De roek staat over het algemeen niet best aangeschreven.
Met zijn zwarte verschijning lijkt hij op een kraai en is hij als kolonievogel
nogal nadrukkelijk aanwezig met zijn gekras en uitwerpselen.
Alle boeken melden dat dit een sterk bedreigde soort is maar in de Achterhoek
komt de vogel nog zeer veel voor, en vormt daar niet zelden een plaag.
Dat komt omdat de vogel dus een typische kolonievogel is.
Nergens woont een paartje roeken, nee, als ze er zijn, dan zijn het er veel.
En ze schijten en schreeuwen ook erg veel.
Ondanks dat het een beschermde vogel is, worden er nogal eens pogingen ondernomen
om de vogels te verjagen, waarmee men dan doorgaans
alleen maar het probleem verschuift naar andere plekken.
Ondanks zijn negatief imago is het een heel sociale en slimme vogel, die erg nuttig kan zijn
omdat hij vooral engerlingen, emelten, maden en rupsen op het menu heeft.
Ook zullen ze een eitje of jong vogeltje niet versmaden, maar daar zijn ze niet op gespitst.
Zelfs muizen staan op het menu en ook worden er veel zaden en kiemplanten gegeten.
Hij onderscheidt zich van andere kraaiachtigen door zijn vrij forse,
lichtgrijze dolkvormige snavel met de kale basis, zijn doelgerichte, statige,
ietwat schommelende manier van lopen en slordig aflopende veren aan de poten ('broek').
Het dier wordt 46 centimeter lang en kan een gewicht bereiken van bijna een halve kilo.
De mannetjes en vrouwtjes zijn gelijk.
De roek heeft een uitgebreid vocabulaire.
De meest gehoorde roep is "kòh", in zeer vele varianten.
Halfopen landschap, zoals bosranden, geisoleerde bosjes
en lanen met hoge bomen vormen het leefgebied van de roek.
De nesten bevinden zich in hoge bomen.
De vogel broedt in grotere of kleinere kolonies en legt vroeg:
al in maart worden de drie tot zes eieren gelegd.
Daarop wordt dan iets minder dan drie weken gebroed.
De jongen blijven vrij lang in het nest: vaak meer dan een maand.
In Nederland is de roek het gehele jaar te zien.
Deels is het een standvogel en de oosteuropese vogels overwinteren hier van oktober tot april.
De Roek was ernstig bedreigd. Het dieptepunt van de stand van de Roek was rond 1970,
toen er in Nederland nog maar 11.000 broedparen werden geteld.
De teloorgang werd veroorzaakt door (on)opzettelijke vergiftiging en moedwillige verstoring.
