De dwergspitsmuis is het kleinste zoogdier ten noorden van de Alpen
en nauwelijks groter dan een vliegend hert.
Wat formaat betreft heeft hij zo ongeveer de grens bereikt voor een warmbloedig dier,
als hij nog kleiner was, zou zijn lichaamsoppervlak te groot zijn
ten opzichte van zijn massa en zo snel warmte uitstralen
dat hij zijn lichaamstemperatuur niet meer zou kunnen handhaven.
Vergeleken met andere spitsmuizen heeft hij een dikke, gewelfde kop
en een korte, smalle snuit.
De dwergspitsmuis is aan de bovenzijde vrijwel effen bruin,
aan de onderzijde lichtgrijs, zonder scherpe scheidingslijn.
De dikke staart is meer dan half zolang als het lichaam.
De dwergspitsmuis is dan wel een kleine, maar sterke soort,
die zelfs in koude, hooggelegen hoogveengebieden gedijt.
Dwergspitsmuizen bewonen dikwijls dezelfde gebieden als bosspitsmuizen.
Een conflict met deze agressievere verwant vermijden ze echter zorgvuldig.
De dwergspitsmuis verhongert als hij langer dan twee uur niet eet.
Dagelijks eet hij zijn eigen gewicht (ca. 5 gram) aan voedsel.
Onvermoeibaar, zonder langer te pauzeren dan hooguit enkele minuten,
onderzoekt de muis zijn territorium van ca. 1250 vierkante meter.
Hij scharrelt door en diepe gangen die andere dieren in de bodem,
de bladerlaag of de begroeiing hebben gemaakt en verorbert gretig
kleine bodemdiertjes, zoals spinnen, kevertjes en insectenlarven.
Verraden door zijn geritsel wordt de dwergspitsmuis vaak het slachtoffer
van een kerkuil; deze rover geeft niets om zijn vieze smaak.
De werptijd duurt van april tot augustus.
De 4 à 7 jongen komen in een ondergronds nest ter wereld.
Het wijfje brengt in de zomer enkele worpen groot.
De jongen groeien snel en verlaten het nest na een week of drie.
Die van de vroege zomer en het voorjaar planten zich hetzelfde jaar nog voort.
Veel spitsmuizen sterven echter binnen enkele maanden na de geboorte
en de dieren die in leven blijven en zich het volgende jaar vermeerderen,
overleven geen tweede winter.
Terug naar:
