België is Vanuit...Parijs gezien.. historisch
Frans gebied.
Wij Vlamingen onderschatten onze tegenstrevers.
Wij dachten dat met de taalwetten en het
Egmontpakt en de Sint Elooi akkoorden er taal en cultuurvrede zou zijn,maar
Franstaligen rusten niet.
Om dit te begrijpen geven wij hier enkele
onweerlegbare historisch gegroeide feiten weer.
De zuidelijke Nederlanden, La Belgique,
(van Belgica Nederland) zoals de Fransen het noemden, waren een internationaal
erkend deel van Frankrijk geworden. Dit feit wordt verdoezeld in de 'Belgische'
geschiedenis voor zo ver deze nog aangeleerd wordt. Maar is belangrijk
om het streven van de Franstaligen te begrijpen. Kan Belgique niet heraangehecht
worden aan Frankrijk dan moet er hier een klein Frans vaderland geschapen
worden waar de Franstalige zich thuis voelen. Allen werken zij daarom er
aan mede om het Nederlands zo veel mogelijk uit hun omgeving te weren en
te doen verdwijnen. Zeker vandaag nog nu er een taalstrijd woedt tussen
Frans en Engels. Kijken wij even in het verleden.
Napoleon had in 1797 de Oostenrijkers
bloedig verslagen en maakte misbruik van zijn militaire macht om La Belgique
(zoals de Fransen de Zuidelijke Nederlanden onder Oostenrijks bestuur noemden)
dat door de Fransen bezet was als deel van Frankrijk internationaal te
doen erkennen. Op de eerste wapenstilstand te Loeben dwong hij de Keizer
van Oostenrijk dit te aanvaarden maar gaf hem later compensaties om de
afstand van la Belgique te bevestigen. 19 avril 1797 Bonaparte, les accords
de Loeben. L'empereur d'Autriche abandonne La Belgique a la France!- Later
met de vrede van Campoformo op 17 okt. 1797 stond Oostenrijk officieel
Belgique en de Ionische Eilanden af aan Frankrijk in ruil voor het bezit
van Venetië, wat een brutaal einde maakte aan de historische vrijheid
van deze Venitiaanse republiek. Dit alles werd nog eens uitvoerig bepaald
op het Congres van Rastatt in december 1797!
Later op terugtocht naar Frankrijk
trachtte Napoléon een vrede te sluiten met het congres van de coalitie
en zijn Aide de Camp Comte de Ségur schrijft in zijn mémoires
"La Campagne de France" o.a.: "Bien plus, notre fuite, au travers de
Lunéville, avait rencontré et entraîné le duc
de Vicence avec eIle; rien n'était plus significatif. Ce ministre
des affaires étrangères, comme celui de Louis XIV, y était
venu pour demander la paix aux Alliés, jusque dans leur quartier
général. On le sait, ce ne fût qu'après quatorze
jours d'attente qu'il reçut ses passeports, et non pour Mannheim,
mais pour Chatillon, et seulement quand le ministre des affaires étrangères
anglais, Castlereagh, venu lui-même, eut décidé les
Alliés a nous imposer la perte de la Belgique, c'est a dire la chute
de l’ Empire."Verder, terwijl de onderhandelingen voortgezet werden
viel Châtillon opnieuw in de handen van Napoleon. "Châtillon,
séjour de ce Congres", schrijft Cormte de Ségur, "
ou dominait l'Angleterre! C'était la qu'on prétendait arracher
a Napoléon Anvers, La Belgique..."
Alhoewel de militaire positie
van Napoleon, wat hij wel besefte, uiterst wankel was, weigerde hij deze
verminking van Frankrijk te aanvaarden. Uiteindelijk moest hij abdiceren
omdat hij de "frontières légitimes de la France" wou
bewaren. "Que jamais il n'abandonnerait volontairement a l'ennemi des
Français qui s'étaient dévoués a sa cause!".
De erfelijke vorsten van de Oostenrijkse Nederlanden hadden hem immers
La Belgique (het deel dat overbleef na de herhaalde annexaties van het
gebied door de Koningen van Frankrijk), wettelijk aan het Franse Rijk van
Napoléon afgestaan. Na de nederlaag van Napoléon de verbanning
van Napoleon naar het eiland Elba en zijn ontsnapping en terugkeer, stelde
Napoléon een nieuwe vrede in het vooruitzicht maar deze werd afgewezen
omdat Napoleon België blijvend als een deel van Frankrijk beschouwde
en de geallieerden dit gebied niet aan Frankrijk wilden teruggeven. Om
België te behouden streed Napoléon, wat de aanleiding was voor
zijn val te Waterloo. Want wat te Waterloo gebeurde was een veldslag om
het heroveren van Belgique. Niets minder en niets meer... Engeland en Pruisen
wilden Frankrijk beletten dit gebied ooit nog onder controle te krijgen.
De betekenis van dit gebeuren
is geschiedkundig zeer belangrijk. Voortaan zouden de Fransen België
beschouwen als een verloren Frans gebied! Vanuit Frans politiek standpunt
bezien is de verfransing van België niets anders dan het terugwinnen
van Frans territorium.
De Oostenrijkse Nederlanden
waren in Europa een unicum van 200 jaar Contrareformatief Katholicisme
geweest dat van het gewone volk een meerderheid van analfabeten gemaakt
had. Slechts 3% van de bevolking bezocht de schaarse scholen Godsdienst
en Frans.Erger, volgens brieven waarin reizigers in die tijd beschreven
wat zij hier gezien hadden, was het een soort toeristische attractie geworden.
Vooral Engelsen bezochten dit landje om de Katholieke erediensten, gebruiken
en processies te bekijken. Voor protestanten was het een bezoek aan het
rijk van occulte tovenarij en bijgeloof. Vooral de overdadige stijlloze
kerkintérieurs met houten panelen beschilderd als marmer en de vergulden
versieringen die meer aan een salon dan een Christelijke bidplaats deden
denken, wekte hun lachlust op. Twintig jaar Franse bezetting, die in het
begin schoon schip maakten met de eeuwenoude achterlijke tradities, kon
dan ook gemakkelijk de elite totaal verfransen en onder voogdij van Franse
intellectuelen stellen. Na 1814 was voor deze Franstalige intellectuelen
de door Willem I opgelegde taalpolitiek, die het Nederlands als nationale
taal bevestigde, een teken van misprijzen van de Franse taal. In 1900 schreef
een Belgisch Generaal als argument voor de scheiding: 'de Hollanders
verachtte onze taal‘. lIs méprisent notre langue. Hij bedoelde
het Frans natuurlijk. Maar zijn boekje werd gewoon vertaald in het Vlaams
voor gebruik in de Belgische Vaderlandse geschiedenisles voor Vlaamse kinderen
en dat nog na de eerste wereldoorlog te Aalst b.v. Die Vlaamse kinderen
leerden dan dat de Hollanders hun Vlaamse taal verachtten .Het geeft een
voorbeeld van het intellectueel peil van de Belgische onderwijzer in 'Vlaamse'
Katholieke, er waren geen andere, scholen van die tijd. Men hield inderdaad
geen rekening met de meerderheid van de bevolking. Het waren immers slechts
arbeiders en boeren! Voor de katholieke kerk waren België en het koningshuis
heilig.
1830 was een revolutiejaar.
De Grieken hadden in een opstand tegen de Turken hun nieuwe onafhankelijkheid
verkregen. Pruisen en Rusland moesten een opstand in Polen dempen. Te Parijs
waren er rellen van sociale aard. Ook te Brussel begon het volk te morren.
Maar een gewapend conflict om België was voor de geallieerden onmogelijk
op dit tijdstip, zo... Engeland zorgde voor de diplomatie. Hun afgezant
kwam naar Leuven. Er werd een compromis uitgewerkt voor de Brusselse troebelen
in zuidelijk België. Geen aansluiting bij Frankrijk, dan maar een
nieuwe staat. Bij de oprichting van België werd er dan ook absoluut
geen rekening gehouden met het feit dat de meerderheid van het volk Nederlandstalig
was Alle Nederlandse cultuur was monddood gemaakt. Alleen een echte democratie
had dit kunnen voorkomen maar, ondanks dat het Nieuwe België een grondwet
in het Frans gesteld aannam dat voor alle Europese potentaten een gruwel
scheen van Frans republicanisme, was de macht in de nieuwe staat volledig
in handen van radicale Franstalige elite die een ondemocratische verfransing
politiek inzette dat het cultuurloos gemaakte onmondige volk overspoelde.
De definitieve grens tussen het Franse Keizerrijk en Holland vastgelegd
in 1802. In 1802 had Napoleon, na zijn terugkeer uit Egypte in 1801, de
vrede van Amiens gesloten tussen Engeland, Frankrijk en de Bataafse Republiek
(die door de Fransen overheerst werd). De grens tussen Frankrijk en Holland
werd vast gesteld als een grens die voor Frankrijk de scheldermonding omvatte
en een gebied dat zich over Breda langs Maastricht tot aan Venlo uitsterkte.
Het is precies deze Frans-Hollandse grens die de ‘Belgische’ rebellen eiste
de grens van België met Holland zou worden. Daaruit blijkt dat het
de bedoeling was het oude Franse gebied te herstellen. Engeland verijdelde
die plannen. Dat La Belgique deel van het Franse vaderland
uitmaakte was zo diep in het geheugen van het Franse volk geprent, dat
toen in 1848 een nieuwe revolutie ontstond, de revolutionairen, juist zoals
de sansculotten gedaan hadden, een inval in het België van Leopold
Ondernamen. Eerst beproefden ze te Quiévrain dan te Risquons- Tout
(Moeskroen) waar ze op 29 maart 1848 teruggedrongen werden. Onder hen waren
heel wat lieden die vanuit België naar Frankrijk uitgeweken waren
en nu terug kwamen om een volksopstand uit te lokken maar zij waren te
zwak om te slagen Als commentaar op die gebeurtenissen
schreef de Belgische ambassadeur te Londen, Sylvain van de Weyer, (lid
van het vroeger Voorlopig Bewind),
'Tous ces hommes (en hij bedoelde
hiermede Talleyrand, Sébastiani, Molé, Lamartine) -nous les
avons vue a I'œuvre -n'ont eu et n'auront jamais qu'une pensée,
c'est de reconquérir la Belgique en tout ou en partie, et de faire
naître les occasions d'attendre ce but'. (Alle deze mannen hebben,
ik heb ze aan het werk gezien, hebben slechts één doel, België
geheel of gedeeltelijk te heroveren. En de mogelijkheden daartoe te organiseren.)
Napoleon III (neef van Napoléon I) Die overal trachtte de volksopstand
uit te lokken en daarna naar de absolute macht greep, verklaarde openlijk
dat het zijn politiek doel was het België van Leopold 1 aan zijn rijk
toe te voegen. Merkwaardig dat hij voor zijn plannen de instemming van
Pruisen bekwam. In de pogingen van de Keizer om de macht en het prestige
van Frankrijk te versterken en zijn staatskunde van de
'natuurlijke
grenzen' in de richting van de Rijn te verwezenlijken nam België
een belangrijke plaats in: de herovering van België zou Frankrijk
immers tot aan de Duitse grens brengen. Napoleon noch zijn gemalin, Keizerin
Eugénie, maakte er een geheim van dat hun aandacht op de verwerving
van België gericht was; zo hoopten zij bij de dood van Koning Leopold
Zij dachten dat onlusten in België de opvolging door kroonprins Leopold
( de latere Leopold II) zouden verhinderen. Zo was zij ervan overtuigd
dat de Belgen de aanhechting bij Frankrijk verlangden wat hen door de Britse
diplomatie in 1830 verhinderd werd. Bij de spanningen tussen Oostenrijk
en Pruisen trachtte Napoléon III als tegenprestatie voor de Franse
neutraliteit bepaalde gebieden te verkrijgen, waaronder België. .
Zo werd door de Franse ambassadeur te Berlijn Bendetti een voorstel overhandigd,
dat de verovering van België uitstippelde, met instemming van Pruisen.
Een op diplomatiek vlak mislukte poging om Luxemburg te verwerven, ontredderde
de plannen van Napoléon. Napoléon III zou uiteindelijk in
1870 in een Oorlog met het Duitsland van Bismarck verwikkeld geraken en
krijgsgevangenen genomen worden. Een beschamende vernedering voor een keizer.
Er
is iets hallicinant in een volksopstand waar het volk de eigen
(Nederlandse)
taal vernietigt.
Dat maakt
de Belgische opstand uniek in de wereldgeschiedenis
Dat gebeurde
nooit, integendeel alle opstandige volken
streden
voor de volkstaal, niet voor de taal van een
of andere elite! |