บทที่ 3

	เคลย์รอนานเท่าที่จะรอได้ เสื้อผ้าของเขาเริ่มแห้งแล้ว ผมยังชื้นอยู่บ้าง กัดเล็บจนกุดไปสามเล็บกว่าจะกล้าพอที่จะหิ้วตะเกียงไปส่องดูใบหน้าที่กำลังนอนหลับอยู่

 	เด็กหนุ่มคุกเข่าใกล้กับกองผ้าห่ม ผ้าห่มอีกผืนพันอยู่รอบกายของเคลย์ ยื่นตะเกียงไปข้างหน้า 

	จอมโจรปัดผ้าห่มออกจากร่างจนเกือบหมดเหลือแต่ผืนที่คลุมสะโพก แค่หายใจแรงๆก็อาจหลุดออกได้ รูปร่างของเขางดงามเสียจนเคลย์รู้สึกอิจฉา ดวงตากลมโต
ของร่างบางมองตามหน้าอกลงไปจนถึงส่วนที่หายเข้าไปในผ้าห่ม ขยับตะเกียงเลื่อนขึ้นมา

	เคลย์คอแห้งเป็นผงขณะที่แสงตะเกียงต้องใบหน้าโจรหนุ่ม ผมสีดำสนิทของเขายาวลงมาปรกหน้าผาก เคลย์ยื่นมือไปปัดมันออกจากหน้าผากโดยไม่รู้ตัว เด็กหนุ่มรีบ
หดมือกลับแล้วโดนตะเกียงร้อนๆจนต้องอุทานออกมาเบาๆ

	แสงตะเกียงเริงร่าอยู่บนริมฝีปากของชายหนุ่มราวกับเป็นคู่รัก เคลย์รู้สึกอึดอัดที่หน้าอก ช่างเป็นริมฝีปากที่ได้รูปสวยและน่าดึงดูดใจ เคลย์อยากลูบไล้ อยากให้มันมี
รอยยิ้ม หรือไม่ก็อ่อนโยนลงสักนิด

	เคลย์ก้มลงไปใกล้ราวกับถูกมนต์สะกด

	"อมีทิส"

	เสียงนั้นหลุดรอดออกมาจากปากชายหนุ่มที่นอนอยู่ เคลย์เลื่อนสายตาขึ้นมายังดวงตาที่เปิดอยู่ของราอิล

	เคลย์พูดไม่ออกเมื่อถูกจับได้คาหนังคาเขา ที่เคลย์ตกใจไม่ใช่เพราะอะไรแต่เป็นเพราะสายตาของราอิล ดวงตาคู่นั้นเป็นสีเทาราวสายฝนในฤดูร้อน ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึก
เหมือนตนเองเป็นหิ่งห้อยที่กำลังเปล่งแสงสู้ดวงดาว 

	"อมีทีส?" เคย์ทวนคำเบาๆ จอมโจรคงกำลังฝันถึงเพชรพลอยที่เคยปล้นได้

	"ตาของเจ้า" โจรหนุ่มว่า "สีเหมือนอมีทีส"

	เคลย์กระพริบตาปริบๆ เห็นสิ่งที่อยู่ใกล้โดยไม่ยากลำบาก ไม่มีความจำเป็นต้องเพ่ง  แม้หลับตา เคลย์ก็ยังสงสัยว่าอาจจะยังเห็นหน้าของโจรหนุ่มผู้นี้ ในใจของเคลย์
มันคันขยุกขยิกชอบกล ชายหนุ่มตรงหน้านั้นไม่ได้แตะตองตนเองเลย แต่เด็กหนุ่มขยับตัวไม่ได้เอง นิ่งเฉยอยู่อย่างนั้น รอให้เขาเข้ามาหา หรือตะเพิดใส่ หรือไม่ก็ยิง

	ราอิลมองร่างบางอย่างพิจารณา สิ่งที่เขาสงสัยมาแต่ต้นได้รับการยืนยัน ช่างเป็นเด็กหนุ่มที่น่ารักเสียจริงๆ ผิวเนียนละเอียดยิ่งทำให้ใบหน้านั่นดูน่าทะนุถนอมมากขึ้นไปอีก
 ปลายจมูกเล็กนั้นรับกับปากน้อยๆดูเย้ายวน ขนตาดกหนาล้อมกรอบดวงตาสีม่วง แสงตะเกียงทำให้ผมสีเงินนั้นเหลือบทองเล็กน้อย

	ราอิลคีบปลายผมขึ้นมาพิจารณา มันนิ่มสลวย เขาลืมไปแล้วว่าการได้ลูบไล้เรือนผมของใครสักคนนั้นน่าพอใจเพียงใด อาการปวดตุ้บๆที่ข้อเท้าผ่อนคลายลงเมื่อเกิด
อาการใหม่ขึ้นมา

	ราอิลหรี่ตามองอย่างเกียจคร้าน ทำให้ร่างเล็กเข้าใจว่าเป็นเพราะความง่วง"ดับตะเกียงซะ" ราอิลสั่ง

	เด็กหนุ่มปฏิบัติตาม โล่งอกไปทีที่ไม่ถูกตวาดหรือถูกยิง รอบๆตัวมีแต่ความมืด ไฟในเตาผิงทำให้เกิดเงาที่ฝาห้อง

	"นอนข้างๆนี่"

	น้ำเสียงของราอิลทำให้ความโล่งอกหายไป ความมืดทำให้มองไม่เห็นหน้าค่าตากัน และเตือนให้รู้ว่า ถึงแม้จะเป็นผู้ชายเหมือนกันแต่ว่าการอยู่ตามลำพังมันก็…นะ อาจอันตราย
ก็ได้ โดยเฉพาะกับผู้ชายคนนี้

	"ข้า…ข้ายังไม่เหนื่อย ขอบคุณ"

	"เจ้าโกหกไม่เก่งเลยนะ" ราอิลจับข้อมือเรียวบางนั้นไว้

	"ถ้าข้าทำให้เจ้าโกรธละก็เตะแรงๆที่ข้อเท้าข้าก็ได้ เวลานี้ข้าไม่มีอันตรายหรอก"

	ร่างบางยังคงมองด้วยแววตาที่ไม่แน่ใจ เคลย์อ้าปากกำลังจะปฏิเสธ

	"ข้าไม่ทำร้ายเจ้า"  ราอิลวิงวอน

	"ได้โปรด"

	คงเป็นเพราะคำว่า "ได้โปรด"นั่นทีเดียว เขาจะขัดใจจอมโจรที่มีมารยาทดีขนาดนี้ได้ยังไง หลังจากลังเลเพียงชั่วอึดใจเดียวเท่านั้น เคลย์ก็เหยียดกายลงนอนข้างชายหนุ่ม
 แข้งขาแข็งเป็นท่อนไม้ ราอิลสอดแขนใต้ไหล่เด็กหนุ่ม กอดไว้หลวมๆ ศีรษะที่พาดไหล่ราอิลอยู่นั้นสบายกว่าที่ตนคิดไว้

	"ไม่มีครอบครัวคอยเป็นห่วงรึ?"โจรหนุ่มถาม "ป่านนี้พวกเขาไม่กังวลกันแย่แล้วเรอะ?"

	"ไม่หรอก บางทีพวกเขาอาจคิดว่าข้านัดพบกับใคร"เคลย์หัวเราะเบาๆ

	"ใคร? คู่รักเรอะ?" ราอิลเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาอย่างหาสาเหตุไม่ได้

	"ไม่ใช่ ราอิลต่างหาก"

	เจ้าเหมียงร้องรับเสียงที่มันคิดว่าเรียกชื่อมัน

	"ดูเหมือนว่ามันจะเป็นวันธรรมดาๆอีกวันหนึ่งของข้า"เคลย์พูดด้วยเสียงสดใส

	"ถ้ามีใครมาบอกว่าข้าจะเจอการผจญภัยแบบนี้ แถมยังนอนหนุนแขนจอมโจรโหดอยู่อีก ข้าคงคิดว่าคนๆนั้นเพี้ยน"

	"แล้วถ้ามีใครบอกว่าจอมโจรคนนั้นกำลังจะจูบเจ้าล่ะ"

	เคลย์ไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูกริมฝีปากของชายหนุ่มประกบไว้อย่างนุ่มนวล ร่างบางตัวสั่นเพราะพบเจอความร้อนที่ไม่เคยคุ้น อารามตกใจทำให้ไร้ซึ่งการผลักไสหรือขัดขืน
 และใจหายวาบทุกครั้งเมื่อสัมผัสริมฝีปากกัน

	"หอมหวาน…" ชายหนุ่มพึมพำขณะที่ขบริมฝีปากล่างของเคลย์

	เคลย์รู้สึกหน้าร้อนวาบเมื่อได้ยินคำพูดของชายหนุ่ม ไม่มีใครเคยเรียกเขาอย่านี้ ไม่มีใครเคยจูบเขาหรือได้รับจูบเช่นนี้ จะว่าไปแล้ว นอกจากหมาหรือแมวเขายังไม่เคย
จูบใครเลยต่างหาก

	ริมฝีปากของราอิลเลื่อนมาที่หนังตาของร่างบางพร้อมกับประทับจูบแผ่วเบา

	"หลับตา" เขาจับคางของเคลย์แล้วไล้ริมฝีปาก"อ้าปาก"

	"หา?…เอ้อ…คือ…คือ…"เคลย์พูดตะกุกตะกัก

	"ทำไม?"ราอิลถามห้วนๆ

	"ท่านไม่รู้สึกแปลกเหรอ? ข้าเป็นผู้ชายนะ แล้วท่านก็…"

	"แล้วไง? เจ้ารู้สึกงั้นเหรอ?" ชายหนุ่มถาม เคลย์อึ้ง เพราะบอกไม่ถูกว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นของเขานั้นเป็นความรังเกียจหรือความอายก็ไม่รู้

	ราอิลไม่ฟังเสียงคัดค้าน ชายหนุ่มแนลปากลงไปอีกครั้ง พร้อมกับแทรกลิ้นร้อนๆเข้าไปในปากของเคลย์ ไล้ตามแนวไรฟัน ซุกลึกลงไปอีก เคลย์คิดว่าตัวเองต้องบ้าแน่ๆ
ที่ปล่อยให้ผู้ชายด้วยกันแถมไม่รู้จักมักจี่มาจูบแบบนี้ แต่ในตอนนั้นมันไม่มีโอกาสให้เคลย์ได้คิดอะไรมากไปกว่าความรู้สึกแปลกใหม่ที่เกิดขึ้นกับตนเอง ลิ้นของเคลย์ตวัดตอบสนองโดย
ไม่รู้ตัว

	ราอิลครางเหมือนเจ็บปวดเมื่อได้รับการตอบสนองที่แสนไร้เดียงสาจากร่างบาง มือหยาบซอกซอนลงบนเรือนผมของเคลย์


End Chaptor three to be continue...

บทนำ   1    2   3   next  

back