1.
Een vergeten huwelijk
Het Rampjaar 1830.
Léopold I en Karoline Bauer Een vergeten huwelijk.
De eerste "koning
der Belgen": weduwnaar van de Engelse troonopvolgster. Was Charlotte niet
gestorven, hij zou ongetwijfeld als prins-gemaal van de Britse heerseres
een belangrijke politieke rol gespeeld hebben.
Leopold I,
echtgenoot van de Franse prinses Louise-Marie van Orléans: een politiek
huwelijk. Maar een ander huwelijk van Leopold van Saksen Coburg wordt blijkbaar
vergeten; zijn kortstondige echtverbintenis met de jonge Duitse toneelspeelster
Karoline Bauer. Een morganatisch huwelijk, waarop mijn aandacht gevestigd
werd door een artikel van J.B. (Jan Brans) in de "Standaard" van 13 januari
1966. Ook Theo Aronson schreef erover in zijn boek "De Coburgs van België".
het is een merkwaardig verhaal, waardoor men de mens in koning Leopold
I beter leert kennen. Voor dit artikel gebruikten wij vooral de mémoires
van Karoline Bauer zelf: "Aus meinem Bühnenleben", (Kiepenheuer
Verlag, Weimar 1917).
In september 1828 was de jonge actrice
Karoline Bauer opgetogen toen zij vernam dat een goedbekende van haar moeder:
prins Leopold van Saksen-Koburg, te Potsdam aangekomen was en een voorstelling
zou bijwonen. Leopold, weduwnaar, was toen 38 jaar; Karoline was er 21.
Zij zag inderdaad de prins, eerst door het zogenaamde leeuwenoog in het
gordijn voor de scène. Zij was onder de indruk; hij was groot en
slank en droeg een fraaie rode (Britse) uniform. Zijn bleek gelaat scheen
haar edel toe. Hij had kort zwart haar en grote, donkere, melancholische
ogen. Zijn gelaat was veeleer interessant dan schoon. Wat haar ook trof,
terwijl zij hem bekeek _ hij zittend op de eerste rij neven de koning van
Pruisen: et vermoeide in zijn houding en blik.
DE PRINS OP BEZOEK.
Leopold zag die avond Karoline
in een betoverend dansnummer. De volgende morgen liet hij vragen of hij
de "Frau Rittmeisterin" (Karolines moeder, weduwe) en haar dochter een
bezoek mocht brengen . Dat mocht. De prins kwam, niet in een hofkoets maar
in een gewone huurkoets. Blijkbaar wilde, de méér dan voorzichtige,
zich niet compromitteren door een bezoek aan een toneelspeelster! Bij dit
laatste bezoek maakte hij op Karoline niet dezelfde overweldigende indruk
als de avond tevoren. hij droeg nu niet meer het schitterende uniform maar
een, van onder tot boven, toegeknoopte lange zwarte overjas. Zij zag nu
dat hij een pruik droeg. Goed gemaakt, maar toch een pruik. De bleke vermoeide
man deed haar veeleer denken aan een vijftigjarige pedante kamergeleerde
dan aan een levenslustig prins van 38 jaar. Maar hij lachte bemoedigend.
En zijn grote, melancholische ogen "boeiden" de jonge vrouw.
"ARME ZWAARBEPROEFDE MAN"
Na een hoffelijk en vriendelijk
gesprek met de moeder en dochter samen, vroeg Leopold of hij Karoline alléén
mocht spreken. Dat mocht. Moeder kon het gesprek volgen, want de deur tussen
de twee kamers bleef open. De prins ondervroeg Karoline over haar loopbaan,
inkomsten en vooruitzichten. Tenslotte vroeg hij haar of zij beried zou
zijn om te trouwen met een eenzame, vermoeide, zwaarbeproefde man die dikwijls
benijd werd maar even dikwijls ongelukkig was. Wat ‘n belevenis voor beide
vrouwen! De moeder van Karoline meende dat haar dochter slechts bij zichzelf
en bij haar oom; Kristiaan Frederick Stockmar, de vertrouwensman van de
prins, kon te rade gaan. De prins, zei Stockmar, wenste stil, huiselijk
huwelijksgeluk. Hij had na de dood van zijn vrouw menig liefdesavontuur
gekend om zich te amuseren, niet om zich te inden. Dat was zeer nadelig
voor lichaam en ziel. Schone, voorname dames hadden hun netten gespannen
voor hem maar dat had tot niets geleid. Karoline moest ook weten dat prins
Leopold niet rijk was maar zeer zuinig. Nù scheen hij, volgens zijn
vertrouwensman, ernstig verliefd te zijn.
HUWELIJK MET DE LINKERHAND.
Indien Karoline erin toestemde
met hem te trouwen, zou het een zogezegd huwelijk met de linkerhand zijn,
een morganatisch huwelijk Men zou in alle stilte trouwen. Karoline zou
de titel van gravin Montgomery krijgen, maar ook dàt in alle stilte.
Het huwelijk mocht niet bekend worden, want dan zou Leopold het jaargeld
verliezen dat hij in Engeland genoot als weduwnaar van de troonopvolgster,
en eveneens de positie die hij daar innam. Overigens - Stockmar was eerlijk
- reeds sedert drie jaar werd Leopold de kroon van Griekenland in het vooruitzicht
gesteld. De onderhandelingen daarover waren hervat. Indien Leopold koning
van Griekenland werd, zou hij onmogelijk een morganatische echtgenote kunne
meenemen. De politiek zou dan de wet stellen en gebieden dat Leopold een
echte koningin zou meebrengen voor de Grieken. In dat geval zou het geheime
huwelijk tussen Karoline en de prins in alle stilte ontbonden worden. Immers:
enkel voor God en de naaste verwanten zou Karoline, indien zij in het huwelijk
instemde, de gade van Leopold zijn. Indien het huwelijk met kinderen gezegend
werd (hetgeen Stockmar niet hoopte), zouden die de graventitel van hun
moeder erven en financieel behoorlijk verzorgd worden. Zoals er ook voor
Karoline financieel zou gezorgd worden indien haar echtverbintenis met
de prins na kortere of langere tijd ontbonden werd. Wat kon Stockmar dus
beloven? Voor Karoline levenslang verzekerd, financieel zorgeloos bestaan,
maar ook niets meer! Want, waarschuwde hij, Leopold is onstandvastig in
de liefde. Wat dan?
De volgende dag hadden Karoline en haar
moeder een geheime ontmoeting met prins Leopold in een landhuis in de omgeving
van Coburg. De prins was vriendelijk, ja hartelijk. Karoline vond hem jeugdiger
en frisser, meer onbevangen en ongedwongen. Hij omarmde en kuste haar en
verklaarde zijn liefde.
LACHEN EN WENEN.
Karoline aarzelde nochtans om met
Leopold te trouwen, gezien de mogelijkheid dat hij koning van Griekenland
zou worden. Haar moeder drong er echter op aan dat zij hem toch zou huwen.
Den eens: een financieel onbezorgde toekomst, in ieder geval! Dezelfde
avond nog schreef Karoline een ontslagbrief aan de directeur van het theater
waaraan zij verbonden was. Zij moest op reis en optreden als gast in verschillende
vreemde steden schreef zij. Het ontslag werd geweigerd, maar haar moeder
wist een invloedrijke vriend ertoe te brengen de zaak voor te leggen aan
de koning van Pruisen. De vorst bemoeide zich ermee en de actrice bekwam
haar ontslag de 14de mei 1829. Zij lachte en weende. Behalve een drietal
mensen, waaronder de koning van Pruisen, wist niemand dat zij naar Engeland
reisde en met welke plannen.
PRACHTIGE GOUDEN KOOI.
Stockmar had voor geld gezorgd
en de twee vrouwen reisden naar Engeland. Zij werden zeer mooi en comfortabel
gehuisvest in een cottage in Regent Park op veertien mijlen van Londen.
Het was er fraai en aangenaam maar Karoline voelde zich als in een gouden
kooi. Zij en haar moeder beseften dat zij zich dat zij geheel op de genade
en ongenade in de handen van Leopold waren.
De eerste dag kwam Kristiaan Stockmar
op bezoek. Zijn meester liet de dames groeten en welkom heten, zie hij.
Hij was hen niet komen begroeten bij hun aankomst omdat hij door mondaine
verplichtingen weerhouden was: een diner bij de hoogste adel. Karoline
was zeer ontgoocheld en boos en verborg dat niet. De prins had haar en
haar moeder in Kales en Londen toch een eenvoudig welkomswoord kunnen zenden?
Stockmar antwoordde dat de prins zeer voorzichtig was; Eérst komt
de politiek en dan de liefde. Karoline's moeder zei: had je in Koburg zo
gesproken dan zouden wij hier nu niet zitten! Tegen zeven uur ‘s avonds
kwam Leopold per rijtuig op bezoek. Hij was zò aangekleed en hoog
dichtgeknoopt dat hij als het ware vermomd leek. De begroeting was niet
hartelijk. Karoline meende in hem "een dor hart" te voelen. Zij verweet
hem dat zij alles op het spel gezet had, ook haar kunstenaars loopbaan,
en dat hij nu zo koel was. Zij wilde de volgende dag terugkeren naar Duitsland!
Leopold werd teder. Karoline weende, en
na deze eerste "storm" waren zij opnieuw verzoend.
WANTROUWEND EN PEDANT.
Bij Karoline bleef nochtans de
ontgoocheling bestaan. Zij leerde nu een wantrouwende, onvoorzichtige en
pedante Leopold kennen. Ook haar oom Stockmar scheen veranderd. Hij was
zenuwachtig, ontstemd, ontevreden over zichzelf en over Leopold en Karoline.
Evenals in de laatste meidagen kwam Leopold in juni dagelijks op bezoek
in de cottage. Twee plechtige, voor Karoline vervelende uren. Zij speelde
piano, zong, las voor uit romans. En de prins van Saksen-Koburg, ex-gemaal,
Britse veldmaarschalk, Griekse kroonpretendent, drizzelde! Aronson beschrijft
op bladzijde 20 dat spel als: "het verpulveren van goud en zilverdraad,
van kwasten, epauletten en Brandebourgs"! Zo gingen in juni dagelijks uren
voorbij, en verder gebeurde er niets. Door haar moeder werd Karoline tot
geduld aangespoord. Tenslotte stelde Stockmar de prins een ultimatum. trouw
met haar of wij gaan terug! De volgende dag was Leopold daar, als het ware
geheel veranderd. Niet meer lethargisch afwachtend; diplomatisch. Hij sprak
opnieuw over liefde zoals in Berlijn en bij de ontmoeting nabij Koburg.
Hij vergat zijn pedantisme en (één dag!) het drizzelen. Karoline
vond hem opnieuw beminnelijk en was ervan overtuigd dat hij haar beminde.
HUWELIJK.
De 2de juli 1829 trouwde prins
Leopold in de cottage met Karoline Bauer, in een heel eenvoudige plechtigheid
- eigenlijk in’t geheel géén plechtigheid. Stockmar had een
huwelijkscontract geschreven, waardoor Karoline de titel "gravin Montgomery"
kreeg en een bescheiden jaargeld. En zo was Karoline dan getrouwd met Leopold,
verbonden niet door een sacrament, zoals bij de katholieken, maar door
een huwelijksverdrag dat "een natuurlijke, door God gewilde verbinding"
bekrachtigt.
WITTEBROODSWEKEN.
Leopold was de eerste weken stralend,
levendig en fris, gelukkig. Niet meer pedant. Hij drizzelde niet meer.
Integendeel, hij zong duetten met Karoline en speelde biljart met haar.
Zelfs wandelde hij bij avondschemering met haar in het park dat de cottage
omgaf. Maar na de maand juli reisde Leopold naar Karlsbad, voor een kuur.
Karoline reisde als gravin Montgomery met haar moeder naar Parijs. Half
november kwam ook Leopold naar Parijs. Hij verbleef in een ander hotel
(geheim huwelijk) en bracht dagelijks een kort bezoek aan zijn vrouw. Begin
december vertrok Leopold met Stockmar naar Engeland, en Karoline...bleef
alleen achter in Parijs, waar zij met haar moeder zeer droevige kerstdagen
doorbracht. Plots kwal er een "bevel" om naar Engeland terug te keren.
Maar nooit in haar leven beleefde zij een zo droevige oudejaarsavond als
die 31ste december 1829 in de cottage met haar moeder, terwijl haar man
in Londen was.
GROOTVADERLIJKE BEGROETING.
Op nieuwjaarsdag 1830 kwam Leopold
te vier uur ‘s namiddags op bezoek, ingeduffeld zoals een grootvader. Grootvaderlijk
ook waren begroeting en gesprek. Geen spoor meer van levensfrisheid, liefde,
huiselijke warmte. Karoline speelde en zong gedurende een half uur, terwijl
Leopold in bontmantel en met bontlaarzen voor het haardvuur zat. Het diner
was ongezellig. Tot een écht gesprek kwam het niet. Na het diner
las Karoline voor uit een roman en Leopold drizzelde. helemaal "Grootvader"
, volgens zijn vrouw in haar mémoires. En toen hij te zeven uur
vetrok, leek hij tevreden.
Zo vergingen de dagen. Met de ene hand
reikte Leopold en Stockmar naar de kroon van Griekenland, met de andere
hand hadden zij Karoline naar Engeland gehaald, wetend (aldus de ontgoochelde
vrouw) dat zij niet beiden tegelijk konden vasthouden, dat een van beide
moest afgestoten worden: de kroon of Léopold’s geheime liefde. Beiden
waren diplomaten, met koele diplomaten ogen, volgens Karoline, die zichzelf
later beschouwde als speelgoed, gedurende enige uren, voor een zich vervelende
pedant.
HET LIED IS UIT.
Over de Griekse plannen van Leopold
wist Karoline maar weinig. Terwijl zij in Parijs was, waren de besprekingen
over de Griekse kroon opnieuw begonnen. In februari 1830 waarborgden Rusland,
Frankrijk en Engeland de onafhankelijkheid van Griekenland, onder een christelijke
koning. De kroon werd Leopold officieel aangeboden. Karoline was opgetogen
toen ook oom Stockmar het haar vertelde. Zij zou opnieuw vrij zijn!...Daarna
kwam de weemoed. Zij voelde zich ontgoocheld. Een korte geluksdroom was
voorbij. Toch begroette zij haar man hartelijk en ontroerd als de toekomstige
koning van Griekenland. En hij...sprak niet over de nakende scheiding,
over hun uit-elkaar-gaan. Neen, hij sprak over wat Griekenland voor hem
zou betekenen.
Einde mei1830 kwam het nieuws dat
Leopold toch geen koning van Griekenland zou worden. Karoline zou dus in
Engeland blijven. Nu was zij ontgoocheld. Leopold zei haar geen woord als
uitleg of verontschuldiging maar deed alsof er niets gebeurd was, en Karoline
voelde zich opnieuw vernederd.
Omwille van een broer van haar,
die in financiële moeilijkheden verkeerde, kwam het tot een scène
tussen haar en oom Stockmar, tussen haar en Leopold. En dàn was
het uit! Karoline en haar moeder vertrokken naar Duitsland om nooit meer
naar Engeland terug te keren.
HUWELIJK ONTBONDEN
In het reeds vermelde artikel van
J.B. lezen wij dat in ieder geval werd het morganatisch huwelijk van de
prins van Saksen-Koburg met Karoline Bauer - beiden waren evangelisch -
in 1831 ontbonden. De ONVERWACHTE kans koning der Belgen te worden dwong
de prins tot die stap. Afgezien van andere, politieke, financiële,
opportuniteitsredenen, moest hij ook rekening houden met Frankrijk, dat
zijn toestemming tot de troonsbestijging van de Saksen-Koburger afhankelijk
maakte van zijn verloving met Louise-Marie, de dochter van Louis-Philippe".
De Bruyne
't Pallieterke
2. Vlaamse vrijwilligers stierven
voor Charlotte
‘De doorbraak van de hoop’ schets
de politieke omwentelingen die Mexico in de 19de en het begin van de 20ste
eeuw hebben gebrandmerkt. Ook 1500 vrijwilligers uit NINOVE en OUDENAARDE
speelden hierbij een rol . Maar velen moesten het met de dood bekopen.
in maart 1864 werden in de Belgische
kranten oproepen gepubliceerd om een expeditiecorps samen te stellen, dat
zou worden geleid door een veertigtal beroepsofficieren, die op rangverhoging
mochten rekenen. Koning Leopold I wilde zijn dochter Charlotte, die door
haar huwelijk met de Habsburgse aartshertog Maximiliaan van Oostenrijk
en de strategische manipulaties van Napoleon III keizerin van Mexico was
geworden bescherming garanderen. Het land werd immers geteisterd door guerrillaoorlogen
en net over de grens met de Verenigde Staten lonkte de vroegere bewindsman,
Benito Juarez, opnieuw naar de macht, terwijl in het zuiden generaal Porfirio
Diaz een oppositie leger trainde voor een gewapend treffen.
Maximiliaan had onderhandelingen
gevoerd met de Belgische minister van oorlog Chazal (een man van Franse
afkomst), die voorspelde dat de economie er zijn voordeel zou meed oen.
Maar voor onze jongens vertrokken wist niemand precies of zij deel zouden
uitmaken van de keizerlijke garde, dan wel een Mexicaans hulpregiment zouden
vormen. In het Belgisch parlement werden er in het Frans verhitte discussies
gevoerd, want de regering werd ervan beticht de leegloop van het leger
te bevorderen.
Volksvertegenwoordiger De Laet van
de Antwerpse Meetingpartij daagde de oorlogsminister uit tot een pistolenduel,
waarbij zij lichamelijk verwondingen opliepen. Maar de soldaten waren toen
al lang in Mexico aanbeland. Aanvankelijk waren zij enthousiast over hun
verblijf in Veracruz, maar toen sommigen op hun tocht naar de hoofdstad
door tyfus of uitputting het leven lieten, daalde het moreel zienderogen.
Er bestaat een brief, waarin Charlotte keizerin Eugénie bericht
dat de Oostenrijkse en Belgische soldaten zich voortreffelijk gedragen
bij kalmte en rust, maar dat zij zodra een onweer opsteekt nergens te bespeuren
zijn. Balorige vrijwilligers klaagden over de huisvesting en de eetvoorzieningen.
Zij kregen de opdracht de streek te zuiveren van de republikeinen en er
werden strafcampagnes georganiseerd, die al vlug evolueerden tot een verschrikkelijk
bloedbad. Veel landgenoten werden gevangen genomen, waardoor het imago
van het expeditiekorps een stevige deuk kreeg.
Zowel in Oudenaarde als in het kamp van
Beverloo werden herdenking monumenten opgericht, terwijl in Mexico talrijke
soldaten deserteerden.
Maar ook de ‘verlichte’ Maximiliaan
beging vele flaters. Hij vaardigde het bevel uit om niet minder dan 40.000
gewapende Mexicanen, die niet tot een leger behoorden, te executeren. Ondertussen
groeiden de keizersgezinden Mexicaanse troepen en het Belgisch korps uit
elkaar. Charlotte kon niet langer op nieuwe hulp uit België rekenen
omdat de nationale pers de regering die had afgeraden. President Juarez
belegerde de stad Quéretaro, waar Maximiliaan met zijn fel uitgedunde
tropen verbleef. Toen hij werd terechtgesteld betekende dit meteen het
einde van de droom die de Franse Keizer Napoleon III had gekoesterd om
een katholiek Latijns-Amerikaan imperium te vormen. Wel werd Maximiliaan
sindsdien min of meer beschouwd als een martelaar van de Christelijk-Westerse
beschaving.
De episode rond Charlotte en Maximiliaan
is slechts één van de vele geschiedkundige facetten die aan
bod komen op de ‘Doorbraak van de hoop". De expositie is vooral interessant
op historisch-documentair, maar veel minder op artistiek vlak.
3.
Charlotte keizerin
In 1853 reisde koning Leopold I met zijn
achtienjarige zoon Leopold naar Wenen. Vandaar schreef de kroonprins aan
zijn broer Filips: ‘Cher papa heeft voor mij een gezellin gekozen: ‘t is
Marie, dochter van de Palatijn van Hongarije. Zij is zestien jaar. Ik was
zeer verwonderd dat te vernemen, maar ik heb mij onderworpen aan de vaderlijke
wil. Zij is middelmatig van gestalte, een beetje zwaarlijvig, en niet zeer
mooi, zonder nochtans lelijk te zijn. In Wenen zegt men, dat zij zeer spiritueel
is. Het huwelijk zal in augustus plaatsvinden.
Prinses Charlotte, het zusje van
Leopold en Filips, kreeg iets meer inspraak in haar huwelijk, al had haar
vader ook voor haar tijdig de hoven van Europa afgezocht. Nog vòòr
haar zestiende verjaardag kwam aartshertog Maximiliaan op bezoek, de broer
van de Oostenrijkse keizer. Hij bezocht België waar zijn Habsburgse
dynastie zoveel eeuwen geregeerd had, en schreef naar huis: "Het is het
meest bloeiende land, dat ik tot nu toe bezocht heb. Een land, dat alle
elementen bezit van welvaart en rijkdom: vruchtbare grond, rijke steden,
dichtbij aan elkaar gelegen, havens aan de zee, een prachtig spoorwegnet,
handel en nijverheid in een mate die ik nog nooit tevoren gezien heb. Het
is werkelijk een model van een land." Met eenzelfde verbazing had in 1477
zijn voorvader Maximiliaan toen hij naar Brugge gekomen was om Maria van
Bourgondië te huwen, geschreven over de rijkdom van de Nederlanden
waarin "twintig steden zoals Wenen" lagen. P 20 september 1856 schreef
de koning aan zijn dochter om haar keuze te laten: ofwel de aartshertog,
waardoor zij de tweede zou worden in het grote Habsburgse rijk, ofwel koning
Pedro V van Portugal die toen net negentien jaar geworden was, naast wie
ze de eerste zou worden, maar in een kleiner land en een minder aanzienlijk
vorstenhuis. En Pap besloot: "In geen geval wordt aan een huwelijk gedacht
voor de zomer van 1857, na je (zeventiende) verjaardag. ‘t Is vooral de
aartshertog die op een spoedig, positief antwoord aandringt";. Daar was
wel reden toe, want de man was al 24 jaar en nog ongehuwd, ten gevolge
van het overlijden van een vroegere verloofde.
Charlotte koos voor Maximiliaan
en het huwelijk werd te Brussel ingezegend op 27 juli 1857. Tot haar uitzet
behoorden 44 japonnen, 30 dozijn hemden met hoge, rode of omgeslagen kraag,
6 dozijn slaapmutsen, 77 kamerjassen, 81 halsdoeken, 40 dozijn handschoenen
waarvan drie dozijn voor ‘s nachts, 18 dozijn zakdoekjes met geborduurd
initialen of met kant afgezet, 288 paar kousen en 100 paar schoenen. "
Men moet er wel rekening mee houden, dat in deze kringen slechts twee à
driemaal per jaar gewassen werd" noteert de biografie. En tegelijk ook
schoenen gepoetst? Zoals koning Leopold het gevraagd had aan de keizer,
gaf die aan zijn broer een waardige positie: gouverneur vaan het koninkrijk
Lombardije-Ventië, met Milaan als hoofdstad. Nu de Italiaanse onafhankelijkheidswil
naar een hoogtepunt ging, was dit een biezonder moeilijke opdracht en Maximiliaan
kon die duidelijk niet aan. Hij moest spoedig door een militair vervangen
worden, temeer omdat Piëmont en Frankrijk in 1849 Oostenrijk aanvielen
om de Habsburgers uit Italië te verdrijven. De keizer verloor alleen
Lombardijë en kon Venetië nog behouden tot aan de Pruisisch-Oosterrijks
oorlog in 1866. Maar Maximiliaan moest nu leven van zijn werkeloosheidsvergoeding.
Totdat er een nieuwe job in zicht kwam: keizer worden van Mexico! Mexico
verkeerde zowat permanent in chaos en revolutie, en volgens de toen gangbare
kanonneerbootdiplomatie stuurden Frankrijk, Engeland en Spanje in 1862
samen een expeditiekorps om de financiële belangen van hun onderdanen
te vrijwaren. Na een aanbod tot schadeloosstelling door president Juarez
trokken Spanje en Engeland zich terug. Maar de Franse keizer Napoleon III
had voortdurend militaire successen nodig om op zijn geüsurpeerde
troon te kunnen blijven, en dus liet hij zijn tropen oprukken naar de hoofdstad.
Eens daar, moest hij de conservatieve tegenstanders van Juarez een stabiele
machtspositie trachten te bezorgen. Hij liet hen de keizerstroon aanbieden
aan aartshertog Maximiliaan. Die aanvaardde in april 1864 met, achteraf
bekeken, een ongelooflijke lichtzinnigheid. Hij zou niet alleen op Franse
troepen steunen, maar ook een Oostenrijks en een Belgisch vrijwilligerskorps
meekrijgen. Dit laatste, "een lijfwacht voor keizerin Charlotte", werd
in Oudenaarde gevormd, waar een monument door beeldhouwer Willem Geefs
herinnert aan de Belgische gesneuvelden bij Tacambaro. De aanhangers
van president Juarez voerden inderdaad een guerrillaoorlog, en het bleek
algauw dat de keizer alleen met een permanente Franse militaire steun op
de troon kon blijven. Al toonde Charlotte dan meer doortastendheid dan
haar onbekwame man, dat volstond niet. Zeker niet nadat de burgeroorlog
ten einde was in de Verenigde Staten, zodat die snel met heel hun gewicht
Juarez konden steunen tegen de Europese inmenging. Nadat Napoleon III beslist
had om zijn troepen terug te trekken, kwam Charlotte naar Europa in een
wanhoopspoging om nieuwe steun los te krijgen. Toen deden zich plots vlagen
van zinsverbijstering voor, die snel toenamen. Ze werd in juli 1867 naar
België overgebracht, zonder dat men haar had verteld dat Maximiliaan
na zijn gevangenname was gefusilleerd - zoals hij zelf verordend had dat
er met de gewapende aanhangers van Juarez moest gebeuren. Pas een half
jaar later werd het haar medegedeeld. De keizerin genas niet meer en stierf,
86 jaar oud, in 1927 in het kasteel Bouchout te Meise waar ze tientallen
jaren verbleven had. Dank zij een schat aan brieven en dagboeken, vooral
uit het archief van het koninklijk paleis maar ook uit allerlei andere
verzamelingen, heeft Mia Kerchvoorde een bijzonder aantrekkelijke en levendige
biografie geschreven, die hele koninklijke familie in de jaren 1850 en
1860 belicht.
Lode Wills (Davidsfonds)
De huidige Koning van België stamt af van een
lid van het Nederlandse huis van Oranje-Nassau
Louise van Oranje-Nassau (1828-1871) trouwde
in 1850 met Karl XV van Zweden and
Noorwegen, (1826-1872).
Zij kregen 2 kinderen:
Karl Oscar van Zweden (1852-1854).
Louisa van Zweden (1851-1926).
Louisa van Zweden trouwde
in 1869 met Frederik VIII van
Denemarken (1843-1912) en zij kregen de volgende kinderen:
1) Christian X (1870-1947), Koning van Denemarken. Hij trouwde in 1888
met
Alexandrina von Mecklenburg-Schwerin
(1879-1952), zij zijn de stamouders
van de huidige Deense Koningin.
2) Haakon VII (1872-1957), Koning van Noorwegen. Hij trouwde in 1896
met Maud
van Great-Britain (1869-1938). Zij kregen een
kind, Olav V (1903-1991)
Koning van Noorwegen. Hij trouwde in 1929 met zijn
nicht Martha van Zweden (1901-1954), zij zijn de
ouders van de huidige
Koning van Noorwegen.
3) Louisa van Denemarken (1875-1906). Zij trouwde in 1896 met Frederik
von
Schaumburg-Lippe
(1868-1945).
4) Harald van Denemarken (1876-1949). Hij trouwde in 1909 met Helena
von
Holstein-Sonderburg-Glucksburg (1888-1962).
5) Ingeborg van Denemarken (1878-1958). Zij trouwde in 1897 met Karl
van Zweden
(1861-1951) en kregen
de volgende kinderen:
. Margareta van Zweden (1899-1977). Zij trouwde in 1919 met Axel van
Denemarken
(1888-1964)
. Martha Sophia Louisa Dagmar Thyra, Bernadotte van Zweden (1901-1954)
trouwde
in 1929 met Olav V
Glücksburg Koning van Noorwegen (1903-1991). Zoon:
Harald V Glücksburg,
Koning van Noorwegen (1937- )
. Astrid van Zweden (1905-1935) trouwde in 1926
met Koning Leopold III van België (1901-1983).
|