De zilvermeeuw is ongeveer zo groot als een buizerd.
De volwassen vogels zijn volledig wit met een zilvergrijze bovenkant.
De vleugeluiteinden zijn zwart-wit.
Ze hebben roze poten.
De jongen zijn een jaar of 2 overwegend bruin met een donker uiteinde
aan de staart en zijn moeilijk te onderscheiden van andere grote jonge meeuwen.
Hun kleed gaat steeds meer grijs vertonen naarmate ze ouder worden.
Pas in het derde jaar verschijnt het kleed van de volwassen zilvermeeuw.
De zilvermeeuw behoort tot de meeuwesoorten met de 'wrede' of brutale kop
evenals de grote mantelmeeuw en de grote burgemeester.
De drie andere grote meeuwen, namelijk de stormmeeuw, de kleine mantelmeeuw
en de kleine burgemeester, hebben veel vriendelijker uitziende koppen.
De zilvermeeuw wordt zelden ver van zee waargenomen, maar bezoekt
in het binnenland ook vuilnisbelten, akkers en parken.
In de zomer zijn ze brutaal en makkelijk te benaderen,
maar in de winter vooral landinwaarts, kunnen ze schuw zijn.
Wel vestigt de vogel zich steeds meer in de stedelijke gebieden
en in het westen van Nederland broedden tegenwoordig honderden zilvermeeuwen op gebouwen,
hetgeen nogal wat overlast schijnt te veroorzaken.
De 2 of 3 eieren komen na 26 dagen uit.
Tot het favoriete voedsel behoort aas en visafval.
Daarnaast lust hij ook wel een eitje, een muis of een insect.
Als predator van eieren en jongen van eenden, meeuwen, sterns en steltlopers
heeft de zilvermeeuw een geduchte reputatie opgebouwd.
Onderzoek daarnaar heeft evenwel uitgewezen dat de zilvermeeuw
met deze predatie voor een gezonde populatie onder de desbetreffende vogelsoorten zorgt,
een natuurlijke regulatie dus, waar de mens zich maar beter buiten kan houden.
In de duinen van Nederland is de zilvermeeuw de laatste jaren flink in aantal afgenomen.
Volgens sommigen door de zelfregulerende werking van de natuur: de Vos.
Darnaast zal ook het sluiten van een aantal vuilnisbelten
wel zijn invloed hebben gehad.
