve cesaretiniz varsa ikisini de
>>istediğiniz gibi tedavüle sokun. Ama başınıza geleceklerden de sorumlu
>>tutulamayacağımızı bilmenizi isterim.
>>Mehmet Aslan
>>>Değerli arkadaşlar
>>>İnanıyorum ki sahte gündemlerle uğraşarak vakit kaybetmek yerine kendi gündemimizi kendimiz yartmalıyız.
>>>Başkalarının özellikle defolu olanların bizi sokmak istediği tartışma yaratılmak istenen demokratik mücadele cephesinin saflarına nifak sokmak bazen de uzlaşılması mümkün konularda bile birbirimize karşı keskinliğimizi bilemektedir.
>>>Aslında bu forumun anladığım kadarıyla gerçek gündemimizi yaratma amacıyla oluşturulduğunu düşünüyorum.
>>>Bu isteğin son derece haklı olmasına rağmen sunuluşunda ve daha başlangıçtaki uygulamlarda kapsaması gereken genişiliği zedeleyici bir yönetim uygulaması ile karşılaşmadık değil.
>>>Şu doğrudur. Herkes kendi bakışı çerçevesinde veya ihitiyacı çerçevesinde kendi gündemini bize dayatmak isteyecektir. Bunda ne kızılacak ne de kınanacak bir durumun olduğunu düşünmüyorum.
>>>Eğer inanıyorsak bize dayatılan gündem bizm değildir, karşısına koyacağımız yasaklama değil kendi gündemimizi tüm canlılığı ile tartışma alanına getirmektir.
>>>Ne yazıkki bu yapılamadı.
>>>Bizzat forumun kurucularıda eksik kaldıkları bir noktda zor olayını kullanarak müdahale etmek durumunda kaldılar.
>>>Bunu görmezden gelerek geçip gitmek mümkündü.
>>>Ama özellikle içinden geçtiğimiz dönemde çok dikkatli bir tavır geliştirerek ve yasaklayıcı bir devletin kurucu partisinin kuşku ile karşılandığını bilerek ( ki bu son seçimler kuşku ile protestonun ortaya çıkışı olarak da alınmalı) bu devlet geleneğinin temsilcisi olmama isteğinin vurgulanmasını çok önemli buluyorum.
>>>Eğer siz kendi gündeminizi canlı bir şekilde getirebilirseniz foruma yönelik dayatmaların okuyucu gözünde etkisizleştiğini de göreceksiniz.
>>>Bu bir yanı.
>>>Diğer yan da ne denli yanlış bulursanız bulun. Ne denili bu yapay gündemde devlet müdahalesi kokusu alırsanız alın eğer birileri halklarımızın içinden birileri kendilerini bir başka çekilde ifade etmek istiyor ve bunun tanınması doğrultusunda çaba gösteriyorlarsa en zaından üzerinde düşünülmesi gereken bir konu olarak alımalı ve önerilebilecek alternatif yaklaşım üretilmelidir.
>>>Benzer bir hatayı kişisel olarak ben Alevi konusunda geçmişte yaptım.
>>>Bu alanda yerden biter gibi örgütlenmeler ortaya çıkıp ve kendine sosyalist diyenlerin bu örgütlenmelerin içinde aktif yer aldığını görünce ilk öncebir marksisitin dünya görüşü açısnıdan sonra bu konun Kürt halk mücadelesinin bloke edlmesi bir anlamda parçalanarak doğal müttefiklerine ulaşmaması çabası olarak değerlendirip alevi kökenden gelmeme rağmen şiddetle karşı çıktım.
>>>Kendi içinde dürüst sayılabilecek bu yaklaşımım gereken politik uyanıklılığı taşımadığı ve sosyal bileşenleri görme konusunda bende olan bir eksikliği ifade ettiğini alevilerin bu tip örgütlenmeler ve kendilerini ifadeye gereksinimlerinin olduğunu zamanla fark ettim.
>>>Bazen doğru şeyleri kendi başına gömenin ve söylemenin tek başına bir anlam ifade etmediğini düşünmüyor da değilim.
>>>Bunları politik hedefler doğrultusunda koparmadan nasıl yorumlamak gereği bence yasaklama tavrından öncelikli olmalı.
>>>Kendi gündemimiz derken sizler bir yazı getirdim.
>>>Özellikle devletci geleneğin izlerini hala ağır olarak taşıyan CHP ile sosyal bir demokrat hareket olma arasında ciddi çelişkilerin olduğuna inanıyorum.
>>>Bu anlamda internette bulduğum ve sahibinin izniyle buraya aldığım DEVLETCİLİK konusunu işleyen SON DERECE NEFİS VE ENTELLEKTİEL BİRİKİMİ YÜKSEK bir yazıyı sabırla ve israrla okumanız dileğindeyim.
>>>Sayın Mehmet Aslanı bu NEFİS çalışması için kutlar ve kendisinden izin isterken ki yazışmalarımızı da buraya aldım.
>>>Sayın Aslan cevabi yazısına ek olarak bu yazıya düşünsel kaynaklık eden Dr. Hikmet Kıvılcımlının bir yazısını da bana bir anlamda sıkıysa bunu da yayınla anlamına gelecek şekilde göndermiş.
>>>Kıvılcımlının döneminde aynı güzellikte ve birazda o günün entellektüel tarışmalarına atıflarla süslediği yazısı ulaşabildiğim kadarıyla beni çok gerilere götürdü.
>>>Bu gün için çok şiddetli itiraz noktalarım olan bu yazıyı da birbirini tanmamlıyan iki kuşağı ifade etmesi açısından buraya alıyorum.
>>>Yine bu yazılarla bağlantılı sayılabilecek ve forumun alt sıralarında kalan Aykırılık başlığındaki yazıyla ilişkilendiriyorum kendimce.
>>>Orijinal olarak AYKIRI DÜŞÜNCELER başlığındaki bu yazıları ben bu forumiçin SOSYAL EŞŞEKLİK olarak değiştirdim. Bu tabir orijin olarak Kıvılcımlıya ait.
>>>Kullanışdaki nedenlerimden biri belli oranda sert de olsa bir uyarı tahrik taşıdığından dır.
>>>İzleyen arkadaşlar bilir.
>>>En ser eleştiriyi en acımasız dili kendi geçmişim olan ve bu günki düşünce biçimin temel taşlarını oluşturan sol'a yöneltmişimdir.
>>>Bu gün ülkemizde ve dünyada yaşanan bir çok olumsulğun temelinde toplumumuzun ve dünyamızın geleceğinin köşe taşları olması gerekenlerin bu göevlerini yerine getiremediklerine inancım.
>>>Birisi sormuş. daha doğrusu yargılamış. Vaner Alkaçın iktidar hedefi yok diye.
>>>Halt etmiş demekten başka bir şey bulamıyorum.
>>>İktdar hedefi omamak ne demek.
>>>Ama sosyalizm kuracağız falan diye sahte iktidar hedefim yok. Bizm yapabileceklerimiz o da hakkıyla yapabilirsek kapitalizmin sosyalleşmesine koyulacak katkı veya kapitalizmin a sosyalleşmesine koyulacak direniş çerçevesindedir.
>>>Biz bu tarihi dönemde kendimize düşen görevleri başarırsak eğer kurulacak YENİ TOPLUM dan çıkacak dinamiklerde yaratılan değerleri daha köklü toplumsal dönüşümlere temel olarak alabilirler kullanabilirler.
>>>Çok basit bir karşılaştırma ile sizi bu güzel yazılarla bırakacağım.
>>>Diyarbakırdan Ankaraya dek çöplüklerden ekmek arıyan insanlarımızın olduğu bir yerde Mc Donaldların sağlıksız olduklarını öne çıkaran bir aymazlığa düşmemek derdim.
>>>Sevgi ile kalın.
>>>Vaner Alkaç
