De alk is een gedrongen vogel die pinguïnachtig aandoet.
Hij heeft een zwarte kop en bovendelen en een witte vleugelstreep.
Kenmerkend is de stompe, zijdelings afgeplatte snavel met een witte verticale lijn.
In de zomer bevindt zich een witte streep van snavel tot oog,
in de winter zijn wangen en keel wit.
In de vlucht zijn de witte onderdekveren contrasterend met zwartachtige slagpennen,
is de snavel iets omhooggericht en zijn de poten
in lange staart verborgen (bij zeekoet steken deze uit).
Het voedsel van de alk bestaat uit vissen, kreeftachtigen, zeewormen en ander zeedieren.
Dit voedsel zoeken zij graag duikend in ondiepe kustwateren, vermoedelijk dicht bij de bodem.
De alk broedt hoofdzakelijk in het noorden en noordoosten van Europa.
Ze nestelen in kolonies met verspreidliggende paren
en zijn vaak in gezelschap van zeekoeten.
De nesten bevinden zich in nissen en spleten en tussen rotsblokken
op klifrijke kusten en op voor de kust liggende rotseilandjes.
Het ene ei wordt door beide ouders bebroed en komt na 33-36 dagen uit.
De jongen gaan na ongeveer 18 dagen naar zee.
Alken overwinteren 's winters bij voorkeur op ondiepe wateren
in arctische tot gematigd warme atlantische streken
en komen daarbij tot in het westelijke deel van de Middellandse Zee.
De broedkolonies zijn 's winters verlaten.
Dan zijn de alken naar de visrijke gebieden rond Schotland getrokken
en verschijnen in die periode ook voor de kusten van Nederland.
Daar zijn zij echter het hele jaar door in kleine aantallen waar te nemen,
voornamelijk langs de kust van Noord-Holland.
Vanaf de Pier van IJmuiden krijgt men nog wel eens kans om er een paar te zien.
