Een halve eeuw geleden maakte niemand zich druk om weidevogels.
Ze waren er gewoon, net als mussen en spreeuwen.
Op de vochtige graslanden kwamen grote aantallen weidevogels voor,
maar zo’n 30 jaar geleden drong het tot de mensheid door
dat we bezig waren dit alles kwijt te raken.
De landbouwintensivering had toegeslagen
en het gebruik van kunstmest maakte grotere opbrengsten mogelijk.
De weilanden werden steeds efficienter ingericht voor de veehouderij.
De waterstanden werden lager gehouden
zodat de steeds groter wordende machines eerder het land op konden.
En water is de sleutelfactor voor de weidevogels.
Want met het zakken van het waterpeil
zakt ook het voedsel (o.m. regenwormen) dieper de bodem in
en wordt daarmee onbereikbaar.
Daarnaast vertoeven weidevogels graag in slikkige gebiedjes
en drassige plekken waar het water op het weiland staat.
Door de landbouwintensivering werd het voor weidevogels moeilijker
hun jongen groot te brengen waardoor de aantallen sterk terugliepen.
Bij de ene soort was dit in eerste instantie sterker het geval
dan bij de andere omdat ze meer kritisch zijn omtrent hun leefgebied.
Voor de kwetsbare soorten (kemphaan en watersnip)
zijn nu speciale natuurreservaten ingericht.
Voor de meer algemene soorten (grutto en kievit)
is de beschikbare ruimte beslist onvoldoende.
Ze blijven vooral aangewezen op het agrarisch gebied
en zijn afhankelijk van boeren en vrijwilligers.
Nestbescherming is 1 van de mogelijkheden om weidevogels te beschermen.
In het broedseizoen gaan daarvoor enkele keren per week
vrijwilligers het veld in.
Terug naar:
