De putter is misschien wel de mooiste vinkensoort.
Het is een tamelijk kleine vink, niet langer dan zo'n 12 centimeter.
Hij heeft een scharlakenrode, zwart-en-witte kop,
zwart-gele vleugels, een bruinig lichaam en een zwarte staart.
Het mannetje en het vrouwtje zijn gelijk.
De jongen hebben wel de gele vleugelstreep, maar nog niet de rood-witte kop.
De vogel houdt van een tamelijk open landschap, het liefst met veel distels ed.
Door zijn relatief korte poten en zijn lange puntige snavel
is hij perfect uitgerust om diepliggende zaden van distels, kaarden
en klissen te bemachtigen (zijn bijnaam is dan ook niet voor niets de 'distelvink').
De putter zingt meestal vanaf een hoge zangpost boven in een boom.
Door zijn opvallende uiterlijk en de al even kenmerkende roep "stieglitz"
vestigt de putter niet alleen vaak de aandacht op zich, maar door deze twee factoren
is hij ook met geen enkele andere vogel te verwarren.
Tussen april en juli worden twee broedsels grootgebracht.
Het nest wordt meestal aan het einde van een tak van een naaldboom gebouwd.
Er worden zo'n 5 eieren gelegd, die gedurende twee weken worden bebroed.
Na het uitkomen verblijven de jongen nog zo'n twee weken op het nest.
De vogel broedt hier in zeer kleine aantallen.
Van de putter is bekend dat ze de laatste 25 jaar enorm zijn toegenomen.
In Nederland is de soort het gehele jaar aanwezig.
Behalve als broedvogel komt hij ook als doortrekker regelmatig bij ons voor.
In de trektijd en de winter zijn vaak enkele tientallen putters bij elkaar te zien,
foeragerend op ruige terreintjes met veel onkruidzaden.
Samen met sijzen worden ze ook vaak aangetroffen in berken- en elzenbosjes.
Altijd kunnen wij weer genieten wanneer wij zo'n gemengd groepje in de winter
in een els zien hangen, smullend van de zaadjes en vaak zijn ze niet eens zo erg schuw.
Helaas zit dit prachtige beestje (evenals de goudvink)
ook vaak in een vogelkooitje ...
