KARTUSZE OSOBISTE  

  W tekście niniejszym, przedstawiamy konkretną metodę sporządzania zapisu swojej osobistej legendy, swojej pozytywnej personalnej mitologii. Metoda zasadza się na wielu wątkach naszych poprzednich tekstów. Artykuły  "Lekcja pierwsza świętych znaków Egiptu" oraz "Twój znak na niebie" stanowią podstawy.

  Pomysł pochodzi od faraonów. Każdy z nich miał dwa kartusze: fonetyczny, oznaczany znakiem "syn" lub "córka" ( patrz wiersze 1.1 i 1.2 na rys. 1 ) oraz właśnie kartusz, zapisujący legendę osobistą, oznaczany znakiem "pszczoły" (wiersz 1.3), która w starożytnym Egipcie była symbolem "królewskiej (cesarskiej) znamienitości i sławy".

   Legendę faraona, a później na ich wzór, legendę królewską spisywali kronikarze, historiografowie, tacy jak Gali Anonim, Hezjod, Flawiusz.

    Mit państwa, czy to cesarstwa, królestwa czy też pewnej republiki jest niezbędny dla jej powstania i trwania. Czasami przywódcy sięgają po złe mity i takie nietolerancyjne, zaborcze, a nawet mordercze uzasadnienia przedstawiają w swoich przemó­wieniach, zatruwając umysły. Pomysł odkrycia, uświadomienia i udramatyzowania mitu nie króla, nie cesarza, ale pewnego "zwykłego" człowieka jest stosunkowo nowy. Poruszamy się tu po omacku. Ze znaczeniem mitu można się zapoznać, początkowo w sposób intuicyjny, poprzez wysłuchanie piosenki Ewy Demarczyk pt.: "Narodziny króla".

 Małgorzata Kuleta w swojej pracy pt.: "Mit a rozwój człowieka" napisała, że "... mit to udramatyzowana opowieść o bogach i bohaterach, która w symbolicznej formie odsłania tajemnice dotyczącą podstawowych zagadnień bytu, sensu egzystencji i uniwersalnych wartości oraz dostarcza wskazówek pomagających żyć w większej harmonii ze światem, z samym sobą, z innymi, z naturą ...", "...mity niezależnie od tego na ile są prawdziwe czy uświadamiane, kierują życiem ludzi na zasadzie samospełniaiacei się przepowiedni, potwierdzając w ten sposób swoją trafność, nie tylko dostarczając pewnego obrazu świata, ale mają moc tworzenia rzeczywistości ...", i dalej "... Mit personalny, . łączący ze sobą elementy mitu kulturowego, rodzinnego i niepowtarzalnej historii życia danej osoby, spełnia wobec jednostki te same funkcje, jakie mity zbiorowe spełniały wobec całych społeczeństw ...".

"... Mit osobisty wywiera zatem przemożny wpływ na przebieg i jakość życia jednostki, wpływ, który może okazać się kreatywny lub destruktywny, służący zdrowiu lub patologii ... Zdrowie nie jest czymś przypadkowym, lecz wiąże się ze stylem życia danej osoby, wynikającym z posiadanej przez nią określonej wizji świata - z jej osobistego mitu".

W kuluarach konferencji autorka powiedziała jeszcze od siebie, że odkrycie owego mitu osobistego sprowadza się do uświadomienia wewnętrznej (zinternalizowanej) postaci, którą należałoby nazwać "szamanem wewnętrznym". Postać ta to pamięciowa, neuronalna "zbitka", "zrzutowanie" wszystkich osób, które nam wcześniej w życiu zaimponowały. Szaman ów siedzi w podświadomości i kieruje większością naszych najważniejszych poczynań. Mało kto uświadamia sobie jego istnienie, mimo iż każdy z nas wykonuje jedynie jego rozkazy.  

    Zapatrywania te  Małgorzata Kuleta  rozwija w innej swojej pracą pt.: "Koncepcja człowieka jako mikrokosmosu a koncept medycyny naturalnej w poglądach św. Hidegardy z Bingen".  W/w jest zafascynowana postacią św. Hildegardy. Otóż owa mniszka, która urodziła się w roku 1098 w Bermesheim w Hesji, przeznaczona przez rodziców do życia klasztornego już przy narodzinach, od wczesnego dzieciństwa doznawała "widzeń". Pod wpływem kategorycznego imperatywu "opisuj to co widzisz i słyszysz" zaczęła Hildegarda w roku 1141 widzenia swoje spisywać, a właściwie dyktować. Wizję człowie­ka jako mikrokosmosu, odzwierciedlającego w sobie strukturę i funkcjonowanie makrokosmosu przedstawiła w trzecim dyktowanym dziele pt.: "Liber divinorum .,.". Napisała tam, iż "dusza ludzka", czyli "człowiek wewnętrzny" pełni w ludzkim mikroświecie funkcję analogiczną do tej, którą odgrywa "dusza świata" wobec Kosmosu.

   Jesteśmy więc już blisko podstaw naszej metody graficznej. Ów szaman wewnętrzny jest częścią owego "człowieka wewnętrznego", a on z kolei jest częścią "duszy świata", czyli "duszy Kosmosu". Wynika więc z tego, że w dość skompliko­wanym procesie "duch Kosmosu" wszczepia pewnemu człowiekowi "człowieka wewnętrznego", który pracując nieco na tym świecie wytwarza sobie "szamana wewnętrznego". Część mitu osobistego pochodzi więc od "ducha Kosmosu". Aby  sporządzić.....symboliczny zapis owej  wypustki ducha Kosmosu", trzeba zapytać owego szamana wewnętrznego, jaki mit personalny nakazuje on nam realizować.

    Ba! Łatwo powiedzieć. Ale kto ma owego "szamana pytać, a potem mit ów "udramatyzować" i potem oddać go z powrotem właścicielowi w formie bardziej "uświadomionej".

    Zagadnienie jest rozległe i fascynujące. Zainteresowanych dalszymi rozważaniami teoretycznymi odsyłam do książki Josepha Campbella pt.: "Potęga mitu". Tutaj proponujemy natomiast przejść do konkretów.  

    Kartusz osobisty możesz spróbować ustalić sam dla siebie, jakkolwiek pomocna jest korekta, dokonana przez zdolnego przyjaciela lub fachowy tandem: psycholog kliniczny -artysta.

   Główna trudność odgadnięcia tego, co mówi nam nasz "szaman wewnętrzny" o naszej osobistej mitologii polega na tym, że staje się to całkiem jasne, ale dopiero ... po 50-tce. Wiąże się to z tym, że potrzeby psychiczne każdego człowieka rozwijają się stopniowo. Gdy mamy zapewnione podstawowe potrzeby bytowe i osobiste bezpieczeństwo to zaczynamy poszukiwać partnera, kontaktów intymnych, miłości. Często dopiero nieco później zaczyna być ważna dla nas kariera zawodowa, sukcesy, uznanie przez osoby, które nam imponują. Natomiast dopiero po 50-tce zaczynamy poświęcać coraz więcej czasu na samopoznanie i rozmyślanie kim byłem, kim jestem i kim powinienem być.

     Gdyby uświadomić sobie "kim jestem" w młodości lub nawet około 3O-tki lub 40-tki, to byłoby prościej ukierunkować karierę i poszukiwać "właściwego partnera". Ale akurat to "kim jestem?", a właściwie "co mną rządzi?" jest wtedy "zakryte".

     Joseph Campbell twierdzi nawet, że bardzo wielu ludzi, właśnie po 50-tce stwierdza, że "znaleźli się na szczycie drabiny, ale jest ona oparta o niewłaściwą ścianę".

Pewne "składowe" szamana wewnętrznego są oczywiste. Każdy z nas urodził się pod pewnym znakiem zodiaku (12 "rodzajów" ludzi) i pod naporem wpływów z dzieciństwa ustalił swoje predyspozycje "Enneagramiczne" (9 "rodzajów" łudzi).

     Proponujemy więc, aby kartusz osobisty zaczynał się od trzech stałych znaków. Pierwszy z nich mogły odpowiadać naszemu imieniu własnemu lub "skorygowanej" postaci naszego imienia własnego.

     Moje symboliczne, skorygowane imię własne to pierwszy znak kartusza, przedstawionego na rysunku 3. Znak ten to wizerunek górnej części człowieka, który pozostaje w pozycji zrelaksowanej i/lub zamyślonej i/lub patrzącego w gwiazdy.

Proponujemy, aby drugi znak stały kartusza osobistego określał właśnie owe główne miejsce nadania istotnej części duszy człowieka. Urodziłem się pod znakiem "Strzelca". Wyrażając to symbolicznie należy więc zaznaczyć w moim kartuszu osobistym, iż jestem synem gwiazdozbioru Strzelca (rysunek nr 3). Trzeci stały znak występuje po hieroglifie "dziecko". Określa on Enneagramiczny typ osobowości. Ponieważ nikt nie zaproponował wcześniej odpowiednich symboli, czynimy to na rycinie 2 (wiersze 7.1-9.3). Drugi wiersz w języku staro-egipskim wyraża, jak mi się wydaje, iż lubię kojarzyć odległe fakty, lubię łamać zastane stereotypy myślowe, lubię produkować rodzaj "intelektualnych prowokacji".  Odczytanie trzeciego wiersza pozostawiam czytelnikom, tym którzy znają tekst pt.: "Lekcja pierwsza świętych znaków Egiptu". W każ­dym razie druga fraza stwierdza to co napisano o mnie już kilka razy, a mianowicie, że mam "fioła na punkcie gwiazd" lub "that I am leading towards stars".

Aby orzec, czy propozycja pewnego kartusza osobistego jest trafna, trzeba oczywiście daną osobę dobrze znać.

    Aby metoda była zrozumiała, spróbujemy jeszcze raz! Tym razem względem osoby znacznie młodszej. Wydaje się bowiem, iż "szaman wewnętrzny" tworzy się lub "jest uruchamiany" stopniowo.

    Przypatrzmy się więc pewnej młodej kobiecie, o imieniu Cybelle. Jej kartusz osobisty przedstawia rysunek nr 4. Należałoby go odczytać mniej więcej następująco:["Córka gwiazdozbioru Pisces (1), Mediator (2), Fenicjanka (3), która w fioletowym świetle (4) lepiej widzi świat niż inni. Kobieta nie do zjedzenia (5), wynurzająca się (6) z ziemi a nie ze świata (7), poszukująca pomocy inteligentnej miłości (8), po to aby w przyszłości lepiej przywieźć dla bogini Bastet (9) pięciokolorowe koty (10) ze skrytości w nieskrytość (11)"].  

   Jak więc Państwo widzicie, proponujemy, aby kartuszowi osobistemu odpowiadał pewien alegoryczny czy też meta­foryczny, bądź nawet lepiej poetycki opis słowny.

Jesteśmy przekonani, że po powieszeniu na ścianie owego "utworu metaforycznego" (odpowiednik kartusza fonetycznego) i owej grafiki, stanowiącej kartusz symboliczny, nie należy komentować owego słownego zapisu dokładniej czy też "głębiej". Inaczej mówiąc, należy pozostawić alegorie i metafory domysłom "widzów", gdyż być może ktoś z oglądających grafikę powie o nas coś bardzo celnego. Tylko tutaj, w niniejszym artykule, jesteśmy zobowiązani uczynić wyjątek, aby uzasadnić prawidłowość metody.

     Metaforyczny zapis kartusza osobistego Cybelle  odwołuje się więc do następujących "wartości" osoby i jej "tajemnic": (1) gwiazdozbiór Pisces to oczywiście osoba spod znaku Ryb, (2) Mediator to "Enneagramiczny" typ osobowości nazywany ina­czej Osadnikiem (vide książka  Helen   Palmer   pt.: "Enneagram" i książka Kathleen V. Hurley i Theodore E. Dobson pt.: "Enneagram w działaniu"), (3) znaczenie słowa Fenicjanin rozumie tutaj tak, jak przedstawia to Eugeniusz Filipowicz w artykule pt.: "Indianie znad ... Dniestru, czyli czy Fenicjanie docierali do dzisiejszej Brazylii..." (Nieznany Świat, 4/1995).(4) "Fioletowe światło" jest tu metaforą patrzenia na świat w sposób nieco tragiczno-romantyczny, bądź innymi słowy, tak jak u M. Bułhakowa i F. Dostojewskiego. Każdy widzi świat "lepiej" w swoim własnym świetle. Widzieć lepiej oznacza umieć dostrzec rzeczy, które inni nie widzą, (5) "Kobieta nie do zjedzenia" jest aluzją do tytułu powieści Margaret Atwood pt.: "Kobieta do zjedzenia, a (6) "wynurzająca się" jest aluzją do powieści w/w autorki pt.: "Wynurzenie". M. Atwood, jedna z najwybitniejszych powieściopisarek kanadyjskich, wyspecjalizo­wała się w opisie "nowoczesnych kobiet", pragnących wolności, posiadających własne, kobiece widzenie świata, swój specyficzny stosunek do mężczyzn. (7) Fraza "z ziemi a nie ze świata" jest aluzją do przesłania dzieła Martina Hiedeggera pt.: "O źródle dzieła sztuki" (patrz czasopismo "Sztuka i filozofia", 5/1992), w którym ów filozof odróżnia tajemniczą, niezrozumiałą "ziemię" od "świata" tworzonego przez ludzi poprzez ich narzędzia, budowle i inne wytwory. (8) Fraza " poszukująca inteligentnej miłości" to próba scharakteryzowania "nowoczes­nej" postawy, polegającej na tym, iż poszukiwany mężczyzna jest potrzebny tylko po to, aby odgadł i później stymulował wewnętrzne zasoby kobiety, tak aby się szybciej rozwijała. (9) Staro-egipska Bastet była boginią zmysłowości i wolności, a koty były jej świętymi atrybutami. (10) "Koty" są dla  Cybelle  od dzieciństwa najbardziej ulubionymi istotami na Ziemi. Chodzi tutaj o symboliczne podkreślenie, iż to co uwielbialiśmy w dzieciństwie określa w dużej mierze "szamana wewnętrznego". Zamiast więc oczekiwać na rozmyślania, jakie nastąpią po 50-tce, można próbować przypomnieć sobie to w co lubiliśmy się bawić w dzieciństwie. (11) "Przewieźć ze skrytości w nieskrytość" jest także aluzją do w/w dzieła Martina Heideggera. Cybelle  jest artystką, ma szczególne widzenie "zniuansowa-nych kolorów". Ktoś powiedział, że ma aż 5 pigmentów w czopkach siatkówki (co może się wydarzyć u kobiety ze względu na układ chromosomów XX, a nie może zaistnieć u mężczyzny). Heidegger twierdzi, że artyści są w stanie "przewieźć coś ze skrytości (obszarów tajemnych w "nieskrytość" i wtedy w ich dziele sztuki "przejawia się prawda". Heidegger pisze przy tym, że "... osadzenie się prawdy w dziele -jest przywołaniem takiego bytu, jakiego jeszcze nie było i jaki później nigdy więcej się nie stanie".

   Ogólnie, przesłanie słownego, metaforycznego opisu kartusza osobistego Cybelle sprowadza się do słów: ["będzie poszukiwała mężczyzn, którzy pomogą jej uruchomić własne, tkwiące w jej umyśle od dzieciństwa zasoby, aby zdołała "przywołać" taki byt (prawdę), którego jeszcze nie było].  

Witryny dotyczące hieroglifów Egipskich patrz:

http://greatscott.com/hiero/

http://en.wikipedia.org/wiki/Egyptian_hieroglyph

http://www.upennmuseum.com/hieroglyphsreal.cgi/