Tussen de zwarte boven- en de zilverwitte onderzijde loopt over de flanken een scherpe grens.
Aan de binnenkant van de oren en achter de ogen bevindt zich vaak een wit vlekje.
Jonge dieren hebben een doffere pels dan hun ouders.
Geheel zwarte dieren komen bij deze soort meer voor dan bij andere spitsmuizen.
De waterspitsmuis komt voor in vochtige, waterrijke biotopen
zoals oeverzones van stilstaande en stromende wateren.
Daarnaast vindt men ze ook op plaatsen die niet direct
aan het water liggen, en zelfs in droge duinen.
Waterspitsmuizen zijn de enige spitsmuizen die het water in gaan
om prooidieren te vangen, zoals vissen, kikkerlarven en zelfs vrij grote kikkers.
Aan rotskusten leven ze van het kleine gedierte dat zich tussen het aanspoelsel ophoudt.
Bij het duiken neemt de waterspitsmuis lucht in zijn vacht mee naar beneden,
waardoor hij een zilverkleurige glans krijgt.
Een zoom van borstelharen aan de onderzijde van de staart en de tenen
van de achterpoten maken het zwemmen en sturen in het water gemakkelijker.
Het zijn dag en nacht actieve dieren, die dagelijks
ongeveer hun eigen gewicht aan voedsel naar binnen werken.
De prooi wordt meestal van achteren gepakt.
In het water gevangen prooi wordt op de kant getrokken en daar verorberd.
Licht giftige stoffen in zijn speeksel helpen hem bij het overmeesteren van grote prooi.
Waterspitsmuizen paren van april tot oktober.
Jaarlijks worden er vanaf mei 2 tot 3 nesten geboren met 5 tot 9 jongen.
De draagtijd bedraagt slechts 21 dagen.
Sommige wijfjes krijgen hun eerste jongen als ze 2 à 3 maanden oud zijn,
maar de meeste planten zich pas in de volgende zomer voort.
Afgezien van wijfjes die hun jongen grootbrengen, leven waterspitsmuizen solitair
in ondiepe, zelf gegraven gangenstelsels.
Soms heeft een gang in een oever een ingang onder de waterspiegel.
Het bestand kan aanzienlijk schommelen: soms lijken ze
in een bepaald gebied verdwenen, om enkele jaren later weer op te duiken.
Ze kunnen tot 18 maanden oud worden, maar de meeste sterven veel jonger.
Terug naar:
