Korku?Korku sariyor butun benligini. Ait olamama korkusu. Hicbirseye, hickimseye. Ozgurluk diyor baskalari, baska sesler, hep duymazliktan geldin onlari, bu sefer de oyle yapmaliydin. Cok gec diyor baska biri, yalniz degilsin artik, bizler seninleyiz. Oysa, toprak bembeyaz ortusunu giymisken sen acikta kaldin. Usudun hatta cok usudun, kimse donup bakmadi, bagirmak istedin, sesin cikmadi?Kacisi dusundun sonra, yillardir yaptigin gibi ama artik cok gec, kacacak yer kalmadi. Oysa eskiden gizlenecek ne cok yerin vardi. Bunu sen istedin, bu yolu sen sectin, simdi geri donus yok bu cikmaz sokaktan. Peki ya sonuna kadar gidebilmek? Zor ama belki?

Hayat ne yaramaz degil mi? Kucuk 1 cocuk gibi. Seni de kandiriyor, surukleyip goturuyor beraberinde. Basa cikilmasi zor, bastan cikarmasi kolay, nasil cekici, nasil aldatici, nasil uzucu?Koskocaman bir ozlem ama kime, neye? O kadar cok insan var ki, o kadar buyuk 1 sevgi var ki icinde, 1 zamanlar senin olan yere, ait oldugun yere, artik hicbir yer olan yere. Sevginin isigi altinda silik de olsa bir ihtimal gorebilirdin tekrar, gordun belki de, gordun ki geri donusun cok zor oldu. Yok belki de artik, oyun oynamak yok daha fazla, cocuk degilsin. Kimse cocuk degil artik, buyuduk, hep birlikte.