Welkom, stervelingen en onstervelingen, op Teinashu's website

Ik ben een god, een demon. Krachtig, meedogenloos. Ik ben Uniek. Er is er geen zoals ik, noch zal er ooit een zijn. Het voorrecht van een god. (Ja, ik prefereer god boven demon.)
Hoe ik eruit zie, vragen velen. Ik heb een gedaante die door minderwaardige ogen als de uwe als volgt gezien wordt. Mijn lengte komt op ruim drie meter, misschien meer. Een vacht witter dan de meest maagdelijke sneeuw, fonkelender dan kristal, maar geen koesterend haar! Oh nee... eerlijke rijp is wat mijn lichaam bedekt, scherp als naalden.
Mijn mond... muil... is afgezet met slagtanden als een orka, van zuiver zuurstofijs. Hoe snijden ze door kloppend vlees als een warm mes door de boter. Mijn ene oog een parel zuiver ijs, prachtig hemelsblauw. Dan mijn klauwen. Als mijn tanden scherp zijn, mijn klauwen zijn scherper.
Deze fantastische gereedschappen zijn gekoppeld aan een lichaam, robuust als een ijsbeer, solide als een ijspilaar. Weet nu wie ik ben.

Stuur mij een bericht

Het Griezelforum waar je me vaak kunt vinden.

Afgrijswekkende site(s)

This site in English

Een afbeelding van mij. Voor hen zonder fantasie.

Teinashu's boek van IJs: Gastenboek.
Kijk
Schrijf

Daar zetelt de Heer van het IJs
Daar in zijn kasteel van poolorkaan
Daar is het eindpunt van de reis
Daar komen alleen de doden aan.

Weet dat mijn Rijk vlak naast de uwe ligt. De grens is tegelijkertijd zo dun en toch zo moeilijk te passeren. Slechts de juiste bezweringen stellen mij in staat het land van de warmte te betreden. Maar zoals u, met uw scherpe opmerkingsvermogen, ongetwijfeld gemerkt hebt, is mijn invloed dermate groot dat ik door dit medium met u van gedachten kan wisselen. En vergeet de witte kerst niet...
Mijn Rijk, ah! Hoe ijzingwekkend kil en scherp fonkelen de ijsbloemen op de ruiten van mijn kasteel met muren van poolorkaan! Hoe streelt het bulderen van de ijslingen en de doodskreten van de ijsberen mijn trommelvliezen. Als het blauwe licht van de volle maan over de uitgestrekte vlakken sijpelt en de bergpieken aan de horizon beroert, pompen mijn harten tweemaal zo snel. De geur van een stomende moot walvisvlees kan tranen van ontroering in mijn oog brengen. Deze schitteren zo prachtig koud in het kleurrijke noorderlicht.
Als ik rijd op een mammoet, de tanden van oeroud ivoor trachtend de hemel te spietsen, de gestaag vallende sneeuw te vangen met de harige slurf. Kunnen jullie warmbloedige stervelingen dat voorstellen? Hebben jullie temperaturen meegemaakt waarin de lucht vloeibaar werd en vingers zwart kleurden? Weten jullie wat het is te luisteren naar huilende poolwind en te kunnen zeggen dat dit bevroren muziek is? Hebben jullie ooit gedroomd van een sneeuwballengevecht met langgetande, kromgeklauwde ijsmannen, die niet rusten voor zelfs jullie onsterfelijke ziel gaten van ijsballen vertoond?
Het antwoord zal volmondig nee luiden. Nee, jullie weten niet dat elke sneeuwvlok uniek is maar altijd een afspiegeling van mijn macht.