En juist de vereniging en de maatschappij heeft behoefte aan mensen met een sterke wil, doch niets aan sportprestaties op zichzelf.

Uithoorn begon in 1931 op het "molenkade-veldje" welk veld het bestuur al direkt voor problemen stelde, het werd afgekeurd en ook het veld aan de Thamerlaan was niet geschikt voor competitie-wedstrijden. Zo trok men dus voor de competitie-wedstrijden naar Aalsmeer-Oost. Bestuursleden en spelers, een 30-tal bij elkaar, waren van oordeel dat "Uithoorn" een behoorlijke accommodatie moest hebben en dus stak men de armen uit de mouwen en bouwde een opstal van twee grote kleedkamers en een gelegenheid voor verkoop van snoep en frisdranken. Bier en alcohol mochten beslist niet worden verkocht. Er werd thee gezet op een petroleumstel. De kantinebaas, zoals die genoemd werd, Gerrit Bruines, moest ook de krijtlijnen trekken en mollen vangen. Daarnaast was de grootste klus het dempen van de sloot, om het terrein te verbreden. Denk eens aan, een sloot van 150 meter, maar ze klaarden het, die taaie rakkers van langs de Amstel. Het oude AVB blad SPORT schreef toen, "Het zijn taaie knapen daar aan de Amstel, Zij buigen wel, maar breken niet". In 1936 werd het eerste lusterum gevierd (begroting fl 136,75) en het werd een lekker feest, want ook hier kwam de zelfwerkzaamheid om de hoek kijken, door middel van een eigen toneelgroep.

Hoewel "Uithoorn" tijdens de oorlog zeker niet dood was, begon toch direkt na de bevreiding het echte werk op gang te komen. Het terrein was in slechte toestand en moest geëgaliseerd worden. Een graszoden-snijmachine werd gemaakt en 10 weken lang werden er in de avonduren graszoden gestoken en gelegd. Het werk voltooid, de mannen moe. Er werd als beloning een kistje bier gehaald; ze waren met 23 man, dus 1 flesje over, en dat ging onder de laatste zode en het groeide. Van heikoppen en wat planken werd een "zitje" gemaakt en voor het eerst konden wij de man, aan wie wij zoveel te danken hadden, een zitplaats aanbieden... Burgemeester Koot, gaat u zitten! Lang heeft onze Burgervader daar niet gezeten, we kregen een tip dat er kans bestond dat we moesten verhuizen. Inmiddels hadden we een spaaraktie gehad, er waren busjes uitgezet, waar een mooi etiket om zat, voorstellende een stadion met daarnaast een tijger en als opdruk,"Een station van formaat, wanneer u voor ons sparen gaat!". Het bestuur ging opzoek en vond 3 hectare volkstuintjes, tussen het Motel en Tunnelhoekje. Het bestuur sloot met de heer Drinkwaard een huurkontrakt voor 20 jaar en toen barstten we van het werk. Veel werk, geen geld en nog steeds distributie van hout, stenen enz. De molen van Van Tol werd afgebroken, steentjes gebikt voor de bouw van ons echte clubhuis. We bikten er zoveel, dat er zelfs verkocht konden worden, dus wat geld in kas, de houtbonnen kregen we van sportvrienden en het architektenloon was een kistje sigaren.

Gelukkig hadden we op het groene gras al wat successen behaald, en dat deed nieuwe leden toestromen, leden die ook aan het werk wilden. Een grote betonplaat werd gestort en gemetseld kon er worden. Timmerlieden wierpen zich op kozijnen endeuren en de schilders gaven het geheel een kwast verf. De wondertent was klaar. Afraster paaltjes van gewapend beton werden zelf gegoten en inmiddels waren de velden , twee in getal, en een trainingsveld van 80 meter, ingezaaid. Ook de dames droegen hun steen bij in het verenigingsleven. Shirts waren er niet te koop en onze jongens moesten toch netjes gekleed gaan. Cees van Vliet hielp ons aan gele en zwarte stof en de dames kropen achter de naaimachine. Er moest ook geld komen, anders zou het bestuur met een te grote schuld blijven zitten. Bomen-aktie, 400 stuks, inkoop 50 cent, verkoop fl 2,50 met een kaartje er aan van de koper. Vrouwen in het verenigingsleven zijn bijzonder belangrijk en dat heeft vooral "Uithoorn" goed gedaan, denken we maar eens aan de grootste bazar ooit gehouden in Uithoorn, April 1948, opbrengst fl 6000,- , wat hebben die Tijgerinnen gewerkt. Later werd een tweede bazar gehouden, met een spookhuis.

Het waren ook de vrouwen die belangeloos de shirts en trainingspakken verzorgden. Op 28 Augustus 1948 kwam Burgemeester Koot vanuit zijn vakantieoord Egmond om de opening te verrichten. Het "Thamersportpark" zou niet af zijn zonder tribune. De jeugd wist dat ook op hen gerekend werd en onder aanvoering van de grootste middenvoor die wij ooit gekend hebben, trokken zij er iedere zaterdag op uit om oud papier op te halen. Opbrengst fl 10.000,- , goed voor hout, cement, betonijzer en dakbedekking. de tribune kwam er, alles met eigen handen gemaakt. Tot September 1962 verbleven we op ons prachtige "thamersportpark". Er kwamen afdelingen handbal (voor dames) en honkbal (heren). De afdeling handbal groeide gestaag , maar de afdeling honkbal werd later bewust afgestoten en de klasse-indeling en het aanwezige materiaal aan geestdriftige honkballers overgedragen, en zo ontstond honkbal vereniging "Thamen", dat zich tot een gerespecteerde honkbalvereniging ontwikkelde. Dan....de gemeente Uithoorn breidt zich uit en het "Thamersportpark" zal ten offer moeten vallen voor wegen en gebouwen. Er volgen pittige onderhandelingen met de Gemeente. Natuurlijk ook wilden we de groei van ons Amsteldorp niet tegenhouden, maar we hadden nog een huurkontrakt en dan de opstallen.

De overeenkomst met de gemeente werd geslotenen de zelfwerkzaamheid van al die voorgaande jaren bracht fl 50.000,- op. Het bestuur van "Uithoorn" kon gaan rekenen...en...architekt Schiere ging belangeloos aan het werk. Begin September 1962: Groot feest, opening van het Burgemeester Koot-sportpark. Na de speeches, een wedstrijd tussen VDO- en Uithoorn spelers tegen Oud-Amsterdam. Voor het Oranje-Wit en Geel-Zwart van Uithoorn was het een nooit meer te vergeten dag geweest. Met moed en lef had de bulldozer van Uithoorn, Burgemeester Koot, de Uithoornse jeugd gegeven wat haar toekwam. Vooraf was er ongelooflijk veel werk te verzetten. De voorzitters van VDO en Uithoorn gingen gezamenlijk de bedrijven en middenstand af, er was veel geld nodig om alles rond te krijgen. De werkers, zonder wie niets tot stand kan komen, lieten ons ook toen niet in de steek. Kantinecommissie en haar staf , nu noemen we ze wel eens gekscherend Restaurantmedewerkers , clubhuisonderhoud en schoonmaakdienst kwamen tot stand en worden tot op de dag van vandaag in stand gehouden. Wie sprak daar,dat er geen echte clubliefde meer was? De terreinen iedere week weer speelklaar maken, de ballenbewaarder niet te vergeten. Zo'n 200 ballen voor een kapitaal van fl 10.000,- gingen iedere week weer aan de rol. Zeker niet onvermeld laten, de inzet van ouders, die week in week uit de jeugd naar de uitwedstrijden rijden en daar dan tevens een oogje in het zeil houden.

Het clubblad werd tegen kostprijs gedrukt bij Lodewegen van der Neut. Bij opheffing van deze drukkerij kwam een gigantisch werk opgang. Gelukkig was daar gelegenheid voor, want het bestuur kwam uit haar hoekje en er werd een nieuwe vleugel aan het bestaande clubhuis gebouwd, met plaats voor een eigen drukkerij. Ja, iedere week het clubblad, typistes, vouwers, bezorgers en distributie. Om te kunnen handballen en te blijven handballen werd een verhard handbalveld aangelegd, en daarom heen een afrastering gemaakt. Om de bekers etc uit te stallen kwam een prachtige etalage tot stand, in een schitterend JEUGDHONK, wat in wijde omgeving z'n weerga niet kende en zodoende de jeugd in de gelegenheid stelde te vergaderen, te spelen en ook nog op het groene laken, in de vorm van een biljart-tafel. Dat diverse besturen in de loop der jaren veel vergaderd en gewerkt hebben, zult U wel begrepen hebben. Soms moesten er moeilijke beslissingen genomen worden, velen bleken de juiste te zijn.