Op mijn 17de kreeg ik te horen dat ik een persoonlijkheidsstoornis had, ik had al een stuk of 8 hulpverleners gehad, geen van alle kon met mij omgaan. Net als met mensen uit mijn klas, mijn moeder, broertje zusje, mensen uit de buurt. Die konden ook niet goed met mij omgaan. En omgedraaid ook niet. Op school werd ik veel gepest, omdat ik 'anders' was, in de buurt waar ik woonde had ik geen vrienden.
Soms kon ik wel een tijdje met iemand omgaan, maar nooit lang want ik maakte snel ruzie, of werd niet begrepen.
Toen ik een jaar of 13 was raakte ik verslaafd aan blowen, op school ging het steeds slechter. En ook thuis was het niet helemaal top. zo ben ik twee jaar doorgegaan, 's ochtends opstaan, blowtje roken, naar school, vaak kwam ik daar te laat (en nog vaker gewoon helemaal niet). Waarom ik zo deed wist ik niet.
Het ging steeds verder, ruzie maken met leraren constant stoned zijn, thuis standaard iedere week weglopen. Ik kraste vaak heel mijn armen onder, had veel zelfmoordneigingen, veel impulsieve buien, nachtmerries waardoor ik pas heel laat ging slapen en 's ochtends dus bijna niet op kon staan, altijd op een negatieve manier aandacht vragen.
Tot ik 15 was, na een knallende ruzie met mijn moeder durfde ik niet meer naar huis. En besloot weer eens weg te lopen. En dit keer bleef ik echt weg, eerst op straat geslapen, toen bij kenissen. En toen kwam ik voor het eerst in aanraking met de hulpverlening. Ik kreeg een maatschappelijk werker, die zorgde ervoor dat ik in een crisisopvangtehuis kwam. Maar ook daar wisten ze niet wat ze met me aanmoesten. Ik werd er daar om 11 uur 'avonds uitgezet, alleen maar omdat ik aan het huilen was. Ze dachten dat ik door zou slaan. Ik mocht een tante bellen, en kon daarna meteen oprotten. Omdat ik niet bij die tante kon blijven ging ik ik van t ene tehuis naar t andere.
Nadat mijn ouders gescheiden waren werd er besloten dat ik maar beter weer thuis kon wonen. Maar gewoon zo thuis wonen kon ook niet, dus ik kreeg weer een andere hulpverlener. Ondertussen waren we verhuist naar de andere kant van het land. Dus de 'foute' vrienden waar ik mee omging zag ik niet meer. Ik was gestopt met blowen, en ben toen drie maanden heel hard gaan werken aan school. Waardoor ik alsnog m'n diploma haalde.
Daarna ging het weer helemaal fout. Ik ging naar het mbo, maar in de klas was het te druk, en ook de druk om te leren en gewoon het op school zijn werd te veel. Er was zoveel gebeurd en dat kwam er toen allemaal uit. Maar niet d m v praten, ik werd druk vervelend, luisterde niet, maakte weer ruzie met iedereen. Was snel agressief. Ik werd toen ook al binnen tien weken van school getrapt.
Toen kwam ik thuis te zitten. Dat ging een stuk beter, al maakte ik nog wel heel veel ruzie met mijn moeder. Andere mensen zag ik zo goed als niet meer, kwam niet veel buiten. Ik moest toch weer wat gaan doen, dus ben weer naar school gegaan, ook daar ging het weer niet goed, weer blowen, en werd weer bijna van school getrapt omdat ik ruzie maakte met een klasgenoot. Daar heb ik het maar drie maanden uitgehouden.
Het jaar daarop begon ik aan de mavo, maar na twee weken deed ik een zelfmoordpoging. Omdat ik het allemaal niet meer zag zitten. Ik werd gedwongen opgenomen, (een i.b.s., dus 3 weken gedwongen opname) na die drie weken werd ik er meteen uitgetrapt, omdat ze niet wisten wat ze met me aanmoesten. Die opname heeft heel veel met mij gedaan. Tijdens die opname kwam ik bijna niet buiten, en als ik buiten kwam was het met verpleging, nadat ik daar weg was werd ik bang om alleen buiten te lopen, maar ook alleen binnen zitten vond ik heel moeilijk.
Daarna kreeg ik weer een nieuwe hulpverlener. Dat was de 8ste, en weer lukte het niet, en werd ik na een half jaar weggestuurd. Op dat moment zat ik nog op de mavo, maar daar ging ik bijna niet heen, en als ik ging was ik stoned. (of dronken, of allebei). Toen ben ik zelf weer op zoek gegaan naar een nieuwe maatschappelijk werkster. Dat is een hele tijd goed gegaan, ik deed een test bij een psychiater, en daar kwam uit dat ik borderline heb.
Weer besloot ik naar het mbo te gaan, maar weer ging het mis en werd ik er met tien weken afgetrapt. toen heb ik besloten om maar niet meer te proberen om een opleiding te gaan doen, maar eerst aan mezelf te gaan werken. Ik zit nu al 3 jaar thuis, heb weer een andere hulpverlener. Ik doe twee keer in de week vrijwilligerswerk, dat gaat goed zolang er geen moeilijke dingen zijn, als het een beetje druk is kan ik niets. Dan word ik druk vervelend enzo. Ook heb nog veel moeite om 's nachts in slaap te vallen, waardoor ik me s ochtends heel vaak verslaap en me daarom niet aan afspraken kan houden.
Het krassen in mijn arm doe ik ook nog steeds, zelfmoordneigingen zijn wat minder, maar als ik ze heb zijn ze wel zwaarder. Ook heb ik soms angstaanvallen, dan loop ik zo over straat of zo, veel mensen uit mijn buurt hebben daar last van, ik ben ook een keer opgepakt tijdens een angstaanval, maar omdat ik een hekel aan politie heb, ben ik toen door het lint gegaan, ik heb ze getrapt geslagen enzo. Veel mensen weten gewoon niet hoe ze er mee om moeten gaan. Terwijl juist bijvoorbeeld de politie zou moeten weten hoe ze daar mee om moeten gaan.
Veel buiten kom ik niet meer, ik ben bang voor mensen, op mijn werk merk ik ook veel dat ik borderline heb, vaak kan ik me niet concentreren, als ik ergens mee zit lukt het me allemaal niet meer, dan word de druk te groot. Ook met leeftijdsgenoten omgaan is moeilijk, ik ben met heel andere dingen bezig als de meeste mensen. Ik heb wel twee hele goeie vrienden, de een ken ik 6 jaar en de ander 3, en ik heb nog nooit ruzie met ze gehad. Daar ben ik best blij om.
Ook thuis gaat het nu redelijk, m'n ma weet nog niet hoe ze met me om moet gaan, en andersom ook niet. ze wil graag haar eigen leven opbouwen, en kan mij daar niet bij hebben. Met de hulpverlening schiet het nog steeds niet op, en ik verwacht er ook niet zo veel meer van. Ik heb anderhalf jaar een hulpverleenster gehad waar ik het wel mee kon vinden. Echt vertrouwen had ik nog niet in haar maar er was wel een begin. Alleen raakte ze overspannen, en kreeg ik dus weer een nieuwe hulpverlener, eentje waar ik niet mee op kan schieten, eentje die zoals zo veel mensen me als een klein kind behandelt. Ik heb rondgekeken en gevraagd voor andere hulp, maar de hulp die ik zoek is er niet meer voor mij, alles wat een optie was heb ik gehad.
Ik ben nu toe aan het verwerken van veel dingen die gebeurd zijn, en ook al is er op dit moment geen hulp, ik heb heb nog steeds een beetje hoop dat er een dag komt dat ik niet de hele tijd bezig ben met overleven, maar dat ik bezig kan met leven.
Ik ben nu ruim 5 jaar verder...
In die jaren is er veel gebeurd. Een gigantische impulsdoorbraak die mijn leven heeft veranderd. Ik werd woest, omdat de stress te hoog opliep, omdat er veel veranderingen aan zaten te komen. Omdat ik geen hulpverlening had. Dat is geen excuus voor wat ik gedaan heb, maar wel een reden om hard aan mezelf te gaan werken.
Ik werd gedwongen opgenomen, daar weet ik niet zoveel meer van omdat ik behoorlijk overstuur was van wat ik had gedaan. De eerste weken durfde ik niet naar buiten... Maar op een gegeven moment moest ik toch weer.
Na 5 weken moest ik kiezen, een behandeling op een andere afdeling, of naar huis toe. Omdat ik net gewend was aan de afdeling waar ik zat, en omdat ik toch wel bang was om naar een nieuwe plek te gaan besloot ik om naar huis te gaan. Ik was nog geen dag thuis of ik belde mijn oude behandelaar of ik toch niet opgenomen kon worden. Want de situatie thuis was niet te houden.. Ik werd opgenomen op een resocialisatie afdeling. Waar ik op zich best veel geleerd heb. Ik heb er een half jaar gezeten, in dat halve jaar heb ik geleerd dat ik best om hulp kan vragen. Dat dagstructuur heel erg belangrijk is, alles voor de hele week plannen, opschrijven, zodat er geen chaos ontstaat. Goed eten en slapen werken er ook aan mee dat je jezelf een stuk beter onder controle kan houden. Ook ben ik aan de slag gegaan met een crisis singalerings plan. Fases opschrijven waarin je zit, als het goed gaat... als het wat minder goed gaat... als het slecht gaat. En hoe je in die situaties kan reageren, hoe je in iedere situatie de stress wat omlaag kan brengen. Op zich was het een goeie opzet, en ik kreeg er ook meer inzicht door. Alleen werkt een crisisplan heel anders in een beschermde omgeving dan in 'de buitenwereld'. Die heb ik later dus wat bij moeten schaven.
Op de afdeling had ik het ernorm naar mijn zin, altijd mensen om me heen, ik kon met iedereen wel opschieten. En er was vierentwintig uur per dag verpleging aanwezig waar je op terug kon vallen. Het ging daar ook best goed, ik ging nooit echt de fout in en leerde gewoon veel over mezelf.
Naar huis gaan na de opname wilde ik niet meer, thuis liep ik teveel stress op, en ik kon wel veranderen, maar als de rest thuis dat niet deed... Dus besloot ik dat het maar eens tijd werd om op mezelf te gaan wonen. Maar helemaal alleen durfde ik toch nog niet echt aan. Na met de maatschappelijk werkster van de afdeling overlegd te hebben, zou ik me aanmelden voor begeleid wonen. De intake verliep nogal moeizaam, maar op het moment dat mijn 6 maanden van opname (de duur van de opname was van te voren bepaald) kon ik meteen door naar begeleid wonen. Alleen naar mijn idee ging dat nogal snel. Ik was lang bezig geweest voor de intake, maar eigelijk nog niet voor het daar heen gaan. Ik gaf dit aan op de afdeling, maar dit vonden zij onzin, ik kon dat best aan. Ook was er nog helemaal geen nazorg geregeld, en er was ook nog geen zicht op...
Dat liep dus van de eeste dag af meteen mis. Ik heb er 5 maanden gewoond, waarvan ik het merendeel met crisis op een opname afdeling doorbracht. Ik kwam erachter dat ik er helemaal niet tegen kon om alleen te wonen. Binnen twee weken had ik weer een impulsdoorbraak met grote gevolgen. Voor mijn gevoel hadden die 6 maanden opname dus niks opgeleverd en kon ik weer van voren af aan beginnen. Ik was net begonnen met vrijwilligers werk, wat ik dus ook bijna meteen maar weer stopte omdat ik mezelf niet vertouwde. En al snel kwam ik helemaal niet meer alleen naar buiten, omdat ik dit niet meer durfde. De begeleiding vanuit begeleid wonen was wel goed. Daar had ik het echt mee getroffen, ze maakte veel tijd vrij. Maar ik miste wel het stuk begeleiding vanuit de instelling. Ik at al snel weer erg slecht, sliep niet goed. Werd steeds voor een weekje opgenomen, wat denk ik alles alleen maar slechter maakte, omdat ik zoveel heen en weer geslingerd werd.
Na 5 maanden hebben begeleid wonen en ik samen besloten dat ik er mee zou stoppen. Omdat ik het veel te zwaar vond. En ik ging weer terug naar huis. Mijn moeder was daar niet echt blij mee... en ik ook niet. Maar een andere oplossing was er niet. Omdat het thuis niet liep deed ik al snel de ene na de andere zelfmoordpoging. Dan werd ik weer een dag of een week opgenomen, en zonder goeie zorg weer naar huis gestuurd. Ik kreeg steeds medicatie voorgeschreven, maar nog voor ik thuis was had ik ze al weer allemaal ingenomen. Na een aantal maanden werd ik weer voor langdurig opgenomen. Ik was ondertussen ook bezig om me aan te melden voor beschermd wonen (waar je meer begeleiding krijgt dan bij begeleid wonen). En dat was eindelijk rond. Weer iets om naar uit te kijken, alleen de wachtlijst daarvan is nogal lang.
Ik kwam op een gesloten afdeling terecht, maar ik zat daar omdat ik op andere afdelingen niet terecht kon, en kon dus wel gewoon gaan en staan waar ik wilde. Deze opname heeft veel indruk op me gemaakt, omdat je toch tussen heel erg zieke mensen zit. (Ik mocht dan wel gaan en staan waar ik wilde, maar er zaten op die afdeling ook mensen die dus niet naar buiten mochten). Ik had een aantal punten waar ik aan wilde werken, maar de behandelaar die ik daar had hield zich niet aan zijn afspraken en kwam niet vaak opdagen. Ik heb daar wel aan wat dingetjes gewerkt, met de verpleging samen,... maar dat was naar mijn idee nog niet genoeg om het zelf weer allemaal te kunnen. Na 5 maanden kreeg ik een kleine impulsdoorbraak, waardoor ik weg moest van de afdeling en dus weer naar huis kon.
Wat ik van de vorige opnames had geleerd was dat je op een instelling je eigen wereldje creeert, je hebt daar alles bij de hand wat je nodig hebt. Dus ik was in die laatste 5 maanden veel met vrienden er op uit gegaan, had een vriendengroepje opgebouwt. Zodat dit wat makkelijker zou gaan als ik met ontslag zou gaan. Ook meteen na mijn opname heb ik gevraagd om nog wel therapie te kunnen volgen. Ook dit scheelt nu ik weer thuis ben, ik heb iedere dag wel iets te doen. Ook heb ik nu een vaste behandelaar van het riagg (de derde in drie maanden... maar okeej...)
Alle hulpverleners zijn ut zelfde, alleen maar liegen en geen verantwoording nemen...
Lees (en teken...) ook mijn gastenboek, waar ook veel verhalen van andere mensen in staan...:-)
back
