Ruim 20 jaar geleden ontstond de behoefte bij hartpatiënten om eens te kunnen praten met andere hartpatiënten. In het ziekenhuis bevond men zich in een relatief beschermde omgeving. De dokter was nooit ver uit de buurt en verplegend personeel kwam opdagen als men op het belletje drukte.

In de thuissituatie echter was de dokter niet onmiddellijk aanwezig als men zich angstig voelde, omdat er ergens in het lichaam een pijntje, of een onbestemd gevoel ontstond.

Vooral ook de partners voelde zich bijzonder angstig als de patiënt weer thuis was.

Zo ontstond bij ex-hartpatiënten het idee om mede-"lotgenoten" een hart onder de riem te steken. Zowel patiënten die zich weer beter begonnen te voelen als partners van patiënten richten toen deze vereniging op.

Hoe het een en ander in zijn werk ging kunt u hier lezen.

Hoe men in heel Nederland daarna de krachten ging bundelen en een Federatie ging oprichten kan men lezen als men hier klikt.