WORKING CLASS MOVEMENT

Sa pagkakatatag ng Rebolusyonaryong Partido ng Manggagawa sa Pilipinas (RPM-P) sa batayan ng pagtatakwil sa Stalinismo at bulgarisadong Maoismo at pagpupursige natin sa pag-aaral ng Marxismo - Leninismo at sa praktika nito sa rebolusyong Pilipino, susing larangan ang kilusan ng uring manggagawa sa nararapat mabigyan ng masusing pag-aaral at pansin upang mailagay sa tamang pwesto sa kabuuang rebolusyonaryong pakikibaka.

Ang ating mga pag-aaral at pansin ay nararapat na malinaw na tumungo sa pagsasaayos ng mga distorsyong nilikha ng ilang dekadang pamamayani ng Stalinista at Maoistang pag-iisip sa pagharap sa usapin ng kilusan ng uring manggagawa.  At maging gulugod ng ating pangkalahatang re-oryentasyon sa gitna ng mga umiiral na katotohanan at Marxista-Leninistang rebolusyonaryong praktika. 

Maikling Pangkalahatang Kalagayan Ng Uring Mangagawa

Sa kasalukuyan, ang umiiral na pang-ekonomiang sistema sa bansa bagama’t kapitalismo na ay isang hilaw o maldebelop na kapitalismo.  Dulot ito ng dayuhang pananakop na bumansot sa pag-unlad sa loob ng halos mahigit 500 taong pag-iral ng Pilipinas bilang isang bansa - mula sa halos apat na daang taon sa ilalim ng Kastila, sampung taon ng Amerikano, tatlong taon sa ilalim ng Hapones at muli ng ilampung taon ng Amerikano.  Dahil dito, hindi naging normal ang pag-unlad ng bansa na ginawang kurakutan ng yaman ng mga dayuhan.     

Ang nangyari ay naging mina ng hilaw na kalakal at tambakan ng tapos na produkto ang bansa kaya labis na naantala ang pag-unlad nito bilang industrialisado o kapitalista. Kaya sa halos 500 taon nitong pag-iral bilang bansa, ang Pilipinas ay nasa yugto pa rin ng maldevelop na kapitalismo – kahit na ang daigdig ay bumubungad na sa sosyalismo.  Ang tuwirang resulta nito ay hindi rin maunlad o debelop na uring manggagawa na hati-hati sa ilang seksyon.

Bukod dito, dahil na rin sa mga maniobra at manipulasyon ng kapitalismo, labis na atrasado ang kamalayan ng uring manggagawa kahit sa antas lang ng unyonismo - halos wala pang 10 % ng 25 milyong manggagawang industrial ang organisado sa mga unyon.  Ang maliit namang persentahe ng organisado ay hati-hati rin sa mga pederasyon na malaking bahagi ay pinamamayanihan ng mga dilawang lider manggagawa at ng mga dating kasama na ngayon ay mga oportunista nang mas masahol pa sa mga dilawan.  Ang isplit sa CPP ay nakapagpatigas pa sa pagkakahating ito laluna na ang maiku-konsiderang nasa seksyon ng progresibo at/o rebolusyonaryo.

Kumpara sa kalagayan ng manggagawang industrial, lalong higit na mahina ang iba pang seksyon ng uri.  Ang mala-manggagawa na binubuo ng mga manggagawa sa serbisyo, konstruksyon, rural poor at iba pang informal sector ay halos hindi organisado o walang organisasyon o organisado man ay hindi naka-ayon sa kilusan ng uri.  Kaya, sa kabuuan, masasabing napakahina pa o nasa panimula pa lang ang kilusan ng uri.

Sa ganitong kalagayan, wala sa posisyon ang uring manggagawa na harapin, ipagtanggol ang sarili at isulong ang makauring pakikibaka sa harap ng pananalasa

ng globalisasyon na ibinubunsod ng pandaigdigang kapital sa pakikipag-kutsabahan ng lokal na naghaharing uri at gobyerno nito.  Gayundin, nawawala ang uri sa kalagayan na pamunuan ang iba pang inaapi at pinagsasamantalahang seksyon ng mamamayan na naghahangad din ng tunay at rebolusyonaryong pagbabago.

Ang globalisasyon o neo-liberal na pandaigdigang patakaran ng kapitalismo ang pinakahuling salot na nananalakay ngayon sa uring manggagawa.  Naglalayon ito ng walang sagkang daloy ng kapital (pinansya, produkto, at iba pa) sa buong daigdig. Kaya ang daigdig ay nagiging isa na lang maliit na pamayanan kaugnay sa galaw ng kapital.  At upang maganap ito, pinapawi ang lahat ng proteksyon sa lokal na ekonomia ng mga bansa para sa walang kabusugang pagsasamantala ng pandaigdigang kapital.

Sa bansa, nagkakaanyo ito sa liberalisasyon - pagpawi sa taripa na dapat bayaran sa pagpasok ng mga produkto, pribatisasyon ng mga pag-aaring publiko, deregulasyon - pag-aalis ng kontrol sa mga kompanyang dayuhan tulad ng langis at pag-aalis ng kontrol sa pagdagsa ng mga produktong maaaring itambak sa bansa ng dayuhang kapital.  Ito ay nagreresulta sa maramihang pagsasara ng mga pabrika, pagbabawas (downsizing) ng lakas paggawa, rotasyon ng mga manggagawa at kontrakwalisasyon ng paggawa. Sa kagyat, daan-daang libo hanggang milyong manggagawa ang agad na nawalan at kinulang ng ikabubuhay.

Ang globalisasyon ang magtitiyak ng patuloy na pagdaloy ng produkto sa bansa kahit sarado na ang mga pabrika rito at wala ring hanapbuhay ang maraming manggagawa. At ito ay simula pa lang, panimulang bwelo pa lang ito ng pananalakay na ito ng globalisasyon, ang halimaw ng pandaigdigang kapital na nagnanais sagpangin ang anumang tagumpay ng uring manggagawa na nakamit sa kung ilang dekadang pakikibaka – pag-uunyon, mga prebilehiyo at mismong mga hanapbuhay na tanging inaasahan ng uri.

Bukod sa pagkakahati-hati ng progresibo at rebolusyonaryong seksyon ng kilusang manggagawa na bunga ng isplit sa Partido; ang patuloy na pamamayani ng dilawan sa signipikanteng bilang ng mga unyon at pederasyon; ang pagkabulok ng mga dating rebolusyonaryo at progresibong lider bilang mga oportunista at ang pananalasa ng pandaigdigang kapital sa anyo ng globalisasyon ng ekonomia, may dalawa pang mabigat na dalahin na umuuntol sa pag-unlad at pagsulong ng kilusang manggagawa.  Ito ay ang mali o baluktot na oryentasyon/direksyong dala-dala ng kilusan at ang natural na pagkakahati ng uring manggagawa sa isang hindi pa maunlad o mal-develop na kapitalismo.

Mula sa estratehiya ng gyera na dinadala ng CPP, ipinalaganap at mabisang naipatagos ang oryentasyon ng strike movement sa balangkas ng umano’y genuine trade union (GTU).  Sa praktika, itinakda nito na maging labis na kaliwa ang mga taktikang dinadala ng manggagawa sa larangang trade union.  Dahil sa esensya’y ipinagsisilbi ang kilusang unyon sa gyerang inilulunsad ng CPP/NPA, sa aktwal ay nagiging propaganda lang ang kilusang unyon upang maka-rekluta ng mga kadre at mandirigma para sa kanayunan at hukbong bayan.

Kaya ang mga welga at iba’t iba pang aksyong inilulunsad sa balangkas na ito ng oryentasyon ay lampas-lampas sa antas ng pag-unlad na inaabot ng kilusang manggagawa at malinaw na hindi nagsisilbi sa patuloy na pag-unlad – pagkamulat, pagka-organisa at pagsulong ng uring manggagawa.  Ang masahol pa, nagre-resulta ang mga pagkilos na ito ng pagkadurog ng mga unyon at kawalan ng hanapbuhay ng manggagawa.  Ang kakatwa, kasalungat sa mga pagkilos na ito ay ang atrasadong edukasyong pulitikal na ipinalalaganap sa hanay ng uri – ang pambansang demokrasya.     

Ikalawa, hindi pa nabibigyang pansin ang paglutas sa natural na pagkakahati-hati ng uring manggagawa sa iba’t ibang seksyon dahil sa hindi lubos na develop na kapitalismo sa ikatlong daigdig tulad sa ating bansa.  Ang nangyayari, naituturing o naibibilang na ibang sektor o hindi kabilang sa uri ang mga mala-proletaryado sa kanayunan at maging sa kalunsuran na wala sa mga industria.  At hindi nabibigyan ng seryosong pansin ang pagsanib ng mga ito sa pangkalahatang kilusan ng uring manggagawa. Ngayon nararapat nang mabigyan ito ng pansin tungo sa kalutasan para sa isang solidong kilusan ng uring manggagawa.  

 Ang Rebolusyonaryong Kilusang Manggagawa

Bilang Partido ng uring manggagawa, ang nararapat at kailangang pangunahing konsentrahan at atupagin natin ay ang malawakang pagmumulat, pag-oorganisa at pagpapakilos sa uri.  Sa ibang salita, nararapat na ang buong uri ang magawang pamunuan ng Partido tungo sa pagkakamit ng kanyang pangkasaysayang misyon ng pagpapalaya sa sarili.  At mula rito ay magawa ng uri (hindi ng Partido) na tuwirang pamunuan ang lahat ng iba pang inaapi at pinagsasamantalahang uri at sektor ng sambayanang Pilipino.

Kaya bilang taliba ng uring manggagawa, kailangang mailagay ng Partido ang buong uri sa namumunong papel sa rebolusyong Pilipino.  Mali at pinatunayan na ng ating mahabang praktika na akuin ng Partido ang pamumuno ng uri sa iba pang inaapi at pinagsasamantalahang uri’t sektor.  At lalong mali na banatin ng Partido ang sarili upang pamunuan ang iba’t ibang uri’t sektor sa lipunan.  Ang resulta, naiiwan o napag-iiwanan o nalalagay lang ang uring manggagawa na ka-antas ng iba pang uri’t sektor at nawawala sa posisyon ng pamumuno.

Masakit tanggapin subalit isang katotohanang matagal ring umiral na “nagtampo” at na-”alienate” ang mga kasama na beteranong lider manggagawa sa Partido dahil sa mga “PO” nilang galing sa sektor ng peti-burges na wala namang kaalam-alam sa mga usapin ng kilusang manggagawa o kilusang trade union.  Gayundin, isang malaking insulto sa uri na ang ibigay na pangunahing pag-aaral sa kanila ay oryentasyong pambansa demokratiko (gayong ang sosyalismo ay sarili nito at siyang ideolohia ng uri) kaakibat nito ay ina-antas-antas ang kamalayan at pagkilos ng uri ayon sa pakikibaka para sa pambansang demokrasya at hindi ayon sa kanyang uri at pangkasaysayang misyon.

Ngayon, dapat na nating iwasto ang mga mali, kapos-kapos at wala sa lugar na pagtingin at pagtrato sa uri at sa kilusan ng uri - nararapat at kailangang ang uri ay maimulat, ma-organisa at mapakilos bilang uri upang mapamunuan nito ang rebolusyonaryong pakikibaka ng buong sambayanang Pilipino para sa kalayaan at demokrasya na ang ultimo ay pagtungo at pagkakamit ng sosyalismo - ang unang malaking hakbang sa lubos na paglaya ng uri - pagpawi sa pagsasamantala ng tao sa kapwa tao at pagbibigay wakas sa pag-iral ng makauring lipunan .

Ang pagpupunyagi natin sa pagmumulat, pag-oorganisa at pagpapakilos sa hanay ng uring manggagawa ay magkaka-anyo sa paglitaw, pagpapaunlad at pagsusulong ng rebolusyonaryong kilusan ng uring manggagawa.  Ito ay kilusan ng buong uri at hindi lang ng manggagawang industriyal o trade union.  Ibig sabihin, ito ay kilusan na tatahi sa lahat ng seksyon ng uri mula sa industriyal, serbisyo, iba pang informal sector hanggang sa mga komunidad ng maralitang taga-lunsod at mala-proletaryado sa kanayunan.

Kahit pa ang magsisilbing gulugod ng kilusan ng uri ay ang nasa industriyal/trade union, nararapat na mulat na sinasaklaw ng ating pagkilos na masasalamin sa mga konkretong programa/plano ang iba pang seksyon ng uring manggagawa.  At ang mga manggagawang industriyal, partikular ang mga unyon/pederasyon nila ay mabisang nakakatulong na abutin ang iba pang kapatid sa uri.

Sa pagsulpot ng kilusan ng uring manggagawa, kailangan at nararapat na kagyat na pumuwesto ito sa unahan ng namumuong pangkalahatang kilusan ng mamamayan kaalinsabay sa pagsisilbi bilang gulugod nito upang matiyak ang militansya, katatagan, pagsulong at patuloy na pag-unlad ng buong kilusan ng mamamayan (general mass movement).  Tanging ang kilusan ng uring manggagawa na nakasanib, nangunguna at gulugod ng buong kilusan ng mamamayan ang garantiya sa pagiging sustinido ng buong kilusan ng mamamayan.  Ito lang ang may kapasidad na bumalanse sa pag-aatubili at pag-aalanganin ng iba pang mga uri at sektor.

Sa ganito, malinaw ang mga mapagpasyang papel ng uring manggagawa sa rebolusyonaryong pakikibaka;  una, tuloy-tuloy na buuin at paunlarin ang kilusan ng uri;  ikalawa, pangunahan o pamunuan ang buong kilusan ng mamamayan;  at ikatlo; magsilbing gulugod ng buong kilusan ng mamamayan.  Ang mga papel na ito ng uri ay kailangan at nararapat niyang gampanan nang magkakaalinsabay at hindi nang una-una (one after the other).

Ang mga papel ng uri ay hindi makakamit sa isang iglap kundi sa isang mahabang proseso na mahigpit ang dialektikong ugnayan - Sa proseso lang ng pagpapalakas sa sarili magagawa ng uring manggagawa na pamunuan ang buong kilusan ng mamamayan at magsilbing gulugod nito at sa proseso din lang ng pamumuno/pangunguna sa buong kilusan ng mamamayan at pagiging gulugod nito mabilis na mapapalakas ang sarili at ang patuloy niyang pagpapalakas sa sarili ang magpapatibay sa kanyang pamumuno sa buong kilusan ng mamamayan at mabisang pwersa sa ubod nito at ito rin lang ang gagarantiya sa patuloy na pag-unlad at pagsulong ng buong kilusan ng mamamayan.

Ang buong prosesong ito ang lubos na papanday sa uring manggagawa at sa Partido nito upang dalhin ang rebolusyonaryong pakikibaka sa tagumpay at malagay ang sarili sa pinaka-mainam na sitwasyon para humawak ng kapangyarihang pampulitika at sa ultimo ay kamtin ang kanyang pangkasaysayang misyon – ang pagpawi sa makauring lipunan kung gayon ay pagpawi sa pagsasamantala ng tao sa kapwa tao.

Kaya, uring manggagawa, magkaisa, pamunuan ang pakikibaka ng sambayanang Pilipino!  Tanging ang makauring pakikibaka ng uring manggagawa ang batayan para sa rebolusyonaryong transpormasyon ng lipunan.  Mula rito, magkamit ng maraming tagumpay tungo sa kalayaan, pagkakapantay-pantay, kasaganaan at kapayapaan!

ANG ATING PANGKALAHATANG DIREKSYON

Upang mapabilis natin ang pagkabig sa pinakamalaking seksyon ng uring manggagawa unahin nating tutukan ang mga unyon, pederasyon at institusyon na wala pang “political alignment” o hindi nakapaloob sa anumang bloke mula sa naganap na isplit sa rebolusyonaryong kilusan subalit nanatiling rebolusyonaryo at/o progresibo.  Sa katunayan, ito ngayon ang pinakamalaking bloke kapag nagkasama-sama.  Ang kailangan lang ay matamo natin ang kanilang pagtitiwala na ang atin ay isang matapat na hangaring buhayin, pasiglahin, paunlarin at muling pasulungin ang kilusang manggagawa para sa uri at iba pang inaaping seksyon ng sambayanan.      

Masigla nating ilako/ibenta sa mga kasama ang ating “bagong” oryentasyon at mga konsepto sa pagbubunsod ng kilusang manggagawa upang malinaw nilang maunawaan ang lubos nating pagtatakwil sa mga kamalian at iba’t iba pang distorsyong nakapaloob at pumapalibot sa balangkas ng strike movement at GTU. 

Gayundin ang lubos nating paglaban sa kabalasubasan ng grupong nasa likod ng BMP.  At ang matiim nating hangaring mailantad at maihiwalay ang mga dilawan at iba’t ibang klase ng iskirol sa hanay ng uri. 

Mula rito, mabisa na nating makakabig/maiimpluwensyahan ang maliliit pang mga independyenteng mga unyon na nadala’ rin o na-alienate ng mga kamalian, distorsyon at pambabalasubas sa nakaraan.Kaalinsabay nito ang pakikipag-alyansa sa iba pang mga mapagkaibigang mga pederasyon at/o anumang pormasyon ng mga manggagawa.

Katapat ng mga pagpupunyaging ito ay ang lubos na pagbibigay pansin at pag-atupag sa iba pang seksyon ng uring manggagawa – ang mga mala-proletaryado sa urban at kanayunan.  Kahit sa panimula ay sektoral ang ating trato at paraan ng pag-oorganisa at pagpapakilos, nararapat na sa kagyat na hinaharap ay lubusan itong maisanib sa pangkalahatang kilusan ng uring manggagawa.

Kaagapay ng ating pagmumulat at pag-oorganisa ang pagpapakilos ayon sa mga demokratiko at anti-imperyalista kahilingan ng uri at ang lubusang pagpapakahusay sa pagkumbina at pagtataas ng pang-ekonomiang pakikibaka sa pulitika at pang-ideolohiang pakikibaka.  Ang lahat ng ito ay nararapat na tumungo sa ultimo batay sa pag-unlad ng mga kalagayan sa pakikibaka para sa sosyalismo – ang tanging alternatibo sa aping kalagayan ng uring manggagawa at lahat na ng inaapi at pinagsasamantalahang seksyon ng mamamayan.  

Sa buong prosesong ito, nararapat na kaakibat na inaatupag at pinauunlad ang internasyunalisasyon ng mga isyu at pakikibaka ng manggagawa.  Kailangang maidebelop natin ang pagkakaisa ng uring mangagawa sa pandaigdigang saklaw.  At mapalitaw at mapaunlad ang mga solidarity formations para sa nagkakaisang mga pagkilos – suportahan, kumplimentasyon at suplementasyon

Upang epektibo nating makabig ang uri, nararapat na lubusan nating isabuhay ang pagwawasto sa mga kamalian sa nakaraan.  Sa kagyat, masasalamin ito sa ating mga istilo’t paraan ng pagkilos. 

1.     Nararapat na lubusan nating isaayos ang ating aktitud, pananaw at pagtrato sa mga kasama at mga lider manggagawa.  Nararapat na maging lubusan ang ating pagkilala at respeto sa mga kasama at lider manggagawa, kung gayon ay hindi nararapat na sila ay nasasapawan, natatabig o nababale-wala.  Bagkus, matuto tayo sa kanila at maging positibong salik sa pagpapalakas ng kanilang liderato.

Kaya, imbes na sapawan, tabigin o balewalain ang mga kasama at lider sa mga unyon at pederasyon, tulungan natin sila para mapatatag ang kanilang pamumuno at sa anumang pormasyong mabubuo para mabisa nating mapaunlad ang kilusang manggagawa, sila ang ating ipwesto sa mga susing posisyon at lubos silang suportahan upang makayanan at mapaunlad ang pamumuno.

2.     Ang ating kikilusan o kakabigin ay mga unyon at pederasyon – mga legal na pormasyon na may mga sariling dinamismo st mga proseso.  Kailangan at nararapat na lubos na kilalanin, igalang at palakasin ang mga prosesong ito.  Sa pagkilala, paggalang at pagpapalakas ng mga prosesong ito lamang natin mai-istabilisa ang demokratikong tradisyon ng mga organisasyon ng uring manggagawa.

3.     Sa mga unyon at pederasyong nasa ilalim ng pamumuno ng mga dilawan at iba’t ibang klase ng iskirol, lubos nating pag-ibahin ang hanay at mga palsipikadong lider.  Nararapat na lubos nating napag-aaralan ang tamang istilo’t paraan upang hindi madamay ang hanay sa paglalantad at paghiwalay natin sa mga dilawan at iba’t ibang klase ng iskirol.

Sa nakaraan, ang mga atake natin sa mga dilawan ay may dating’ na ang inaatake natin ay ang buo-buong unyon/pederasyon, kaya, imbes na ang mga palsipikadong lider lang ang maihiwalay natin, tayo mismo ang nahihiwalay sa kasapian na binubuo ng malaking bilang ng uring manggagawa.

4.     Ang ating pangunahing konsiderasyon ay pagpapaunlad at pagsusulong ng solidong rebolusyonaryong kilusan ng uring manggagawa.  Kung gayon, ang nararapat nating konsentrahan ay ang pagsaklaw ng kilusan sa buong uri at ang paglutas ng usapin ng pagsasanib ng lahat ng seksyon ng uri sa iisang kilusan ng uri.  Sa ganito, partikular ang aspeto ng pakikibakang pang-trade union ay nararapat nang ipaubaya o pangunahan ng mga lider pang-unyon.

Ang mga kasama na nasa labas ng balangkas ng mga unyon at pederasyon ay suporta lamang sa mga kahilingan/kahingian ng ating mga lider pang-unyon at kanilang pakikibaka.

5.     Masinop nating balansehin ang pagpapalawak at pagpapatatag.  Sa bawat yugto ng ating pagkilos o pagsulong ng kilusang manggagawa, nararapat na natitiyak ang pagpapatatag.  Ito ang garantya sa walang humpay na pag-unlad at pagsulong ng kilusang manggagawa.  Ang ating pagpapatatag ay konkretong masasalamin sa mga edukasyong sosyalista sa hanay ng uri at ng pagre-rekluta patungo sa kanilang Partido.

Bilang Partido ng uring manggagawa, kailangan at nararapat na maging sentrong balon ng kasapian nito ay ang mismong sariling uri, kahit bukas ito sa mga elemento galing sa ibang uri at sector na tumalikod sa kanilang uring pinagmulan at lubos nang niyayakap ang pakikibaka at ideolohia ng uri.  Gayundin, nararapat na mulat nilang itina-transporma ang mga sarili bilang proletaryado.       

REVOLUTIONARY MASS MOVEMENT  ARMED STRUGGLE 

ELECTORAL STRUGGLE  PEACE NEGOTIATION 

NATIONAL QUESTION    AGRARIAN QUESTION   

GENDER QUESTION     ORGANS OF POLITICAL POWER

home