<<PREVIOUS

>HOME PAGE<

NEXT>>

БО УМЕДИ ФАРДО

Кайҳост бӯи ишқ намеояд аз фазо,
Дерест хуни зиндагӣ аз ҷӯш мондааст.
Ин дил. ки растухези ҳубобона менамуд,
Имрӯз сусту мурдаву хомӯш мондааст.

Гулхандае намешукуфад дар нигоҳи ман,
Не қатрае зи сабзаи мижгони ман фитад.
Ман санги сардҷонаму аз сӯз фориғам,
Кай оташе биёяду дар ҷони ман фитад.

Донам, ки боз дар бағали сабзи навбаҳор,
Ман хандаҳои хурраму мастона мезанам.
Боз он даме, ки чанг ба мӯям занад насим,
Бар гесӯвони саркаши худ шона мезанам.

Оҳ ин дил, ин диле, ки фурӯ шуд ба коми ғам,
Донам, ки боз ҳам ҳаваси тоза парварад.
Шояд расад ҳамон дами қудсӣ, ки хомаам,
Ҳамчун асои сеҳргар эъчоз офарад.

Ин дам, ки аз фурӯғи фараҳ чашми ман тиҳист,
Гӯё, ки ранги раҳмати дунё намондааст.
Як лаҳза пас чу менигарам, соқии шафақ,
Дар соғари тиҳии замин май чакондааст.

  <<PREVIOUS

>HOME PAGE<

NEXT>>

© 2004
Edit by