Door zijn wonderlijk uiterlijk is de mopsvleermuis met geen enkele
andere Europese vleermuis te verwarren.
Zijn donkere snuit is kort en breed, als van een mopshond,
met naar voren gerichte neusopeningen.
De dikke, zwarte oorschelpen zijn breed, afgerond en aan de basis met elkaar vergroeid.
De oren zijn bijna even lang als breed, met aan de voorkant een stijve plooi.
De tragus is lang en puntig.
De vacht is zeer lang en zijdeachtig, met dikwijls
lichte haarpunten wat een 'berijpte' indruk geeft.
Hij is zo afwijkend van andere vleermuizen,
dat alleen in het Midden-Oosten en Azië nog een soort voorkomt die erop lijkt.
De spanwijdte bedraagt 26,2-29,2 cm.
De mopsvleermuis heeft een sterke voorkeur voor beboste streken in (voor)gebergtes.
Hij vindt zijn zomerschuilplaats in bomen en muurspleten,
de winterverblijven bevinden zich in grotten, verlaten mijngangen en kelders.
De mopsvleermuis klinkt op een vleermuisdetector die uitgerust is
met een vertragingsmodule als de sirene van een ambulance.
Het geluid wordt door de neus uitgestoten.
Met zijn kleine bek en tamelijk zwak gebit kan de mopsvleermuis
alleen kleine, zachte insecten aan, waaronder vooral vlinders.
De mopsvleermuis verlaat zijn schuilplaats in de schemering
en gaat op jacht in open plekken in het bos.
Hij vliegt met tussenpozen de gehele nacht.
Hij schiet vaak laag over het water.
De mopsvleermuis landt met de kop omhoog, maar draait zich vervolgens om
en hangt dan met de kop omlaag aan een muur of boomstam.
In groeven hangt deze soort 's winters gewoonlijk
op de koudste plaatsen dicht bij de uitgang.
Het is een vrij geharde soort,
die in het voorjaar weer betrekkelijk vroeg verschijnt.
De mopsvleermuis is een van de vleermuissoorten die in Nederland
de noordelijke begrenzing van hun verspreidingsgebied vinden.
Mede daarom is hij in onze streken altijd al zeldzaam geweest.
Tegenwoordig behoort hij echter in geheel Europa
tot de ernstig bedreigde soorten.
Terug naar:
