|
|
 |
|
Bu sayfa BUZZ'umuzun ağzından yazılmış bir mektuptan
oluşmaktadır...
Benim Adım BUZZ. Ankara'lıyım. Çok uzun sürmedi bu hayattaki
yaşantım, biliyorum ailemi çok üzdüm onları bırakıp
gitmekle ama 7 sene çok güzel vakit geçirdim
onlarla...
Bana gerçekten çocukları gibi davrandılar, ben
konuşamadığım için onlara istediklerimi
hareketlerimle, davranışlarımla anlattım. Gerçekten
de anladım ki aradaki duygusal ilişki, sevgi
çok önemliymiş. Bizim sizden öncelikle en çok
istediğimiz; bizi çok sevin ,bize önem verin, biz de
canlıyız bizim de duygularımız var. Mesela biz
konuşamıyoruz, yazamıyoruz ama birçok şeyi
hareketlerimizle anlatabiliyoruz. Bu aramızda ki
bağdan kaynaklanıyor tabi, eve ilk geldiğim
andan itibaren beni çok iyi karşıladılar, beni çok
sevdiler
ve benimle konuştular. Benim onlar için önemli
olduğumu belli ettiler. Bana her şeyi onlar öğretti,
beni mükemmel bir delikanlı yaptılar.
Tamam benim de hatalarım olmuştur muhakkak(mesela
onların söyledikleri yere tuvaletimi yapmayınca, ya
da istemedikleri yere yayılıp yattığım için çok
kızdıkları zaman da oldu), ama bana yaptıklarımın
yanlış olduğunu güzel bir dille
anlattılar, beni sopalarla dövmediler, onun yerine
ödüllendirdiler. Bende bana güzel davranışları için
onları her zaman dinledim, yaramazlık yapmamaya
çalıştım. Yaramazlıklarım çok oldu çocukken:) Ama
bir sorun bana "Niye yaramazlık yapıyordun?" diye,
çünkü benimle ilgilenmiyorlardı yalnız kalıyordum.
Eve gelen yabancıları yani misafirleri
kıskanıyordum ya da beni evde yalnız bırakıp gezmeye
gidiyorlardı,kıskanıyordum,kızıyordum sonra da
küsüyordum.
Ama bunu da ben öğrettim onlara, biliyorum onlar
için
biraz zor oldu ama olsun benim de isteklerim var!
Eğer bana
bakamayacaksanız hiç almasaydınız beni evinize dimi
yanii? :)
Bebekliğim,çocukluğum hep eğitimlerle geçti. İki aylıktım
yeni
evime geldiğimde.7-8 Aylık olduktan sonra beni
koruma ve saldırı eğitimi için uzman amcaların
yanına bıraktılar. Cok tatlı günlerdi, içimdeki
enerjiyi atıp rahatladım,güzel dişlerimle
ısırıyordum düşmanlarımı:),çünkü bunu çok iyi
öğrenmek istiyordum, ailemi korumak için... Ama
unutmamak gereken bir şey var herkese karşı
saldırgan olunmaması gerektiğini de öğrettiler bana.
Önceleri garip gelmişti bu eğitimler ama
gerekliymiş.Çünkü kendimi de ailemi de korumayı
öğrendim. Daha sonraki zamanlarda,belirli dönemlerde
abimle bu eğitimlere devam ettik, onun bende ki
emeği çok büyüktür, teşekkür ederim abicim.
Asıl beni kızdıran yemek konusu olmuştu. Çocukluğumda
günde 2 kere, sabah-akşam yemek veriyorlardı bana,
ama bir yaşını geçtikten sonra günde bir kere
sabahları yemeğimi yemeğe başladım.Bu da bi
eğitimmiş... hıhh siz yemek
yerken beni hiç düşün müyorsunuz amaa?! Napalım buna
da alıştım, çok fazla obur olmamak gerek, zaten
nerdeyse kovayla yemek yiyordum :)
Sakın unutmayın; benim de koşmaya, hava almaya,
oynamaya hakkım var.
Çünkü içimizdeki enerji oldukça fazla, hem de
kaslarımızın güçlenmesi lazım.
En çok sevdiğim şey abimle ve ablamla bahçede
koşuşturmaktı, oyunlar oynamaktı. Tabi uzun
yürüyüşlerimizi de unutmamak lazım. Biraz yorucu
oluyordu ama çok eğlenceliydi.
Küçüklüğümden beri anlam veremediğim bir şey vardı ki,
o da; aşılardı. Bana acı veriyordu ama buna hayır
diyemiyordum, çünkü mecburmuş. Hem benim için ,hem
ailem için... Zamanla alıştım çünkü doktorum çok
güzeldi (çapkınım ama yakışıklıyım napabilirim:))
Aslında anlatacak çok şeyim vardı ama şimdilik bu
kadar...
Bizleri çok sevin, bizlere çok önem verin, biz
sizleri çok seviyoruz, unutmayın sizden başka
ailemiz, tanıdığımız yok....
Sevgilerimle, Sizi Hiç Unutmayacağım...
BUZZ - 2002 |
|
|
|
|
|
|
