|
LET OP DIT
STUKJE KAN CONFRONTEREND ZIJN. STOP INDIEN HET
TEVEEL BIJ JE TEWEEG BRENGT OF ALS JE DENKT DAT JE
HET NIET AAN KAN. ZORG ERVOOR DAT JE IN EEN VEILIGE
OMGEVING BENT,WAAR JE MET IEMAND KAN PRATEN ALS HET
JE TEVEEL WORDT. Ga niet zelf over je eigen
grenzen.
Seksueel
Misbruik & Schuldgevoel.
Dit stukje heb ik
ooit op internet gevonden, waar ik zelf heel veel
aan heb gehad, het deed mij de knoppen doen
omdraaien betreft het schuldgevoel dat ik altijd
had. Daarom plaats ik het ook voor jou, omdat jij
misschien er ook iets aan hebt.
Het treurige is dat
het niet de meisjes zijn die uitdagend gekleed
gaan, die eerder verkracht worden. Het zijn juist
de meisjes die vroeger al jong seksueel misbruikt
of mishandeld zijn, die het grootste risico lopen.
Dat is ten hemelschreind, maar helaas wel
aantoonbaar.
Als je misbruikt of
mishandeld bent doe je òf alle mogelijke
moeite om NIET op te vallen. Dan draag je voortaan
alleen nog jeans en grote truien en vooral geen
make-up. Dan doe je dus net of de hele wereld en
alle mannen erin levensgevaarlijk zijn.
Òf je slaat
over naar het andere uiterste: Je denkt: Nou ja,
big deal! Als dat blijkbaar zo gemakkelijk gaat dan
kan het mij niks meer schelen, dan kan ik ook wel
met iedereen naar bed gaan. Dan doe je dus net of
het niet erg is wat je overkomen is.
Deze beide vormen van
afweergedrag kunnen naast elkaar voorkomen en
elkaar afwisselen. Ik ken ze uit eigen ervaring, ik
ben zelf ooit zo'n meisje geweest. Het gekke is dat
je dan dus eindeloos mannen tegen het lijf blijft
lopen die het wéér doen...alsof een
soort natuurlijke bescherming om je heen is
weggevallen en ze het rúiken... Ik begrijp
dat niet... hoe herkennen ze je? En hoe voorkom je
dat je daar weer in trapt?
Als je zo'n meisje
bent denk je direct na de verkrachting: "Dit is
mijn eigen schuld, dan had ik maar niet.....(met
die man mee moeten gaan.... daar langs moeten
fietsen..... zo dom moeten zijn.... zulke kleren
aan moeten trekken.... alleen naar huis moeten
gaan...)"
De aantal redenen
zijn teveel om op te noemen. Maar schuldig voel je
je.
Dat je je schuldig
voelt heeft een functie: Op het moment dat je
verkracht/aangerand wordt ben je volstrekt
machteloos. Want alles wat je geprobeerd hebt heeft
niet gewerkt. Schreeuwen niet, afweren niet,
vluchten niet, verstandig praten niet, een grapje
maken niet, afleiden niet.... En die totale
machteloosheid: iemand anders neemt het beheer over
jouw lichaam over, over de intiemste delen van je
lijf, en doet ermee wat hij wil, doet je pijn,
maakt je stuk, en gaat daarmee door zolang HIJ
wil... dat is niet te dragen....
Op het moment dat je
je schuldig voelt pak je een heel klein beetje
macht over jezelf terug. Want als je ergens schuld
hebt... dan hàd je dus iets anders kunnen
doen, dan hàd het ook anders af kunnen
lopen. Dan had je een keus gehad. Volgende keer
kies je zo dat je NOOIT MEER in zo'n vernietigende
situatie terechtkomt.
Schuldgevoel,
grenzenloos gedrag, ontwijkend gedrag komen in
zekere mate bij ieder meisje voor dat zo iets
afschuwelijks heeft mee moeten maken. Het zijn
verdedigingsmechanismen van de geest om een
dergelijke verschrikking te kunnen overleven. In
werkelijkheid heeft het slachtoffer geen schuld.
Alle schuld ligt bij de dader. Maar op het moment
dat je dat durft te geloven als slachtoffer word je
direct geconfronteerd met het gruwelijke wat je
overkomen is. Dan was je dus machteloos! Dan deed
die man maar met je lichaam en de intiemste delen
ervan wat hem beliefde.... Dan komen de doodsangst
en de afschuw en de misselijkheid en de pijn in
volle hevigheid op je af....
Dan val je weer terug
in de hel van toen.... Daar verzet je je tegen uit
alle macht!
©
Anoniem
Ik mocht het met
toestemming van de auteur (die anoniem wenst te
blijven) plaatsen.
LET
OP MIJN PAGINA KUN JE OOK BEREIKEN
VIA
http://www.steunpunt-geweld.tk
Of
neem eens een kijkje op mijn ander site die over
seksualiteit gaat en seksueel misbruik.
Klik Hier:
 Naar
Vorige Pagina|
Naar
Volgende
Pagina 
|
