De grijze zeehond behoort in tegenstelling met de gewone zeehond
niet tot de normale fauna van onze kust, maar wordt er wel regelmatig waargenomen.
In Europa vindt men hem hoofdzakelijk aan de Engelse kust, de Noorse kust en in de Oostzee.
De eerste waarnemingen aan onze kust dateren van 1973.
Sindsdien komt hij hier sporadisch voor (niet elk jaar) maar is hij de laatste jaren talrijker.
Het zijn met name jonge dieren die zich hiewr in de winter laten zien.
Volwassen dieren zijn zeldzaam: slechts drie gevallen, opvallend genoeg telkens in de zomer.
Bij een droge stier is de pels grijs of bruingrijs, met donkere vlekken.
Als hij nat is, lijkt hij zwart.
De kop is lang, kegelvormig en spits.
De stier heeft een zwaar lichaam, met dikke vetrollen aan hals en nek.
De koe is lichter van kleur dan de stier, met name wanneer haar pels droog is.
Ook is ze half zo zwaar.
Bovendien is haar snuit korter en hals dunner.
Typisch is de kop met het zogenaamd "Romeins profiel": de neus gaat in één lijn over
in het voorhoofd waardoor de dieren een langere snuit lijken te hebben.
Bij mooi weer verzamelen grijze zeehonden zich soms in grote aantallen op de rotsen om te zonnebaden.
Jarenlang gebruiken de robben dezelfde geïsoleerde rotsen of kiezelstranden.
Buiten deze periode brengen de dieren de meeste tijd in volle zee door,
soms weken achtereen; slechts af en toe zonnen ze dan op een rotspunt.
Alleen in de ruitijd blijven ze langer achtereen boven vloedniveau op rotsen bivakkeren.
Grijze zeehonden zijn zeer luidruchtig en blaffen, sissen en steunen.
Een volwassen grijze zeehond of 'kegelrob' verorbert gemiddeld
10 kg vis per dag, maar hij gaat niet elke dag op visvangst.
Ze eten grotere vissen dan de gewone zeehond:
ze vangen o.a. kabeljauw, wijting en zalm.
Daarbij vernielen ze soms visnetten.
In de voortplantingstijd zoeken grijze zeehonden soms bij honderden de kust op.
In Engeland is dit van september tot december, maar in de Oostzee is dit in voorjaar.
In de paartijd vormen de stieren territoria, waarin ze
met harems van soms tien of meer koeien leven.
Waar grijze zeehonden voor de geboorte van hun jongen de kust opzoeken,
vormen zich ondiepe modderkuilen waarin de dieren zich graag wentelen.
Deze kuilen kunnen ware infectiehaarden vormen.
De koeien komen na de stieren aan land en brengen dan
eerst het jong van de vorige paartijd ter wereld.
Kort daarop worden ze opnieuw bevrucht.
De geboorte van een zeehond gaat meestal vlug en duurt ongeveer 15 min.
Het bijzondere van zeehonden is dat ze de bevalling enkele dagen
uit kunnen stellen totdat ze een geschikte plaats hebben gevonden om te bevallen.
De moeder zoekt een rustige droge plaats waar ze haar jong kan werpen
en de eerste periode kan zogen.
Een jong van de grijze zeehond heeft een mooie witte vacht (laguno).
Deze kleur is de schutkleur, omdat de jongen veelal in de sneeuw of op het ijs worden geboren.
De dikke, vette vacht beschermt goed tegen de kou.
Een zeehond herkent haar jong aan de geur en aan het geluid dat het jong maakt.
Na 3 weken zogen, met vette, zeer voedzame melk, verlaat de moeder het jong abrupt.
De moeder heeft tijdens deze zoogperiode niet gegeten en is sterk afgevallen.
Het jong verliest dan zijn eerste vacht en krijgt zijn volwassen vacht.
Hij moet nu zelf zijn vis gaan vangen.
Dit gaat natuurlijk niet meteen goed,
maar hij heeft een dikke vetlaag als reserve opgebouwd.
Terug naar:
