Devadata, zijn neef en lid van een orde van monniken, zag Zijn grootheid en succes, en was in zijn eer geraakt. Zijn geest, zo goed in zijn trancebeleving, draaide rond in een soort delirium en hij werd gek en deed meerdere verachtelijke dingen. Hij creërde een schisma in de groep van de Wijze en de resulterende afscheiding deed zijn haat toenemen. Het was door zijn toedoen dat er een geweldig rotsblok viel van de Raventop met grote kracht op de Wijze af, maar, hoewel gericht op Hem, raakte het Hem niet, maar splijtte in tweeën voordat hij bij hem was. Op de koninklijke weg liet hij een koningolifant los die oprukte naar de Tathagata met een geraas van de zwarte donderwolken aan het einde van de wereld en met de kracht van de wind in de lucht op een donkere maanloze nacht. De olifant rende naar de Heer met moord in zijn hart en de mensen huilden en hieven hun armen. Maar de Heer ging zonder aarzelen verder, geconcentreerd en onaangedaan en zonder enig gevoel van haat. Zijn vriendelijkheid deed zijn medelijden toenemen met alles dat leeft, en hij werd daarom beschermd door de goden die met toegewijde liefde vlak achter hem volgden. Dus ook die grote olifant kon de Wijze niet aanraken die kalm verder ging op zijn weg. De monniken die de Boeddha volgden vluchtten gehaast hoewel de olifant nog ver weg weg was. Alleen Ananda bleef achter bij de Boeddha. Maar toen de olifant eenmaal dichtbij was gekomen, bracht de spirituele kracht van de Wijze hem spoedig tot zichzelf, en hij boog zijn lichaam en legde zijn hoofd op de grond als een berg waarvan de zijden zijn afgebroken door een bliksem. Met de welgevormde gewebde vingers van zijn hand, mooi en zacht als een lotus, streelde de Wijze de kop van de olifant zoals de maan een wolk raakt met zijn straalen. Maar Devadata, nadat hij in zijn slechtheid zoveel erge en verderfelijke daden had begaan, viel naar de onderste regionen, gehaat door iedereen, koningen of stedelingen, Bramanen of wijzen.